Δεδομένα + Ζητούμενα = Κουλουβάχατα

Αριθμητική σήμερα... Εξισώσεις, πράξεις. Λογιστικά φαινόμενα για κάτι φαινομενικά απλό. Δύο λέξεις που ισοδυναμούν με το άπαν και δίνουν ως λύση τα... κουλουβάχατα. Ή το φασκελωκουκούλωστα αν προτιμάς. Τι κι αν οι όροι δεν είναι δόκιμοι. Τι κι αν οι λέξεις ξενίζουν ή φαντάζουν άγνωστες. Έχουν κι αυτές ένα χάος. Ένα χάος που όσο καλά μαθηματικά γνωρίζεις ή όσο άριστος κι αν ήσουν στην αριθμητική είμαι απόλυτα σίγουρη ότι την εξίσωση αυτή δεν θα μπορέσεις να τη λύσεις. Διότι η εξίσωση αναφέρεται στους ανθρώπους. Διότι οι λέξεις τρομάζουν. Διότι θα πρέπει να ξέρεις ακριβώς τι θέλεις και τι ζητάς. Διότι θα πρέπει να αντιμετωπίσεις την αλήθεια σου. Επομένως καλή μου αναγνώστρια και καλέ μου αναγώστη, κουλουβάχατα...
Είδες πως βγαίνει νόημα και ξαφνικά όλα τακτοποιούνται; Με τον πλέον μαγικό τρόπο. Τόσο που μοιάζει εξόχως και αφόρητα απλός. Απλός, όμως, και ουχί απλοϊκός. Και κάπως έτσι μπερδεύονται οι άντρες και βραχυκυκλώνουν οι γυναίκες. Βραχυκυκλώνουν βέβαια είναι τουλάχιστον ελαφρύ γι αυτό που παθαίνουν. Κι επειδή είμαι γυναίκα -βαριά κουβέντα αλλά θα την αναλύσω προσεχώς- θα μιλήσω εκ μέρους των γυναικών. Ή αλλιώς του ψευδώς αποκαλούμενου «αδύνατου φύλου».
Ακούς λοιπόν κάποια μαργαριτάρια από εκπροσώπους του φύλου μου τύπου «απορώ πως μια γυναίκα είναι δυναμική και στον γκόμενο σούζα», «κάντον να τρέχει πίσω σου τον αβέλτηρο» (νταξ, αλλιώς τον αποκαλούν αλλά δεν μου επιτρέπεται...), «μην σε έχει δεδομένη θα σε πατήσει», «έχε τον στην τσίτα» και άλλα τέτοια... νόστιμα...
Και έρχομαι εγώ, η αδαής, άβγαλτη, ξενέρωτη, πυρόξανθη να ρωτήσω: Γιατί κυρίες μου είναι κακό να είσαι δεδομένη; Για ποιο λόγο είναι κακό να αφήνεσαι; Για να μην πληγωθείς; Για να μην σε χωρίσει ή να μην σε κερατώσει; Για να μη χάσει το ενδιαφέρον του το σερνικό;
Αμέτρητα γιατί απίστευτα πολλές απορίες. Αναρίθμητες. Κάθε σκέψη και ερωτηματικό. Κάθε απόφαση και μια δαμόκλειος σπάθη. Μια γκιλοτίνα που απειλεί κάθε γυναίκα που δεν έχει πρόβλημα να είναι και να λειτουργεί ως δεδομένη για έναν άντρα που εκείνη εκούσια επιλέγει να είναι δίπλα της. Δεν αντέχω τα φεμινιστικά. Η λογική «νυν υπέρ πάντων η γυνή» ποτέ δεν έγινε ανεκτή και αντιληπτή από τον περίπλοκα απλό εγκέφαλό μου. Όχι. Στον δικό μου «νυν υπέρ πάντων το μαζί». Αυτό έχω μάθει. Αυτό εμπιστεύομαι. Αυτό έχω κάνει λάβαρο.

Όσο για τον δυναμισμό ναι. Ας ενημερώσει κάποιος τις δήθεν τάχα μου χειραφετημένες κυρίες ότι οι δυναμικές και αυτεξούσιες γυναίκες χρειάζονται ασφάλεια στην προσωπική τους ζωή. Έχουν ανάγκη να αφήνονται στο σερνικό. Γιατί έτσι επέρχεται ισορροπία. Διότι έτσι το γιν και το γιανγκ συμπληρώνονται. Οι δυναμικές γυναίκες που φορούν παντελόνια καλύτερα από πολλούς άντρες έχουν ανάγκη να αφήνονται. Πίστεψέ με φίλη/φίλε μου. Κι ας κοντεύει να σου φύγει το ποτό/νερό/τσιγάρο από το στόμα. Αλήθεια είναι. Έχουν ανάγκη να τις φροντίζουν. Να τους φέρονται με μια τρυφερότητα. Να τους δείχνουν σεβασμό και ενδιαφέρον και όχι να τις αντιμετωπίζουν ως αντιβίωση ήτοι επικοινωνία μια φορά την ημέρα συγκεκριμένη ώρα. Αυτό είναι μίτινγκ. Αυτά για τις δυναμικές, ηλίθιες γυναίκες.
Όμως δεν είναι αυτό το μόνο κλισέ. Προσωπικά μου φτιάχνει το κέφι, όταν ακούω γυναίκες να μου λένε ότι «αν σε έχει δεδομένη θα σε πατήσει κάτω». Και έρχομαι να ρωτήσω η γράφουμε. Γιατί κυρίες μου; Όταν είστε σε σχέση, δεν υποχωρείτε; Δεν αδημονείτε να του κάνετε τα χατίρια; Δεν μετράτε τις ώρες μέχρι να δείτε τον δικό σας Κύριο Τέλειο να έρχεται; Και έστω ότι δεν το κάνετε -που αδυνατώ να το πιστέψω. Έστω ότι έχετε πιο «αντρική/μάτσο» λογική. Μη μου πείτε ότι δεν σκέφτεστε να κάνετε κάτι για τον μίστερ, διότι ψεύδεσθε. Οικτρά.
«Αν είσαι δεδομένη θα σε κερατώσει». Υπέροχο! Μοναδικό! Κερδίζει Όσκαρ! Κουκλίτσες μου ξυπνήστε από το λήθαργο. Ο τύπος, αν θέλει, θα σας περάσει ένα κέρατο από Γαύδο ως Αλεξανδρούπολη. Γιατί όσο εσύ είσαι σούπερ ουάου μοναδική και τον έχεις στην τσίτα, κάποια άλλη θα κάνει τη γατούλα του. Οι άντρες κουκλίτσες μου λειτουργούν με τη στιγμή. Δεν αναλύουν. Δεν σκέφτονται. Απλά υπακούν στο ένστικτό τους.
 Και κάπου εδώ ας τοποθετηθώ κι εγώ η έρμη. Προσωπικά δεν με ενοχλεί να είμαι δεδομένη. Μη σου πω ότι μ' αρέσει κιόλας. Ναι. Μ' αρέσει να ξέρει ο σύντροφός μου ότι θα είμαι εκεί. Μ' αρέσει να είμαι η λύση του. Μ' αρέσει να του δημιουργώ συνθήκες ασφάλειας και ηρεμίας. Το πως θα το αντιμετωπίσει εκείνος είναι άλλη ιστορία και είναι αποκλειστικά δική του. Οι γυναίκες που με μεγάλωσαν με έμαθαν να είμια αυτεξούσια, αυτόφωτη, να στέκομαι στα πόδια μου αλλά να ξέρω να είμαι και γυναίκα. Και γυναίκα σημαίνει μια υπόσταση που θα ναι εκεί. Εκεί για τον έναν. Όχι για τους πολλούς. Διότι αυτό οφείλει να κάνει. Κι αν και ο μίστερ κάνει το ίδιο τότε το τέλειο μαζί ισοδυναμεί με μαγεία... Αν όχι; Τότε σε κάθε περίπτωση, πηγαίνουμε σ' αυτό που οι φίλοι μας οι Σάξονες λένε «your gain, his loss»... Τουλάχιστον θα ξέρεις ότι εσύ μπορείς να υπερβείς εαυτόν... Και αυτό πίστεψέ με είναι το παν... Το αίσθημα είναι υπέροχο.
Ψιτ... να σου πω και κάτι μεταξύ μας; Ακόμα κι αν πληγωθείς κέρδος είναι... Διότι έζησες. Προσέφερες. Είπαμε... οι πληγές είναι παράσημα και μαρτυρίες ζωής... Κάντο κι ας μοιάζεις με το φάντασμα του δάσους... Κάντο και θα με θυμηθείς... Η ερώτηση είναι μία κουκλίτσα μου... Αντέχεις;

Αντιθέσεις, Τιμωρία, Λύτρωση...

Έδινε... τα πάντα... Έδινε... σε όλους... ανεξαιρέτως... Έδινε... Άδειαζε... Γέμιζε... Ξέμενε... Ρήματα έντονα... Γεμάτα... Μοναδικά... Μα η κατάληξη ήταν πάντα ίδια... Η διαδικασία γνώριμη.. Τόσο γνώριμη όσο και η ίδια της η ύπαρξη... Τόσο μονότονα ίδια... Όσο και η μέρα της μαρμότας... Συνεχόμενα, επαναλαμβανόμενα γεγονότα... Όλα ίδια... Όλα επαναλαμβανόμενα...
Δεν έπαιρνε... Δεν ζητούσε... Δεν ζητιάνευε... Δεν, δεν, δεν... Αρνήσεις μέσα στην ίδια κατάφαση. Ζεύγη όχι απλά αντιθέσεων. Ζεύγη άνισα σε μια εξίσωση τουλάχιστον άτοπη. Ζεύγη που στη ζυγαριά του χρόνου δεν είχαν την ίδια βαρύτητα. Ζεύγη ξένα. Ζεύγη που δεν ήταν ζεύγη. Ζεύγη μονά. Λειψά... Μονόπλευρα. Κι όμως στο κεφάλι της ήταν ζεύγη.
Εκείνη δεν μπορούσε να χωρέσει στο κεφάλι της. Βλέπεις ήταν πολύ για εκείνη. Ήταν πολύ το να χωρέσει κάτι τόσο μεγάλο σε ένα τόσο δα μικρό εγκέφαλο. Διότι πάντα το παίρνειν είναι μικρότερο του δίνειν. Το να δίνεις είναι μάλλον χούι. Ένα ζαβό, τρελό, απειροελάχιστο χούι. Κατά πολλούς βλακεία κατά άλλους μεγαλειότητα. Εκείνη δεν το έβλεπε έτσι. Ούτε καν το έβλεπε. Εκείνη απλά έδινε. Χωρίς να φιλτράρει. Χωρίς να σκέφτεται. Κανένα κόστος. Κανέναν κίνδυνο. Κανένα ορατό προορισμό.
Γιατί προορισμός της ήταν το άλλο. Προορισμός ήταν το χαμόγελο του δέκτη. Η χαρά του. Λίγο την ενδιέφερε αν ο άλλος ήταν έτοιμος να δεχτεί. Κι εκείνη απλά έκανε αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα. Να δίνει. Χαρά, ελπίδα, ώθηση... Να στέκει ως δεκανίκι, ως άλλη βακτηρία σε όποιον την είχε ανάγκη. Τι ήταν η ίδια; Ηλίθια. Βλαμμένη. Διαταραγμένη. Πολλοί θεωρούσαν ότι το έκανε προκειμένου να ακούσει λόγια... «Τι καλή», «τι άξια», «τι μεγαλόψυχη»... Δεν την αφορούσαν οι χαρακτηρισμοί. Άλλοι πάλι το έβλεπαν κακόβουλα «Κάτι προσπαθεί να πετύχει» ή «πάει να το παίξει καλή»... Αλήθεια, πόσο μικροί και πόσο μικρόψυχοι. Αρνούνται να καταλάβουν ότι το δίνειν απλά πηγάζει εκ των έσω. Δεν φιλτράρεται. Δεν έχει κίνητρο και κυρίως δεν έχει δόλο...
Εκείνη ήταν μάλλον αφελής. Τι μάλλον δηλαδή... Αφελέστατη. Θεωρούσε ότι όλοι οι άνθρωποι ήταν καλοί. Ότι την πλησίαζαν γιατί τη συμπαθούσαν. Διότι την ήθελαν στη ζωή τους. Διότι την αγαπούσαν. Πόση βλακεία και αφέλεια χωρούσε στο κεφάλι της Θεέ μου... Ναι... Ο Θεός... Εκείνος που ξοδεύει άπειρο μπλε για να μένει αόρατος. Εκείνος που σκέπει... Εκείνος που τα πάντα εν σοφία εποίησε. Κι όμως δεν ποίησε τα πάντα εν σοφία.

Εάν ποιούσε εν σοφία, τότε η σοφία θα βρισκόταν παντού. Η αφέλεια, ο κατεξοχήν εχθρός της σοφίας, δεν θα κέρδιζε. Το κριτήριο θα ήταν πάντοτε σωστό και ενιαίο. Αυτή θα ήταν η σοφία. Διότι όποιος τελικά δίνει τόσο απλόχερα, τόσο απόλυτα, τόσο διάχυτα χάνει. Ναι. Χάνει. Χάνει τον εαυτό του. Διότι το δώρο του δίνειν στον άλλον δεν επιστρέφεται ποτέ. Και για να απαντήσω σε ερώτημα, σαφώς και ο σκοπός δεν είναι να πάρεις. Εκείνη δεν το έβλεπε έτσι. Δεν έδινε για να πάρει. Ήθελε όμως να ακούσει κάτι. Κάτι. Ή να δει κάτι. Τουλάχιστον ένα βλέμμα. Ούτε ευγνωμοσύνες, ούτε ευχαριστώ αλλά και ούτε μεγαλοστομίες. Ήθελε απλά κάτι. Μια χειρονομία. Μια οποιαδήποτε κίνηση.
Εκτός του δίνειν είχε κι άλλο κουσούρι. Ίσως μεγαλύτερο, ίσως μικρότερο. Ήταν δεδομένο. Λειτουργούσε ως δεδομένο. Αλλά από την άλλη μόνο τα δεδομένα μπορούν να δίνουν. Άκριτα και τα πάντα. Εκείνη ήξερε να είναι εκεί. Σε κάθε κατάσταση. Σε κάθε πλαίσιο. Σε κάθε συνθήκη. Ήταν εκεί. Και της άρεσε να το ξέρουν. Και της άρεσε να την αντιμετωπίζουν έτσι. Θεωρούσε, η χαζή, ότι ο καθένας θα χαιρόταν να έχει ένα δεδομένο στη ζωή του. Θεωρούσε ότι το δεδομένο είναι μαξιλάρι ασφαλείας για εκείνον που το έχει. Πόσο λάθος έκανε. Ουδείς σέβεται τα δεδομένα. Ουδείς τα εκτιμά. Ο λόγος; Άγνωστος. Αδιάφορος σχεδόν.
Αποτέλεσμα; ένα. Πληγή. Κάθε λειτουργία της και μια πληγή. Όσο προσπαθούσε να κλείσει η μία, άνοιγε η άλλη και μάτωνε και τις άλλες ταυτόχρονα. Πληγές σαν την Λερναία Ύδρα. Μια έκλεινε, δέκα άνοιγαν. Κι όμως. Τα πράγματα περιπλέκονται.
Περιπλέκονται τόσο όσο και οι σκέψεις. Και γιγαντώνονται τόσο όσο και οι ταχυπαλμίες που ένιωθε στο στήθος. Αυτό το πλάκωμα. Συνήθως στους ανθρώπους έρχεται η Μόρα. Σε κείνη έρχονταν οι πληγές της. Και την πλάκωναν. Και ασφυκτιούσε. Κάποιες στιγμές ήθελε απλά να σκίσει τις σάρκες της. Δεν αντέχονται άλλες πληγές. Δεν αντέχονται άλλες σκέψεις.
Και τότε συνειδητοποιούσε. Ότι αυτό ήταν. Καταδικασμένη να δίνει. Καταδικασμένη να είναι αφελής. Καταδικασμένη στην πίστη στους ανθρώπους. Εγκλωβισμένη στη σκέψη ότι το να δίνεις είναι ευλογία... Κι ας καταλήγεις με πληγές. Βλέπεις για κείνη κάθε πληγή είναι και ένα παράσημο. Από κάποια μάχη. Μια μάχη του εαυτού της με τον κόσμο. Του μαύρου και του άσπρου. Διότι τελικά όλα είναι αντίθετα. Μα για στάσου... Πόσο αντίθετα είναι τελικά; Συνήθως είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος. Κι αυτή δεν είναι Μεσσίας. Και ούτε ήθελε να είναι. Το μόνο της αδίκημα; Η χαρά που ήθελε να προσφέρει. Η βοήθεια. Η λειτουργία της ως δεδομένο. Μα φαίνεται ότι αυτά είναι κακουργήματα στο αδηφάγο σήμερα. Στο σήμερα που προστάζει τα παντός είδους παίγνια. Το σήμερα που προστάζει το ξέσκισμα των σαρκών στην επιβίωση των φύλων.
Ας δικαστεί λοιπόν. Ας καταδικαστεί στην ανυπαρξία των αντιθετικών σχημάτων. Στην μηδενικότητα της ύπαρξης. Ας φυλακιστεί στην αιώνια φυλακή της Ανάστασης των άλλων. Η δική της; Έρχεται μέσα από εκείνη των άλλων. Η σωτηρία της η θεραπεία των άλλων. Ας καταδικαστεί στη λήθη. Κι ας μη γνωρίσει αγάπη. Κι ας μη γνωρίσει τίποτα. Άλλωστε ακόμα και το τίποτα ορισμένων είναι το μέγιστο κάτι...