Βράδυ Παρασκευής. Κι εκεί που σκοπεύεις να μείνεις μόνη σπίτι, να αράξεις στον καναπέ χαζεύοντας τηλεόραση και ελπίζοντας στην αγκαλιά του Μορφέα χτυπάει το τηλέφωνο. Ποιος είναι...; Προφανώς η Τίνα. Η φίλη Τίνα. Και σου λέει «Στις εφτά το απόγευμα σπίτι μου» και προφανώς δεν αφήνει περιθώριο για αντίλογο. Και προφανώς το όχι δεν είναι αποδεκτό. Και βγάζεις την καρό πυζάμα, τα καλτσάκια ύπνου και βάζεις τη στολή εκστρατείας... τζιν, πουλόβερ, allstarakia εξόχως ταλαιπωρημένα, παίρνεις και την εξάρτηση -τσάντα, κλειδιά κι ημίπαλτο- και μπαίνεις στον Αναξίμανδρο-Ερνέστο-Πάμπλο -το Smartάκι μου και ξεκινάς.
Πρώτη στάση περίπτερο για τ' απαραίτητα -τσιγάρα, αναψυκτικό και κάτι να φάμε και βουρ για Περιστέρι. Κίνηση στο δρόμο αλλά ποιος νοιάζεται... Και μετά από λίγη ώρα φτάνεις στον προορισμό σου. Χτυπάς και το κουδούνι με το αχνό επίθετο, παίρνεις το ασανσέρ και κάπως έτσι φτάνεις στον έκτο όροφο, διότι το κορίτσι αυτό είναι μόνο για υψηλά πατώματα.
Μπαίνω μέσα και βλέπω και την πρόσφατα αποκτηθείσα φίλη, Πέννυ. Η Πέννυ είναι λογίστρια. Το κορίτσι αυτό τιθασεύει θαυμάσια τον κόσμο των πράξεων και καταλαβαίνει τα άπειρα κουτάκια των ΦΕΚ του Υπουργείου Οικονομικών. Η φίλη Πέννυ, λοιπόν, που γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά όλα τα ξενυχτάδικα κι έχει και άκρες στην περίπτωση που θες να ξεσαλώσεις βρε παιδί μου... να ανέβεις και σε ένα τραπέζι να βγάλεις το ντέρτι σου... έτσι... γιατί μπορείς.
Μιλάμε, φιλιόμαστε, αγκαλιαζόμαστε και αρχίζουμε να μιλάμε. Άκαπνη η Πέννυ φουγάρα η Τίνα κι εγώ. Και μετά χτυπάει το κουδούνι. Και τσουπ να και η δεύτερη άφιξη που ακούει στο όνομα Σοφία. Η Σοφία μένει κοντά στην Τίνα. Γυναίκα κι αυτή. Και όπως όλες οι γυναίκες ουδεμίας εξαιρουμένης, η Σοφία μας έχει κι αυτή τα θεματάκια της τα οποία όμως σκοπεύει να λύσει γρήγορα. Ε με τη βοήθεια των φίλων της θα τα καταφέρει. Τι στα κομμάτια... Τοξοτίνα γαρ.. σιγά μην δεν τα καταφέρει... Η Σοφία μας μια τρελή με την καλή πάντα έννοια ύπαρξη γελάει, ζει και προσπαθεί να αγαπήσει τις ατέλειες της.
Και μετά τσουπ να και η επόμενη άφιξη που ακούει στο όνομα Βεατρίκη. Η Βεατρίκη μορφή σχεδόν ασκητική... ψιλή, λιγνή και απόλυτα ζεν. Η Βεατρίκη είναι καλλιτέχνης, φωτογράφος. Μοιάζει σα να ζει, σα να αναπνέει, σαν να βιώνει μέσα από έναν φακό. Έχει ένα μοναδικό πρίσμα. Μια οπτική που φαντάζει σχεδόν απόκοσμη.
Και να μαστε λοιπόν οι πέντε γυναίκες ίδιας ηλικίας -δεν θέλω να είστε αδιάκριτοι... δεν θίγονται τα θέματα αυτά σε κυρίες και σε διαβεβαιώ ότι εμείς είμαστε κυρίες... χα!
Έχουμε πιάσει τους καναπέδες εξορίζοντας σχεδόν τον Αλήτη και τον Πειρατή -οι γατούληδες της Τίνας- και πιάνουμε θέματα αγαπημένα... ξέρεις τώρα... άντρες, σχέσεις, αλκοόλ και φυσικά ικανοποιούμε την δεύτερη φύση της γυναίκας... την περιέργεια για τα μελλούμενα... Τώρα βέβαια θα με ρωτήσεις τι εννοώ... Κι εγώ θα σου απαντήσω αυτό που καταλαβαίνεις...
Διότι για να αντέξει μια γυναίκα το παρόν θα πρέπει να μπορεί να μαντεύει ή ακόμα καλύτερα να γνωρίζει το μέλλον.
Και αν και σφαίρα δεν έχουμε και ένα σύννεφο δε βλέπαμε και κατοστάρικα να ρίξουμε στη φοντανιέρα δεν μας βρίσκεται -σκηνές από την ταινία «Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι»- επικεντρωθήκαμε στα φλιτζάνια.
Έχει η Τίνα ένα υπέροχο σετ φλιτζανιών δώρο της μανούλας και τι άλλο θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν από ελληνικό καφέ. Και ήπιαμε. Και το γυρίσαμε. Και σαύρες βρήκαμε και δράκοι εμφανίστηκαν και μελαχρινούς έδειξε και κορδέλες και σκήπτρα και σταυρούς και ψάρια. Αααα έδειξε και γάμους... Στα ρύζια με βλέπω φίλη φίλε αναγνώστη...
Και μετά τα μελλούμενα να και οι ευχές. Ευχές για ένα όμορφο 2018. Και ευχές χωρίς σέλφι δε γίνονται... Και σέλφι χωρίς σελφοκόνταρο δεν προκύπτουν. Και Τίνα άνευ σελφοκόνταρου δεν υφίσταται. Να σου και οι φωτό με το γνωστό tag και τα ευφυολογήματα.
Και πάνω στα χαμόγελα για τα ωραία που μας περιμένουν ανοίγουμε και το μπλε κρασί της Πέννυς. Που το έφερε ζεστό και το έβαλαν στην κατάψυξη. Ήρθε το μπουκάλι και πήρε το μπλε του πάγου κατά κυριολεξία. Εντάξει... τι περιμένεις...; Δύο ξανθιές, μία καστανή και μια ξεβαμμένη κοκκινομάλλα -εγώ είμαι αυτή...
Και μένα μου ρθε να γράψω... Να απομονωθώ και να μοιραστώ αυτή τη στιγμή μαζί σας. Με τις τέσσερις κυρίες να αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στα ραδιοκύματα. Και με όλες εμάς να πίνουμε, να τρώμε πατατάκια και να συνεχίζουμε να μιλάμε για αγαπημένα γυναικεία θέματα και να μην ολοκληρώνουμε ποτέ μια συζήτηση...
Πόσο εξαίρετο είναι αυτό. Να πέφτουν άπειρα θέματα στο τραπέζι και να μην καταλήγεις πουθενά. Κι απ το ένα θέμα να πηγαίνεις στο άλλο χωρίς ανάσα. Τελικά ρε παιδί μου ζεις αυτά τα απλά που φαινομενικά φαίνονται χαζά και τελικά καταλαβαίνεις ότι είναι τα πλέον ουσιαστικά. Διότι η μαγεία είναι στα απλά. Σε συζητήσεις που μοιάζουν ανούσιες. Ίσως και να είναι. Σκέψου όμως πόσο ουσιαστικό είναι να έχεις ανούσιες συζητήσεις που επιτρέπουν στο μυαλό να αποδρά... Κυρίες μου, ένα ευχαριστώ για το αποψινό... Όμορφο ταξίδι...
Και τώρα συγνώμη αλλά δεν θέλω να στερηθώ άλλο την παρέα μου... Σας καληνυχτώ ευχόμενη σε όλους σας τόσο ανούσιες μαζώξεις... Τα φιλιά μου!
Πρώτη στάση περίπτερο για τ' απαραίτητα -τσιγάρα, αναψυκτικό και κάτι να φάμε και βουρ για Περιστέρι. Κίνηση στο δρόμο αλλά ποιος νοιάζεται... Και μετά από λίγη ώρα φτάνεις στον προορισμό σου. Χτυπάς και το κουδούνι με το αχνό επίθετο, παίρνεις το ασανσέρ και κάπως έτσι φτάνεις στον έκτο όροφο, διότι το κορίτσι αυτό είναι μόνο για υψηλά πατώματα.
Μπαίνω μέσα και βλέπω και την πρόσφατα αποκτηθείσα φίλη, Πέννυ. Η Πέννυ είναι λογίστρια. Το κορίτσι αυτό τιθασεύει θαυμάσια τον κόσμο των πράξεων και καταλαβαίνει τα άπειρα κουτάκια των ΦΕΚ του Υπουργείου Οικονομικών. Η φίλη Πέννυ, λοιπόν, που γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά όλα τα ξενυχτάδικα κι έχει και άκρες στην περίπτωση που θες να ξεσαλώσεις βρε παιδί μου... να ανέβεις και σε ένα τραπέζι να βγάλεις το ντέρτι σου... έτσι... γιατί μπορείς.
Μιλάμε, φιλιόμαστε, αγκαλιαζόμαστε και αρχίζουμε να μιλάμε. Άκαπνη η Πέννυ φουγάρα η Τίνα κι εγώ. Και μετά χτυπάει το κουδούνι. Και τσουπ να και η δεύτερη άφιξη που ακούει στο όνομα Σοφία. Η Σοφία μένει κοντά στην Τίνα. Γυναίκα κι αυτή. Και όπως όλες οι γυναίκες ουδεμίας εξαιρουμένης, η Σοφία μας έχει κι αυτή τα θεματάκια της τα οποία όμως σκοπεύει να λύσει γρήγορα. Ε με τη βοήθεια των φίλων της θα τα καταφέρει. Τι στα κομμάτια... Τοξοτίνα γαρ.. σιγά μην δεν τα καταφέρει... Η Σοφία μας μια τρελή με την καλή πάντα έννοια ύπαρξη γελάει, ζει και προσπαθεί να αγαπήσει τις ατέλειες της.
Και να μαστε λοιπόν οι πέντε γυναίκες ίδιας ηλικίας -δεν θέλω να είστε αδιάκριτοι... δεν θίγονται τα θέματα αυτά σε κυρίες και σε διαβεβαιώ ότι εμείς είμαστε κυρίες... χα!
Έχουμε πιάσει τους καναπέδες εξορίζοντας σχεδόν τον Αλήτη και τον Πειρατή -οι γατούληδες της Τίνας- και πιάνουμε θέματα αγαπημένα... ξέρεις τώρα... άντρες, σχέσεις, αλκοόλ και φυσικά ικανοποιούμε την δεύτερη φύση της γυναίκας... την περιέργεια για τα μελλούμενα... Τώρα βέβαια θα με ρωτήσεις τι εννοώ... Κι εγώ θα σου απαντήσω αυτό που καταλαβαίνεις...
Διότι για να αντέξει μια γυναίκα το παρόν θα πρέπει να μπορεί να μαντεύει ή ακόμα καλύτερα να γνωρίζει το μέλλον.
Και αν και σφαίρα δεν έχουμε και ένα σύννεφο δε βλέπαμε και κατοστάρικα να ρίξουμε στη φοντανιέρα δεν μας βρίσκεται -σκηνές από την ταινία «Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι»- επικεντρωθήκαμε στα φλιτζάνια.
Έχει η Τίνα ένα υπέροχο σετ φλιτζανιών δώρο της μανούλας και τι άλλο θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν από ελληνικό καφέ. Και ήπιαμε. Και το γυρίσαμε. Και σαύρες βρήκαμε και δράκοι εμφανίστηκαν και μελαχρινούς έδειξε και κορδέλες και σκήπτρα και σταυρούς και ψάρια. Αααα έδειξε και γάμους... Στα ρύζια με βλέπω φίλη φίλε αναγνώστη...
Και μετά τα μελλούμενα να και οι ευχές. Ευχές για ένα όμορφο 2018. Και ευχές χωρίς σέλφι δε γίνονται... Και σέλφι χωρίς σελφοκόνταρο δεν προκύπτουν. Και Τίνα άνευ σελφοκόνταρου δεν υφίσταται. Να σου και οι φωτό με το γνωστό tag και τα ευφυολογήματα.
Και πάνω στα χαμόγελα για τα ωραία που μας περιμένουν ανοίγουμε και το μπλε κρασί της Πέννυς. Που το έφερε ζεστό και το έβαλαν στην κατάψυξη. Ήρθε το μπουκάλι και πήρε το μπλε του πάγου κατά κυριολεξία. Εντάξει... τι περιμένεις...; Δύο ξανθιές, μία καστανή και μια ξεβαμμένη κοκκινομάλλα -εγώ είμαι αυτή...
Και μένα μου ρθε να γράψω... Να απομονωθώ και να μοιραστώ αυτή τη στιγμή μαζί σας. Με τις τέσσερις κυρίες να αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στα ραδιοκύματα. Και με όλες εμάς να πίνουμε, να τρώμε πατατάκια και να συνεχίζουμε να μιλάμε για αγαπημένα γυναικεία θέματα και να μην ολοκληρώνουμε ποτέ μια συζήτηση...
Πόσο εξαίρετο είναι αυτό. Να πέφτουν άπειρα θέματα στο τραπέζι και να μην καταλήγεις πουθενά. Κι απ το ένα θέμα να πηγαίνεις στο άλλο χωρίς ανάσα. Τελικά ρε παιδί μου ζεις αυτά τα απλά που φαινομενικά φαίνονται χαζά και τελικά καταλαβαίνεις ότι είναι τα πλέον ουσιαστικά. Διότι η μαγεία είναι στα απλά. Σε συζητήσεις που μοιάζουν ανούσιες. Ίσως και να είναι. Σκέψου όμως πόσο ουσιαστικό είναι να έχεις ανούσιες συζητήσεις που επιτρέπουν στο μυαλό να αποδρά... Κυρίες μου, ένα ευχαριστώ για το αποψινό... Όμορφο ταξίδι...
Και τώρα συγνώμη αλλά δεν θέλω να στερηθώ άλλο την παρέα μου... Σας καληνυχτώ ευχόμενη σε όλους σας τόσο ανούσιες μαζώξεις... Τα φιλιά μου!
