Μια φορά και έναν καιρό γεννήθηκε ένα κοριτσάκι... Ένα πολύ όμορφο κοριτσάκι... Ένα κοριτσάκι που είχε ένα χαμόγελο θαρρείς και χωρούσε τον κόσμο όλο... Όποιος το έβλεπε ήξερε ότι το αυτό το πλασματάκι που ήταν γένους θηλυκού μπορούσε να θεραπεύει. Είχε την ικανότητα της ίασης. Οι γονείς του ήταν πολύ περήφανοι γι αυτό το παιδάκι. Χαμογελούσε, γελούσε, έλαμπε και φώτιζε ό,τι υπήρχε γύρω της... Όταν κλήθηκαν να δώσουν όνομα σ' αυτό το κοριτσάκι το ονόμασαν Ζωή.
Επιθυμούσαν για τη Ζωή να εκπληρώσει απλά την αποστολή του ονόματός της: να ζει. Να ζει όμορφα, φωτεινά, λαμπερά και χαμογελαστά.
Μετά την βάφτισή της επισκέφθηκαν τη Ζωή οι Μοίρες να της δώσουν τα δώρα της... Ήταν γενναιόδωρες μαζί της. Της χάρισαν Αγάπη, Χαρά και Ίαση... Μα για την συμπαντική ισορροπία έπρεπε να της χαρίσουν και κάτι λιγότερο λαμπερό... Κάτι που ήταν τόσο ενάντια στη φύση της μα χρειαζόταν να το έχει... Της χάρισαν, λοιπόν, νεύρο και την έχρισαν αχθοφόρο... Αχθοφόρος να γενεί να αντισταθμίζει την ίαση... Έφερε το άχθος των άλλων. Είχε μια περίεργη ικανότητα να δανείζεται το άχθος των άλλων. Το δέχτηκε η Ζωή. Και η μικρή Ζωή μεγάλωνε...
Και καθώς η Ζωή μεγάλωνε το χαμόγελο, οι αντοχές και η αγάπη στη ζωή της γιγαντώνονταν. Οι Μοίρες αδυνατούσαν να πιστέψουν την έμφυτη μαεστρία με την οποία αντιμετώπιζε τα βάρη που έπαιρνε... Και της έδιναν περισσότερα. Κι εκείνη απλά τους έβγαζε τη γλώσσα και συνέχιζε να τα κουβαλάει. Και συνέχιζε την παροχή της ίασης.
Η ζωή της μικρής νεράιδας έμοιαζε με βιντεοπαιχνίδι... Κάθε φορά είχε να αντιμετωπίσει και μεγαλύτερα εμπόδια... και περνούσε τις πίστες όπως οι κοινοί θνητοί περνούν τα χρόνια... Και το χαμόγελο παρέμενε... Οι Μοίρες γνώριζαν ότι ίσως έπρεπε να δυσκολέψουν το παιχνίδι. Έπρεπε... Το γιατί δεν το ρώτησε ποτέ η νεραϊδούλα της ιστορίας μας. Αφού έτσι αποφασίστηκε, εκείνη το δεχόταν αλλά ενδόμυχα ορκιζόταν ότι η νικήτρια θα ήταν εκείνη.
Κάποια στιγμή το Σύμπαν αποφάσισε να της κάνει ένα δώρο... Για μια στιγμή πάγωσε ο χρόνος. Για εννέα μήνες η Ζωή ήταν ευτυχής. Προσδοκούσε και περίμενε. Για εννέα μήνες η νεράιδα ασχολείτο με ένα δώρο. Ένα δώρο τόσο δα μικρό... Στην αρχή ούτε που το έβλεπε. Καθόταν και του ψιθύριζε... Το δώρο δεν ήταν δικό της. Το δώρο της ήταν έμμεσο... Ήταν η αποστολή της. Η μικρή μας νεράιδα έπρεπε να προετοιμάσει ένα ακόμη νεραϊδάκι. Ένα νεραϊδάκι που αν και δεν ήταν δικό της θα είχε την ύψιστη τιμή να γνωρίσει τον κόσμο μέσα από κείνη. Έπρεπε να το αγγίξει με το ραβδάκι της. Να το μάθει να περπατάει με τα μάτια της φαντασίας. Να του μιλάει για πράγματα που ίπτανται. Να του τραγουδά για μέρη ορατά μόνο σ' αυτούς τους δύο. Και το σποράκι-νεραϊδάκι μεγάλωνε. Και όσο αυτό μεγάλωνε τόσο μεγάλωνε και η ανάγκη της Ζωής να είναι δίπλα του.
Να το προστατεύσει. Είχε δεθεί μαζί του με έναν τρόπο απόλυτο. Μοναδικό. Γνώριζε ότι ο δεσμός της μ' αυτό το μικρό νεραϊδάκι θα ήταν άρρηκτος. Και οι γονείς του αγέννητου μικρού σέβονταν αυτή τη σχέση και την καλλιεργούσαν. Ήταν περήφανοι που η Ζωή είχε επιλέξει να δεθεί με το δικό τους πλασματάκι. Και η Ζωή συνέχιζε να είναι εκεί. Δίπλα του. Να του μιλάει. Να το χαϊδεύει... Να το παρασύρει σε τόπους ονειρικούς. Να θυμώνει με οτιδήποτε μπορούσε να καταστρέψει αυτό το ταξίδι. Είχε ορκιστεί ότι το πλάσμα αυτό θα έπρεπε να ευλογηθεί από τις Μοίρες.
Ευχόταν διακαώς να δανειστεί τις αρετές της... την αισιοδοξία της, το τεράστιο χαμόγελό της και την ασύλληπτη ικανότητα της να μοιράζει αγάπη... Και όταν το μικρό πλάσμα γεννήθηκε εκείνη ήταν εκεί. Και δάκρυσε. Έκλαψε από χαρά. Έκλαψε γνωρίζοντας ότι η ημερομηνία αυτή ήταν ορόσημο. Ότι στις 26 Ιουνίου ήρθε στη ζωή ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που θα άλλαζε κάθε γκρίζο τόνο γύρω του. Και επιβεβαιώθηκε...
Τα χρόνια περνούσαν και η Ζωή με τον μικρό ακόλουθό της έμοιαζαν με ήρωες ενός πρωτόγνωρου παραμυθιού. Ενός παραμυθιού ζωγραφισμένου με τις πιο ζωντανές αποχρώσεις. Ενός παραμυθιού που δεν είχε δράκους... Και πως μπορούσε άλλωστε, αφού η Ζωή στεκόταν φρουρός ακοίμητος στην πόρτα του μικρού μάγου... Δύο ψυχές ένα φέρεσθαι...
Και επειδή πρέπει να κοιμηθείτε, να σας πω ότι η Ζωή έζησε πολύ πολύ ευτυχισμένη το ατομικό της παραμύθι... Το πως έζησε η μικρή μας νεράιδα όμως δεν θα σας το αποκαλύψω... όχι επειδή δεν το γνωρίζω, αλλά επειδή δεν θέλω να προκαλέσω τις Μοίρες...
Σςςςςς μιλάτε ψιθυριστά... βρίσκονται παντού και ακούνε τα πάντα... αλλά μη φοβάστε... η Ζωή είναι εκεί... ;)
Επιθυμούσαν για τη Ζωή να εκπληρώσει απλά την αποστολή του ονόματός της: να ζει. Να ζει όμορφα, φωτεινά, λαμπερά και χαμογελαστά.
Μετά την βάφτισή της επισκέφθηκαν τη Ζωή οι Μοίρες να της δώσουν τα δώρα της... Ήταν γενναιόδωρες μαζί της. Της χάρισαν Αγάπη, Χαρά και Ίαση... Μα για την συμπαντική ισορροπία έπρεπε να της χαρίσουν και κάτι λιγότερο λαμπερό... Κάτι που ήταν τόσο ενάντια στη φύση της μα χρειαζόταν να το έχει... Της χάρισαν, λοιπόν, νεύρο και την έχρισαν αχθοφόρο... Αχθοφόρος να γενεί να αντισταθμίζει την ίαση... Έφερε το άχθος των άλλων. Είχε μια περίεργη ικανότητα να δανείζεται το άχθος των άλλων. Το δέχτηκε η Ζωή. Και η μικρή Ζωή μεγάλωνε...
Και καθώς η Ζωή μεγάλωνε το χαμόγελο, οι αντοχές και η αγάπη στη ζωή της γιγαντώνονταν. Οι Μοίρες αδυνατούσαν να πιστέψουν την έμφυτη μαεστρία με την οποία αντιμετώπιζε τα βάρη που έπαιρνε... Και της έδιναν περισσότερα. Κι εκείνη απλά τους έβγαζε τη γλώσσα και συνέχιζε να τα κουβαλάει. Και συνέχιζε την παροχή της ίασης.
Η ζωή της μικρής νεράιδας έμοιαζε με βιντεοπαιχνίδι... Κάθε φορά είχε να αντιμετωπίσει και μεγαλύτερα εμπόδια... και περνούσε τις πίστες όπως οι κοινοί θνητοί περνούν τα χρόνια... Και το χαμόγελο παρέμενε... Οι Μοίρες γνώριζαν ότι ίσως έπρεπε να δυσκολέψουν το παιχνίδι. Έπρεπε... Το γιατί δεν το ρώτησε ποτέ η νεραϊδούλα της ιστορίας μας. Αφού έτσι αποφασίστηκε, εκείνη το δεχόταν αλλά ενδόμυχα ορκιζόταν ότι η νικήτρια θα ήταν εκείνη.
Κάποια στιγμή το Σύμπαν αποφάσισε να της κάνει ένα δώρο... Για μια στιγμή πάγωσε ο χρόνος. Για εννέα μήνες η Ζωή ήταν ευτυχής. Προσδοκούσε και περίμενε. Για εννέα μήνες η νεράιδα ασχολείτο με ένα δώρο. Ένα δώρο τόσο δα μικρό... Στην αρχή ούτε που το έβλεπε. Καθόταν και του ψιθύριζε... Το δώρο δεν ήταν δικό της. Το δώρο της ήταν έμμεσο... Ήταν η αποστολή της. Η μικρή μας νεράιδα έπρεπε να προετοιμάσει ένα ακόμη νεραϊδάκι. Ένα νεραϊδάκι που αν και δεν ήταν δικό της θα είχε την ύψιστη τιμή να γνωρίσει τον κόσμο μέσα από κείνη. Έπρεπε να το αγγίξει με το ραβδάκι της. Να το μάθει να περπατάει με τα μάτια της φαντασίας. Να του μιλάει για πράγματα που ίπτανται. Να του τραγουδά για μέρη ορατά μόνο σ' αυτούς τους δύο. Και το σποράκι-νεραϊδάκι μεγάλωνε. Και όσο αυτό μεγάλωνε τόσο μεγάλωνε και η ανάγκη της Ζωής να είναι δίπλα του.Να το προστατεύσει. Είχε δεθεί μαζί του με έναν τρόπο απόλυτο. Μοναδικό. Γνώριζε ότι ο δεσμός της μ' αυτό το μικρό νεραϊδάκι θα ήταν άρρηκτος. Και οι γονείς του αγέννητου μικρού σέβονταν αυτή τη σχέση και την καλλιεργούσαν. Ήταν περήφανοι που η Ζωή είχε επιλέξει να δεθεί με το δικό τους πλασματάκι. Και η Ζωή συνέχιζε να είναι εκεί. Δίπλα του. Να του μιλάει. Να το χαϊδεύει... Να το παρασύρει σε τόπους ονειρικούς. Να θυμώνει με οτιδήποτε μπορούσε να καταστρέψει αυτό το ταξίδι. Είχε ορκιστεί ότι το πλάσμα αυτό θα έπρεπε να ευλογηθεί από τις Μοίρες.
Ευχόταν διακαώς να δανειστεί τις αρετές της... την αισιοδοξία της, το τεράστιο χαμόγελό της και την ασύλληπτη ικανότητα της να μοιράζει αγάπη... Και όταν το μικρό πλάσμα γεννήθηκε εκείνη ήταν εκεί. Και δάκρυσε. Έκλαψε από χαρά. Έκλαψε γνωρίζοντας ότι η ημερομηνία αυτή ήταν ορόσημο. Ότι στις 26 Ιουνίου ήρθε στη ζωή ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που θα άλλαζε κάθε γκρίζο τόνο γύρω του. Και επιβεβαιώθηκε...
Τα χρόνια περνούσαν και η Ζωή με τον μικρό ακόλουθό της έμοιαζαν με ήρωες ενός πρωτόγνωρου παραμυθιού. Ενός παραμυθιού ζωγραφισμένου με τις πιο ζωντανές αποχρώσεις. Ενός παραμυθιού που δεν είχε δράκους... Και πως μπορούσε άλλωστε, αφού η Ζωή στεκόταν φρουρός ακοίμητος στην πόρτα του μικρού μάγου... Δύο ψυχές ένα φέρεσθαι...
Και επειδή πρέπει να κοιμηθείτε, να σας πω ότι η Ζωή έζησε πολύ πολύ ευτυχισμένη το ατομικό της παραμύθι... Το πως έζησε η μικρή μας νεράιδα όμως δεν θα σας το αποκαλύψω... όχι επειδή δεν το γνωρίζω, αλλά επειδή δεν θέλω να προκαλέσω τις Μοίρες...
Σςςςςς μιλάτε ψιθυριστά... βρίσκονται παντού και ακούνε τα πάντα... αλλά μη φοβάστε... η Ζωή είναι εκεί... ;)
