Βράδυ Σαββάτου κι εσύ είσαι κάπου... Τουλάχιστον έτσι λέει το τραγούδι... Κι εσύ απλά το ακούς... Ακούς και αφήνεσαι στους στίχους... Δέχεσαι. Σκέφτεσαι. Ψέμα. Δεν σκέφτεσαι. Μόνο ακούς. Έτσι κι αυτό το βράδυ. Απλά ακούς. Υπομονετικά. Χωρίς αντίδραση. Χωρίς κίνηση. Χωρίς αντίδραση.
Αφήνεσαι. Παθητικά. Στους στίχους. Ανάβεις τσιγάρο. Και η μουσική γίνεται ένα με τον καπνό από το στριφτό σου. Μέχρι που έρχεται η συνειδητότητα. Η συνείδηση. Μέχρι που αντιλαμβάνεσαι, ότι αυτός για τον οποίο αναρωτιέσαι που να ναι εκείνο το κάπου που βρίσκεται, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός.
Νιώθεις χαμένος. Νιώθεις σα να σου έχουν αφαιρέσει χρόνο. Συναίσθημα. Αφαιρέσει; Λάθος Ρήμα. Σωστός Χρόνος. Δεν σου έχουν αφαιρέσει. Σου έχουν κλέψει. Σου έχουν κλέψει Χρόνο. Σου έχουν κλέψει ευκαιρίες. Χαρά. Πόνο. Συναισθήματα. Εμπειρίες.
Μα ποιοι είναι αυτοί οι κλέφτες; Δεν διώκονται ποινικά. Δεν είναι καν άγνωστοι. Αντίθετα, είναι όλοι αυτοί που γνωρίζεις καλά. Αυτοί που γνωρίζεις μα δεν τολμάς να το ομολογήσεις. Φοβάσαι; Τρομάζεις; Ίσως. Βλέπεις, δεν υπάρχουν σαφείς λόγοι της ατολμίας σου. Απλά έχεις αυτό το ενδόμυχο σφίξιμο. Ένα σφίξιμο και ένα κενό.
Κάτι λείπει λοιπόν. Και αρχίζεις να καταλαβαίνεις. Το πως δρούσες. Το πόσες ενοχές κουβάλησες. Το πόσες κουβαλάς. Το πόσο έχεις αδικηθεί. Για το δικό σου κρίμα δεν αδίκησες. Απλά ίσως προσπέρασες. Δεν απέδωσες. Απέτυχες.
Απέτυχες να αποδώσεις. Ευθύνες. Απέτυχες να αντιμετωπίσεις τους δήμιους και να τους επιστρέψεις το κακό που σου έκαναν. Και τελικά τι έκανες; Κρύφτηκες. Πάγωσες. Σταμάτησες το χρόνο που πληγώνει για να μην πληγώσεις. Για να μην εκθέσεις. Για να μην εκτεθείς.
Αλήθεια, μόνο σε μένα δημιουργείται πρόβλημα από τα οξύμωρα σχήματα και τις χρονικές εναλλαγές; Εκτίθεμαι - εκθέτω. Πληγώνομαι - πληγώνω. Πνίγομαι - πνίγομαι. Τέλος πάντων. Άλλη κουβέντα αυτό.
Το θέμα είναι άλλο. Ότι λίγο πολύ είμαστε όλοι χαμένοι. Νικημένοι. Μαθημένοι. Είμαστε μετοχές. Όχι Υποκείμενα. Όχι Αντικείμενα. Μετοχές. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Το κρυφτό; Η Παθητική Φωνή; Το πόσο μπερδεμένο είναι αυτό το κείμενο; Ιδέα δεν έχω. Και ξέρεις κάτι αγαπητή αναγνώστρια/αγαπητέ αναγνώστη; Δεν νομίζω να με ενδιαφέρει να μάθω.
Το ζητούμενο δεν είναι το δεδομένο. Το δεδομένο το ξέρεις. Είναι το γεγονός της ανικανότητας της αποκατάστασης. Ζητούμενο είναι το ενδιάμεσο. Ζητούμενο είναι η ίδια η ζωή. Αυτό που παρεμβάλλεται στο φαύλο κύκλο. Ζητούμενο είναι η αξιοποίηση του. Ζητούμενο είναι η κίνηση. Η αέναη κίνηση. Στοχευμένη ή όχι... Αλήθεια, ποιος νοιάζεται; Κανείς. Ούτε εσύ ο ίδιος. Απλά κινείσαι. Φέρεσαι. Ακολουθείς. Πιστά. Δεν βγαίνεις από τη γραμμή. Από το πλαίσιο. Ό,τι βρίσκεται εκτός πλαισίου είναι απαγορευμένο. Έχει δαιμονοποιηθεί. Έντεχνα. Μαεστρικά. Χειρουργικά. Υποδόρια.
Ζητούμενο είναι η φυγή. Η λύτρωση. Από τις νόρμες. Από τη φυλακή σου. Με όποιο τρόπο την έχεις χτίσει. Με όποιον τρόπο την έχεις επιλέξει. Κι αφού φωτίστηκε το ζητούμενο περνάς στη δράση. Μηδενική. Χρήσιμος αυτός ο τύπος δράσης. Είναι το σημείο εκείνο που το γνωρίζεις. Είναι λίγο πριν την κραυγή. Κραυγή για ζωή. Για ελευθερία. Σκέψης. Κίνησης.
Και κάπως έτσι καταλαβαίνεις το πόσο τυχερός είσαι. Κι όμως φίλη και φίλε μου που διαβάζεις, ναι είσαι τυχερός. Έναν άνθρωπο να έχεις να σε αγαπάει. Έναν άνθρωπο να λειτουργεί στο δικό σου με το δικό σου και γιατί όχι και για το δικό σου καλό. Τότε έχεις διεξόδους. Πολύτιμες. Έχεις να κρατηθείς. Ακόμα κι αν δεν ξέρεις πως είναι να σε κρατούν. Και πως να ξέρεις αν έχεις μάθει να κρατάς... Δεν πειράζει. Άλλωστε, οι περισσότεροι έχουμε εθιστεί στο ρόλο του Δον Κιχώτη. Κυνηγάμε ανεμόμυλους στην έρημο. Αν όμως έχουμε έναν Σάνσο Πάντσα το ταξίδι γίνεται ελαφρύτερο. Ήπιο. Παρηγορητικό. Όμορφο ενδεχομένως. Πολύτιμο σίγουρα. Μπερδεμένο. Ονειρικό ίσως. Αυτή όμως δεν είναι και η μαγεία;
Να ξέρεις, ότι ακόμα και ένα βράδυ Σαββάτου που ψάχνεις το κάπου που βρίσκεσαι να ξέρεις, να γνωρίζεις, ότι ο πιστός σου Σάντσο θα είναι εκεί. Έστω και κρυμμένος. Έστω και ψυχικά. Και είναι ακριβώς η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι την τύχη σου. Και χαμογελάς. Γιατί το χαμόγελο δεν μπορούν να στο κλέψουν. Είναι όλο δικό σου. Το όπλο σου μέσα στη λαίλαπα που λέγεται ή που ονομάζεται Ζωή. Και κάπως έτσι αλλάζει και ο κόσμος. Και αν δεν πιστεύεις εμένα πίστεψε τον Δον Κιχώτη...
