Αν ήταν... θα ήταν και πάλι ο Θοδωρής...

 Αν ήταν ταξίδι θα ήταν σίγουρα ένα στο παρελθόν... Αν ήταν προορισμός θα ήταν ένα νησί του Αιγαίου με θέα στη θάλασσα... Αν ήταν μελωδία θα ήταν ένα Βαλς ονείρων. Ονείρων όχι χαμένων... Ονείρων παρόντων... Αν ήταν στιγμή θα ήταν μεγαλειώδης. Κι αν ήταν έννοια, θα ήταν αγάπη. Επειδή όμως το αν ανήκει σε μια άλλη διάσταση, μη πραγματική και μη ορισμένη εκείνος είναι απλά ο Θοδωρής. 

Και θα με ρωτήσεις φίλη αναγνώστρια και φίλε αναγνώστη ποιος είναι ο Θοδωρής... Χμ... Και είναι ακριβώς το σημείο που αδυνατώ να εκφραστώ με μια μόνο λέξη ή πρόταση. Διότι συνιστά ιεροσυλία να κλείσεις ένα πρόσωπο σε μια λέξη. Ο περιορισμός. Ιδίως όταν το πρόσωπο είναι από κείνα που είναι κόσμοι. Που δεν εξαντλούνται σε λέξη, φράση, παράγραφο, περίοδο, όπως λένε και οι φιλόλογοι...

Ας το πάρουμε από την αρχή. Γνωριζόμαστε χρόνια. Μας ένωσε ένα χρώμα και μια αλλαγή. Ο Θοδωρής είναι από τα πλάσματα που μπορεί να παίξει με την αποδόμηση και την αναδόμηση. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να φέρει στην επιφάνεια τον δυνητικά καλύτερο εαυτό σου. Έτσι. Με ένα βλέμμα. Με μια κίνηση. Είναι το πλάσμα που μπορεί να κάνει το να μοιάζει μοναδικό. Δίνει διάσταση στα μονότονα. Τα καθημερινά. 

Ένας άνθρωπος που χαρακτηρίζεται από βαθιά ενσυναίσθηση. Δεν χρειάζεται να του πεις πολλά. Καταλαβαίνει. Νιώθει. Αντιλαμβάνεται. Πολύτιμα ρήματα. Πολύτιμα και σπάνια στην πραγμάτωση τους. 

Και μπορεί να είναι ο προσωπικός μου hair stylist αλλά είναι ο μόνος που έχει το ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει. Δεν χωρούν ερωτήσεις. Κάθε μας συνάντηση ένας κόσμος. Δημιουργία. Άνθρωπος μετρημένος με φαντασία άνευ ορίων. Χιούμορ. Εξομολογητής. 

Αυτό που συγκινεί περισσότερο σε αυτόν τον άνθρωπο είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους. Όταν αγαπά, αγαπά χωρίς όριο. Όταν δίνεται και όταν δίνει το κάνει από την καρδιά του. Βαθιά ειλικρινής. Ανεκτίμητα προσηνής. Μοναδικά δοτικός. 

Ακόμα και ένας καφές εξελίσσεται σε ταξίδι. Το έχει αυτό ο Θοδωρής. Σε ταξιδεύει. Σε μεταφέρει σε μέρη που πρώτα εσύ νιώθεις ασφαλής. Χωρίς προϋποθέσεις. Χωρίς αν. Χωρίς αστερίσκους. Απλά σε πάει. Και το μαγικό είναι, ότι εκεί που σε πάει είναι ένας προορισμός παραδεισένιος. Ένας προορισμός γεμάτος αλήθεια. Γεμάτος φως. 

Πλάσμα χαρισματικό. Προικισμένο με ανησυχίες. Εφοδιασμένο με αγάπη. Δημιουργικό. Ναι επαναλαμβάνομαι. Μα πως αλλιώς... Είναι σα να έχει ταυτίσει την ύπαρξη του με τη δημιουργία. Αισθητική. Αίσθηση. Αντιληπτική αίσθηση. Ταλέντο στη μεταμόρφωση. Πλάσμα μοναδικά νοσταλγικό. Ο Θοδωρής είναι σαν να εσωκλείει άπειρους περασμένους κόσμους στο σήμερα. Παίζει με τις διαστάσεις, όπως ένα παιδί με τα lego του. 

Ναι αυτό είναι. Ένα παιδί. Ένα παιδί που συγκινείται. Που δε διστάζει να τσαλακωθεί για να ζήσει κάθε εμπειρία. Υπάρχει και κινείται στο χωροχρόνο έμπλεος αθωότητας. Αθώος και λευκός όπως ο αγαπημένος του Blanco. Ένα παιδί αεικίνητο. Ένα παιδί γεμάτο περιέργεια να ανακαλύψει κόσμους περισσότερους από όσους κρύβει. 

Δεν ξέρω αν θα ήθελα να αλλάξει κάτι. Ίσως να αναγνωρίσει στον εαυτό του αυτά που έχει κάνει. Να αγαπήσει λίγο περισσότερο τον εαυτό του. Να αγκαλιάσει το Θοδωρή και να τον αγαπήσει ολοκληρωτικά. 

Κι αν είναι κάτι που πρέπει να ευχηθώ για εκείνον... Να μη διστάσει να ζωγραφίσει τον κόσμο του. Να βάλει τα δικά του χρώματα. Χαρίζει απλόχερα σε όλους. Να αγκαλιάσει το μεγαλείο του. Κι αν με ρωτήσεις τι αγαπώ στο Θοδωρή.. Φοβάμαι ότι δεν είμαι σε θέση να αριθμήσω. Εν πολλοίς θα σου πω, ότι εκτιμώ το είδος του. Το υλικό του. Αγαπώ την ψυχή του. Σέβομαι την προσωπικότητά του. Λατρεύω τη μαγεία του. Κι αν πρέπει να τον ευχαριστήσω για κάτι, νομίζω είναι προφανές. Τον ευχαριστώ για τη φιλία του. Για την αλήθεια του. Για το μεγαλείο του. Για τις συναντήσεις μας. 

Χωρίς τίτλο...

 Βράδυ Σαββάτου κι εσύ είσαι κάπου... Τουλάχιστον έτσι λέει το τραγούδι... Κι εσύ απλά το ακούς... Ακούς και αφήνεσαι στους στίχους... Δέχεσαι. Σκέφτεσαι. Ψέμα. Δεν σκέφτεσαι. Μόνο ακούς. Έτσι κι αυτό το βράδυ. Απλά ακούς. Υπομονετικά. Χωρίς αντίδραση. Χωρίς κίνηση. Χωρίς αντίδραση. 

Αφήνεσαι. Παθητικά. Στους στίχους. Ανάβεις τσιγάρο. Και η μουσική γίνεται ένα με τον καπνό από το στριφτό σου. Μέχρι που έρχεται η συνειδητότητα. Η συνείδηση. Μέχρι που αντιλαμβάνεσαι, ότι αυτός για τον οποίο αναρωτιέσαι που να ναι εκείνο το κάπου που βρίσκεται, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. 

Νιώθεις χαμένος. Νιώθεις σα να σου έχουν αφαιρέσει χρόνο. Συναίσθημα. Αφαιρέσει; Λάθος Ρήμα. Σωστός Χρόνος. Δεν σου έχουν αφαιρέσει. Σου έχουν κλέψει. Σου έχουν κλέψει Χρόνο. Σου έχουν κλέψει ευκαιρίες. Χαρά. Πόνο. Συναισθήματα. Εμπειρίες. 

Μα ποιοι είναι αυτοί οι κλέφτες; Δεν διώκονται ποινικά. Δεν είναι καν άγνωστοι. Αντίθετα, είναι όλοι αυτοί που γνωρίζεις καλά. Αυτοί που γνωρίζεις μα δεν τολμάς να το ομολογήσεις. Φοβάσαι; Τρομάζεις; Ίσως. Βλέπεις, δεν υπάρχουν σαφείς λόγοι της ατολμίας σου. Απλά έχεις αυτό το ενδόμυχο σφίξιμο. Ένα σφίξιμο και ένα κενό. 

Κάτι λείπει λοιπόν. Και αρχίζεις να καταλαβαίνεις. Το πως δρούσες. Το πόσες ενοχές κουβάλησες. Το πόσες κουβαλάς. Το πόσο έχεις αδικηθεί. Για το δικό σου κρίμα δεν αδίκησες. Απλά ίσως προσπέρασες. Δεν απέδωσες. Απέτυχες. 

Απέτυχες να αποδώσεις. Ευθύνες. Απέτυχες να αντιμετωπίσεις τους δήμιους και να τους επιστρέψεις το κακό που σου έκαναν. Και τελικά τι έκανες; Κρύφτηκες. Πάγωσες. Σταμάτησες το χρόνο που πληγώνει για να μην πληγώσεις. Για να μην εκθέσεις. Για να μην εκτεθείς. 

Αλήθεια, μόνο σε μένα δημιουργείται πρόβλημα από τα οξύμωρα σχήματα και τις χρονικές εναλλαγές; Εκτίθεμαι - εκθέτω. Πληγώνομαι - πληγώνω. Πνίγομαι - πνίγομαι. Τέλος πάντων. Άλλη κουβέντα αυτό. 

Το θέμα είναι άλλο. Ότι λίγο πολύ είμαστε όλοι χαμένοι. Νικημένοι. Μαθημένοι. Είμαστε μετοχές. Όχι Υποκείμενα. Όχι Αντικείμενα. Μετοχές. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Το κρυφτό; Η Παθητική Φωνή; Το πόσο μπερδεμένο είναι αυτό το κείμενο; Ιδέα δεν έχω. Και ξέρεις κάτι αγαπητή αναγνώστρια/αγαπητέ αναγνώστη; Δεν νομίζω να με ενδιαφέρει να μάθω. 

Το ζητούμενο δεν είναι το δεδομένο. Το δεδομένο το ξέρεις. Είναι το γεγονός της ανικανότητας της αποκατάστασης. Ζητούμενο είναι το ενδιάμεσο. Ζητούμενο είναι η ίδια η ζωή. Αυτό που παρεμβάλλεται στο φαύλο κύκλο. Ζητούμενο είναι η αξιοποίηση του. Ζητούμενο είναι η κίνηση. Η αέναη κίνηση. Στοχευμένη ή όχι... Αλήθεια, ποιος νοιάζεται; Κανείς. Ούτε εσύ ο ίδιος. Απλά κινείσαι. Φέρεσαι. Ακολουθείς. Πιστά. Δεν βγαίνεις από τη γραμμή. Από το πλαίσιο. Ό,τι βρίσκεται εκτός πλαισίου είναι απαγορευμένο. Έχει δαιμονοποιηθεί. Έντεχνα. Μαεστρικά. Χειρουργικά. Υποδόρια. 

Ζητούμενο είναι η φυγή. Η λύτρωση. Από τις νόρμες. Από τη φυλακή σου. Με όποιο τρόπο την έχεις χτίσει. Με όποιον τρόπο την έχεις επιλέξει. Κι αφού φωτίστηκε το ζητούμενο περνάς στη δράση. Μηδενική. Χρήσιμος αυτός ο τύπος δράσης. Είναι το σημείο εκείνο που το γνωρίζεις. Είναι λίγο πριν την κραυγή. Κραυγή για ζωή. Για ελευθερία. Σκέψης. Κίνησης. 

Και κάπως έτσι καταλαβαίνεις το πόσο τυχερός είσαι. Κι όμως φίλη και φίλε μου που διαβάζεις, ναι είσαι τυχερός. Έναν άνθρωπο να έχεις να σε αγαπάει. Έναν άνθρωπο να λειτουργεί στο δικό σου με το δικό σου και γιατί όχι και για το δικό σου καλό. Τότε έχεις διεξόδους. Πολύτιμες. Έχεις να κρατηθείς. Ακόμα κι αν δεν ξέρεις πως είναι να σε κρατούν. Και πως να ξέρεις αν έχεις μάθει να κρατάς... Δεν πειράζει. Άλλωστε, οι περισσότεροι έχουμε εθιστεί στο ρόλο του Δον Κιχώτη. Κυνηγάμε ανεμόμυλους στην έρημο. Αν όμως έχουμε έναν Σάνσο Πάντσα το ταξίδι γίνεται ελαφρύτερο. Ήπιο. Παρηγορητικό. Όμορφο ενδεχομένως. Πολύτιμο σίγουρα. Μπερδεμένο. Ονειρικό ίσως. Αυτή όμως δεν είναι και η μαγεία;

Να ξέρεις, ότι ακόμα και ένα βράδυ Σαββάτου που ψάχνεις το κάπου που βρίσκεσαι να ξέρεις, να γνωρίζεις, ότι ο πιστός σου Σάντσο θα είναι εκεί. Έστω και κρυμμένος. Έστω και ψυχικά. Και είναι ακριβώς η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι την τύχη σου. Και χαμογελάς. Γιατί το χαμόγελο δεν μπορούν να στο κλέψουν. Είναι όλο δικό σου. Το όπλο σου μέσα στη λαίλαπα που λέγεται ή που ονομάζεται Ζωή. Και κάπως έτσι αλλάζει και ο κόσμος. Και αν δεν πιστεύεις εμένα πίστεψε τον Δον Κιχώτη... 

Είμαστε οι ...

 Βράδυ Παρασκευής... Αναμμένο το κλιματιστικό... Το λάπτοπ συντονισμένο στο Youtube με τη φωνή του Λέοναρντ Κόεν να σε παρασύρει πότε στο τέλος της αγάπης, πότε να σε πηγαίνει χίλια φιλιά βαθιά και πότε η Ντάστι να σε ταξιδεύει στους ανεμόμυλους του μυαλού της... Μέχρι που το τέλος, τα φιλιά και ο άνεμος γίνονται ένα μέσα σου... Και αρχίζεις να αφήνεσαι στο ταξίδι της μουσικής μέχρι να σε οδηγήσει στο σημείο που θέλει αυτό... με έναν απροσδόκητο φίλο να σου γράφει στο messenger, ότι τελικά είμαστε οι πράξεις μας... Ναι. Είμαστε τα πεπραγμένα μας. Αναντίρρητα. Μα είμαστε μόνο αυτό; 

Είμαστε τα λόγια μας... Ναι είμαστε. Τουλάχιστον για τα δεδομένα της στιγμής. Τουλάχιστον για το συναίσθημα της στιγμής. Ζούμε τη στιγμή. Ξεστομίζουμε βαρύγδουπα. Συνειδητά; Ασυνείδητα; Δεν θα μάθουμε ποτέ... Το μόνο που γνωρίζουμε είναι, ότι για όλα ευθύνεται η στιγμή... 

Είμαστε οι πράξεις μας... Πόσο δίκιο είχε και έχει ο Σαρτρ... Είμαστε οι αποφάσεις μας. Είμαστε οι πράξεις μας. Ένας τίμιος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να κλέψει. Ένας άτιμος δεν θα μπορούσε να έχει συνέπεια λόγου πράξης....

Μπερδεύτηκα... Είμαστε λόγια, είμαστε πράξεις, είμαστε συναισθήματα... Μόνο τρεις ιδιότητες; Πως μπορεί στο αχανές ενός ανθρώπου να χωρούν και να τον καθορίζουν μόνο τρεις ιδιότητες... Χάθηκα... Ανάβω τσιγάρο... Πρέπει να το σκεφτώ... Να το επεξεργαστώ... Και ο Ζακ Μπρελ με αναγκάζει να κοιτάξω έξω... Να κλείσω τα μάτια και να αφεθώ σε εικόνες... σε λέξεις...σε στιγμές. 

Τελικά η απάντηση είναι πάντα απλή. Ένα βλέμμα έξω αρκεί για να δώσει την απάντηση. Αναστεναγμός και ένα γελάκι... Το ταξίδι στο χρόνο λειτούργησε. Οι απαντήσεις ή η απάντηση, αν θέλεις αγαπητή αναγνώστρια/αγαπητέ αναγνώστη δόθηκε...

Είμαστε οι αναμνήσεις μας. Καθοριζόμαστε απ' αυτές. Τις κουβαλάμε. Τις έχουμε μέσα μας φυλαγμένες στο πιο δικό μας μέρος... Ένα βλέμμα και το ταξίδι ξεκινά. Ένα ταξίδι με σταθμούς...

Είμαστε ο Ντίνος... Ο ευθυτενής άντρας. Ο παθιασμένος με την πολιτική. Ο μαχητής. Εκείνος που ήξερε πως μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο. Να ξεχωρίσει. Και το έκανε... για μένα τουλάχιστον...

Είμαστε ο κυρ Παναγιώτης... Ο φιλήσυχος κύριος με το μουστακάκι και το καβουράκι του που έβγαινε και χαιρετούσε τόσο γλυκά όλους....

Είμαστε ο κυρ Θανάσης... Με το βαρύ γέλιο και το μουστάκι που χόρευε πάντα αντικρυστό βαρύ με τον Ντίνο... 

Είμαστε ο κυρ Κώστας που λάτρευε την καπνιστή ρέγγα... ακόμα θυμάμαι το τελετουργικό με την εφημερίδα...

Είμαστε η Άννα... Σύζυγος του Ντίνου... Καμάρωνε για τις επισκέψεις της στη Λυρική και μεγάλωσε τέσσερα ολόκληρα εγγόνια... 

Είμαστε η Ουρανία... Τι να πω εδώ τώρα... Πως να μιλήσω... πως να γράψω... τι να πω για τη μαμά μου... 

Είμαστε η κυρά Βαγγελία... Που της πετούσαμε τη μπάλα στον κήπο και της χαλούσαμε τα λουλούδια... της ανισορροπούσαμε τον πολύχρωμο κόσμο της ...

Είμαστε η Αθηνά... που τα καλοκαίρια καθόμασταν στα σκαλάκια του σπιτιού της... που γελούσε... που φορούσε την Gabotine και δεν ήξερες αν είχε εφευρεθεί για κείνη... 

Είμαστε η γειτονιά μας... Όπου κι αν κοιτάξεις, βλέπεις, μυρίζεις θυμάσαι... ποδήλατα... πιτσιρίκια που αψηφούσαν τη γιαγιά, τη μαμά και κάθε «άρχουσα τάξη» που φώναζε να μαζευτούμε... 

Είμαστε οι μυρωδιές μας... τα πρωινά φραντζολάκια που έφερνε η γιαγιά από το φούρνο... πήγαινε η γλυκειά μου στις πέντε και τα έπαιρνε για να μας τα ετοιμάσει για το σχολείο. Και όπως κατεβαίναμε τη σκάλα μας συνέπαιρνε η μυρωδιά του ζεστού ψωμιού που στους κόλπους του φιλοξενούσε βούτυρο, τυρί -εγώ έμενταλ οι άλλοι γκούντα- και ζαμπόν, πάριζα ή ό,τι άρεσε στον καθένα... Ακόμα και σήμερα η μυρωδιά αυτή με ακολουθεί παντού...

Είμαστε το γιασεμί της Κικίτσας... κάθε βράδυ βγαίνοντας στο μπαλκόνι σε κατακλύζει το μεθυστικό του άρωμα... Ένα άρωμα αθωότητας και νοσταλγίας... Κάποτε το κόβαμε και τρώγαμε το εσωτερικό του...

Είμαστε  οι αναφορές μας... Είμαστε οι παιδικές παρέες που χάθηκαν στο χρόνο μα σαν ανταμώσουν ή ανταλλάξουν μια κουβέντα θα γίνουν πάλι αυτό που ήταν κάποτε... τα παιδιά με τα ποδήλατα... που έτρεχαν, φώναζαν, γελούσαν... Που αισθάνονταν δυνατά. Έτοιμα να αντιμετωπίσουν κάθε εμπόδιο. Κάθε δράκο που θα τους χαλούσε το παραμύθι τους...

Είμαστε τα όνειρα μας... εκείνα που πετύχαμε και εκείνα που αφήσαμε... εκείνα που γιγαντώσαμε και εκείνα που εξανεμίστηκαν σαν τους ατμούς μιας κατσαρόλας που βράζει... 

Είμαστε οι αναστολές μας... όλες οι φορές που αισθανθήκαμε αμήχανα... όλες οι φορές που ήρθαμε σε θέση απολογίας... 

Είμαστε οι αταξίες μας... εκείνες που τάραξαν. Εκείνες που τιμωρήθηκαν. Εκείνες που δεν τις κατάλαβε κανείς...

Είμαστε τα ονόματά μας... Σοφία, Μαίρη, Βαρβάρα, Αγγελική, Λουκάς, Κικίτσα, Κωνσταντίνος, Νάσος, Ειρηάννα, Άννα, 'Αντζελα, Βιργινία, Κώστας, Δημήτρης, Γιάννης, Μάκης, Μαρία, Θανάσης, Κάρλα, Στέλιος, Σοφία, Νίκος, Εύα, Νίκος, Τζώρτζια, Άκης, Κώστας, Μαριάνθη, Μαριβή, Στέλλα ... 

Είμαστε οι φωτιές του Αη Γιάννη του Κλείδωνα... τα στεφάνια που καίγαμε τον Ιούνιο στη γειτονιά... και πηδούσαμε πάνω από τις φλόγες... και κάθε φορά πηδούσαμε γελώντας με το φόβο όμως μην λαμπαδιάσουμε και καταλήξουμε σε καμία μονάδα εγκαυμάτων... 

Είμαστε Εμείς! Είμαστε οι Αναμνήσεις μας! Ναι αυτό είμαστε! Είμαστε αυτά που ζήσαμε... Αυτά που κρατήσαμε... είμαστε ακόμα και το δάκρυ που κυλάει στην ανάκληση της ανάμνησης... Αυτά που βιώσαμε... Οι απώλειες μας... Οι νίκες και οι ήττες μας... Οι ατέλειες μας... Αν και τελικά αναρωτιέμαι... Ξέρεις ο Ελύτης έγραψε «Νίκη Νίκη όπου έχω νικηθεί» κι ο Σεφέρης έλεγε «τη μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί»... Δεν ξέρω αν με ρωτάς ποιον κρατώ... Και τους δύο είναι η απάντηση...  Βλέπεις είμαστε τα τραύματα μας... και κάθε τραύμα άφησε ένα μάθημα... μας δυνάμωσε... Νίκη! Κι αν σκαλίσεις τη μνήμη...; Δάκρυ θα κυλήσει... Για κάτι που τελείωσε... Για κάτι που δεν μπορεί να επιστρέψει... και η επίγνωση του τέλους πονά... 

Εγώ πάλι προτιμώ να κρατήσω το «είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί»... και πως αλλιώς αγαπητοί μου... αφού «αγαπιούνται οι άνθρωποι»... 

Μια συνταγή για τυροπιτάκια

 Καλησπέρα αγαπημένη φίλη και αγαπημένε μου φίλε αναγνώστη... Πάει καιρός, ε; Λοιπόν επανέρχομαι... Επανέρχομαι όπως το Καλοκαίρι μετά από έναν παρατεταμένο Χειμώνα... Έναν βαρύ Χειμώνα. Έναν Χειμώνα δύσκολο μα και αγαπησιάρικο... Και να που ήρθε και το Καλοκαίρι...

Γιατί τα χω με τις εποχές όμως... Τι με έπιασε;! Εμένα... παιδί του Χειμώνα... Δεν ξέρω! Δεν έχω απάντηση! Κι όμως σήμερα η μέρα έμοιαζε με τυροπιτάκι... Όχι τα έτοιμα! Όχι αυτά στο σακουλάκι που τα ψήνεις και ξεμπερδεύεις... Οοοοοοοχι... Νο νο! Τα άλλα τα τυροπιτάκια... Εκείνα που τρως την πρώτη μπουκίτσα και σε ταξιδεύουν... Που σου ανοίγουν την όρεξη της ψυχής σου! 

Μη μου πεις, ότι δεν ξέρεις σε τι αναφέρομαι, διότι θα ψεύδεσαι ως άλλη Σούζυ... Και τα έφαγες, και τα τρως και ψεύδεσαι κιόλας! Και ασύστολα μάλιστα! Και ανερυθρίαστα! Μιλάω για τα τυροπιτάκια που έφτιαχνε η γιαγιά ή η μαμά... 

Εκείνα που αν έκανες κάτι καλό, τα έφτιαχναν τακτικά. Αν ήταν από τις άλλες, τα έφτιαχναν, όταν περίμεναν μουσαφίρη! Μην την πουν και ακαμάτρα και ανοικοκύρευτη! Θα πέσει κεραυνός να μας κάψει! Και κάθε που τα έφτιαχνε το σπίτι μοσχοβολούσε αλεύρι, βούτυρο, τυριά κι εσύ χανόσουν μέσα στις μυρωδιές και ήθελες να ανακατεύεσαι παντού! Δεν ήθελες; Ε και; Ήθελα εγώ! Χα! Τέλος η αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο. 

Θυμάμαι τη γιαγιά μου που έφτιαχνε τα τυροπιτάκια της Ντόλυ. Αααααα! Σταθερή αξία στο γαστρονομικό μας παράδεισο! Τώρα θα με ρωτήσεις ποια είναι η Ντόλυ! Σιγά μη σου πω! Ό,τι γίνεται στη Σπαθάρη μένει στη Σπαθάρη και ειδικά στο 18! Νούμερο κι αυτό ε; 18! Άντε κάνε καριέρα μετά... 

Κι όμως την καριέρα την κάνεις. Και την κάνεις καλύτερα από όλους. Γιατί ανάμεσα στα λερωμένα από τη ζύμη χέρια -ιεροσυλία το μίξερ καθώς το καλό το τυροπιτάκι το πρόστυχο θέλει χέρι-, τους αλευρωμένους πάγκους, το βούτυρο που μοσχομυρίζει εσύ περιφερόσουν χαρούμενο παιδάκι έτοιμο να παίξει. Έτοιμο να ανακατέψει τα πάντα. Να γελάσει. Να λερώσει και να λερωθεί. Πόσο αστείο είναι, ε; Να λερώσεις και να λερωθείς! Υποτακτικές που σου φαίνονται εξωφρενικές στην τόσο βαρετή ενήλικη ζωή σου... Γιατί μη μου πεις, ότι ενήλικας περνάς καλύτερα από ότι παιδί, διότι θα σε παραπέμψω πάλι στη Σούζυ... Τη γνωστή... Και πίστεψέ με δε θες! 

Ξέρεις μόλις απόψε συνειδητοποίησα πόσο μου έχουν λείψει τα τυροπιτάκια. Εκείνα που γίνονται στις μαμαδίστικες κουζίνες με γέλια, φωνές, λίγο κουτσομπολιό -ουπς! κοινωνικό σχόλιο ήθελα να πω ή αντικειμενική παράθεση γεγονότων... Φωνές γυναικείες ή και αντρικές που ανακατεύονται τόσο γλυκά με τις παιδικές... Που είναι όλοι χαρούμενοι... Μόλις απόψε κατάλαβα πόσο μου έχει λείψει... 

Τα τυροπιτάκια αγαπημένοι μου είναι επιστήμη. Και είναι επιστήμη, διότι ενώνουν. Φέρνουν κοντά τους ανθρώπους. Τυροπιτάκια = Ένωση. Κι αν βρεις μαθηματικό ή φυσικό ή χημικό που να μην αντιλαμβάνεται τον τύπο τότε είναι σκράπας! Τελεία και παύλα. Ναι σκράπας. 

Έχεις δει ποτέ ανθρώπους να φτιάχνουν τυροπιτάκια για να τα φάνε μόνοι τους; Όχι! Τα φτιάχνουν πάντα με αγάπη για να τα μοιραστούν με ανθρώπους που αγαπούν. Μη γελιέσαι! Το τυροπιτάκι το προσφέρεις σ' αυτούς που αγαπάς και το κάνεις με την καρδιά σου. Ζεις για την ώρα που το μικρό έδεσμα θα κάνει κρατς και θα ταξιδέψει στον ουρανίσκο του φίλου καλεσμένου. Θυμάμαι τη γιαγιά που ψευτογέλαγε αυτάρεσκα σε κάθε έπαινο για την κουζίνα της. «Α! Όλα κι όλα! Η κυρία Κουραχάνη είναι λεβεντιά» έλεγαν και η γιαγιά μειδίαζε και δεν άφηνε να φανεί τίποτα. Της άρεσε όμως. 

Κάθομαι και γράφω έχοντας το ίδιο μειδίαμα με τη γιαγιά... Γιατί δύο άνθρωποι κατάφεραν να με πάνε πίσω. Εκεί. Σε κείνα τα χρόνια. Ο Γιώργος και ο Πάρης, ο Πάρης και ο Γιώργος έφτιαξαν τυροπιτάκια σήμερα. Ο ένας Θεσσαλονίκη ο άλλος Κομοτηνή έφτιαξαν τυροπιτάκια, για να κεράσουν τους φίλους τους. 

Αγαπημένα πλάσματα! Έκατσαν, πάλεψαν με τη ζύμη, έτριψαν τα τυριά για να δουν τους καλεσμένους τους να τα απολαμβάνουν... Έτσι είναι το τυροπιτάκι... Είναι ένα ατέλειωτο καλοκαίρι... Είναι μια βραδινή επίσκεψη στο σπίτι φίλου. Είναι ψιλοκουβέντα στο μπαλκόνι μέχρι τις μικρές ώρες... Είναι ένα πιάτο τυροπιτάκια σε φλοράλ τραπεζομάντηλο. 

Έτσι είναι αυτά τα δύο πλάσματα... Απόψε με έναν μαγικό τρόπο δέσαμε τις αναμνήσεις μας. Έβαλαν τα τυροπιτάκια, έβαλαν το τραπεζομάντηλο και έβαλα τις αναμνήσεις... Αυτό είναι το Καλοκαίρι... Ένα ατέρμονο ταξίδι σε αναμνήσεις... Είναι να ιδρώνεις στο μπαλκόνι... Να γκρινιάζεις και κάποιος να σου βάζει ένα τυροπιτάκι στο στόμα για να το βουλώσεις... 

Έτσι περνάμε τις ζωές μας.. Προσπαθώντας να βρούμε στιγμές που να μας γυρίζουν πίσω με ορμή παρόντος... Απ το παρόν στο παρελθόν κι απ το παρελθόν... άγνωστο που... Κι εκεί όπως καθόμαστε στο μπαλκόνι βλέπουμε τον ουρανό από πάνω μας... Είμαστε ευτυχείς. Είμαστε πλήρεις. Έχουμε μια φιλία και άπειρα τυροπιτάκια... Ευτυχώς δεν βαριούνται να φτιάχνουν και δεν βαριέμαι να μιλάω. 

Σχέση ίση. Σχέση ομότιμη. Χωρίς ανταγωνισμούς. Άλλωστε τι ανταγωνισμοί χωρούν σε μια τέτοια σχέση;! Βλακείες... Τρεις ενήλικες που χρησιμοποιούν το τυροπιτάκι ως άλλη Delorian για να ταξιδέψουν στο παρελθόν. Στις στιγμές, στις μυρωδιές, στα γέλια, στην ανεμελιά...

Είμαστε ευτυχείς! Με ένα τυροπιτάκι γινόμαστε παιδιά... Στάσου! Στάσου! Όχι δεν θα σου προσφέρω μύγδαλα... Αλλά ωρέ παιδιά πότε μεγαλώσαμε και σταματήσαμε να είμαστε παιδιά;! Γιώργο;! Πάρη;! Πάμε για δεύτερο γύρο;! Ε μη μου πείτε ότι δεν τα πρόλαβα πάλι!!! 

Υγ. Σου δίνω και τη συνταγή για ωραιότατα τυροπιτάκια ;) 

 Υλικά: 

• > Για την Ζύμη
• 500 gr. αλεύρι φαρίνα
• 40 ml. ελαιόλαδο
• 300 ml. γάλα φρέσκο
• 8 gr. ξηρή μαγιά στιγμής
• 1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
• 1 κουταλάκι του γλυκού ζάχαρη

• > Για την Γέμιση
• 400 gr. τυρί φέτα
• 1 μεγάλο αυγό
• Φρεσκοττριμμένο πιπέρι
• > Για την Επάλειψη
• 2 κρόκους αυγών
• 120 gr. βούτυρο

 Εκτέλεση: 

1. Κοσκινίζουμε το αλεύρι και τα βάζουμε σε μία λεκάνη μαζί με την μαγιά, την ζάχαρη και το αλάτι και τα ανακατεύουμε.
   Κάνουμε στην μέση μία λακούβα και ρίχνουμε μέσα εκεί το λάδι και το γάλα και αρχίζουμε να ζυμώνουμε μέχρι να γίνει μία ζύμη όπως είναι του ψωμιού.
   
2. Κατόπιν παίρνουμε το ζυμάρι και σχηματίζουμε ένα μακρόστενο «φρατζολάκι» το οποίο κόβουμε σε πέντε ίσα κομμάτια.
   Παίρνουμε το ένα κομμάτι και ανοίγουμε ένα φύλλο όσο πιο στρογγυλό μπορούμε.
   Με ένα μαχαίρι και κόβουμε το φύλλο ως εξής: Kάνουμε ένα σταυρό χωρίζοντάς το έτσι σε τέσσερα κομμάτια και μετά το κάθε κομμάτι το κόβουμε σε δύο άλλα ίσα κομμάτια σχηματίζοντας έτσι συνολικά 8 τριγωνάκια.
3. Προθερμαίνουμε τον φούρνο
   Ανακατεύουμε τα υλικά της γέμισης.
   
4. Κατόπιν παίρνουμε ένα κουταλάκι από το μείγμα με τα τυριά , και τοποθετούμε την γέμιση μας στη μέση της βάση του τριγωνικού φύλλου, σκεπάζουμε καλά με τις δύο άκρες την γέμιση και τυλίγουμε δίνοντας έτσι στο τυροπιτάκι μας το σχήμα του κρουασάν.
   Συνεχίζουμε έτσι και με τα υπόλοιπα τέσσερα κομμάτια της ζύμης.
   
5. Αλείφουμε το βουτυρο σε μεγάλο ταψί, του φούρνου μας και τοποθετούμε σ’ αυτό όλα τα τυροπιτάκια μας με την μύτη προς τα κάτω για να μην ανοίξουν κατά την διάρκεια του ψησίματος.
   
6. Επειδή φουσκώνουν αρκετά αφήνουμε λίγη απόσταση μεταξύ τους.
   Τα αλείφουμε τον κρόκο που έχουμε χτυπήσει με 2-3κουταλιές νερό, για να πάρουν χρώμα.

Τα φτερά του καλλιτέχνη...

Ούσα στον μαύρο μου καναπέ οκλαδόν στρίβω ένα τσιγάρο... Στρίβοντας το, το κεφάλι μου στρίβει κι αυτό προς τα αριστερά και το μάτι καρφώνεται σε έναν πίνακα... Σταματώ ό,τι κάνω και επικεντρώνομαι στον πίνακα.. Στον πίνακα με τη σπάτουλα... Στον πίνακα που με συντροφεύει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου...

Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο και η Σοφίτσα μου μεταφέρει τα δυσάρεστα νέα... «Ο Γιώργος...» Κατάλαβα.. Δε χρειάστηκε να συνεχίσει. Δε χρειάστηκε να ρωτήσω. Το ακουστικό ξαφνικά βάρυνε... Τι ιδιότητα κι αυτή, ε; Να αποκτούν βάρος πρωτόγνωρο τα αντικείμενα. Βάρος αντίστοιχο της είδησης που φέρουν. 

Έκλεισα το τηλέφωνο. Πήρα το στριμμένο μου τσιγάρο και συνέχισα να κοιτάζω τον πίνακα. Ξαφνικά το σπιτάκι είχε γίνει προορισμός. Τα δέντρα λύση και ο ουρανός πάντα ποιητικά ομιχλώδης... Βούρκωσα καθώς είχαν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται οι εικόνες... 

Εικόνες με το θείο το Γιώργο, το «Ζωγράφο». Ο θείος ο Γιώργος. Ο θείος ο Γιώργος που ήταν παντρεμένος με τη θεία την Πόπη. Ο θείος ο Γιώργος που έχει ένα γιο, τον Άκη. Ο θείος ο Γιώργος που έμενε στην Πάτρα. Ο θείος που όταν είχε έκθεση στην Αθήνα, ερχόταν πάντοτε για επίσκεψη στο σπίτι. 

Ο θείος ο Γιώργος που είναι μαζί μου από τότε που εγώ δεν υπήρχα ούτε ως υποψία. Ο θείος ο Γιώργος που φρόντισε να μου δίνει προοπτική έστω κι αν δεν το ήξερε. Βλέπεις δεν του το είπα ποτέ. Δεν του είπα ποτέ πόση ανακούφιση και διέξοδο έβρισκα στους πίνακές του. 

Θυμάμαι όταν ήμασταν μικρά και είχε έκθεση ο θείος ο Γιώργος. Πάντα στο Κάραβελ. Πάντα βράδυ. Η θεία η Πόπη απαστράπτουσα. Ο θείος ο Γιώργος διακριτικός αλλά πάντα σαγηνευτικά γοητευτικός με το φουλάρι ή τη γραβάτα. Εγώ ζούσα για τις στιγμές πριν το Κάραβελ. 

Λάτρευα την ανυπομονησία της γιαγιάς μου για τον ερχομό τους. Η γλυκιά μου μαγείρευε την ίδια μέρα με την προετοιμασία να ξεκινά από την προηγούμενη. Βλέπεις ο θείος ο Γιώργος ήταν ο αγαπημένος της. Ένας άνθρωπος με λεβεντιά. Ένας μάγκας. Ένα αυθεντικό αρσενικό. Μια ψυχή καθαρή. Ένα πνεύμα ελεύθερο αλλά ποτέ ελευθεριακό. Πως ήταν δυνατό να αντισταθεί η γιαγιά... Με κάποιο τρόπο της θύμιζε τον παππού ή αλλιώς τον Ντιναριά όπως έμεινε γνωστός ο παππούς.. .

Έρχονταν λοιπόν ο θείος ο Γιώργος με την θεία την Πόπη. Συναντιόμασταν στη γιαγιά. Γέλια, χαρά, ευτυχία. Και μετά έρχονταν οι γονείς μας. Και δώσε αστεία. Και δώσε γέλια. Ο θείος ο Γιώργος και η μαμά μου είναι ή μάλλον ήταν ή μήπως είναι -αχ συγχωρήστε μου την αναποφασιστικότητα της χρονικής χρήσης- ιδιαίτερα αθυρόστομοι. Αυθεντικά αθυρόστομοι. 

Ο θείος μας έπαιρνε αγκαλιά και εγώ χανόμουν στο άρωμα του. Χάζευα τα μαλλιά του που πάντα λαμπύριζαν. Μαύρα σαν κάρβουνο και πάντα γυαλισμένα και χτενισμένα. Η φωνή του βραχνή, βαριά μα ντόμπρα. Μια φωνή έντονη που δεν μπορούσες να ξεχάσεις εύκολα ή μάλλον δεν μπορείς να ξεχάσεις γενικώς. Τα τσιγάρα του βαριά... Αγαπημένες εικόνες από αγαπημένα πρόσωπα. 

Και μετά στο Κάραβελ. Ο θείος να εξηγεί για τους πίνακες και το κοινό να τους θαυμάζει. Και ο θείος να μας κοιτάζει και να μας κλείνει το μάτι κρατώντας το ποτήρι με το ουίσκι του...

Κάπως έτσι φτάνουμε στο τώρα. Στο σήμερα. Παρασκευή, 24 Απριλίου 2020. Μια κακή Παρασκευή. Γράφω το κείμενο με διακοπές... Καπνίζω, πίνω το αγαπημένο μου αναψυκτικό και βλέπω τον πίνακα νιώθοντας υγρά τα μάτια μου... Και σκέφτομαι...

Θα έλεγε κανείς ότι θα έπρεπε να έχω συνηθίσει πια. Ο παππούς, η μαμά, η γιαγιά... Κοίτα να δεις που κι εγώ έτσι νόμιζα μέχρι το τηλεφώνημα της Σοφίτσας. 

Ξέρεις κάτι; Μερικοί άνθρωποι λίγοι και σπάνιοι έχουν πάνω τους την αύρα της αιωνιότητας. Θαρρείς και θα είναι πάντα εδώ. Άσχετα αν είναι κοντά ή μακριά. Θαρρείς ότι θα υπάρχουν πάντα... Έτσι είναι και ο θείος ο Γιώργος. Υπάρχει. Σκέφτομαι ότι δεν είχαμε την ευκαιρία να πούμε κάποια πράγματα. Αλλά πάλι δε χρειαζόταν. Ο θείος ο Γιώργος ήξερε. Είχε αυτή την ικανότητα. Περπατημένος άνθρωπος, με μπέσα και αλήθεια. Τέτοιοι άνθρωποι πάντα ξέρουν. Αυτό που αγαπούσα και αγαπώ σ' αυτόν είναι η φράση του «Αννούλα η Τέχνη δεν παρηγορεί. Η Τέχνη είναι εσύ». Ναι. Η Τέχνη είμαστε εμείς.

Πόσο δίκιο έχεις... Ναι θείε μου... Η Τέχνη είμαστε εμείς. Μόνο που εγώ στη δική σου την Τέχνη έβρισκα αποκούμπι. Κοιτούσα την προοπτική και έχτιζα τη δική μου. Κοιτούσα τους γκριζογάλανους ουρανούς σου και έπαιρνα από τα χρώματά τους. Έβλεπα τα σπιτάκια σου, τα αγροτόσπιτά σου και έμαθα να αγαπώ τα μικρά και ταπεινά πράγματα. Έβλεπα τα τσακισμένα καράβια σου και πάσχιζα να βρω τρόπους να τα συναρμολογήσω. Να τους δώσω ζωή. 

Ζωή αντίστοιχη της δικής σου. Όμορφη. Γεμάτη. Περιπετειώδη. Μια ζωή με πίστη. Μια ζωή με αγάπη. Μια ζωή με γέλιο και χαμόγελο. Μια ζωή γεμάτη δράση. 

Δε στα είπα ποτέ και λυπάμαι γι αυτό. Όμως θέλω να σε ευχαριστήσω. Να σε ευχαριστήσω για τις εικόνες. Να σε ευχαριστήσω για τη μυρωδιά σου. Να σε ευχαριστήσω για την αγκαλιά σου. Για το γαλάζιο γεμάτο αγάπη βλέμμα σου... Για εκείνο το γαλάζιο που ήθελες να πνιγείς και να χαθείς μέσα του. Να βρεις τις απαντήσεις που ψάχνεις. Να χαθείς στην αλήθεια τους. 

Δεν ξέρω πως να σε αποχαιρετήσω γι αυτό δεν θα το κάνω. Δε θα σε αποχαιρετήσω, διότι δεν έφυγες. Εδώ είσαι. Το πνεύμα σου. Η ψυχή σου. Το άγγιγμά σου. Όλα είναι εδώ. Μόνο κάνε μου μια χάρη... Φρόντισε τώρα που θα συναντηθείς με τους άλλους να τους δώσεις ένα φιλί από μένα και όταν τελειώσει το γλέντι σας, φροντίστε λίγο και μας... Σ' αγαπώ... 

Κινηματογράφος: Η Ιστορία μιας ομάδας

«Ομάδα: Σύνολο δύο ή περισσότερων ατόμων που αλληλεπιδρούν για την επίτευξη ενός κοινού στόχου. Τα μέλη μιας ομάδας γνωρίζουν ότι ανήκουν στην ομάδα, μοιράζονται κοινά πιστεύω και αποδέχονται συγκεκριμένους κανόνες».
Μάλιστα. Αυτό λέει ο ορισμός της ομάδας. Από την άλλη ο Νιόνιος να διατείνεται ότι «ιστορία γράφουν οι παρέες». Θαυμάσια! Άρα -συμπεραίνω η ξανθιά- μια ομάδα θα μπορούσε να είναι και μια παρέα. Μάλιστα -δεύτερη φορά...
Αυτά διάβαζα κι εγώ και προσπαθούσα να βγάλω ένα συμπέρασμα ανθρώπινο και κοινωνιολογικά αποδεκτό που θα είναι παράλληλα και κατανοητό σε ενήλικες εκπαιδευόμενους στο πλαίσιο της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής.
Το βάρυνα ε; Όχι θα απαντήσω! Προσπαθώντας να σχεδιάσω το μάθημα έκατσα αναπαυτικά στον καναπέ μου και άρχισα να σκέφτομαι τα περί ομάδων... ομάδες τροφίμων, ομάδες αίματος, ομάδες αθλητικές, ομάδες κοινωνικές, ομάδες πολιτικές... Ωπ ωπ... είπα «κοινωνικές»; Και η απάντηση ήταν μπροστά μου... Τελικά, ναι ... η μυωπία μου είναι παροιμιώδης! Μα η απάντηση βρισκόταν στο κινητό μου, στον υπολογιστή μου, στο τάμπλετ που δεν έχω! Και η απάντηση λέγεται «Κινηματογράφος»!
Τι είναι κινηματογράφος; Χα! Σιγά μη μπλέξω με περαιτέρω ορισμούς! Όχι αγαπητή μου φίλη και λατρευτέ μου φίλε! Μη φοβού! Ορισμοί τέλος...! Τέλος..;;; Χμ...
Όταν λοιπόν βρήκα τη λύση στο πρόβλημα μου, άναψα ένα τσιγάρο, ξάπλωσα στον καναπέ και άρχισα να πηγαίνω... πίσω... εμπρός πίσω!
Ένας χρόνος πριν.. σωτήριον έτος 2018. Μήνας Μάιος. Αρχές. Τρία άτομα ενώνουν την αγάπη τους και δημιουργούν μια νέα ομάδα στο Facebook. H ομάδα αυτή χρειαζόταν όνομα. Και το όνομα αυτής «Κινηματογράφος». Τρία άτομα που ως στόχο είχαν και έχουν την ανάπτυξη της αλληλεπίδρασης με ό,τι παρακολουθείται σε οθόνη είτε μεγάλη είτε μικρή. Πολύ δασκαλίστικο, ε; Το φτιάχνω αμέσως, μη μου αγχώνεσαι!
Τρεις ψυχές ενώνονται και από την ένωση προκύπτει η μαγεία. Γιατί αυτή η ομάδα είναι μαγεία. Ξέρεις, αν παρακολουθείς το blog μου, ότι τα περιεχόμενα είναι απολύτως αληθή καθώς απεχθάνομαι το ψέμα. Απόψε, λοιπόν, αποφάσισα να γράψω για κάτι πολύ ξεχωριστό. Για τρία πλάσματα και δύο φίλους.
Θα μου επιτρέψεις να σου τους συστήσω. Πρόκειται για τους δημιουργούς Μαρία Βασιλείου, George Petroman και Takis Stanley Kubrick και για τα πλέον αγαπημένα μέλη Anna Galiatsatou και Χάιδος Καράμπελας. Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι πέντε λόγοι που συντελούν στην προσωπική μου ευεξία!
Με την ανάρτηση αφισών ταινιών ελληνικού και διεθνούς κινηματογράφου, την ανάρτηση αποσπασμάτων ελληνικών και ξένων σειρών αλλά και τηλεοπτικών ανεπανάληπτων στιγμών, τα πληκτρολόγια παίρνουν φωτιά!

Ξεκινάει δειλά ως μια απλή ανάρτηση και μετά ακολουθούν τα σχόλια... και κάπως έτσι ξεκινάμε να μιλάμε για μια σκηνή και το φτάνουμε στην εποχή του μπαρόκ. Γιατί μπορούμε αγαπητοί μου φίλοι αναγνώστες. Ο καθένας με την προσωπικότητα του. Ο καθένας με το χαρακτηριστικό του ύφος. Ο καθένας με το προσωπικό του γούστο. (Αυτό είναι αλληλεπίδραση! Άρα ο ορισμός της ομάδος επιτυγχάνεται).
Σχολιάζουμε, τρολάρουμε ο ένας τον άλλον και δημιουργούμε θαυμάσιες διεξόδους-οάσεις από το πήξιμο της δουλειάς... Είναι παράθυρο ο «Κινηματογράφος». Είναι πως να το πω... ελεύθερη ζώνη αναπνοής. Ξέρεις ότι θα εκφραστείς όπως επιθυμείς χωρίς να έχεις το άγχος της κρίσης. Ο θεριστής είναι persona non grata σ αυτήν την ομάδα. Πάμε στα πρόσωπα;;;; Έλα και θα καταλάβεις...
Μαρία Βασιλείου: Ακούει και στο Mrs. Oldman, Mrs Gary Oldman βεβαίως βεβαίως... Εξαιρετική κοπέλα! Με το χιούμορ της, με το μπρίο της και την αιώνια λατρεία της που δεν είναι άλλη από τον κύριο Όλντμαν. Τον γνωστό. Το Γκάρυ καλέ... αποκλείεται να μην τον έχεις ερωτευτεί ως Δράκουλα (πως μπορεί με τόσο μαλλί και νύχι... έχει το θαυμασμό μου). Το Μαράκι, λοιπόν, αγαπάει τα πάντα. Λατρεύει τον ελληνικό κινηματογράφο όσο και τον Γκάρυ. Εντάξει.... διαφορετικό είδος αγάπης. Η κα Βασιλείου είναι ηθοποιός με απίστευτο χιούμορ. Τρόπος κατάκτησης της; Αγαπημένε μου Γκάρυ. Τρόπος να σε μισήσει: Όλντμαν; Ποιος είναι αυτός; Τρόπος να σε ειρωνευτεί; Ο Ντάνιελ Ντέι Λούις είναι καλύτερος του Γκάρυ. Αν θα μπορούσα να της κάνω ένα δώρο θα ήταν να της φέρω το Γκάρυ. Μαράκι μου είναι λίγος για σένα. Τραγικός! Η Μαρία κάνει ευαίσθητες αναρτήσεις. Δεν είναι πολύ του αίματος εκτός αν δαγκώνει ποιος άλλος...;;; Για μάντεψε...
George Petroman: Εδώ στάση. Χρωστάω πολλά σ' αυτόν τον κύριο. Ακριβώς τι δε θα σου πω αλλά θα σου πω ότι ένα από τα βασικά είναι που με έβαλε σ' αυτή την ομάδα. Υπέροχος. Ένας άλλος Νονός. «Act like a man» και «Victory loves preparation» οι αγαπημένες του φράσεις. Αν τον ρωτήσεις τι ομάδα είναι θα σου απαντήσει Marvel και αν τον ρωτήσεις για τον αγαπημένο του ήρωα θα σου πει κάτι σε Κορλεόνε και Σταρκ, Τόνι Σταρκ. Τρελαίνεται για τον Ταραντίνο με το Pulp Fiction να είναι η αγαπημένη του «Ταραντινιά» αλλά τώρα τελευταία ανακαλύπτει τις κλασικές. Είναι μανιώδης Μαρβελάκιας και φυσικά αγαπά και το Casa de Papel και κυρίως τον Μπερλίν. Από κωμικά μπορείς να τον αποκαλείς και Κέιτο ή Κλουζώ. Και εκεί που ανεβάζει όλα αυτά, μπορεί να σου πετάξει και το «Σπίτι των Πνευμάτων» κι εσύ απλά ψάχνεις να βρεις από που σου ρθε. Γεμάτο εκπλήξεις αυτό το αγόρι...
Takis Stanley Kubrick: Ακούει και στο jefe, ενίοτε και στο jefito querido. Είναι το big boss. Γι αυτό και τον άφησα τελευταίο από τους τρεις. Τι να πεις. Αγαπημένος του σκηνοθέτης ο Σακελλάριος! -εντάξει χέφε ένα αστειάκι έκανα... συγνώμη-. Ο Κιούμπρικ βέβαια! Και ο Άλφρεντ ο Χίτσκοκ! Αυτοί με τα Μάτια Ερμητικά Κλειστά, με τα Πουλιά, το Ψυχώ και αλίμονο αλίμονο το Κουρδιστό Πορτοκάλι. Ο Τάκης είναι ο κινηματογράφος. Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να βρει περίεργα είναι αυτός (και ο Τζωρτζ εννοείται). Του αρέσουν τα Όσκαρς και πολύ θα ήθελα να τον δω να σκηνοθετεί. Έχει μια άλλη οπτική. Και βγαίνει. Περιφρουρεί την ομάδα και δεν του αρέσει οποιοσδήποτε υπαινιγμός και ειρωνεία που αφορά σε προσωπικές επιλογές και ρατσισμούς. Θα σε μπλοκάρει αν υπερβείς τα εσκαμμένα ή αν γίνεις προσβλητικός (ουπς! κοινό χαρακτηριστικό και των τριών).
Είναι οι τρεις διαχειριστές μας. Οι ιππότες του Κάμελοτ (=ο Κινηματογράφος). Δεν τους απασχολεί τι είναι σινεφίλ, δεν τους αφορά η κουλτούρα. Και δεν τους αφορά, διότι την έχουν. Διότι έχουν την ποιότητα να δέχονται όλες τις απόψεις. Διότι έχουν την παιδεία και την καλλιέργεια να χωρούν τα πάντα. Να τσαλακώνονται. Να αποκαλύπτονται μέσα από τα σχόλια. Να ξεδιπλώνονται. Να ζουν. Να γίνονται ένα με τα μέλη. Ωπ! Αυτό δεν είναι παρέα; (δεύτερο στοιχείο αλληλεπίδρασης).
Και επειδή η ομάδα είναι και τα μέλη της δεν θα ήτο δυνατό να γράψω χωρίς να αναφέρω αγαπημένα μου μέλη. Την κυρία Γαλιατσάτου και τον κύριο Καράμπελα (το καλλιτεχνικό του... ).
Anna Galiatsatou: η υπέροχη συνονόματη. «Καλημερουδέισον» γράφει, βάζει και καρδούλες και ξεκινά... αγαπημένη της ώρα κυρίως το πρωί. Η παρουσία της αισθητή. Λατρεμένη της η Αλίκη και αγαπημένος της ο Ροβέρτος ο Ντάουνι ο Τζούνιορ. Δροσερή, καλλιτεχνική με άριστη γνώση τοπικών διαλέκτων με αδυναμία στα Στερεοελλαδήτικα. Λατρεμένη. Την αγαπώ. Δεν αντέχει το ζαβό -βλπ Λεονάρντο ντι Κάπριο. Δεν ανέχεται τον Γκόσλινγκ. Χιούμορ, γέλιο, τρέλα. Με την Άννα ξεκινάμε τη συζήτηση στην οποία παρεμβαίνει η Μαρία και ακολουθούν οι δύο κύριοι και ο τρίτος που έπεται. Και εκεί γινόμαστε υλικό για πρωινή εκπομπή. Η Άννα είναι ηθοποιός. Το Σαββατοκύριακο ανεβάζουν με την κυρία Βασιλείου Όλτνμαν την παράσταση 12 Ένορκοι στην Ηλιούπολη. Μην την χάσεις! Απογευματάκι Σαββάτου στις 19:00 τι κάνεις;;; Φυσικά δίνεις το παρών να χειροκροτήσεις τις δύο κυρίες. Αν μπορούσα να ζωγραφίσω την Άννα θα της έβαζα ένα τεράστιο λουλούδι και ένα τιτανομέγιστο χαμόγελο.
Χάιδος Καράμπελας: χιούμορ ανυπέρβλητο, φωτογραφία ασύλληπτη και πνεύμα ανήσυχο. Τι άλλο να θέλει αυτή η ομάδα... ερωτώ! Αλήθεια! Μας ενημερώνει για τις παγκόσμιες μέρες, αγαπά τον Τύριον και τον Βάρυς από το Game of Thrones και αγαπάει τις καλές ταινίες από όπου κι αν προέρχονται. Σχόλια ολιγόλογα, αυτοσαρκασμός, χαμόγελο. Αγαπημένες του ώρες οι πρωινές και ίσως οι απογευματινές. Ευαίσθητος. Στενοχωρήθηκε με τον Τσουμπάκα (όποιος κι αν είναι αυτός.. .E NAI ΛΟΙΠΟΝ! ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΙ STAR WARS) αλλά λογικά θα το ξεπεράσει. Τι να πω... χους εις χουν αγαπητέ μου Χάιδο... Μην κλαις διότι τι είναι ο άνθρωπος (ελπίζω να ήταν άνθρωπος δλδ)...
Όπως καταλαβαίνεις αγαπημένη μου φίλη και λατρευτέ μου φίλε, αυτή η ομάδα είναι σωτήρια. Είναι σωσίβιο. Λέμβος. Όαση. Ομάδα SOS. Σώζει ζωές. Πολυλειτουργική. Εκεί ξεσπάμε, εκεί μιλάμε, εκεί γνωριζόμαστε.
Ξέρεις ποιο είναι το αστείο; Ότι πριν από αυτό δεν πίστευα ότι σε μια ομάδα αγνώστων θα μπορούσες να μιλάς για φίλους. Ότι θα μπορούσες να περάσεις καλά χωρίς προσωπεία. Χωρίς υποκρισίες. Ότι θα υπήρχε χώρος αναπνοής. Ότι στο αχανές Φατσοβιβλίο θα μπορούσε να σταθεί κάτι αληθινό. Κάτι αυθεντικό.
Κι όμως υπάρχει. Ο Κινηματογράφος και τα πέντε αυτά πρόσωπα. Πέντε πρόσωπα που όχι μόνο πραγματώνουν τον ορισμό της ομάδας αλλά ξέρουν να γίνονται παρέα. Ξέρουν και μπορούν να διασκεδάζουν και να αλληλεπιδρούν χωρίς κομπλεξισμούς, χωρίς μάσκες.
Γράφω και τόση ώρα που γράφω χαμογελάω. Χαμογελάω γιατί όλο αυτό είναι χαρά. Είναι τιμή να είσαι μέλος του Κινηματογράφου. Είναι όμορφο να διαπιστώνεται ακρίβεια μέσα στη γενική φτήνια. Είναι παρήγορη η ύπαρξη τέτοιων ατόμων και ομάδων. Α ρε Νιόνιο. Πάντα με συγκινούσε το τραγούδι σου αλλά ναι έχεις δίκιο.. Ο Κινηματογράφος είναι η παρέα που θα γράψει ιστορία. Και ξέρεις γιατί; Διότι έχει ήδη αρχίσει να τη γράφει μέσα μας...

Η μάστιγα που λέγεται «Ευγένεια»

Αποκλείεται να εξηγείται αλλιώς... Δυστυχώς πρόκειται για μάστιγα! Ακριβώς όπως το ορίζει το μέγα πλήθος: κάτι αρνητικό που εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς, όπως τα ναρκωτικά. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το κυνηγητό για την κατάργηση της ευγένειας. Μόνο έτσι τεκμηριώνεται όλο αυτό το πράγμα που συναντάμε καθημερινά! Και φυσικά έχει επακόλουθα... Ποια είναι αυτά; Ευθύς αμέσως θα σου πω!
Έχεις παρατηρήσει αγαπητή φίλη και υπέροχε φίλε ότι η λέξη «Καλημέρα» έχει αρχίσει να εξαλείφεται ακόμα και να δαιμονοποιείται;;; Έχει πέσει υπό την υποψία σου -όπως θα σου έλεγε ο θρυλικός Ζήκος- ότι το «ευχαριστώ» και το «παρακαλώ» τείνουν να συγκαταλεγούν στις λέξεις για την καρτέλα; Μιλάς στον Πληθυντικό σε κάποιον άγνωστο και προσπαθεί να καταλάβει από που του ήρθε! Σαν να τον χτύπησες με το σφυρί του Θωρ! Ή το άλλο; Παραχωρείς τη σειρά σου ή τη θέση σου σε κάποιον και σε κοιτάει λες και βλέπει μπροστά του τον Τόνι Σταρκ αυτοπροσώπως! -συγγνώμη για τις αναφορές στη Marvel αλλά τους έμαθα προσφάτως και έπαθα μια ταύτιση.
Παντού κυριεύει η αγένεια. Η αγένεια και η ομοιομορφία. Καταργούμε το μοναδικό για να υπαχθούμε σε ένα μαζικό. Πλέον δεν είμαστε η Άννα, η Μαρία, η Αφροξυλάνθη, ο Μάνος, ο Νίκος αλλά «ο μαλάκας». Μια λέξη για όλα. Ένα βλέμμα για όλα. Μια συμπεριφορά για όλα.
Σα να το κάνουμε επίτηδες. Προσβάλλουμε πρώτοι για να μην μας προσβάλλουν, γινόμαστε δεικτικοί, μιλάμε στον Ενικό και χειρονομούμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Κάποιος μου είχε πει κάποτε ότι είμαι τόσο ευγενική που καταντώ αγενής. Ναι. Το δέχομαι. Ένας φύσει αγενής δεν μπορεί να υπερτερεί του ευγενούς άρα θα πρέπει να τον κατεβάσει στο δικό του επίπεδο. Το δέχομαι. Και πορεύομαι με την ανάγωγη ευγένεια μου! -σε σακάτεψα τώρα, έτσι;;;;
Ειλικρινά έχω κουραστεί! Έχω κουραστεί να αντιμετωπίζω ανθρώπους που ενώ θεωρούν και τοποθετούν τον εαυτό τους σε ένα σημείο, φέρονται όπως θέλουν. Συνήθως οι αγενείς είναι κομπλεξικοί. Έχουν και μια έκρηξη μεγαλείου, όπως έλεγε ένας πεφωτισμένος Δάσκαλός μου στη Δημοσιογραφία. Και το βλέπεις. Και εκεί που γελάς ξαφνικά θες να κλάψεις. Αυτό το αμήχανο σημείο που δεν ξέρεις που σταματά ο οίκτος στον αγενή και που αρχίζει ο θυμός. Έλα τώρα αγαπημένη μου φίλη και λατρεμένε μου φίλε να δεις ποιες καταστάσεις με βγάζουν -ευτυχώς όχι κυριολεκτικά- από τα ρούχα μου:
Σούπερ Μάρκετ: Το πρόβλημα αρχίζει στις ουρές. Όταν ο πίσω κοιτάει το καλαθάκι του μπροστινού του και σχολιάζει. Τι σχολιάζει; Έλα που δεν ξέρεις! Από το ότι ψώνισε κάτι σε προσφορά μέχρι ότι θέλει να κάνει δίαιτα. Δε σου χει τύχει; Σε πάω πάσο και σε αλλάζω κατηγορία μένοντας όμως στην ουρά. Όταν κάποιος έχει δύο πράγματα κι εσύ ένα καλάθι τίγκα. Δεν αφήνεις τον καταναλωτή με τα δύο προϊόντα να διευκολυνθεί ο άνθρωπος. Όοοοοοχι βέβαια. Στέκεσαι εκεί. Περήφανη/-ος που θα περιμένει ένα δίωρο για να βάλεις τα πραγματάκια σου σε σακούλα. Ωπ! Τι θωρούν τα τσακίρικά μου μάτια?! Μια βασίλισσα! Έναν Κόμη! Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που παρατούν το καλαθάκι τους μπροστά ή παραπλεύρως του ταμείου, διότι οι ταμίες έχουν καθήκον να μαζεύουν. Ε τι τώρα; Παίζουμε; Έλα τώρα που θα καταδεχθούν να επιστρέψουν το καλάθι εκεί που το βρήκαν. Όχι αγάπη μου. Δεν θα χαλάσουν τα χεράκια τους. Απαπαπαπαπα!!! Το μόνο που επιστρέφουν είναι το καρότσι κι αυτό για να πάρουν το ευρώ πίσω.

Καλημέρα σας! Αυτό ειλικρινά μπορεί να με στείλει! Βλέπεις έναν άνθρωπο του λες καλημέρα κι αυτός φαίνεται ακούει «κακημέρα, σκότωσα τη μανούλα και τον πατερούλη σας» ή οτιδήποτε. Και έρχομαι να ρωτήσω η ξανθιά, υπάρχει κάτι κακό σ' αυτή τη λέξη; Υπάρχει κάποιο κωδικοποιημένο μήνυμα; Είναι το καινούργιο Hotel California; Είναι κάτι που ταυτίζεται με την Εκκλησία του Σατανά απεταξάμην;;; Σας παρακαλώ, αν γνωρίζετε κάτι σχετικό, ενημερώστε διά σχολίου ή τηλεφώνου! Υπόχρεη θα είμαι!
Ψιτ, κοπελιά Εντάξει! Όμορφα, σένια! Σούπερ! Τι να σχολιάσω; Το ψιτ;;; Λες και φωνάζεις το γατί ή το κοπελιά λες και φωνάζεις κι εγώ δεν ξέρω τι;;; Συνήθως είναι αντρικές προσφωνήσεις. Άντρες που μυρίζουν βαρβατίλα και που για να κάνουν το κομμάτι τους στην μαντάμ που συνοδεύουν -σίγουρα δεν καταλαβαίνουν τι γράφω...- προσφωνούν έτσι την σερβιτόρα. Να σου πω κάτι; Κάτι τέτοιες στιγμές θα προτιμούσα ένα παλαμάκι με τη λέξη «κατάστημα». Είναι πιο ντεκλαρέ από το ψιτ κοπελιά... Τράτζικ!
Ενικός-Πληθυντικός: Μια ομορφιά μια πανδαισία! Όταν σου μιλούν στον Πληθυντικό προσφωνώντας σε κυρία + Όνομα πχ κυρία Άννα. Δεν έχω καλύτερο... Νομίζω ότι κάπου έχει χαθεί η μπάλα. Πλέον ο Πληθυντικός τείνει να πεθάνει! Ο καημένος είναι στην Εντατική και περιμένει τον Ντόκτορ Χάουζ να τον βοηθήσει. Πλέον οι ηλικιωμένοι άνθρωποι είναι όλοι ένα. Τραγικό. Άσε που προσφωνούνται ως «θεία/θείος». Από που κι ως που η δική μου γιαγιά θα πρέπει να είναι και γιαγιά όλου του κόσμου δεν το κατάλαβα ποτέ.
Κλουζώ: Αααααααα δεν ξέρεις το σύνδρομο του Κλουζώ;;; Μου το χαλάς! Είναι όταν μπαίνεις σε ένα σπίτι που το περνάς ακτινογραφία και λες και τη γνώμη σου! Κοίτα παράδειγμα «με ποια λογική έχεις βάλει την τηλεόραση μέσα στη μέση του τοίχου; Θυμίζει Ιερά Τράπεζα. Γιατί δεν έχεις φωτιστικά; Μοιάζει άδειο» και εκεί είναι που του δίνεις το Άγιο Δισκοπότηρο στην κεφάλα και τον στέλνεις με υποτροφία στα Επείγοντα. Δεν παρατηρούμε υπερέντονα ένα νέο σπίτι. Δεν μας νοιάζει αν ο οικοδεσπότης (=αυτός που μας υποδέχεται στο χώρο του/οικοδέσποινα το θηλυκό του) έχει ξεσκονίσει/σκουπίσει... μας ενδιαφέρει να πηγαίνουμε για να περνάμε όμορφα.
Ευχαριστώ - Παρακαλώ κααααααααααααααααααλα... Το ευχαριστώ έχει γίνει φχαριστώ και το παρακαλώ είναι σαν την Χαρά.. .Αγνοείται! Θες περαιτέρω ανάλυση;;;; Θες;;; Το φαντάστηκα!
Ναιιιιιιιιιιι/Ναι Αγαπητοί μου συμπολίτες εκπέμπουμε SOS/ALERT: Μαζί με το Παρακαλώ αγνοείται και το Ορίστε! Ναι ναι αγνοούνται αμφότερα εδώ και περίπου μια δεκαετία. Όταν χάθηκαν κατείχαν περίοπτη θέση. Το ορίστε συνηθίζετο ως απόκριση σε ονομαστικό κάλεσμα και ενίοτε ως απάντηση τηλεφωνικής απόκρισης. Έκτοτε, όταν κάποιος άλλος σηκώνει το ακουστικό ακούγεται ένα βαρύ και μακρόσυρτο ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι λες και σου κάνει και χάρη. Φυσικά μετά το ναι ακολουθεί ο Ενικός, έπεται το σύνδρομο Κλουζώ και καταλήγει στο κοπελιά. Μη σου τύχει. Βάλιουμ μετά τα τηλέφωνα!!!
Τελικά ξέρεις τι καταλαβαίνω;;; Ότι η αγένεια βολεύει. Σου δείχνει το δρόμο. Σε βάζει στο σύνολο. Και το αγαπάς τόσο πολύ το σύνολο. Αυτό το ζωώδες σύνολο που απλά καταστρατηγεί αντί να επαναφέρει. Καταργεί αντί να διαμορφώσει. Είναι τόσο απλό να είμαστε ευγενείς. Αν το καλοσκεφτείς είναι απλά λεξούλες. Εύκολες! Αλήθεια σου λέω!!! Αν δε με πιστεύεις, δοκίμασέ το!!! Είμαι σίγουρη θα σε βγάλει ασπροπρόσωπο! Κάντο και πες μου τα αποτελέσματα... Θα περιμένω ;)