Τετάρτη. Μεσημέρι. Εγώ στο γραφείο. Το τηλέφωνο να χτυπάει μανιωδώς και εγώ να απαντώ ως άλλη Στρουμφίτα «Dual Hellas καλησπέρα σας!». Καλησπέρα μου λέει η φωνή από την άλλη άκρη του ακουστικού και αρχίζει να μου εξηγεί ότι έχω κερδίσει εντελώς δωρεάν -μιλάμε για τύχη τώρα- ένα τεστ δυσανεξίας.
«Έχετε καλέσει σε εκπαιδευτικό κέντρο» να λέω εγώ με περισσή ευγένεια -την έχω την αστική δεν μπορώ να πω- και η γυναικεία φωνή να επιμένει «μα είναι δωρεάν. Είναι ανάλυση τροφών που σας βοηθούν στην καθημερινότητά σας». Έχω δουλειά να εξηγώ εγώ μα είναι δωρεάν να επιμένει αυτή. Ενέδωσα. Όχι από ματαιοδοξία ή φιλαρέσκεια αλλά επειδή κάπου έπρεπε να σταματήσει. Κλείσαμε, λοιπόν, ραντεβού για την Πέμπτη (σήμερα). Είναι και στη Γλυφάδα -δυο βήματα από το γραφείο- και πήγα. Γνώριζα. Και αρχίζει το... τρολ!
Φεύγω από το γραφείο, μπαίνω στον Αναξίμανδρο-Ερνέστο-Πάμπλο (το όνομα του Smart μου) και τσούκου τσούκου φτάνω. Βρίσκω ένα πάρκινγκ. Κατεβαίνω και αφήνω τα κλειδιά στον παρκαδόρο Μάγειρα -τόση δερματοστηξία... δεν εξηγείται. Βγαίνω από το σημείο στάθμευσης και βάζω GPS. Κίνηση προταφανής για μένα. Αρχίζω να περπατάω προσπαθώντας να καταλάβω το «κινηθείτε βορειοανατολικά, δυτικά, νότια» ούτε ο Ιντιάνα Τζόουνς να ήμουν... Και σάμπως δεν ήμουν; Ένας καημένος Ίντι με καρό άνορακ που ανεβοκατέβαινα με πλήρη αποτυχία πάνω κάτω χωρίς να μπορώ να βρω το σημείο. Λες και γινόταν επίτηδες. Και ξαφνικά θυμάμαι το ρητό «ρωτώντας πας στην πόλη». Μπαίνω σε ένα παγωτατζίδικο -εξαιρετικό φαινόταν... σιελόπτωση με έπιασε τουτέστιν -όπως θα λεγε και ο Παναγής στην ταινία- μου έτρεχαν τα σάλια. Ρώτησα την κοπέλα και με κατεύθυνε με εξαιρετική ακρίβεια. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να ανέβω τη σκάλα. Τόσο απλό!
Παίρνω βαθιά ανάσα, παίρνω το ασανσέρ και ανεβαίνω. Ανοίγω την πόρτα και ιδού η Γη της Επαγγελίας.
Πηγαίνω στην υποδοχή και βλέπω μια κυρία με το παγωμένο εξ ανάγκης χαμόγελο που αν μπορούσε να μιλήσει ποιος ξέρει τι θα λεγε και σε ποιον θα τα απηύθυνε. Μου λέει να περιμένω. Κάθομαι κι εγώ στον καναπέ δίπλα από μια μπότα - ομπρελοθήκη και ανοίγω το βιβλίο μου «Αντίο Καπετάνιε» του Καραθάνου για τον Βελουχιώτη. Μελετώ τον εμφύλιο... μην σχολιάσεις... δεν χρειάζεται...
Μετά από το απαραίτητο 5λεπτο αναμονής έρχεται ένας μίστερ με χαμόγελο γνωστής οδοντόκρεμας στα χείλη «Η κυρία Σπηλιωτοπούλου; Ακολουθήστε με»... Τι να κάνω η κυρία, ακολούθησα τον άνδρα με την άσπρη μπλούζα ατυχώς τοποθετημένη στη λυγερόκορμη σιλουέτα του -έπρεπε να είναι απ' αυτές που δένουν πίσω... καταλαβαίνεις...
Πηγαίνουμε στο χώρο του αβάδιστα και αβίαστα. Κάτσε μου λέει. Έκατσα. «Λοιπόν Αννούλα» «Άννα ή κυρία Σπηλιωτοπούλου, θα με υποχρεώσεις» του λέω. Και συνεχίζει... «Βγάλε παπουτσάκια και καλτσούλες στάσου εδώ με τα ποδαράκια ανοιχτά και κράτα αυτά τα χερούλια»... Όσοι με ξέρετε καταλαβαίνετε που είχε φτάσει το νεύρο με τα τόσα υποκοριστικά... ιδίως μετά από το Αννούλα... κάνω κι εγώ ό,τι μου λέει και κατεβαίνω. Κάθεται ο τρισμέγιστος μπροστά στην οθόνη να με διαβάσει...
«Έχουμε πρόβλημα» μου λέει
«Εγώ κι ο Χιούστον» του ανταπαντώ χωρίς επιτυχία αφού δεν κατανόησε «Βιάζομαι» του λέω με χαμόγελο αντίστοιχο του Λέκτερ όταν έβλεπε το δείπνο του... δεν εξηγείται το σκιάξιμο...
«Πάμε στην γιατρό» μου είπε κι εγώ ακολούθησα
Φτάνουμε και στην δόκτωρ και ουχί στην Δρ. Κουίν που ήταν μόνη στην Άγρια Δύση...
Κάθεται η γλυκούλα, κάθομαι κι εγώ, κάθεται κι ο μίστερ οδοντόκρεμας. Γυρίζει η θεούλα «Απαπαπα θα σε μαλώσω» μου είπε η αδαής
«Όχι περισσότερο απ' όσο εγώ τον εαυτό μου» της λέω εις μάτην ωστόσο
«Αννούλα μου -μιλάω στον Ενικό έτσι;- έχουμε σοβαρό πρόβλημα»
«Άννα με λένε... Το πρόβλημα το χουμε μαζί; Φυσικά Ενικός»
«Έλα βρε... Όχι»
«Μάλιστα... Πληθυντικός Ταύτισης... Θα ζήσω;» εις μάτην
«Άννα μου έχεις λίπος»
«ΟΧΙ! ΟΧΙ! Σοβαρά μιλάς;! Κι εγώ νόμιζα ότι έπρεπε να προσθέσω... τι με βρήκε» της λέω με εκείνη να παίρνει μια έκφραση μάλλον απροσδιόριστη και ο μίστερ απλά να κοιτάει
«Γιατί κορίτσι μου αφέθηκες;»
«Γιατί έτρωγα πάστα ποντικάκι και γλυκάκια και λοιπά ανθυγιεινά» απαντώ
«Που δουλεύεις γλυκειά μου;» με ρωτά
«Στο Επιμελητήριο ως καθηγήτρια ξένων γλωσσών» της απαντώ
«Α μα είσαι διάνοια μου λέει! Το ρίξες στη γνώση, ε;» με μια έκφραση λύπησης...
«Δεν έπρεπε ε; Ε... μικρή είμαι θα μάθω» της απαντώ αρχίζοντας εμφανώς να εκνευρίζομαι
«Έχεις γκόμενο;» με ρωτάει ο μίστερ ανέκφραστος και σίγουρος για την απάντηση
«Αχ όχι» απαντώ «Έχω σύντροφο. Μετράει;»
«Και τι σου λέει που είσαι έτσι;» με ρωτάει έχοντας μια ελαφριά ροζ παλ απόχρωση
«Μωρό μου είσαι κούκλα και μου παίρνει παστούλες!!!» του λέω και ρωτάω «Τώρα που γίναμε κολλητοί να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι; Εσύ έχεις γκόμενα;» αφού μου είχε γνέψει καταφατικά...
Κόκαλο ο μίστερ και ίσα που ψέλλισε ένα ναι... «και αντέχει να τη ζυγίζεις;;; Πόσα της δίνεις το μήνα;;;» Αυτό ήταν! Ο μίστερ μιμήθηκε τον άσπρο σίφουνα... Λογικά πρέπει να κέρδισε και τον Φλας Γκόρντον σε ταχύτητα... τώρα επιτέλους είχα μια...
«Λοιπόν Άννα έχεις λίπος. Τι σκοπεύεις να κάνεις γι αυτό;»
«Πάρτυ!!! Ανακαλύψαμε την Αμερική!!! Γιούπι!!!»
«Τι εννοείς;»
«Τι κατάλαβες; Κοίτα με κουβάλησες εδώ... Έχω λίγα περιττά κιλάκια. Προφανώς και έχω λίπος όπως όλοι οι άνθρωποι. Προφανώς πρέπει να χάσω κιλάκια... Το θέμα είναι η προσέγγιση... Και για να τελειώνουμε πόσα θες για να με κάνεις σιλφίδα και Τουίγκι ταυτόχρονα» της λέω... Κόκαλο η μαντάμ... Αρχίζει λοιπόν να μου λέει...
«Και όσο νερό και να πιεις δε θα βοηθήσει... θες μηχάνημα»
«Α γι αυτό με το νερό παίρνω κιλά και φουσκώνω ενώ με την coca cola light ξεφουσκώνω»
«Ε βέβαια! Το αναψυκτικό σου έχει ανθρακικό και βοηθάει!»
Εν ολίγοις ήθελα μηχάνημα... Μηχάνημα και 620€ που είναι τόσο από 1970€. Όταν της είπα να το κάνουμε 1979€ να αντιστοιχεί στο έτος γέννησής μου, κυριολεκτικά τη σακάτεψα... Που σαι Χρόνη να με καμαρώσεις!!!!
Μου λέει σκέψου το ... Γελάω ... Απορεί... «Αλήθεια τώρα;» ρωτάω «Τι» με ρωτά «Γιατί βρε παιδί μου... γιατί τόση αβελτηρία στο διηνεκές» της λέω... Ύφος;;; Αγελάδα... Το ύφος της Κλάρας κάθε φορά που αντίκριζε τον Αρναούτογλου. Θυμάσαι;;; Ένα τέτοιο πράγμα... Σηκώνομαι γελώντας και έφυγα...
Στη διαδρομή τα σκεφτόμουν... Γελούσα... Ναι οκ... Έχω κιλάκια... Ναι έχω σύντροφο... Έχω φίλους... Αγαπώ και αγαπιέμαι... Γελάω... Είμαι χαρούμενη... Έχω πράγματα που για άλλους είναι ζητούμενα.. .Αλλά έχω πρόβλημα. Έχω λίπος... Μεγίστη δυστυχία... Λίπος... Και σκέφτομαι... Το λίπος το δικό μου μπορεί να μειωθεί, να μπει σε φυσιολογική τιμή... Με το εγκεφαλικό λίπος τι γίνεται; Με όλους αυτούς που οικοδομούν τη ζωή τους γύρω από την απεγνωσμένη ανάγκη να έχουν κορμί/κορμάκι/κορμάρα... Με όλους αυτούς τους δήθεν τάχα που αγωνίζονται για να διατηρήσουν όλο αυτό το περιτύλιγμα; Άραγε μπορούν να αλλάξουν νοοτροπία; Μπορούν να είναι ευτυχισμένοι εκτός ενός προσδιοριστικού αριθμού βάρους; Μπορούν να χαρούν ένα γεύμα; Να το ρίξουν έξω; Να φάνε ένα οικογενειακό προφιτερόλ με τους φίλους τους βλέποντας μια ταινία;
Και είναι τόσο άποιοι όσο και ο Διαβήτης -η νόσος... Είναι τόσο αφόρητα αστείοι όταν αυτοί σε αντιμετωπίζουν ως «πρόβλημα» αγνοώντας το δικό τους... Είναι τόσο μονότονα ζαβοί...
Κοίτα να δεις που έφτασα να τους λυπάμαι... Ναι να τους λυπάμαι.. . Ο άλλος ήθελε να επιβεβαιωθεί ότι δεν έχω «γκόμενο». Και όχι δεν έχω... Έχω όμως σύντροφο. Και του το είπα... και γέλασε... Προφανώς... Αγχώνονται όλοι. Κι εγώ αγχώνομαι. Το θέμα όμως είναι να αγχώνεσαι για σένα. Όχι για να είσαι αρεστός στους άλλους. Όχι για να σε αποδεχτούν οι άλλοι... Αλλά για να αγαπήσεις τον εαυτό σου...
Αυτά σκεφτόμουν επιστρέφοντας... Και ξέρεις τι έκανα; Άναψα ένα τσιγάρο, χαμογέλασα και δυνάμωσα την ένταση του ραδιοφώνου «σ' όποιον αρέσουμε για τους άλλους δε θα μπορέσουμε» έπαιζε ο ΜΕΝΤΑ FM... Ουφ!
«Έχετε καλέσει σε εκπαιδευτικό κέντρο» να λέω εγώ με περισσή ευγένεια -την έχω την αστική δεν μπορώ να πω- και η γυναικεία φωνή να επιμένει «μα είναι δωρεάν. Είναι ανάλυση τροφών που σας βοηθούν στην καθημερινότητά σας». Έχω δουλειά να εξηγώ εγώ μα είναι δωρεάν να επιμένει αυτή. Ενέδωσα. Όχι από ματαιοδοξία ή φιλαρέσκεια αλλά επειδή κάπου έπρεπε να σταματήσει. Κλείσαμε, λοιπόν, ραντεβού για την Πέμπτη (σήμερα). Είναι και στη Γλυφάδα -δυο βήματα από το γραφείο- και πήγα. Γνώριζα. Και αρχίζει το... τρολ!
Φεύγω από το γραφείο, μπαίνω στον Αναξίμανδρο-Ερνέστο-Πάμπλο (το όνομα του Smart μου) και τσούκου τσούκου φτάνω. Βρίσκω ένα πάρκινγκ. Κατεβαίνω και αφήνω τα κλειδιά στον παρκαδόρο Μάγειρα -τόση δερματοστηξία... δεν εξηγείται. Βγαίνω από το σημείο στάθμευσης και βάζω GPS. Κίνηση προταφανής για μένα. Αρχίζω να περπατάω προσπαθώντας να καταλάβω το «κινηθείτε βορειοανατολικά, δυτικά, νότια» ούτε ο Ιντιάνα Τζόουνς να ήμουν... Και σάμπως δεν ήμουν; Ένας καημένος Ίντι με καρό άνορακ που ανεβοκατέβαινα με πλήρη αποτυχία πάνω κάτω χωρίς να μπορώ να βρω το σημείο. Λες και γινόταν επίτηδες. Και ξαφνικά θυμάμαι το ρητό «ρωτώντας πας στην πόλη». Μπαίνω σε ένα παγωτατζίδικο -εξαιρετικό φαινόταν... σιελόπτωση με έπιασε τουτέστιν -όπως θα λεγε και ο Παναγής στην ταινία- μου έτρεχαν τα σάλια. Ρώτησα την κοπέλα και με κατεύθυνε με εξαιρετική ακρίβεια. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να ανέβω τη σκάλα. Τόσο απλό!
Παίρνω βαθιά ανάσα, παίρνω το ασανσέρ και ανεβαίνω. Ανοίγω την πόρτα και ιδού η Γη της Επαγγελίας.
Πηγαίνω στην υποδοχή και βλέπω μια κυρία με το παγωμένο εξ ανάγκης χαμόγελο που αν μπορούσε να μιλήσει ποιος ξέρει τι θα λεγε και σε ποιον θα τα απηύθυνε. Μου λέει να περιμένω. Κάθομαι κι εγώ στον καναπέ δίπλα από μια μπότα - ομπρελοθήκη και ανοίγω το βιβλίο μου «Αντίο Καπετάνιε» του Καραθάνου για τον Βελουχιώτη. Μελετώ τον εμφύλιο... μην σχολιάσεις... δεν χρειάζεται...
Μετά από το απαραίτητο 5λεπτο αναμονής έρχεται ένας μίστερ με χαμόγελο γνωστής οδοντόκρεμας στα χείλη «Η κυρία Σπηλιωτοπούλου; Ακολουθήστε με»... Τι να κάνω η κυρία, ακολούθησα τον άνδρα με την άσπρη μπλούζα ατυχώς τοποθετημένη στη λυγερόκορμη σιλουέτα του -έπρεπε να είναι απ' αυτές που δένουν πίσω... καταλαβαίνεις...
Πηγαίνουμε στο χώρο του αβάδιστα και αβίαστα. Κάτσε μου λέει. Έκατσα. «Λοιπόν Αννούλα» «Άννα ή κυρία Σπηλιωτοπούλου, θα με υποχρεώσεις» του λέω. Και συνεχίζει... «Βγάλε παπουτσάκια και καλτσούλες στάσου εδώ με τα ποδαράκια ανοιχτά και κράτα αυτά τα χερούλια»... Όσοι με ξέρετε καταλαβαίνετε που είχε φτάσει το νεύρο με τα τόσα υποκοριστικά... ιδίως μετά από το Αννούλα... κάνω κι εγώ ό,τι μου λέει και κατεβαίνω. Κάθεται ο τρισμέγιστος μπροστά στην οθόνη να με διαβάσει...
«Εγώ κι ο Χιούστον» του ανταπαντώ χωρίς επιτυχία αφού δεν κατανόησε «Βιάζομαι» του λέω με χαμόγελο αντίστοιχο του Λέκτερ όταν έβλεπε το δείπνο του... δεν εξηγείται το σκιάξιμο...
«Πάμε στην γιατρό» μου είπε κι εγώ ακολούθησα
Φτάνουμε και στην δόκτωρ και ουχί στην Δρ. Κουίν που ήταν μόνη στην Άγρια Δύση...
Κάθεται η γλυκούλα, κάθομαι κι εγώ, κάθεται κι ο μίστερ οδοντόκρεμας. Γυρίζει η θεούλα «Απαπαπα θα σε μαλώσω» μου είπε η αδαής
«Όχι περισσότερο απ' όσο εγώ τον εαυτό μου» της λέω εις μάτην ωστόσο
«Αννούλα μου -μιλάω στον Ενικό έτσι;- έχουμε σοβαρό πρόβλημα»
«Άννα με λένε... Το πρόβλημα το χουμε μαζί; Φυσικά Ενικός»
«Έλα βρε... Όχι»
«Μάλιστα... Πληθυντικός Ταύτισης... Θα ζήσω;» εις μάτην
«Άννα μου έχεις λίπος»
«ΟΧΙ! ΟΧΙ! Σοβαρά μιλάς;! Κι εγώ νόμιζα ότι έπρεπε να προσθέσω... τι με βρήκε» της λέω με εκείνη να παίρνει μια έκφραση μάλλον απροσδιόριστη και ο μίστερ απλά να κοιτάει
«Γιατί κορίτσι μου αφέθηκες;»
«Γιατί έτρωγα πάστα ποντικάκι και γλυκάκια και λοιπά ανθυγιεινά» απαντώ
«Που δουλεύεις γλυκειά μου;» με ρωτά
«Στο Επιμελητήριο ως καθηγήτρια ξένων γλωσσών» της απαντώ
«Α μα είσαι διάνοια μου λέει! Το ρίξες στη γνώση, ε;» με μια έκφραση λύπησης...
«Δεν έπρεπε ε; Ε... μικρή είμαι θα μάθω» της απαντώ αρχίζοντας εμφανώς να εκνευρίζομαι
«Έχεις γκόμενο;» με ρωτάει ο μίστερ ανέκφραστος και σίγουρος για την απάντηση
«Αχ όχι» απαντώ «Έχω σύντροφο. Μετράει;»
«Και τι σου λέει που είσαι έτσι;» με ρωτάει έχοντας μια ελαφριά ροζ παλ απόχρωση
«Μωρό μου είσαι κούκλα και μου παίρνει παστούλες!!!» του λέω και ρωτάω «Τώρα που γίναμε κολλητοί να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι; Εσύ έχεις γκόμενα;» αφού μου είχε γνέψει καταφατικά...
Κόκαλο ο μίστερ και ίσα που ψέλλισε ένα ναι... «και αντέχει να τη ζυγίζεις;;; Πόσα της δίνεις το μήνα;;;» Αυτό ήταν! Ο μίστερ μιμήθηκε τον άσπρο σίφουνα... Λογικά πρέπει να κέρδισε και τον Φλας Γκόρντον σε ταχύτητα... τώρα επιτέλους είχα μια...
«Λοιπόν Άννα έχεις λίπος. Τι σκοπεύεις να κάνεις γι αυτό;»
«Πάρτυ!!! Ανακαλύψαμε την Αμερική!!! Γιούπι!!!»
«Τι εννοείς;»
«Τι κατάλαβες; Κοίτα με κουβάλησες εδώ... Έχω λίγα περιττά κιλάκια. Προφανώς και έχω λίπος όπως όλοι οι άνθρωποι. Προφανώς πρέπει να χάσω κιλάκια... Το θέμα είναι η προσέγγιση... Και για να τελειώνουμε πόσα θες για να με κάνεις σιλφίδα και Τουίγκι ταυτόχρονα» της λέω... Κόκαλο η μαντάμ... Αρχίζει λοιπόν να μου λέει...
«Και όσο νερό και να πιεις δε θα βοηθήσει... θες μηχάνημα»
«Α γι αυτό με το νερό παίρνω κιλά και φουσκώνω ενώ με την coca cola light ξεφουσκώνω»
«Ε βέβαια! Το αναψυκτικό σου έχει ανθρακικό και βοηθάει!»
Εν ολίγοις ήθελα μηχάνημα... Μηχάνημα και 620€ που είναι τόσο από 1970€. Όταν της είπα να το κάνουμε 1979€ να αντιστοιχεί στο έτος γέννησής μου, κυριολεκτικά τη σακάτεψα... Που σαι Χρόνη να με καμαρώσεις!!!!
Μου λέει σκέψου το ... Γελάω ... Απορεί... «Αλήθεια τώρα;» ρωτάω «Τι» με ρωτά «Γιατί βρε παιδί μου... γιατί τόση αβελτηρία στο διηνεκές» της λέω... Ύφος;;; Αγελάδα... Το ύφος της Κλάρας κάθε φορά που αντίκριζε τον Αρναούτογλου. Θυμάσαι;;; Ένα τέτοιο πράγμα... Σηκώνομαι γελώντας και έφυγα...
Στη διαδρομή τα σκεφτόμουν... Γελούσα... Ναι οκ... Έχω κιλάκια... Ναι έχω σύντροφο... Έχω φίλους... Αγαπώ και αγαπιέμαι... Γελάω... Είμαι χαρούμενη... Έχω πράγματα που για άλλους είναι ζητούμενα.. .Αλλά έχω πρόβλημα. Έχω λίπος... Μεγίστη δυστυχία... Λίπος... Και σκέφτομαι... Το λίπος το δικό μου μπορεί να μειωθεί, να μπει σε φυσιολογική τιμή... Με το εγκεφαλικό λίπος τι γίνεται; Με όλους αυτούς που οικοδομούν τη ζωή τους γύρω από την απεγνωσμένη ανάγκη να έχουν κορμί/κορμάκι/κορμάρα... Με όλους αυτούς τους δήθεν τάχα που αγωνίζονται για να διατηρήσουν όλο αυτό το περιτύλιγμα; Άραγε μπορούν να αλλάξουν νοοτροπία; Μπορούν να είναι ευτυχισμένοι εκτός ενός προσδιοριστικού αριθμού βάρους; Μπορούν να χαρούν ένα γεύμα; Να το ρίξουν έξω; Να φάνε ένα οικογενειακό προφιτερόλ με τους φίλους τους βλέποντας μια ταινία;
Και είναι τόσο άποιοι όσο και ο Διαβήτης -η νόσος... Είναι τόσο αφόρητα αστείοι όταν αυτοί σε αντιμετωπίζουν ως «πρόβλημα» αγνοώντας το δικό τους... Είναι τόσο μονότονα ζαβοί...
Κοίτα να δεις που έφτασα να τους λυπάμαι... Ναι να τους λυπάμαι.. . Ο άλλος ήθελε να επιβεβαιωθεί ότι δεν έχω «γκόμενο». Και όχι δεν έχω... Έχω όμως σύντροφο. Και του το είπα... και γέλασε... Προφανώς... Αγχώνονται όλοι. Κι εγώ αγχώνομαι. Το θέμα όμως είναι να αγχώνεσαι για σένα. Όχι για να είσαι αρεστός στους άλλους. Όχι για να σε αποδεχτούν οι άλλοι... Αλλά για να αγαπήσεις τον εαυτό σου...
Αυτά σκεφτόμουν επιστρέφοντας... Και ξέρεις τι έκανα; Άναψα ένα τσιγάρο, χαμογέλασα και δυνάμωσα την ένταση του ραδιοφώνου «σ' όποιον αρέσουμε για τους άλλους δε θα μπορέσουμε» έπαιζε ο ΜΕΝΤΑ FM... Ουφ!
