Αν ήταν ταξίδι θα ήταν σίγουρα ένα στο παρελθόν... Αν ήταν προορισμός θα ήταν ένα νησί του Αιγαίου με θέα στη θάλασσα... Αν ήταν μελωδία θα ήταν ένα Βαλς ονείρων. Ονείρων όχι χαμένων... Ονείρων παρόντων... Αν ήταν στιγμή θα ήταν μεγαλειώδης. Κι αν ήταν έννοια, θα ήταν αγάπη. Επειδή όμως το αν ανήκει σε μια άλλη διάσταση, μη πραγματική και μη ορισμένη εκείνος είναι απλά ο Θοδωρής.
Και θα με ρωτήσεις φίλη αναγνώστρια και φίλε αναγνώστη ποιος είναι ο Θοδωρής... Χμ... Και είναι ακριβώς το σημείο που αδυνατώ να εκφραστώ με μια μόνο λέξη ή πρόταση. Διότι συνιστά ιεροσυλία να κλείσεις ένα πρόσωπο σε μια λέξη. Ο περιορισμός. Ιδίως όταν το πρόσωπο είναι από κείνα που είναι κόσμοι. Που δεν εξαντλούνται σε λέξη, φράση, παράγραφο, περίοδο, όπως λένε και οι φιλόλογοι...
Ας το πάρουμε από την αρχή. Γνωριζόμαστε χρόνια. Μας ένωσε ένα χρώμα και μια αλλαγή. Ο Θοδωρής είναι από τα πλάσματα που μπορεί να παίξει με την αποδόμηση και την αναδόμηση. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να φέρει στην επιφάνεια τον δυνητικά καλύτερο εαυτό σου. Έτσι. Με ένα βλέμμα. Με μια κίνηση. Είναι το πλάσμα που μπορεί να κάνει το να μοιάζει μοναδικό. Δίνει διάσταση στα μονότονα. Τα καθημερινά.
Ένας άνθρωπος που χαρακτηρίζεται από βαθιά ενσυναίσθηση. Δεν χρειάζεται να του πεις πολλά. Καταλαβαίνει. Νιώθει. Αντιλαμβάνεται. Πολύτιμα ρήματα. Πολύτιμα και σπάνια στην πραγμάτωση τους.
Και μπορεί να είναι ο προσωπικός μου hair stylist αλλά είναι ο μόνος που έχει το ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει. Δεν χωρούν ερωτήσεις. Κάθε μας συνάντηση ένας κόσμος. Δημιουργία. Άνθρωπος μετρημένος με φαντασία άνευ ορίων. Χιούμορ. Εξομολογητής.
Αυτό που συγκινεί περισσότερο σε αυτόν τον άνθρωπο είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους. Όταν αγαπά, αγαπά χωρίς όριο. Όταν δίνεται και όταν δίνει το κάνει από την καρδιά του. Βαθιά ειλικρινής. Ανεκτίμητα προσηνής. Μοναδικά δοτικός.
Ακόμα και ένας καφές εξελίσσεται σε ταξίδι. Το έχει αυτό ο Θοδωρής. Σε ταξιδεύει. Σε μεταφέρει σε μέρη που πρώτα εσύ νιώθεις ασφαλής. Χωρίς προϋποθέσεις. Χωρίς αν. Χωρίς αστερίσκους. Απλά σε πάει. Και το μαγικό είναι, ότι εκεί που σε πάει είναι ένας προορισμός παραδεισένιος. Ένας προορισμός γεμάτος αλήθεια. Γεμάτος φως.
Πλάσμα χαρισματικό. Προικισμένο με ανησυχίες. Εφοδιασμένο με αγάπη. Δημιουργικό. Ναι επαναλαμβάνομαι. Μα πως αλλιώς... Είναι σα να έχει ταυτίσει την ύπαρξη του με τη δημιουργία. Αισθητική. Αίσθηση. Αντιληπτική αίσθηση. Ταλέντο στη μεταμόρφωση. Πλάσμα μοναδικά νοσταλγικό. Ο Θοδωρής είναι σαν να εσωκλείει άπειρους περασμένους κόσμους στο σήμερα. Παίζει με τις διαστάσεις, όπως ένα παιδί με τα lego του.
Ναι αυτό είναι. Ένα παιδί. Ένα παιδί που συγκινείται. Που δε διστάζει να τσαλακωθεί για να ζήσει κάθε εμπειρία. Υπάρχει και κινείται στο χωροχρόνο έμπλεος αθωότητας. Αθώος και λευκός όπως ο αγαπημένος του Blanco. Ένα παιδί αεικίνητο. Ένα παιδί γεμάτο περιέργεια να ανακαλύψει κόσμους περισσότερους από όσους κρύβει.
Δεν ξέρω αν θα ήθελα να αλλάξει κάτι. Ίσως να αναγνωρίσει στον εαυτό του αυτά που έχει κάνει. Να αγαπήσει λίγο περισσότερο τον εαυτό του. Να αγκαλιάσει το Θοδωρή και να τον αγαπήσει ολοκληρωτικά.
Κι αν είναι κάτι που πρέπει να ευχηθώ για εκείνον... Να μη διστάσει να ζωγραφίσει τον κόσμο του. Να βάλει τα δικά του χρώματα. Χαρίζει απλόχερα σε όλους. Να αγκαλιάσει το μεγαλείο του. Κι αν με ρωτήσεις τι αγαπώ στο Θοδωρή.. Φοβάμαι ότι δεν είμαι σε θέση να αριθμήσω. Εν πολλοίς θα σου πω, ότι εκτιμώ το είδος του. Το υλικό του. Αγαπώ την ψυχή του. Σέβομαι την προσωπικότητά του. Λατρεύω τη μαγεία του. Κι αν πρέπει να τον ευχαριστήσω για κάτι, νομίζω είναι προφανές. Τον ευχαριστώ για τη φιλία του. Για την αλήθεια του. Για το μεγαλείο του. Για τις συναντήσεις μας.
