«Αγάπη είναι να λες στον άλλον όπως είσαι μείνε» λέει η Βίσση -η απόλυτη-, «Η αγάπη πονάει» τραγουδούν οι Νάζαρετ ενώ άλλα συγκροτήματα κάνουν λόγο για την αγάπη που είναι δωρεάν. Η αλήθεια είναι ότι μπερδεύτηκα λίγο η μέλλουσα κοκκινομάλλα και είπα να ανοίξω ένα λεξικό.
«ΑΓΑΠΗ: 1. Συναίσθημα που χαρακτηρίζεται από φιλική διάθεση και αγαθές προθέσεις, ανιδιοτελές και έντονο ενδιαφέρον 2. Στοργική αφοσίωση και συναισθηματικός δεσμός μεταξύ προσώπων 3. ο έρωτας η ερωτική έλξη ή σχέση» αναφέρει μεταξύ άλλων ορισμών ο γλωσσολόγος Μπαμπινιώτης στο Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας.
Πολλοί οι ορισμοί άπειρες οι απορίες. Όσο το ψάχνεις τόσο περισσότερα είδη αγάπης γνωρίζεις. Η αγάπη του παιδιού στο γονιό και το αντίστροφο, η αγάπη μεταξύ φίλων, η αγάπη που διατηρούμε για αντικείμενα ή συνήθειες, η αγάπη για το έτερον ήμισυ... Μα τόσα είδη αγάπης; Ανάβω, λοιπόν, ένα τσιγαράκι και σκέφτομαι... όχι όλα τα είδη... μόνο εκείνο για το έτερον... καταλάβες εσύ τώρα...
Πως ξεκίνησε όλο αυτό; Από τι άλλο... από ασήμαντον αφορμή... σαν τα εγκλήματα ψυχικού πάθους, όπου ο δράστης ισχυρίζεται ότι το έκανε από τι άλλο, από αγάπη. Μιλούσα με μια φίλη στο τηλέφωνο και φλυαρούσαμε μέχρι που καταλάβαμε ότι μιλούσαμε διά το επίμαχον. Και το ερώτημε τέθηκε «Ρε συ Άννα τι είναι αγάπη για σένα;» με ρώτησε και αντί απάντησης εισέπραξε ένα «επιφυλάσσομαι... θα απαντήσω το βράδυ»... Και να που έφτασε η ώρα.
Αγάπη λοιπόν... Χμ... Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω να το ορίσω εξ ου και το ταξίδι στους ορισμούς. Για μένα αγάπη είναι να νοιάζεσαι. Να μοιράζεσαι. Να νοιάζεσαι για τον άλλον και να το δείχνεις. Και να το λες. Να το δείχνεις μέσα από μια απλή «Καλημέρα» ή ένα απλό «τι κάνεις»...
Να μοιράζεσαι... Να δίνεις και να παίρνεις καθημερινότητα. Να δημιουργείς κόσμους μαζί του/της ή για εκείνον/εκείνη. Να τους δείχνεις τους κόσμους και να παρασύρεις εκεί το έτερον. Να φανερώνεις μια πραγματικότητα με μόνους κατοίκους εσάς.
Αγάπη είναι να αγωνιάς για το ήμισυ. Να αγωνιάς για το πως είναι. Όχι κάθε λεπτό -οκ δεν είσαι ψυχάκι- αλλά γενικά να θες να είναι καλά. Παθολογικά και κυρίως ψυχολογικά.
Αγάπη είναι να θέλεις να στηρίζεις. Κι ας λειτουργείς σα δεκανίκι ενίοτε. Και γιατί να μην λειτουργήσεις. Άλλωστε οι ρόλοι αντιστρέφονται. Μη βιαστείς φίλη να σε πιάσουν τα φεμινιστικά. Όχι. Γυναίκα είσαι. Θα στηρίξεις όπως θα στηρίξει και εκείνος. Κι ας κάνεις υπερβολές. Ε και; Σε ποιον θα δώσεις λογαριασμό και ποιος θα τολμήσει να κρίνει... Σιγαααα...
Αγάπη είναι να σου λείπει και να το λες... ναι να το λες. «Μου λείπεις όσο δεν μπορείς να φανταστείς» ή «Μου λείπεις από δω ως τον ουρανό κι ακόμη παραπάνω»... Σου φαίνεται χαζό; Κάντο μια φορά, αλλά μόνο αν το αισθάνεσαι... διαφορετικά το βρωμίζεις... και σε παρακαλώ μη σκεφτείς περί εγωισμού και άλλων παρόμοιων δαιμονίων...
Αγάπη είναι να τον/την σκέφτεσαι. Διαρκώς. Έντονα. Όχι απαραίτητα με σαρκικούς όρους. Να σκέφτεσαι βρε παιδί μου ότι σε έχει αγκαλιά και σε κρατάει. Και σε κρατάει τόσο δυνατά που κοντεύουν να ενώσουν όλα.
Αγάπη είναι να βλέπεις κάτι κοινό και να χαζοχαμογελάς. Χωρίς λόγο. Απλά να χαμογελάς και να αγγίζεις αυτό το κοινό πράγμα ή κάτι δικό του/της και να τον/την αισθάνεσαι δίπλα σου.
Αγάπη είναι να ενδιαφέρεσαι τόσο που γίνεσαι αυστηρή ή ακόμα και απότομη. Γιατί απλά αυτός είναι ο τρόπος σου. Και μη μου πεις ότι δεν θα το εκτιμήσεις.
Αγάπη είναι να κλαις. Ναι ναι να κλαις. Γιατί; Δεν κατάλαβα... Είσαι στην κατηγορία που θέλει τους άντρες άτεγκτος και τις γυναίκες να κλαίνε στις ταινίες; Ναι καλά! Να κλαις! Ναι ναι... κάθε φορά που σε πνίγει η απουσία του/της. Κάθε φορά που θα θελες να σαι εκεί που είναι.
Σου φαίνονται ρομαντικά όλα αυτά; Θα σε απογοητεύσω... Είναι ίσως η πρώτη φορά που μιλάω τόσο μα τόσο ρεαλιστικά. Εγώ ρεαλιστικά! Αστείο ακούγεται... μα είναι ένα αστείο που τελικά είναι τόσο πραγματικό που τρομάζει. Κι όμως... κάτσε να το σκεφτείς... Τώρα βέβαια θα μου πεις ότι μπερδεύω τον έρωτα με την αγάπη... Ενδεχομένως... Ο έρωτας είναι άλλη φάση... Ο έρωτας έχει άλλα στοιχεία. Έχει ενθουσιασμό. Έχει παραμύθι. Έχει εγωισμό. Η αγάπη είναι καθαρή. Είναι λευκή. Σαφώς ενέχει πάθος. Χωρίς πάθος που να πας μάνα μου... Αλλά έχει αλήθεια... Δεν παραμυθιάζει.
Ο έρωτας είναι σαν τις μπουρμπουλήθρες της σαμπάνιας... Σαν τον αφρό που δημιουργείται όταν την βάζεις στο ποτήρι... Ή ακόμα και σαν το μπουμ του φελού όταν ανοίγει... Η αγάπη όμως είναι αυτό που γεύεσαι... το καθαρό... η επίγευση που μένει στον ουρανίσκο...
Κι αν μου πεις ότι υπάρχουν οι «αγαπούληδες» όπως τους λέω εγώ, κατηγορία που ευαγγελίζεται το ρήμα αγαπώ, θα σου πω ότι ναι έχεις δίκιο. Ξεκάθαρα. Υπάρχουν αυτοί που το βρωμίζουν. Που το πατάνε. Δε βαριέσαι θα σου απαντήσω... Πισινές η αγάπη δεν έχει μαντάμ ε μεσιέ. Είτε αγαπάς είτε όχι. Είναι απόλυτη. Στην αγάπη δεν ζητάς αντάλλαγμα. Δεν είναι λογιστική -απεταξάμην- πράξη. Όχι. Κι αν μου πεις ότι λέω μπούρδες γιατί απλά πολλές φορές στην αγάπη δεν βρίσκεις ανταπόκριση τότε κι εγώ θα σου απαντήσω με ένα τσιτάτο ενός αγαπημένου συγγραφέα, του Μενέλαου Λουντέμη «Αγαπώ σημαίνει εγώ αγαπώ... το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά»...
«ΑΓΑΠΗ: 1. Συναίσθημα που χαρακτηρίζεται από φιλική διάθεση και αγαθές προθέσεις, ανιδιοτελές και έντονο ενδιαφέρον 2. Στοργική αφοσίωση και συναισθηματικός δεσμός μεταξύ προσώπων 3. ο έρωτας η ερωτική έλξη ή σχέση» αναφέρει μεταξύ άλλων ορισμών ο γλωσσολόγος Μπαμπινιώτης στο Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας.
Πολλοί οι ορισμοί άπειρες οι απορίες. Όσο το ψάχνεις τόσο περισσότερα είδη αγάπης γνωρίζεις. Η αγάπη του παιδιού στο γονιό και το αντίστροφο, η αγάπη μεταξύ φίλων, η αγάπη που διατηρούμε για αντικείμενα ή συνήθειες, η αγάπη για το έτερον ήμισυ... Μα τόσα είδη αγάπης; Ανάβω, λοιπόν, ένα τσιγαράκι και σκέφτομαι... όχι όλα τα είδη... μόνο εκείνο για το έτερον... καταλάβες εσύ τώρα...
Πως ξεκίνησε όλο αυτό; Από τι άλλο... από ασήμαντον αφορμή... σαν τα εγκλήματα ψυχικού πάθους, όπου ο δράστης ισχυρίζεται ότι το έκανε από τι άλλο, από αγάπη. Μιλούσα με μια φίλη στο τηλέφωνο και φλυαρούσαμε μέχρι που καταλάβαμε ότι μιλούσαμε διά το επίμαχον. Και το ερώτημε τέθηκε «Ρε συ Άννα τι είναι αγάπη για σένα;» με ρώτησε και αντί απάντησης εισέπραξε ένα «επιφυλάσσομαι... θα απαντήσω το βράδυ»... Και να που έφτασε η ώρα.
Αγάπη λοιπόν... Χμ... Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω να το ορίσω εξ ου και το ταξίδι στους ορισμούς. Για μένα αγάπη είναι να νοιάζεσαι. Να μοιράζεσαι. Να νοιάζεσαι για τον άλλον και να το δείχνεις. Και να το λες. Να το δείχνεις μέσα από μια απλή «Καλημέρα» ή ένα απλό «τι κάνεις»...
Να μοιράζεσαι... Να δίνεις και να παίρνεις καθημερινότητα. Να δημιουργείς κόσμους μαζί του/της ή για εκείνον/εκείνη. Να τους δείχνεις τους κόσμους και να παρασύρεις εκεί το έτερον. Να φανερώνεις μια πραγματικότητα με μόνους κατοίκους εσάς.
Αγάπη είναι να αγωνιάς για το ήμισυ. Να αγωνιάς για το πως είναι. Όχι κάθε λεπτό -οκ δεν είσαι ψυχάκι- αλλά γενικά να θες να είναι καλά. Παθολογικά και κυρίως ψυχολογικά.Αγάπη είναι να θέλεις να στηρίζεις. Κι ας λειτουργείς σα δεκανίκι ενίοτε. Και γιατί να μην λειτουργήσεις. Άλλωστε οι ρόλοι αντιστρέφονται. Μη βιαστείς φίλη να σε πιάσουν τα φεμινιστικά. Όχι. Γυναίκα είσαι. Θα στηρίξεις όπως θα στηρίξει και εκείνος. Κι ας κάνεις υπερβολές. Ε και; Σε ποιον θα δώσεις λογαριασμό και ποιος θα τολμήσει να κρίνει... Σιγαααα...
Αγάπη είναι να σου λείπει και να το λες... ναι να το λες. «Μου λείπεις όσο δεν μπορείς να φανταστείς» ή «Μου λείπεις από δω ως τον ουρανό κι ακόμη παραπάνω»... Σου φαίνεται χαζό; Κάντο μια φορά, αλλά μόνο αν το αισθάνεσαι... διαφορετικά το βρωμίζεις... και σε παρακαλώ μη σκεφτείς περί εγωισμού και άλλων παρόμοιων δαιμονίων...
Αγάπη είναι να τον/την σκέφτεσαι. Διαρκώς. Έντονα. Όχι απαραίτητα με σαρκικούς όρους. Να σκέφτεσαι βρε παιδί μου ότι σε έχει αγκαλιά και σε κρατάει. Και σε κρατάει τόσο δυνατά που κοντεύουν να ενώσουν όλα.
Αγάπη είναι να βλέπεις κάτι κοινό και να χαζοχαμογελάς. Χωρίς λόγο. Απλά να χαμογελάς και να αγγίζεις αυτό το κοινό πράγμα ή κάτι δικό του/της και να τον/την αισθάνεσαι δίπλα σου.
Αγάπη είναι να ενδιαφέρεσαι τόσο που γίνεσαι αυστηρή ή ακόμα και απότομη. Γιατί απλά αυτός είναι ο τρόπος σου. Και μη μου πεις ότι δεν θα το εκτιμήσεις.
Αγάπη είναι να κλαις. Ναι ναι να κλαις. Γιατί; Δεν κατάλαβα... Είσαι στην κατηγορία που θέλει τους άντρες άτεγκτος και τις γυναίκες να κλαίνε στις ταινίες; Ναι καλά! Να κλαις! Ναι ναι... κάθε φορά που σε πνίγει η απουσία του/της. Κάθε φορά που θα θελες να σαι εκεί που είναι.
Σου φαίνονται ρομαντικά όλα αυτά; Θα σε απογοητεύσω... Είναι ίσως η πρώτη φορά που μιλάω τόσο μα τόσο ρεαλιστικά. Εγώ ρεαλιστικά! Αστείο ακούγεται... μα είναι ένα αστείο που τελικά είναι τόσο πραγματικό που τρομάζει. Κι όμως... κάτσε να το σκεφτείς... Τώρα βέβαια θα μου πεις ότι μπερδεύω τον έρωτα με την αγάπη... Ενδεχομένως... Ο έρωτας είναι άλλη φάση... Ο έρωτας έχει άλλα στοιχεία. Έχει ενθουσιασμό. Έχει παραμύθι. Έχει εγωισμό. Η αγάπη είναι καθαρή. Είναι λευκή. Σαφώς ενέχει πάθος. Χωρίς πάθος που να πας μάνα μου... Αλλά έχει αλήθεια... Δεν παραμυθιάζει.
Ο έρωτας είναι σαν τις μπουρμπουλήθρες της σαμπάνιας... Σαν τον αφρό που δημιουργείται όταν την βάζεις στο ποτήρι... Ή ακόμα και σαν το μπουμ του φελού όταν ανοίγει... Η αγάπη όμως είναι αυτό που γεύεσαι... το καθαρό... η επίγευση που μένει στον ουρανίσκο...
Κι αν μου πεις ότι υπάρχουν οι «αγαπούληδες» όπως τους λέω εγώ, κατηγορία που ευαγγελίζεται το ρήμα αγαπώ, θα σου πω ότι ναι έχεις δίκιο. Ξεκάθαρα. Υπάρχουν αυτοί που το βρωμίζουν. Που το πατάνε. Δε βαριέσαι θα σου απαντήσω... Πισινές η αγάπη δεν έχει μαντάμ ε μεσιέ. Είτε αγαπάς είτε όχι. Είναι απόλυτη. Στην αγάπη δεν ζητάς αντάλλαγμα. Δεν είναι λογιστική -απεταξάμην- πράξη. Όχι. Κι αν μου πεις ότι λέω μπούρδες γιατί απλά πολλές φορές στην αγάπη δεν βρίσκεις ανταπόκριση τότε κι εγώ θα σου απαντήσω με ένα τσιτάτο ενός αγαπημένου συγγραφέα, του Μενέλαου Λουντέμη «Αγαπώ σημαίνει εγώ αγαπώ... το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά»...
