Βράδυ Παρασκευής... Αναμμένο το κλιματιστικό... Το λάπτοπ συντονισμένο στο Youtube με τη φωνή του Λέοναρντ Κόεν να σε παρασύρει πότε στο τέλος της αγάπης, πότε να σε πηγαίνει χίλια φιλιά βαθιά και πότε η Ντάστι να σε ταξιδεύει στους ανεμόμυλους του μυαλού της... Μέχρι που το τέλος, τα φιλιά και ο άνεμος γίνονται ένα μέσα σου... Και αρχίζεις να αφήνεσαι στο ταξίδι της μουσικής μέχρι να σε οδηγήσει στο σημείο που θέλει αυτό... με έναν απροσδόκητο φίλο να σου γράφει στο messenger, ότι τελικά είμαστε οι πράξεις μας... Ναι. Είμαστε τα πεπραγμένα μας. Αναντίρρητα. Μα είμαστε μόνο αυτό;
Είμαστε τα λόγια μας... Ναι είμαστε. Τουλάχιστον για τα δεδομένα της στιγμής. Τουλάχιστον για το συναίσθημα της στιγμής. Ζούμε τη στιγμή. Ξεστομίζουμε βαρύγδουπα. Συνειδητά; Ασυνείδητα; Δεν θα μάθουμε ποτέ... Το μόνο που γνωρίζουμε είναι, ότι για όλα ευθύνεται η στιγμή...
Είμαστε οι πράξεις μας... Πόσο δίκιο είχε και έχει ο Σαρτρ... Είμαστε οι αποφάσεις μας. Είμαστε οι πράξεις μας. Ένας τίμιος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να κλέψει. Ένας άτιμος δεν θα μπορούσε να έχει συνέπεια λόγου πράξης....
Μπερδεύτηκα... Είμαστε λόγια, είμαστε πράξεις, είμαστε συναισθήματα... Μόνο τρεις ιδιότητες; Πως μπορεί στο αχανές ενός ανθρώπου να χωρούν και να τον καθορίζουν μόνο τρεις ιδιότητες... Χάθηκα... Ανάβω τσιγάρο... Πρέπει να το σκεφτώ... Να το επεξεργαστώ... Και ο Ζακ Μπρελ με αναγκάζει να κοιτάξω έξω... Να κλείσω τα μάτια και να αφεθώ σε εικόνες... σε λέξεις...σε στιγμές.
Τελικά η απάντηση είναι πάντα απλή. Ένα βλέμμα έξω αρκεί για να δώσει την απάντηση. Αναστεναγμός και ένα γελάκι... Το ταξίδι στο χρόνο λειτούργησε. Οι απαντήσεις ή η απάντηση, αν θέλεις αγαπητή αναγνώστρια/αγαπητέ αναγνώστη δόθηκε...
Είμαστε οι αναμνήσεις μας. Καθοριζόμαστε απ' αυτές. Τις κουβαλάμε. Τις έχουμε μέσα μας φυλαγμένες στο πιο δικό μας μέρος... Ένα βλέμμα και το ταξίδι ξεκινά. Ένα ταξίδι με σταθμούς...
Είμαστε ο Ντίνος... Ο ευθυτενής άντρας. Ο παθιασμένος με την πολιτική. Ο μαχητής. Εκείνος που ήξερε πως μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο. Να ξεχωρίσει. Και το έκανε... για μένα τουλάχιστον...
Είμαστε ο κυρ Παναγιώτης... Ο φιλήσυχος κύριος με το μουστακάκι και το καβουράκι του που έβγαινε και χαιρετούσε τόσο γλυκά όλους....
Είμαστε ο κυρ Θανάσης... Με το βαρύ γέλιο και το μουστάκι που χόρευε πάντα αντικρυστό βαρύ με τον Ντίνο...
Είμαστε ο κυρ Κώστας που λάτρευε την καπνιστή ρέγγα... ακόμα θυμάμαι το τελετουργικό με την εφημερίδα...
Είμαστε η Άννα... Σύζυγος του Ντίνου... Καμάρωνε για τις επισκέψεις της στη Λυρική και μεγάλωσε τέσσερα ολόκληρα εγγόνια...
Είμαστε η Ουρανία... Τι να πω εδώ τώρα... Πως να μιλήσω... πως να γράψω... τι να πω για τη μαμά μου...
Είμαστε η κυρά Βαγγελία... Που της πετούσαμε τη μπάλα στον κήπο και της χαλούσαμε τα λουλούδια... της ανισορροπούσαμε τον πολύχρωμο κόσμο της ...
Είμαστε η Αθηνά... που τα καλοκαίρια καθόμασταν στα σκαλάκια του σπιτιού της... που γελούσε... που φορούσε την Gabotine και δεν ήξερες αν είχε εφευρεθεί για κείνη...
Είμαστε η γειτονιά μας... Όπου κι αν κοιτάξεις, βλέπεις, μυρίζεις θυμάσαι... ποδήλατα... πιτσιρίκια που αψηφούσαν τη γιαγιά, τη μαμά και κάθε «άρχουσα τάξη» που φώναζε να μαζευτούμε...
Είμαστε οι μυρωδιές μας... τα πρωινά φραντζολάκια που έφερνε η γιαγιά από το φούρνο... πήγαινε η γλυκειά μου στις πέντε και τα έπαιρνε για να μας τα ετοιμάσει για το σχολείο. Και όπως κατεβαίναμε τη σκάλα μας συνέπαιρνε η μυρωδιά του ζεστού ψωμιού που στους κόλπους του φιλοξενούσε βούτυρο, τυρί -εγώ έμενταλ οι άλλοι γκούντα- και ζαμπόν, πάριζα ή ό,τι άρεσε στον καθένα... Ακόμα και σήμερα η μυρωδιά αυτή με ακολουθεί παντού...
Είμαστε το γιασεμί της Κικίτσας... κάθε βράδυ βγαίνοντας στο μπαλκόνι σε κατακλύζει το μεθυστικό του άρωμα... Ένα άρωμα αθωότητας και νοσταλγίας... Κάποτε το κόβαμε και τρώγαμε το εσωτερικό του...
Είμαστε οι αναφορές μας... Είμαστε οι παιδικές παρέες που χάθηκαν στο χρόνο μα σαν ανταμώσουν ή ανταλλάξουν μια κουβέντα θα γίνουν πάλι αυτό που ήταν κάποτε... τα παιδιά με τα ποδήλατα... που έτρεχαν, φώναζαν, γελούσαν... Που αισθάνονταν δυνατά. Έτοιμα να αντιμετωπίσουν κάθε εμπόδιο. Κάθε δράκο που θα τους χαλούσε το παραμύθι τους...
Είμαστε τα όνειρα μας... εκείνα που πετύχαμε και εκείνα που αφήσαμε... εκείνα που γιγαντώσαμε και εκείνα που εξανεμίστηκαν σαν τους ατμούς μιας κατσαρόλας που βράζει...
Είμαστε οι αναστολές μας... όλες οι φορές που αισθανθήκαμε αμήχανα... όλες οι φορές που ήρθαμε σε θέση απολογίας...
Είμαστε οι αταξίες μας... εκείνες που τάραξαν. Εκείνες που τιμωρήθηκαν. Εκείνες που δεν τις κατάλαβε κανείς...
Είμαστε τα ονόματά μας... Σοφία, Μαίρη, Βαρβάρα, Αγγελική, Λουκάς, Κικίτσα, Κωνσταντίνος, Νάσος, Ειρηάννα, Άννα, 'Αντζελα, Βιργινία, Κώστας, Δημήτρης, Γιάννης, Μάκης, Μαρία, Θανάσης, Κάρλα, Στέλιος, Σοφία, Νίκος, Εύα, Νίκος, Τζώρτζια, Άκης, Κώστας, Μαριάνθη, Μαριβή, Στέλλα ...
Είμαστε οι φωτιές του Αη Γιάννη του Κλείδωνα... τα στεφάνια που καίγαμε τον Ιούνιο στη γειτονιά... και πηδούσαμε πάνω από τις φλόγες... και κάθε φορά πηδούσαμε γελώντας με το φόβο όμως μην λαμπαδιάσουμε και καταλήξουμε σε καμία μονάδα εγκαυμάτων...
Είμαστε Εμείς! Είμαστε οι Αναμνήσεις μας! Ναι αυτό είμαστε! Είμαστε αυτά που ζήσαμε... Αυτά που κρατήσαμε... είμαστε ακόμα και το δάκρυ που κυλάει στην ανάκληση της ανάμνησης... Αυτά που βιώσαμε... Οι απώλειες μας... Οι νίκες και οι ήττες μας... Οι ατέλειες μας... Αν και τελικά αναρωτιέμαι... Ξέρεις ο Ελύτης έγραψε «Νίκη Νίκη όπου έχω νικηθεί» κι ο Σεφέρης έλεγε «τη μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί»... Δεν ξέρω αν με ρωτάς ποιον κρατώ... Και τους δύο είναι η απάντηση... Βλέπεις είμαστε τα τραύματα μας... και κάθε τραύμα άφησε ένα μάθημα... μας δυνάμωσε... Νίκη! Κι αν σκαλίσεις τη μνήμη...; Δάκρυ θα κυλήσει... Για κάτι που τελείωσε... Για κάτι που δεν μπορεί να επιστρέψει... και η επίγνωση του τέλους πονά...
Εγώ πάλι προτιμώ να κρατήσω το «είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί»... και πως αλλιώς αγαπητοί μου... αφού «αγαπιούνται οι άνθρωποι»...
