Με λένε Άννα...

Το όνομά μου είναι Άννα. Άννα. Αστείο δεν είναι; Πάντα εύρισκα το όνομά μου αστείο. Σκέψου το λίγο.. Έχει μόνο δύο γράμματα που επαναλαμβάνονται... 2 Χ 2 δηλαδή... Άννα... Δύο /α/ και δύο /ν/.
Σα να έχω δύο αρχές και δύο νίκες.. Αρχή-νίκη, Νίκη-Αρχή... Μόνο που μπερδεύεται το θέμα. Γιατί δεν ξέρεις αν προηγείται η αρχή ή η νίκη.
Άννα λοιπόν. Μετά άρχισα να βρίσκω το όνομα μου διπολικό... τι εννοώ... αν «σπάσεις» το ονοματάκι στη μέση έχεις ένα «αν» και ένα «να». Μια αρχή υπόθεσης και κάτι σαν υποτακτική. Πως να το ορίσεις αυτό το «να»; Μην ξεχάσω να... Να κάνω κάτι... Γενικώς μια υπόταξη... Μια υποβολή αν θέλεις... Κι άντε τώρα μέσα σ' αυτά τα δύο γράμματα με την τόση περιπλοκότητα να βγάλει άνθρωπος άκρη. Έτσι είμαι κι εγώ. Εφόσον το όνομα καθορίζει κατά έναν βαθμό τον άνθρωπο, σιγά μην γλίτωνα εγώ. Γιατί; Όχι... δεν είναι τόσο «πονετικό» το θέμα.
Είμαι η Άννα λοιπόν. Έτσι με βάφτισαν, μ΄αυτό κλήθηκα να ... κάνω καριέρα. Και το κάνω. Καλά άσχημα κακά το κάνω. Εδώ μάλλον εμπίπτω στο «να». Και μέσα σε όλα αυτα τα παράξενα πράγματα εγώ, η Άννα, καλούμαι να επιβιώσω, να συνυπάρξω, να βιώσω, να εμπνεύσω, να εμπνευστώ... Θεέ πόσες Άννες ήδη. Και όλα αυτά αν έχω καθαρό μυαλό, αν έχω ψυχραιμία, αν έχω κίνητρα... Είδες; Όλα τα σχήματα σε μένα είναι οξύμωρα ή αντίθετα. Ενίοτε όλα συνδέονται και στην ίδια πρόταση «Αν ερωτευτώ να θυμάμαι να...» υπέροχο, ε?! Εεεεεε... δεν ξέρω γω...;!
Και επειδή με τόσα σχήματα άκρη δεν βγάζω, είπα να φτιάξω ένα μάνιουαλ βρε παιδί μου... ένα εγχειρίδιο. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι όλα κυκλοφορούν με εγχειρίδια χρήσης. Οι άνθρωποι -κι αυτό από αν αρχίζει- δεν έχουν. Και αυτό με ώθησε στο σημερινό. Να γράψω -άντε πάλι- το εγχειρίδιο χρήσης μου. Όσο τρελό κι αν σου φαίνεται, φέρτο λίγο στο μυαλουδάκι σου... Με το παρόν ευελπιστώ, ότι εγώ η Άννα θα έχω ένα σημείο αναφοράς. Και καθένας που θα θέλει να μπαίνει στον Κόσμο της Άννας -όχι στον ιστότοπο αλλά στον πραγματικό της κόσμο- θα διαβάζει και αυτό. Έτσι όλοι θα γλιτώσουμε δυσάρεστες εκπλήξεις. Ας ξεκινήσω λοιπόν με τη σύνταξη αυτού του... ιδιότυπου μανιφέστου ή εγχειριδίου χρήσεως...
Αν θέλεις να μπεις στον κόσμο μου, μπες χωρίς ατζέντα: Αν θες να έρθεις στον κόσμο μου κάντο απλά γιατί θέλεις να με αποκτήσεις στον προσωπικό σου κύκλο. Μην έρθεις με ατζέντα. Μην έρθεις με κρυφές επιθυμίες. Απεχθάνομαι τις δεύτερες σκέψεις. Λειτουργώ καλύτερα με τις αρχικές δηλώσεις. Τι εννοώ... Αν θέλεις κάτι από μένα ρώτα το στα ίσα. Μην κάνεις μακρόσυρτους προλόγους. Με κουράζουν. Μου δείχνουν άνθρωπο που κάτι περιμένει. Και η αναμονή γεγονότος ή πράγματος στο δικό μου μυαλό δεν είναι πάντα θετικό.
Μην μου υπόσχεσαι πράγματα που δεν μπορείς να εκπληρώσεις: Ντροπή αυτό. Σε ξανθιά και Άγιο μην τάξεις αν δεν έχεις σκοπό να το εκπληρώσεις. Με εκνευρίζουν εκείνοι που τάζουν για να πετύχουν έναν σκοπό και μετά απλά ανακαλύπτουν ή ενίοτε ζωγραφίζουν παράθυρα σε τοίχους για να μπορούν να δραπετεύσουν. Όχι. Προτιμώ την σιωπή από το τάμα. Είναι πιο ντεκλαρέ.
Αν σε ερωτευτώ: την έβαψες! Όχι. Αστειεύομαι. Προφανώς. Αν σε ερωτευτώ την έβαψα εγώ. Δεν ξέρω να κρατάω αυτό που πολλοί λένε «πισινές». Δεν το χω. Θεωρώ ότι αν κρατάμε πισινές δεν ζούμε. Είμαι από τους ηλίθιους ρομαντικούς που μπαίνουν σε μια κατάσταση και μπαίνουν «με τα μπούνια». Δεν ρωτάω. Δεν με αφορά. Ακολουθώ. Αφήνομαι. Έρμαιο γίνομαι. Σκυλάκι του καναπέ. Είμαι απ΄αυτές. Δεν ζηλεύω, δεν κάνω σκηνές, δεν κυνηγάω. Με απωθούν αυτά. Και ως ρήματα και ως πράξεις. Α... όσοι πέρασαν απ τιη ζωή μου -ελάχιστοι σε διαβεβαιώ- δεν είχαν κανένα παράπονο.
Αν με ερωτευτείς: Αν τύχει τώρα και με ερωτευτείς μην περιμένεις να το καταλάβω από τα συμφραζόμενα. Δεν υπάρχει περίπτωση. Αν με ερωτευτείς και θέλεις να το μάθω, πες το μου. Μην περιμένεις να αποκωδικοποιήσω. Είμαι τραγική σ' αυτό. Πιάσε με και πες μου τι σου συμβαίνει. Να ξέρω κι εγώ να το αντιμετωπίσω.

Ήρωας: Ναι. Ψάχνω έναν ήρωα. Σου κλωτσάει η λέξη; Κακώς. Ήρωας είναι αυτός που έχει μπέσα και ειλικρίνεια. Αυτός που θα πει θέλω αυτό, θα το εννοεί και θα το επιδιώκει. Ήρωας είναι αυτός που αν σταματήσει να θέλει κάτι από μένα θα μου το πει. Δεν θα παίξει. Ήρωας είναι ένα αυθεντικό αρσενικό. (αν ξέρετε κάποιο τέτοιο, στείλτε του το παρόν, θα με υποχρεώσετε).
Σιχαίνομαι το ψέμα: Από το απλούστερο μέχρι το πλέον σύνθετο. Το ψέμα είναι κρυφτό. Δεν υπάρχει λόγος να είσαι σε οποιαδήποτε σχέση μαζί μου -φιλική, ερωτική- αν έχεις σκοπό να το παίζεις πράκτορας. Όχι. Χρειάζομαι φως. Χρειάζομαι ειλικρίνεια. Την ψευτιά και την υποκρισία την έχω βιώσει. Καιρός να αλλάξω ύλη. Δε νομίζεις;
Χιούμορ: Εκτιμώ το χιούμορ. Αγαπώ να γελάω. Ενίοτε και να χαζογελάω. Όλοι λένε ότι ακόμα ισορροπώ ανάμεσα στην παιδικότητα και την ενηλικίωση. Αλήθεια είναι. Κάπου αρνούμαι να μεγαλώσω. Συνεχίζω να έχω μια εκνευριστική αφέλεια. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί μέχρι αποδείξεως του εναντίου που λένε και οι δικηγόρνιοι. Και κάθε φορά που διαψεύδομαι είναι σα να πέφτω από ποδήλατο -οδυνηρή εμπειρία το δίχως άλλο- να κάνω ράμματα και να ξανασηκώνομαι. Τώρα που το σκέφτομαι έχω πολλά από δαύτα... Να και η μία νίκη που λέγαμε...
Είμαι ρομαντική: Ναι. Πιστεύω στην παγκόσμια ειρήνη. Πιστεύω στην ελευθερία, αυτή που θα έλθει όπως λένε οι φιλόλογοι. Πιστεύω στην καλοσύνη -μην κουνάς το κεφάλι σου σε βλέπω-. Μ αρέσει να βλέπω όμορφα πράγματα. Αγαπώ να βρίσκω την ομορφιά όχι στα πομπώδη και τεράστια αλλά στα μικρά μικρά κουτάκια... σαν εκείνα που έχει ένα μαγαζάκι στη Θεμιστοκλέους, στα Εξάρχεια... Μ' αρέσει να κάνω τους άλλους να χαμογελούν. Στην λογική μου ένα χαμόγελο είναι μια κερδισμένη μάχη. Ένας πόλεμος που έληξε.
Οι φίλοι μου: Τους αγαπώ. Θα τρέξω αν χρειαστούν. Θα σεβαστώ το χώρο και τον χρόνο τους. Γι αυτό είναι λίγοι. Για να μπορούμε να συννενοούμαστε σε δικούς μας κώδικες. Στη φιλία δεν υπάρχει λόγος για μαλακίες. Στη φιλία μπαίνεις λευκός και διατηρείσαι έτσι. Οι φίλοι είναι οι προίκα μας. Είναι δώρα. Είναι πλούτος. Αν πειράξεις τους φίλους μου (Άν), να σαι σίγουρος/-η ότι θα το πληρώσεις (-να). Ναι. Έχω ανάγκη να είναι καλά. Αν είναι εκείνοι είμαι κι εγώ. Απλό...
Η οικογένεια: Σημαντικότατο. Εκεί θα τρέξεις. Αδελφός, πατέρας, θεία, ξαδέρφια. Εκεί εξαντλείται σε μένα. Μαμά δυστυχώς δεν διαθέτω πια. Ψέμα. Σαφώς και διαθέτω. Είναι η μισή εγώ. Άρα κι από αυτήν έχω. Η οικογένεια είναι ψηλά. Πολύ ψηλά. Αν κάνω παράπονα καλά κάνω. Είναι δικό μου θέμα. Εσύ όμως τη δική μου οικογένεια δεν έχεις δικαίωμα να την θίγεις. Όπως κι εγώ τη δική σου. Ξηγηθήκαμε...; Δεν κρίνουμε. Δεν θέλεις.
Ο έρωτας: Μ αυτό το βλαμμένο με τα ζαβά βέλη έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Με έχει τρολάρει πολύ. Μου έχει στείλει ατέλειες και σκοτάδια. Σκοτάδια που ερωτεύτηκα, ατέλειες που κάλυψα. Με τον έρωτα δεν τα πάω καλά. Επιλογές μάλλον λανθασμένες όπως δείχνει ο χρόνος. Μέγεθος κι αυτό ε... Αλλά δεν βαριέσαι... Αυτό το ζαβό θα χει πάντα ευκαιρίες. Μόνο εύχομαι να στοχεύσει καλά και ευθεία την επόμενη φορά. Δεν ξέρω τι σχέδια έχει για μένα. Δεν τον ενοχλώ τώρα... του κρατάω μουτράκια... αλλά αυτός είναι ζαβολιάρης και πάει και ξετρυπώνει παράξενα πράγματα. Ελπίζω μόνο το βελος να πάει ευθεία και να πετύχει bullseye... οψόμεθα...
Αν λοιπόν θέλεις να μπεις στον κόσμο μου κοίτα τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνεις:
1. Να είσαι ειλικρινής και να χεις μπέσα
2. Τόλμη
3. Μην τολμήσεις να παίξεις με το μυαλό μου. Ασυγχώρητο...
4. Μην με... λερώσεις
5. Κάνε με να γελάω
6. Να με πειράζεις. Να με τρολάρεις, να με κοντράρεις με υγιή τρόπο... το εκτιμώ αυτό
7. Μην μου κάνεις μπούλινγκ...
8. Μην με πνίξεις
9. Μην παίξεις μαζί μου... δε λέει... μεγάλοι άνθρποι γαρ...
10. Δώσε μου μέλλον και χώρο και χρόνο...

Το Πεκίνο, ο Δράκος και το ΠΓΝΑ Γιώργος Γεννηματάς

Απόγευμα Δευτέρας. Μια μέρα επεισοδιακή που δεν θα μπορούσε να μη λήξει εξίσου επεισοδιακά. Η μέρα κύλησε με τρέξιμο, αγωνία, ιδρώτα και έκλεισε με δύο μαθήματα Γερμανικών και ... θα διαβάσεις παρακάτω.
Απόγευμα λοιπόν. Και έρχεται ο κολλητός στο σπίτι -βλπ Απόστολος. Κάνουμε μάθημα. Διορθώνω ασκήσεις, εξηγώ λάθη, παραδίδω τα νέα, βάζω και ασκήσεις για την επόμενη φορά. Ευτυχής ο Απόστολος, εκνευριστικά χαρούμενη εγώ καθότι ο μαθητής «τραβάει και γουστάρει τη φάση».
Κάπως έπρεπε να το γιορτάσουμε το όλον. Και πως αλλιώς από το να παραγγείλουμε κάτι να φάμε γιατί ήμασταν και πεινασμένοι. Πολύ. Ο Απόστολος βέβαια ήθελε και δεν ήθελε εν αντιθέσει με εμένα που προφανώς και ήθελα. Αλλά όχι σουβλάκια. Όχι πίτσα. Θέλαμε και μεγάλη ζωή, τα πανέξυπνα. Γιατί αν και εκείνος υποστηρίζει ότι είμαστε «χοντροί», το αποψινό τον διαψεύδει εντελώς. Απόστολε, δεν είμαστε χοντροί... ηλίθιοι είμαστε...
Επειδή μάλλον χάθηκες, καλό είναι να το πιάσουμε απ την αρχή. Αποφασίζουμε να φάμε κινέζικο. Κάτι ελαφρύ. Κάτι πρωτότυπο. Κάτι ελεγκάντ. Και κάπως έτσι καταλάβαμε γιατί οι Κινέζοι είναι όπως είναι: κοντοί, καχεκτικοί και κάτωχροι.
Αποφασίσαμε να φάμε από το ... Πεκίνο. Γιατί αν είναι να φας θα φας. Και που θα φας καλύτερα από την πρωτεύουσα...; Ε; Γατάκια....! Παραγγείλαμε γλυκόξινο κοτόπουλο, μοσχάρι -σιτευτό- σατάυ με γαρίδες, κοτόπουλο, κρεμμύδια, καρότα -είπαμε κάτι ελαφρύ-, παϊδάκια και κοτοπουλάκι τηγανιτό.
Ήρθε. Ο άνθρωπος ντελίβερι απευθείας από το Μπαγκλαντέζ, διότι Κινέζος δεν ήσαντο.
Χαρούμενος άνθρωπος. Γελούσε όταν τα έδινε. Σαν να ήξερε τι θα επακολουθούσε... Γιατί επακολούθησε... Το κακό ήταν εδώ. Συσκευασμένο. Δύο κουτάκια και δύο ταπεράκια. Μακρόστενα. Κακά. Άσχημα. Όπως και το κουτί της Πανδώρας. Όπως και οι πληγές του Φαραώ.
Ναι. Τόσο κακό. Ανοίξαμε πρώτα τα κουτάκια.

Έξι μίζερα πράγματα που παρέπεμπαν σε κοτόπουλο πανέ -ποια Κίνα; Ποια Λίντλ;- και κάπου κοντά τους ένα πράγμα που περιείχε ένα σκούρο υγρό που προφανώς δεν ανοίξαμε. Εντάξει. Έχουμε και όρια. Ενίοτε. Το άλλο κουτάκι ήταν το χείριστο. Τα παϊδάκια. Ήταν σαν να βγήκαν από τη φορμόλη ντυμένα με ένα καφέ-μαύρο μανδύα που πάνω του είχε κάτι άσπρα που παρέπεμπαν σε σουσάμι. Δοκιμάσαμε. Μόνο αυτό. Απλά δοκιμάσαμε.
Και μετά τα ... ανόρεκτα ορεκτικά περάσαμε στα... Κυρίως. Δύο μακρόστενα πλαστικά ταπεράκια, κοντά που πάνω δεξιά -όλα τα κακά έρχονται απ τα δεξιά- είχαν αριθμούς σημειωμένους με κόκκινο μαρκαδόρο. Σαν την σήμανση που μαρκάρει τα αποδεικτικά στοιχεία. Καθώς άνοιγες το ταπεράκι, η οσμή παρέπεμπε στο αίμα που κυλούσε από Σαμουράι σε ταινία του Κουροσάβα. Αλλά όχι φρέσκο αίμα. Αίμα παλαιωμένο. Αίμα κακό. Τώρα που το σκέφτομαι -μετά τον ορό- έτσι ήταν τα παϊδάκια... Και το περιεχόμενο απλά αποτρόπαιο. Σαν έγκλημα. Ειδεχθές. Επονείδιστο. Ναι. Τραγικό. Απλά. Πολλές οι τελείες, ανείπωτα τεράστιο το δράμα. Ο Απόστολος ξεκίνησε να τρώει. Κι εγώ. Προσπαθούσαμε να ψαρέψουμε το φαγητό μέσα στη λίμνη σάλτσας -ήταν; δεν ήταν;- ενώ παράλληλα οι συνειρμοί ήταν... μέγιστοι...
«Μα δεν σου μοιάζει με λουκουμά κοτόπουλου» να λέει ο λάτρης του γλυκόξινου... «Απόστολε που είναι το Μούσου μου» αναφωνούσα ενώ παράλληλα έτρωγα και το -ο Βούδας να το κάνει- κοτόπουλο. Ναι. Επρόκειτο για βρασμένο κοτόπουλο -φτερούγα κιόλας- παναρισμένο σε έναν αισχρό χυλό. Μπουκιά και φαρμάκι. Μπουκιά, συνειρμός και αηδία.
Σε κάποια κατάσταση φόρτωσα και πέταξα τα.. κουτάκια και τα... ταπεράκια. Και μετά κάτσαμε. Κάναμε τσιγάρο για να διαπιστώσουμε στομαχικό ίλιγγο. Να διαπιστώσουμε ένα βάρος κάπου στο γαστρικό αλλά σε περίεργο σημείο. Φούσκωμα, κρυάδες, βάρος και αίσθημα ρίγους και τρόμου. Τρόμου για το άγνωστο που συνέβαινε. Τρόμου που κυριολεκτικά σημαίνει τρεμούλα. Τρέμαμε και νιώθαμε αντικειμενικά άσχημα.
Καταλήξαμε στο συμπέρασμα δηλητηρίασης. Τάση για έμετο. Τάση λιποθυμίας. Καθολική αδυναμία. Επισκεφθήκαμε το νοσοκομείο. Βγήκε η διάγνωση... Δηλητηρίαση. Κάνε μας εικόνα... Δύο βλαμμένοι στο νοσοκομείο με δηλητηρίαση από... κινέζικο. Λες και πάθαμε Ζίκα... Δεν ξέρω τι άλλο θα μας προέκυπτε. Καθόμασταν στο νοσοκομείο με ορούς. Λες και ήμασταν τι να πω... δεν μπορώ να μας περιγράψω... Περιμέναμε σε μια ημιθανή κατάσταση έχοντας γείρει ο ένας στον άλλον.
Από τη μια εγώ να σκέφτομαι τι ήταν χειρότερο... ο τρόπος που μας εγκατέλειψαν οι πρώην μας -ναι κι ο Απόστολος το ίδιο δράμα ζει με μένα- ή αυτό και απ την άλλη ο Απόστολος να σκέφτεται ότι δύο άνθρωποι με ανώτατες σπουδές, γλώσσες και μεταπτυχιακά κατέληξαν σε ένα νοσοκομείο με ορούς στο χέρι όχι από πρέζα, όχι από τροχαίο αλλά από κινέζικο...
Όπως καταλαβαίνεις... η ξεφτίλα μας δεν έχει όρια... απλά δεν έχει... τώρα... είμεθα στην οικία μου... τσακωνόμαστε για την κατοχή του μπάνιου τυλιγμένοι με παπλώματα και κουβέρτες σε ημιθανή κατάσταση... καταραμένο κινέζικο... καταραμένο Πεκίνο... και ποιες 55?! Ούτε μέρα εκεί!!!
Μία συμβουλή στον πρωθυπουργό μας: Αλέξη γύρνα πίσω θα φαρμακωθείς λεβέντη μου!!!