Καλησπέρα αγαπημένη φίλη και αγαπημένε μου φίλε αναγνώστη... Πάει καιρός, ε; Λοιπόν επανέρχομαι... Επανέρχομαι όπως το Καλοκαίρι μετά από έναν παρατεταμένο Χειμώνα... Έναν βαρύ Χειμώνα. Έναν Χειμώνα δύσκολο μα και αγαπησιάρικο... Και να που ήρθε και το Καλοκαίρι...
Γιατί τα χω με τις εποχές όμως... Τι με έπιασε;! Εμένα... παιδί του Χειμώνα... Δεν ξέρω! Δεν έχω απάντηση! Κι όμως σήμερα η μέρα έμοιαζε με τυροπιτάκι... Όχι τα έτοιμα! Όχι αυτά στο σακουλάκι που τα ψήνεις και ξεμπερδεύεις... Οοοοοοοχι... Νο νο! Τα άλλα τα τυροπιτάκια... Εκείνα που τρως την πρώτη μπουκίτσα και σε ταξιδεύουν... Που σου ανοίγουν την όρεξη της ψυχής σου!
Μη μου πεις, ότι δεν ξέρεις σε τι αναφέρομαι, διότι θα ψεύδεσαι ως άλλη Σούζυ... Και τα έφαγες, και τα τρως και ψεύδεσαι κιόλας! Και ασύστολα μάλιστα! Και ανερυθρίαστα! Μιλάω για τα τυροπιτάκια που έφτιαχνε η γιαγιά ή η μαμά...
Εκείνα που αν έκανες κάτι καλό, τα έφτιαχναν τακτικά. Αν ήταν από τις άλλες, τα έφτιαχναν, όταν περίμεναν μουσαφίρη! Μην την πουν και ακαμάτρα και ανοικοκύρευτη! Θα πέσει κεραυνός να μας κάψει! Και κάθε που τα έφτιαχνε το σπίτι μοσχοβολούσε αλεύρι, βούτυρο, τυριά κι εσύ χανόσουν μέσα στις μυρωδιές και ήθελες να ανακατεύεσαι παντού! Δεν ήθελες; Ε και; Ήθελα εγώ! Χα! Τέλος η αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο.
Θυμάμαι τη γιαγιά μου που έφτιαχνε τα τυροπιτάκια της Ντόλυ. Αααααα! Σταθερή αξία στο γαστρονομικό μας παράδεισο! Τώρα θα με ρωτήσεις ποια είναι η Ντόλυ! Σιγά μη σου πω! Ό,τι γίνεται στη Σπαθάρη μένει στη Σπαθάρη και ειδικά στο 18! Νούμερο κι αυτό ε; 18! Άντε κάνε καριέρα μετά...
Κι όμως την καριέρα την κάνεις. Και την κάνεις καλύτερα από όλους. Γιατί ανάμεσα στα λερωμένα από τη ζύμη χέρια -ιεροσυλία το μίξερ καθώς το καλό το τυροπιτάκι το πρόστυχο θέλει χέρι-, τους αλευρωμένους πάγκους, το βούτυρο που μοσχομυρίζει εσύ περιφερόσουν χαρούμενο παιδάκι έτοιμο να παίξει. Έτοιμο να ανακατέψει τα πάντα. Να γελάσει. Να λερώσει και να λερωθεί. Πόσο αστείο είναι, ε; Να λερώσεις και να λερωθείς! Υποτακτικές που σου φαίνονται εξωφρενικές στην τόσο βαρετή ενήλικη ζωή σου... Γιατί μη μου πεις, ότι ενήλικας περνάς καλύτερα από ότι παιδί, διότι θα σε παραπέμψω πάλι στη Σούζυ... Τη γνωστή... Και πίστεψέ με δε θες!
Ξέρεις μόλις απόψε συνειδητοποίησα πόσο μου έχουν λείψει τα τυροπιτάκια. Εκείνα που γίνονται στις μαμαδίστικες κουζίνες με γέλια, φωνές, λίγο κουτσομπολιό -ουπς! κοινωνικό σχόλιο ήθελα να πω ή αντικειμενική παράθεση γεγονότων... Φωνές γυναικείες ή και αντρικές που ανακατεύονται τόσο γλυκά με τις παιδικές... Που είναι όλοι χαρούμενοι... Μόλις απόψε κατάλαβα πόσο μου έχει λείψει...
Τα τυροπιτάκια αγαπημένοι μου είναι επιστήμη. Και είναι επιστήμη, διότι ενώνουν. Φέρνουν κοντά τους ανθρώπους. Τυροπιτάκια = Ένωση. Κι αν βρεις μαθηματικό ή φυσικό ή χημικό που να μην αντιλαμβάνεται τον τύπο τότε είναι σκράπας! Τελεία και παύλα. Ναι σκράπας.
Έχεις δει ποτέ ανθρώπους να φτιάχνουν τυροπιτάκια για να τα φάνε μόνοι τους; Όχι! Τα φτιάχνουν πάντα με αγάπη για να τα μοιραστούν με ανθρώπους που αγαπούν. Μη γελιέσαι! Το τυροπιτάκι το προσφέρεις σ' αυτούς που αγαπάς και το κάνεις με την καρδιά σου. Ζεις για την ώρα που το μικρό έδεσμα θα κάνει κρατς και θα ταξιδέψει στον ουρανίσκο του φίλου καλεσμένου. Θυμάμαι τη γιαγιά που ψευτογέλαγε αυτάρεσκα σε κάθε έπαινο για την κουζίνα της. «Α! Όλα κι όλα! Η κυρία Κουραχάνη είναι λεβεντιά» έλεγαν και η γιαγιά μειδίαζε και δεν άφηνε να φανεί τίποτα. Της άρεσε όμως.
Κάθομαι και γράφω έχοντας το ίδιο μειδίαμα με τη γιαγιά... Γιατί δύο άνθρωποι κατάφεραν να με πάνε πίσω. Εκεί. Σε κείνα τα χρόνια. Ο Γιώργος και ο Πάρης, ο Πάρης και ο Γιώργος έφτιαξαν τυροπιτάκια σήμερα. Ο ένας Θεσσαλονίκη ο άλλος Κομοτηνή έφτιαξαν τυροπιτάκια, για να κεράσουν τους φίλους τους.
Αγαπημένα πλάσματα! Έκατσαν, πάλεψαν με τη ζύμη, έτριψαν τα τυριά για να δουν τους καλεσμένους τους να τα απολαμβάνουν... Έτσι είναι το τυροπιτάκι... Είναι ένα ατέλειωτο καλοκαίρι... Είναι μια βραδινή επίσκεψη στο σπίτι φίλου. Είναι ψιλοκουβέντα στο μπαλκόνι μέχρι τις μικρές ώρες... Είναι ένα πιάτο τυροπιτάκια σε φλοράλ τραπεζομάντηλο.
Έτσι είναι αυτά τα δύο πλάσματα... Απόψε με έναν μαγικό τρόπο δέσαμε τις αναμνήσεις μας. Έβαλαν τα τυροπιτάκια, έβαλαν το τραπεζομάντηλο και έβαλα τις αναμνήσεις... Αυτό είναι το Καλοκαίρι... Ένα ατέρμονο ταξίδι σε αναμνήσεις... Είναι να ιδρώνεις στο μπαλκόνι... Να γκρινιάζεις και κάποιος να σου βάζει ένα τυροπιτάκι στο στόμα για να το βουλώσεις...
Έτσι περνάμε τις ζωές μας.. Προσπαθώντας να βρούμε στιγμές που να μας γυρίζουν πίσω με ορμή παρόντος... Απ το παρόν στο παρελθόν κι απ το παρελθόν... άγνωστο που... Κι εκεί όπως καθόμαστε στο μπαλκόνι βλέπουμε τον ουρανό από πάνω μας... Είμαστε ευτυχείς. Είμαστε πλήρεις. Έχουμε μια φιλία και άπειρα τυροπιτάκια... Ευτυχώς δεν βαριούνται να φτιάχνουν και δεν βαριέμαι να μιλάω.
Σχέση ίση. Σχέση ομότιμη. Χωρίς ανταγωνισμούς. Άλλωστε τι ανταγωνισμοί χωρούν σε μια τέτοια σχέση;! Βλακείες... Τρεις ενήλικες που χρησιμοποιούν το τυροπιτάκι ως άλλη Delorian για να ταξιδέψουν στο παρελθόν. Στις στιγμές, στις μυρωδιές, στα γέλια, στην ανεμελιά...
Είμαστε ευτυχείς! Με ένα τυροπιτάκι γινόμαστε παιδιά... Στάσου! Στάσου! Όχι δεν θα σου προσφέρω μύγδαλα... Αλλά ωρέ παιδιά πότε μεγαλώσαμε και σταματήσαμε να είμαστε παιδιά;! Γιώργο;! Πάρη;! Πάμε για δεύτερο γύρο;! Ε μη μου πείτε ότι δεν τα πρόλαβα πάλι!!!
Υγ. Σου δίνω και τη συνταγή για ωραιότατα τυροπιτάκια ;)
Υλικά:
- > Για την Ζύμη
- 500 gr. αλεύρι φαρίνα
- 40 ml. ελαιόλαδο
- 300 ml. γάλα φρέσκο
- 8 gr. ξηρή μαγιά στιγμής
- 1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
- 1 κουταλάκι του γλυκού ζάχαρη
- > Για την Γέμιση
- 400 gr. τυρί φέτα
- 1 μεγάλο αυγό
- Φρεσκοττριμμένο πιπέρι
- > Για την Επάλειψη
- 2 κρόκους αυγών
- 120 gr. βούτυρο
- Κοσκινίζουμε το αλεύρι και τα βάζουμε σε μία λεκάνη μαζί με την μαγιά, την ζάχαρη και το αλάτι και τα ανακατεύουμε.
Κάνουμε στην μέση μία λακούβα και ρίχνουμε μέσα εκεί το λάδι και το γάλα και αρχίζουμε να ζυμώνουμε μέχρι να γίνει μία ζύμη όπως είναι του ψωμιού. - Κατόπιν παίρνουμε το ζυμάρι και σχηματίζουμε ένα μακρόστενο «φρατζολάκι» το οποίο κόβουμε σε πέντε ίσα κομμάτια.
Παίρνουμε το ένα κομμάτι και ανοίγουμε ένα φύλλο όσο πιο στρογγυλό μπορούμε.
Με ένα μαχαίρι και κόβουμε το φύλλο ως εξής: Kάνουμε ένα σταυρό χωρίζοντάς το έτσι σε τέσσερα κομμάτια και μετά το κάθε κομμάτι το κόβουμε σε δύο άλλα ίσα κομμάτια σχηματίζοντας έτσι συνολικά 8 τριγωνάκια. - Προθερμαίνουμε τον φούρνο
Ανακατεύουμε τα υλικά της γέμισης. - Κατόπιν παίρνουμε ένα κουταλάκι από το μείγμα με τα τυριά , και τοποθετούμε την γέμιση μας στη μέση της βάση του τριγωνικού φύλλου, σκεπάζουμε καλά με τις δύο άκρες την γέμιση και τυλίγουμε δίνοντας έτσι στο τυροπιτάκι μας το σχήμα του κρουασάν.
Συνεχίζουμε έτσι και με τα υπόλοιπα τέσσερα κομμάτια της ζύμης. - Αλείφουμε το βουτυρο σε μεγάλο ταψί, του φούρνου μας και τοποθετούμε σ’ αυτό όλα τα τυροπιτάκια μας με την μύτη προς τα κάτω για να μην ανοίξουν κατά την διάρκεια του ψησίματος.
- Επειδή φουσκώνουν αρκετά αφήνουμε λίγη απόσταση μεταξύ τους.
Τα αλείφουμε τον κρόκο που έχουμε χτυπήσει με 2-3κουταλιές νερό, για να πάρουν χρώμα.
