Αποκλείεται να εξηγείται αλλιώς... Δυστυχώς πρόκειται για μάστιγα! Ακριβώς όπως το ορίζει το μέγα πλήθος: κάτι αρνητικό που εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς, όπως τα ναρκωτικά. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το κυνηγητό για την κατάργηση της ευγένειας. Μόνο έτσι τεκμηριώνεται όλο αυτό το πράγμα που συναντάμε καθημερινά! Και φυσικά έχει επακόλουθα... Ποια είναι αυτά; Ευθύς αμέσως θα σου πω!
Έχεις παρατηρήσει αγαπητή φίλη και υπέροχε φίλε ότι η λέξη «Καλημέρα» έχει αρχίσει να εξαλείφεται ακόμα και να δαιμονοποιείται;;; Έχει πέσει υπό την υποψία σου -όπως θα σου έλεγε ο θρυλικός Ζήκος- ότι το «ευχαριστώ» και το «παρακαλώ» τείνουν να συγκαταλεγούν στις λέξεις για την καρτέλα; Μιλάς στον Πληθυντικό σε κάποιον άγνωστο και προσπαθεί να καταλάβει από που του ήρθε! Σαν να τον χτύπησες με το σφυρί του Θωρ! Ή το άλλο; Παραχωρείς τη σειρά σου ή τη θέση σου σε κάποιον και σε κοιτάει λες και βλέπει μπροστά του τον Τόνι Σταρκ αυτοπροσώπως! -συγγνώμη για τις αναφορές στη Marvel αλλά τους έμαθα προσφάτως και έπαθα μια ταύτιση.
Παντού κυριεύει η αγένεια. Η αγένεια και η ομοιομορφία. Καταργούμε το μοναδικό για να υπαχθούμε σε ένα μαζικό. Πλέον δεν είμαστε η Άννα, η Μαρία, η Αφροξυλάνθη, ο Μάνος, ο Νίκος αλλά «ο μαλάκας». Μια λέξη για όλα. Ένα βλέμμα για όλα. Μια συμπεριφορά για όλα.
Σα να το κάνουμε επίτηδες. Προσβάλλουμε πρώτοι για να μην μας προσβάλλουν, γινόμαστε δεικτικοί, μιλάμε στον Ενικό και χειρονομούμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Κάποιος μου είχε πει κάποτε ότι είμαι τόσο ευγενική που καταντώ αγενής. Ναι. Το δέχομαι. Ένας φύσει αγενής δεν μπορεί να υπερτερεί του ευγενούς άρα θα πρέπει να τον κατεβάσει στο δικό του επίπεδο. Το δέχομαι. Και πορεύομαι με την ανάγωγη ευγένεια μου! -σε σακάτεψα τώρα, έτσι;;;;
Ειλικρινά έχω κουραστεί! Έχω κουραστεί να αντιμετωπίζω ανθρώπους που ενώ θεωρούν και τοποθετούν τον εαυτό τους σε ένα σημείο, φέρονται όπως θέλουν. Συνήθως οι αγενείς είναι κομπλεξικοί. Έχουν και μια έκρηξη μεγαλείου, όπως έλεγε ένας πεφωτισμένος Δάσκαλός μου στη Δημοσιογραφία. Και το βλέπεις. Και εκεί που γελάς ξαφνικά θες να κλάψεις. Αυτό το αμήχανο σημείο που δεν ξέρεις που σταματά ο οίκτος στον αγενή και που αρχίζει ο θυμός. Έλα τώρα αγαπημένη μου φίλη και λατρεμένε μου φίλε να δεις ποιες καταστάσεις με βγάζουν -ευτυχώς όχι κυριολεκτικά- από τα ρούχα μου:
Σούπερ Μάρκετ: Το πρόβλημα αρχίζει στις ουρές. Όταν ο πίσω κοιτάει το καλαθάκι του μπροστινού του και σχολιάζει. Τι σχολιάζει; Έλα που δεν ξέρεις! Από το ότι ψώνισε κάτι σε προσφορά μέχρι ότι θέλει να κάνει δίαιτα. Δε σου χει τύχει; Σε πάω πάσο και σε αλλάζω κατηγορία μένοντας όμως στην ουρά. Όταν κάποιος έχει δύο πράγματα κι εσύ ένα καλάθι τίγκα. Δεν αφήνεις τον καταναλωτή με τα δύο προϊόντα να διευκολυνθεί ο άνθρωπος. Όοοοοοχι βέβαια. Στέκεσαι εκεί. Περήφανη/-ος που θα περιμένει ένα δίωρο για να βάλεις τα πραγματάκια σου σε σακούλα. Ωπ! Τι θωρούν τα τσακίρικά μου μάτια?! Μια βασίλισσα! Έναν Κόμη! Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που παρατούν το καλαθάκι τους μπροστά ή παραπλεύρως του ταμείου, διότι οι ταμίες έχουν καθήκον να μαζεύουν. Ε τι τώρα; Παίζουμε; Έλα τώρα που θα καταδεχθούν να επιστρέψουν το καλάθι εκεί που το βρήκαν. Όχι αγάπη μου. Δεν θα χαλάσουν τα χεράκια τους. Απαπαπαπαπα!!! Το μόνο που επιστρέφουν είναι το καρότσι κι αυτό για να πάρουν το ευρώ πίσω.
Καλημέρα σας! Αυτό ειλικρινά μπορεί να με στείλει! Βλέπεις έναν άνθρωπο του λες καλημέρα κι αυτός φαίνεται ακούει «κακημέρα, σκότωσα τη μανούλα και τον πατερούλη σας» ή οτιδήποτε. Και έρχομαι να ρωτήσω η ξανθιά, υπάρχει κάτι κακό σ' αυτή τη λέξη; Υπάρχει κάποιο κωδικοποιημένο μήνυμα; Είναι το καινούργιο Hotel California; Είναι κάτι που ταυτίζεται με την Εκκλησία του Σατανά απεταξάμην;;; Σας παρακαλώ, αν γνωρίζετε κάτι σχετικό, ενημερώστε διά σχολίου ή τηλεφώνου! Υπόχρεη θα είμαι!
Ψιτ, κοπελιά Εντάξει! Όμορφα, σένια! Σούπερ! Τι να σχολιάσω; Το ψιτ;;; Λες και φωνάζεις το γατί ή το κοπελιά λες και φωνάζεις κι εγώ δεν ξέρω τι;;; Συνήθως είναι αντρικές προσφωνήσεις. Άντρες που μυρίζουν βαρβατίλα και που για να κάνουν το κομμάτι τους στην μαντάμ που συνοδεύουν -σίγουρα δεν καταλαβαίνουν τι γράφω...- προσφωνούν έτσι την σερβιτόρα. Να σου πω κάτι; Κάτι τέτοιες στιγμές θα προτιμούσα ένα παλαμάκι με τη λέξη «κατάστημα». Είναι πιο ντεκλαρέ από το ψιτ κοπελιά... Τράτζικ!
Ενικός-Πληθυντικός: Μια ομορφιά μια πανδαισία! Όταν σου μιλούν στον Πληθυντικό προσφωνώντας σε κυρία + Όνομα πχ κυρία Άννα. Δεν έχω καλύτερο... Νομίζω ότι κάπου έχει χαθεί η μπάλα. Πλέον ο Πληθυντικός τείνει να πεθάνει! Ο καημένος είναι στην Εντατική και περιμένει τον Ντόκτορ Χάουζ να τον βοηθήσει. Πλέον οι ηλικιωμένοι άνθρωποι είναι όλοι ένα. Τραγικό. Άσε που προσφωνούνται ως «θεία/θείος». Από που κι ως που η δική μου γιαγιά θα πρέπει να είναι και γιαγιά όλου του κόσμου δεν το κατάλαβα ποτέ.
Κλουζώ: Αααααααα δεν ξέρεις το σύνδρομο του Κλουζώ;;; Μου το χαλάς! Είναι όταν μπαίνεις σε ένα σπίτι που το περνάς ακτινογραφία και λες και τη γνώμη σου! Κοίτα παράδειγμα «με ποια λογική έχεις βάλει την τηλεόραση μέσα στη μέση του τοίχου; Θυμίζει Ιερά Τράπεζα. Γιατί δεν έχεις φωτιστικά; Μοιάζει άδειο» και εκεί είναι που του δίνεις το Άγιο Δισκοπότηρο στην κεφάλα και τον στέλνεις με υποτροφία στα Επείγοντα. Δεν παρατηρούμε υπερέντονα ένα νέο σπίτι. Δεν μας νοιάζει αν ο οικοδεσπότης (=αυτός που μας υποδέχεται στο χώρο του/οικοδέσποινα το θηλυκό του) έχει ξεσκονίσει/σκουπίσει... μας ενδιαφέρει να πηγαίνουμε για να περνάμε όμορφα.
Ευχαριστώ - Παρακαλώ κααααααααααααααααααλα... Το ευχαριστώ έχει γίνει φχαριστώ και το παρακαλώ είναι σαν την Χαρά.. .Αγνοείται! Θες περαιτέρω ανάλυση;;;; Θες;;; Το φαντάστηκα!
Ναιιιιιιιιιιι/Ναι Αγαπητοί μου συμπολίτες εκπέμπουμε SOS/ALERT: Μαζί με το Παρακαλώ αγνοείται και το Ορίστε! Ναι ναι αγνοούνται αμφότερα εδώ και περίπου μια δεκαετία. Όταν χάθηκαν κατείχαν περίοπτη θέση. Το ορίστε συνηθίζετο ως απόκριση σε ονομαστικό κάλεσμα και ενίοτε ως απάντηση τηλεφωνικής απόκρισης. Έκτοτε, όταν κάποιος άλλος σηκώνει το ακουστικό ακούγεται ένα βαρύ και μακρόσυρτο ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι λες και σου κάνει και χάρη. Φυσικά μετά το ναι ακολουθεί ο Ενικός, έπεται το σύνδρομο Κλουζώ και καταλήγει στο κοπελιά. Μη σου τύχει. Βάλιουμ μετά τα τηλέφωνα!!!
Τελικά ξέρεις τι καταλαβαίνω;;; Ότι η αγένεια βολεύει. Σου δείχνει το δρόμο. Σε βάζει στο σύνολο. Και το αγαπάς τόσο πολύ το σύνολο. Αυτό το ζωώδες σύνολο που απλά καταστρατηγεί αντί να επαναφέρει. Καταργεί αντί να διαμορφώσει. Είναι τόσο απλό να είμαστε ευγενείς. Αν το καλοσκεφτείς είναι απλά λεξούλες. Εύκολες! Αλήθεια σου λέω!!! Αν δε με πιστεύεις, δοκίμασέ το!!! Είμαι σίγουρη θα σε βγάλει ασπροπρόσωπο! Κάντο και πες μου τα αποτελέσματα... Θα περιμένω ;)
Έχεις παρατηρήσει αγαπητή φίλη και υπέροχε φίλε ότι η λέξη «Καλημέρα» έχει αρχίσει να εξαλείφεται ακόμα και να δαιμονοποιείται;;; Έχει πέσει υπό την υποψία σου -όπως θα σου έλεγε ο θρυλικός Ζήκος- ότι το «ευχαριστώ» και το «παρακαλώ» τείνουν να συγκαταλεγούν στις λέξεις για την καρτέλα; Μιλάς στον Πληθυντικό σε κάποιον άγνωστο και προσπαθεί να καταλάβει από που του ήρθε! Σαν να τον χτύπησες με το σφυρί του Θωρ! Ή το άλλο; Παραχωρείς τη σειρά σου ή τη θέση σου σε κάποιον και σε κοιτάει λες και βλέπει μπροστά του τον Τόνι Σταρκ αυτοπροσώπως! -συγγνώμη για τις αναφορές στη Marvel αλλά τους έμαθα προσφάτως και έπαθα μια ταύτιση.
Παντού κυριεύει η αγένεια. Η αγένεια και η ομοιομορφία. Καταργούμε το μοναδικό για να υπαχθούμε σε ένα μαζικό. Πλέον δεν είμαστε η Άννα, η Μαρία, η Αφροξυλάνθη, ο Μάνος, ο Νίκος αλλά «ο μαλάκας». Μια λέξη για όλα. Ένα βλέμμα για όλα. Μια συμπεριφορά για όλα.
Σα να το κάνουμε επίτηδες. Προσβάλλουμε πρώτοι για να μην μας προσβάλλουν, γινόμαστε δεικτικοί, μιλάμε στον Ενικό και χειρονομούμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Κάποιος μου είχε πει κάποτε ότι είμαι τόσο ευγενική που καταντώ αγενής. Ναι. Το δέχομαι. Ένας φύσει αγενής δεν μπορεί να υπερτερεί του ευγενούς άρα θα πρέπει να τον κατεβάσει στο δικό του επίπεδο. Το δέχομαι. Και πορεύομαι με την ανάγωγη ευγένεια μου! -σε σακάτεψα τώρα, έτσι;;;;
Ειλικρινά έχω κουραστεί! Έχω κουραστεί να αντιμετωπίζω ανθρώπους που ενώ θεωρούν και τοποθετούν τον εαυτό τους σε ένα σημείο, φέρονται όπως θέλουν. Συνήθως οι αγενείς είναι κομπλεξικοί. Έχουν και μια έκρηξη μεγαλείου, όπως έλεγε ένας πεφωτισμένος Δάσκαλός μου στη Δημοσιογραφία. Και το βλέπεις. Και εκεί που γελάς ξαφνικά θες να κλάψεις. Αυτό το αμήχανο σημείο που δεν ξέρεις που σταματά ο οίκτος στον αγενή και που αρχίζει ο θυμός. Έλα τώρα αγαπημένη μου φίλη και λατρεμένε μου φίλε να δεις ποιες καταστάσεις με βγάζουν -ευτυχώς όχι κυριολεκτικά- από τα ρούχα μου:
Σούπερ Μάρκετ: Το πρόβλημα αρχίζει στις ουρές. Όταν ο πίσω κοιτάει το καλαθάκι του μπροστινού του και σχολιάζει. Τι σχολιάζει; Έλα που δεν ξέρεις! Από το ότι ψώνισε κάτι σε προσφορά μέχρι ότι θέλει να κάνει δίαιτα. Δε σου χει τύχει; Σε πάω πάσο και σε αλλάζω κατηγορία μένοντας όμως στην ουρά. Όταν κάποιος έχει δύο πράγματα κι εσύ ένα καλάθι τίγκα. Δεν αφήνεις τον καταναλωτή με τα δύο προϊόντα να διευκολυνθεί ο άνθρωπος. Όοοοοοχι βέβαια. Στέκεσαι εκεί. Περήφανη/-ος που θα περιμένει ένα δίωρο για να βάλεις τα πραγματάκια σου σε σακούλα. Ωπ! Τι θωρούν τα τσακίρικά μου μάτια?! Μια βασίλισσα! Έναν Κόμη! Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που παρατούν το καλαθάκι τους μπροστά ή παραπλεύρως του ταμείου, διότι οι ταμίες έχουν καθήκον να μαζεύουν. Ε τι τώρα; Παίζουμε; Έλα τώρα που θα καταδεχθούν να επιστρέψουν το καλάθι εκεί που το βρήκαν. Όχι αγάπη μου. Δεν θα χαλάσουν τα χεράκια τους. Απαπαπαπαπα!!! Το μόνο που επιστρέφουν είναι το καρότσι κι αυτό για να πάρουν το ευρώ πίσω.
Ψιτ, κοπελιά Εντάξει! Όμορφα, σένια! Σούπερ! Τι να σχολιάσω; Το ψιτ;;; Λες και φωνάζεις το γατί ή το κοπελιά λες και φωνάζεις κι εγώ δεν ξέρω τι;;; Συνήθως είναι αντρικές προσφωνήσεις. Άντρες που μυρίζουν βαρβατίλα και που για να κάνουν το κομμάτι τους στην μαντάμ που συνοδεύουν -σίγουρα δεν καταλαβαίνουν τι γράφω...- προσφωνούν έτσι την σερβιτόρα. Να σου πω κάτι; Κάτι τέτοιες στιγμές θα προτιμούσα ένα παλαμάκι με τη λέξη «κατάστημα». Είναι πιο ντεκλαρέ από το ψιτ κοπελιά... Τράτζικ!
Ενικός-Πληθυντικός: Μια ομορφιά μια πανδαισία! Όταν σου μιλούν στον Πληθυντικό προσφωνώντας σε κυρία + Όνομα πχ κυρία Άννα. Δεν έχω καλύτερο... Νομίζω ότι κάπου έχει χαθεί η μπάλα. Πλέον ο Πληθυντικός τείνει να πεθάνει! Ο καημένος είναι στην Εντατική και περιμένει τον Ντόκτορ Χάουζ να τον βοηθήσει. Πλέον οι ηλικιωμένοι άνθρωποι είναι όλοι ένα. Τραγικό. Άσε που προσφωνούνται ως «θεία/θείος». Από που κι ως που η δική μου γιαγιά θα πρέπει να είναι και γιαγιά όλου του κόσμου δεν το κατάλαβα ποτέ.
Κλουζώ: Αααααααα δεν ξέρεις το σύνδρομο του Κλουζώ;;; Μου το χαλάς! Είναι όταν μπαίνεις σε ένα σπίτι που το περνάς ακτινογραφία και λες και τη γνώμη σου! Κοίτα παράδειγμα «με ποια λογική έχεις βάλει την τηλεόραση μέσα στη μέση του τοίχου; Θυμίζει Ιερά Τράπεζα. Γιατί δεν έχεις φωτιστικά; Μοιάζει άδειο» και εκεί είναι που του δίνεις το Άγιο Δισκοπότηρο στην κεφάλα και τον στέλνεις με υποτροφία στα Επείγοντα. Δεν παρατηρούμε υπερέντονα ένα νέο σπίτι. Δεν μας νοιάζει αν ο οικοδεσπότης (=αυτός που μας υποδέχεται στο χώρο του/οικοδέσποινα το θηλυκό του) έχει ξεσκονίσει/σκουπίσει... μας ενδιαφέρει να πηγαίνουμε για να περνάμε όμορφα.
Ευχαριστώ - Παρακαλώ κααααααααααααααααααλα... Το ευχαριστώ έχει γίνει φχαριστώ και το παρακαλώ είναι σαν την Χαρά.. .Αγνοείται! Θες περαιτέρω ανάλυση;;;; Θες;;; Το φαντάστηκα!
Ναιιιιιιιιιιι/Ναι Αγαπητοί μου συμπολίτες εκπέμπουμε SOS/ALERT: Μαζί με το Παρακαλώ αγνοείται και το Ορίστε! Ναι ναι αγνοούνται αμφότερα εδώ και περίπου μια δεκαετία. Όταν χάθηκαν κατείχαν περίοπτη θέση. Το ορίστε συνηθίζετο ως απόκριση σε ονομαστικό κάλεσμα και ενίοτε ως απάντηση τηλεφωνικής απόκρισης. Έκτοτε, όταν κάποιος άλλος σηκώνει το ακουστικό ακούγεται ένα βαρύ και μακρόσυρτο ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι λες και σου κάνει και χάρη. Φυσικά μετά το ναι ακολουθεί ο Ενικός, έπεται το σύνδρομο Κλουζώ και καταλήγει στο κοπελιά. Μη σου τύχει. Βάλιουμ μετά τα τηλέφωνα!!!
Τελικά ξέρεις τι καταλαβαίνω;;; Ότι η αγένεια βολεύει. Σου δείχνει το δρόμο. Σε βάζει στο σύνολο. Και το αγαπάς τόσο πολύ το σύνολο. Αυτό το ζωώδες σύνολο που απλά καταστρατηγεί αντί να επαναφέρει. Καταργεί αντί να διαμορφώσει. Είναι τόσο απλό να είμαστε ευγενείς. Αν το καλοσκεφτείς είναι απλά λεξούλες. Εύκολες! Αλήθεια σου λέω!!! Αν δε με πιστεύεις, δοκίμασέ το!!! Είμαι σίγουρη θα σε βγάλει ασπροπρόσωπο! Κάντο και πες μου τα αποτελέσματα... Θα περιμένω ;)
