Απόγευμα Δευτέρας. Μια μέρα επεισοδιακή που δεν θα μπορούσε να μη λήξει εξίσου επεισοδιακά. Η μέρα κύλησε με τρέξιμο, αγωνία, ιδρώτα και έκλεισε με δύο μαθήματα Γερμανικών και ... θα διαβάσεις παρακάτω.
Απόγευμα λοιπόν. Και έρχεται ο κολλητός στο σπίτι -βλπ Απόστολος. Κάνουμε μάθημα. Διορθώνω ασκήσεις, εξηγώ λάθη, παραδίδω τα νέα, βάζω και ασκήσεις για την επόμενη φορά. Ευτυχής ο Απόστολος, εκνευριστικά χαρούμενη εγώ καθότι ο μαθητής «τραβάει και γουστάρει τη φάση».
Κάπως έπρεπε να το γιορτάσουμε το όλον. Και πως αλλιώς από το να παραγγείλουμε κάτι να φάμε γιατί ήμασταν και πεινασμένοι. Πολύ. Ο Απόστολος βέβαια ήθελε και δεν ήθελε εν αντιθέσει με εμένα που προφανώς και ήθελα. Αλλά όχι σουβλάκια. Όχι πίτσα. Θέλαμε και μεγάλη ζωή, τα πανέξυπνα. Γιατί αν και εκείνος υποστηρίζει ότι είμαστε «χοντροί», το αποψινό τον διαψεύδει εντελώς. Απόστολε, δεν είμαστε χοντροί... ηλίθιοι είμαστε...
Επειδή μάλλον χάθηκες, καλό είναι να το πιάσουμε απ την αρχή. Αποφασίζουμε να φάμε κινέζικο. Κάτι ελαφρύ. Κάτι πρωτότυπο. Κάτι ελεγκάντ. Και κάπως έτσι καταλάβαμε γιατί οι Κινέζοι είναι όπως είναι: κοντοί, καχεκτικοί και κάτωχροι.
Αποφασίσαμε να φάμε από το ... Πεκίνο. Γιατί αν είναι να φας θα φας. Και που θα φας καλύτερα από την πρωτεύουσα...; Ε; Γατάκια....! Παραγγείλαμε γλυκόξινο κοτόπουλο, μοσχάρι -σιτευτό- σατάυ με γαρίδες, κοτόπουλο, κρεμμύδια, καρότα -είπαμε κάτι ελαφρύ-, παϊδάκια και κοτοπουλάκι τηγανιτό.
Ήρθε. Ο άνθρωπος ντελίβερι απευθείας από το Μπαγκλαντέζ, διότι Κινέζος δεν ήσαντο.
Χαρούμενος άνθρωπος. Γελούσε όταν τα έδινε. Σαν να ήξερε τι θα επακολουθούσε... Γιατί επακολούθησε... Το κακό ήταν εδώ. Συσκευασμένο. Δύο κουτάκια και δύο ταπεράκια. Μακρόστενα. Κακά. Άσχημα. Όπως και το κουτί της Πανδώρας. Όπως και οι πληγές του Φαραώ.
Ναι. Τόσο κακό. Ανοίξαμε πρώτα τα κουτάκια.
Έξι μίζερα πράγματα που παρέπεμπαν σε κοτόπουλο πανέ -ποια Κίνα; Ποια Λίντλ;- και κάπου κοντά τους ένα πράγμα που περιείχε ένα σκούρο υγρό που προφανώς δεν ανοίξαμε. Εντάξει. Έχουμε και όρια. Ενίοτε. Το άλλο κουτάκι ήταν το χείριστο. Τα παϊδάκια. Ήταν σαν να βγήκαν από τη φορμόλη ντυμένα με ένα καφέ-μαύρο μανδύα που πάνω του είχε κάτι άσπρα που παρέπεμπαν σε σουσάμι. Δοκιμάσαμε. Μόνο αυτό. Απλά δοκιμάσαμε.
Και μετά τα ... ανόρεκτα ορεκτικά περάσαμε στα... Κυρίως. Δύο μακρόστενα πλαστικά ταπεράκια, κοντά που πάνω δεξιά -όλα τα κακά έρχονται απ τα δεξιά- είχαν αριθμούς σημειωμένους με κόκκινο μαρκαδόρο. Σαν την σήμανση που μαρκάρει τα αποδεικτικά στοιχεία. Καθώς άνοιγες το ταπεράκι, η οσμή παρέπεμπε στο αίμα που κυλούσε από Σαμουράι σε ταινία του Κουροσάβα. Αλλά όχι φρέσκο αίμα. Αίμα παλαιωμένο. Αίμα κακό. Τώρα που το σκέφτομαι -μετά τον ορό- έτσι ήταν τα παϊδάκια... Και το περιεχόμενο απλά αποτρόπαιο. Σαν έγκλημα. Ειδεχθές. Επονείδιστο. Ναι. Τραγικό. Απλά. Πολλές οι τελείες, ανείπωτα τεράστιο το δράμα. Ο Απόστολος ξεκίνησε να τρώει. Κι εγώ. Προσπαθούσαμε να ψαρέψουμε το φαγητό μέσα στη λίμνη σάλτσας -ήταν; δεν ήταν;- ενώ παράλληλα οι συνειρμοί ήταν... μέγιστοι...
«Μα δεν σου μοιάζει με λουκουμά κοτόπουλου» να λέει ο λάτρης του γλυκόξινου... «Απόστολε που είναι το Μούσου μου» αναφωνούσα ενώ παράλληλα έτρωγα και το -ο Βούδας να το κάνει- κοτόπουλο. Ναι. Επρόκειτο για βρασμένο κοτόπουλο -φτερούγα κιόλας- παναρισμένο σε έναν αισχρό χυλό. Μπουκιά και φαρμάκι. Μπουκιά, συνειρμός και αηδία.
Σε κάποια κατάσταση φόρτωσα και πέταξα τα.. κουτάκια και τα... ταπεράκια. Και μετά κάτσαμε. Κάναμε τσιγάρο για να διαπιστώσουμε στομαχικό ίλιγγο. Να διαπιστώσουμε ένα βάρος κάπου στο γαστρικό αλλά σε περίεργο σημείο. Φούσκωμα, κρυάδες, βάρος και αίσθημα ρίγους και τρόμου. Τρόμου για το άγνωστο που συνέβαινε. Τρόμου που κυριολεκτικά σημαίνει τρεμούλα. Τρέμαμε και νιώθαμε αντικειμενικά άσχημα.
Καταλήξαμε στο συμπέρασμα δηλητηρίασης. Τάση για έμετο. Τάση λιποθυμίας. Καθολική αδυναμία. Επισκεφθήκαμε το νοσοκομείο. Βγήκε η διάγνωση... Δηλητηρίαση. Κάνε μας εικόνα... Δύο βλαμμένοι στο νοσοκομείο με δηλητηρίαση από... κινέζικο. Λες και πάθαμε Ζίκα... Δεν ξέρω τι άλλο θα μας προέκυπτε. Καθόμασταν στο νοσοκομείο με ορούς. Λες και ήμασταν τι να πω... δεν μπορώ να μας περιγράψω... Περιμέναμε σε μια ημιθανή κατάσταση έχοντας γείρει ο ένας στον άλλον.
Από τη μια εγώ να σκέφτομαι τι ήταν χειρότερο... ο τρόπος που μας εγκατέλειψαν οι πρώην μας -ναι κι ο Απόστολος το ίδιο δράμα ζει με μένα- ή αυτό και απ την άλλη ο Απόστολος να σκέφτεται ότι δύο άνθρωποι με ανώτατες σπουδές, γλώσσες και μεταπτυχιακά κατέληξαν σε ένα νοσοκομείο με ορούς στο χέρι όχι από πρέζα, όχι από τροχαίο αλλά από κινέζικο...
Όπως καταλαβαίνεις... η ξεφτίλα μας δεν έχει όρια... απλά δεν έχει... τώρα... είμεθα στην οικία μου... τσακωνόμαστε για την κατοχή του μπάνιου τυλιγμένοι με παπλώματα και κουβέρτες σε ημιθανή κατάσταση... καταραμένο κινέζικο... καταραμένο Πεκίνο... και ποιες 55?! Ούτε μέρα εκεί!!!
Μία συμβουλή στον πρωθυπουργό μας: Αλέξη γύρνα πίσω θα φαρμακωθείς λεβέντη μου!!!
Απόγευμα λοιπόν. Και έρχεται ο κολλητός στο σπίτι -βλπ Απόστολος. Κάνουμε μάθημα. Διορθώνω ασκήσεις, εξηγώ λάθη, παραδίδω τα νέα, βάζω και ασκήσεις για την επόμενη φορά. Ευτυχής ο Απόστολος, εκνευριστικά χαρούμενη εγώ καθότι ο μαθητής «τραβάει και γουστάρει τη φάση».
Κάπως έπρεπε να το γιορτάσουμε το όλον. Και πως αλλιώς από το να παραγγείλουμε κάτι να φάμε γιατί ήμασταν και πεινασμένοι. Πολύ. Ο Απόστολος βέβαια ήθελε και δεν ήθελε εν αντιθέσει με εμένα που προφανώς και ήθελα. Αλλά όχι σουβλάκια. Όχι πίτσα. Θέλαμε και μεγάλη ζωή, τα πανέξυπνα. Γιατί αν και εκείνος υποστηρίζει ότι είμαστε «χοντροί», το αποψινό τον διαψεύδει εντελώς. Απόστολε, δεν είμαστε χοντροί... ηλίθιοι είμαστε...
Επειδή μάλλον χάθηκες, καλό είναι να το πιάσουμε απ την αρχή. Αποφασίζουμε να φάμε κινέζικο. Κάτι ελαφρύ. Κάτι πρωτότυπο. Κάτι ελεγκάντ. Και κάπως έτσι καταλάβαμε γιατί οι Κινέζοι είναι όπως είναι: κοντοί, καχεκτικοί και κάτωχροι.
Αποφασίσαμε να φάμε από το ... Πεκίνο. Γιατί αν είναι να φας θα φας. Και που θα φας καλύτερα από την πρωτεύουσα...; Ε; Γατάκια....! Παραγγείλαμε γλυκόξινο κοτόπουλο, μοσχάρι -σιτευτό- σατάυ με γαρίδες, κοτόπουλο, κρεμμύδια, καρότα -είπαμε κάτι ελαφρύ-, παϊδάκια και κοτοπουλάκι τηγανιτό.
Ήρθε. Ο άνθρωπος ντελίβερι απευθείας από το Μπαγκλαντέζ, διότι Κινέζος δεν ήσαντο.
Χαρούμενος άνθρωπος. Γελούσε όταν τα έδινε. Σαν να ήξερε τι θα επακολουθούσε... Γιατί επακολούθησε... Το κακό ήταν εδώ. Συσκευασμένο. Δύο κουτάκια και δύο ταπεράκια. Μακρόστενα. Κακά. Άσχημα. Όπως και το κουτί της Πανδώρας. Όπως και οι πληγές του Φαραώ.
Ναι. Τόσο κακό. Ανοίξαμε πρώτα τα κουτάκια.
Έξι μίζερα πράγματα που παρέπεμπαν σε κοτόπουλο πανέ -ποια Κίνα; Ποια Λίντλ;- και κάπου κοντά τους ένα πράγμα που περιείχε ένα σκούρο υγρό που προφανώς δεν ανοίξαμε. Εντάξει. Έχουμε και όρια. Ενίοτε. Το άλλο κουτάκι ήταν το χείριστο. Τα παϊδάκια. Ήταν σαν να βγήκαν από τη φορμόλη ντυμένα με ένα καφέ-μαύρο μανδύα που πάνω του είχε κάτι άσπρα που παρέπεμπαν σε σουσάμι. Δοκιμάσαμε. Μόνο αυτό. Απλά δοκιμάσαμε.Και μετά τα ... ανόρεκτα ορεκτικά περάσαμε στα... Κυρίως. Δύο μακρόστενα πλαστικά ταπεράκια, κοντά που πάνω δεξιά -όλα τα κακά έρχονται απ τα δεξιά- είχαν αριθμούς σημειωμένους με κόκκινο μαρκαδόρο. Σαν την σήμανση που μαρκάρει τα αποδεικτικά στοιχεία. Καθώς άνοιγες το ταπεράκι, η οσμή παρέπεμπε στο αίμα που κυλούσε από Σαμουράι σε ταινία του Κουροσάβα. Αλλά όχι φρέσκο αίμα. Αίμα παλαιωμένο. Αίμα κακό. Τώρα που το σκέφτομαι -μετά τον ορό- έτσι ήταν τα παϊδάκια... Και το περιεχόμενο απλά αποτρόπαιο. Σαν έγκλημα. Ειδεχθές. Επονείδιστο. Ναι. Τραγικό. Απλά. Πολλές οι τελείες, ανείπωτα τεράστιο το δράμα. Ο Απόστολος ξεκίνησε να τρώει. Κι εγώ. Προσπαθούσαμε να ψαρέψουμε το φαγητό μέσα στη λίμνη σάλτσας -ήταν; δεν ήταν;- ενώ παράλληλα οι συνειρμοί ήταν... μέγιστοι...
«Μα δεν σου μοιάζει με λουκουμά κοτόπουλου» να λέει ο λάτρης του γλυκόξινου... «Απόστολε που είναι το Μούσου μου» αναφωνούσα ενώ παράλληλα έτρωγα και το -ο Βούδας να το κάνει- κοτόπουλο. Ναι. Επρόκειτο για βρασμένο κοτόπουλο -φτερούγα κιόλας- παναρισμένο σε έναν αισχρό χυλό. Μπουκιά και φαρμάκι. Μπουκιά, συνειρμός και αηδία.
Σε κάποια κατάσταση φόρτωσα και πέταξα τα.. κουτάκια και τα... ταπεράκια. Και μετά κάτσαμε. Κάναμε τσιγάρο για να διαπιστώσουμε στομαχικό ίλιγγο. Να διαπιστώσουμε ένα βάρος κάπου στο γαστρικό αλλά σε περίεργο σημείο. Φούσκωμα, κρυάδες, βάρος και αίσθημα ρίγους και τρόμου. Τρόμου για το άγνωστο που συνέβαινε. Τρόμου που κυριολεκτικά σημαίνει τρεμούλα. Τρέμαμε και νιώθαμε αντικειμενικά άσχημα.
Καταλήξαμε στο συμπέρασμα δηλητηρίασης. Τάση για έμετο. Τάση λιποθυμίας. Καθολική αδυναμία. Επισκεφθήκαμε το νοσοκομείο. Βγήκε η διάγνωση... Δηλητηρίαση. Κάνε μας εικόνα... Δύο βλαμμένοι στο νοσοκομείο με δηλητηρίαση από... κινέζικο. Λες και πάθαμε Ζίκα... Δεν ξέρω τι άλλο θα μας προέκυπτε. Καθόμασταν στο νοσοκομείο με ορούς. Λες και ήμασταν τι να πω... δεν μπορώ να μας περιγράψω... Περιμέναμε σε μια ημιθανή κατάσταση έχοντας γείρει ο ένας στον άλλον.
Από τη μια εγώ να σκέφτομαι τι ήταν χειρότερο... ο τρόπος που μας εγκατέλειψαν οι πρώην μας -ναι κι ο Απόστολος το ίδιο δράμα ζει με μένα- ή αυτό και απ την άλλη ο Απόστολος να σκέφτεται ότι δύο άνθρωποι με ανώτατες σπουδές, γλώσσες και μεταπτυχιακά κατέληξαν σε ένα νοσοκομείο με ορούς στο χέρι όχι από πρέζα, όχι από τροχαίο αλλά από κινέζικο...
Όπως καταλαβαίνεις... η ξεφτίλα μας δεν έχει όρια... απλά δεν έχει... τώρα... είμεθα στην οικία μου... τσακωνόμαστε για την κατοχή του μπάνιου τυλιγμένοι με παπλώματα και κουβέρτες σε ημιθανή κατάσταση... καταραμένο κινέζικο... καταραμένο Πεκίνο... και ποιες 55?! Ούτε μέρα εκεί!!!
Μία συμβουλή στον πρωθυπουργό μας: Αλέξη γύρνα πίσω θα φαρμακωθείς λεβέντη μου!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου