Έλατο: Υπόθεση αυστηρά προσωπική!

Όλο το χρόνο περιμένω. Περιμένω, σβήνω μέρες, φαντάζομαι και παίρνω θάρρος επαναλαμβάνοντας τη φράση «μια μέρα πιο κοντά... μια μέρα πιο κοντά... κάνε κουράγιο Άννα» και κάπως έτσι περνούν οι μέρες, οι μήνες, οι εποχές και φτάνουμε στον Νοέμβριο... Αγαπημένος μήνας! Τώρα βέβαια θα με ρωτήσεις το λόγο. Και θα χεις και δίκιο και εγώ ευχαρίστως θα σου απαντήσω... «Γιατί έρχονται Χριστούγεννα»!!! 

Είναι η πλέον αγαπημένη μου εποχή! Σκέψου ότι ξεκινώ να μετρώ αντίστροφα από τον Αύγουστο... Αμέ αμέ!! Και τέλη Οκτωβρίου αρχίζει ο παροξυσμός μου... Σκέφτομαι «λαμπάκια, ξύλινα στολίδια, χρώμα μπάλας... φωτάκια είπα;» και μαζί με τη σκέψη έρχεται και η ανασκαφή στο υπόγειο. Να δω τι έχω, πόσα λαμπάκια δουλεύουν, τι κενά έχω... 

Η αλήθεια είναι ότι είμαι από αυτές που στολίζουν πολύ νωρίς... Στόλισμα!!! Μαγεία! Αλλά για να είναι μαγικό και ολοκληρωμένο χρειάζεται η κορωνίδα... Ποια είναι αυτή;;; Το έλατο φυσικά! 

Κάθε χρόνο το σπίτι πρέπει να είναι στολισμένο στις 27 Νοεμβρίου καθότι 28 είναι τα γενέθλια μου και δεν υπάρχει κάτι που να αγαπώ περισσότερο από το να ξυπνάω σε ένα στολισμένο σπίτι... 

Και βέβαια δεν νοείται σπίτι δίχως έλατο χριστουγεννιάτικα.. 

25 Νοεμβρίου και το σαφάρι ξεκινά... Διότι το έλατο λατρεμένη μου φίλη και αγαπημένε μου φίλε είναι υπόθεση αυστηρά προσωπική... Και επειδή είμαι και λίγο περίεργος άνθρωπος -εντάξει λίγο περισσότερο από το λίγο... δε θα τα χαλάσουμε εκεί βρε παιδί μου- και θέλω το έλατο μου να είναι ψηλό, κωνικό και γεμάτο ο προορισμός είναι σταθερός. Ο Χρήστος στη Μπούσγου στο Πεδίον του Άρεως! 

Ο Χρήστος με το ελατάκι μου

Ο Χρήστος... Ο άνθρωπος που για μένα είναι τα Χριστούγεννα. Είναι το άτομο που σε μένα λειτουργεί ως άλλος Άη Βασίλης. Τι εννοείς δεν υπάρχει;;;; Για κούνα το κεφάλι σου! Φυσικά και υπάρχει και δεν δέχομαι αντιρρήσεις!!! Ο Χρήστος, λοιπόν... Ο Χρήστος που γιορτάζει τα Χριστούγεννα, ο άνθρωπος που μου φέρνει τα Χριστούγεννα, είναι ο μόνος που με το που με δει ξέρει τι θέλω... Μια αγκαλιά, ένα «τι κάνεις» είναι αρκετά για να περάσουμε στο παρασύνθημα «Φέτος;!» Και τον αφήνεις να χάνεται στο πράσινο των ψιλόλιγνων δέντρων για να εντοπίσει το δικό μου! Το κατάδικό μου! Έλα όμως που ποτέ δεν μου φέρνει ένα!!! Μου προτείνει 2-3 και μου αφήνει την επιλογή για να λάβει την απάντηση «Χρήστο μου πάρτο πάνω σου!». Και το παίρνει! Και έχει δίκιο!!! 

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Το στοιχείο που αγαπάω στον άνθρωπο που μου φέρνει τα Χριστούγεννα είναι η ζεστασιά του. Έχει μια αγάπη για τα δέντρα.. Τα αγαπάει τα έλατά του. Τα φροντίζει. Τα αντιμετωπίζει όχι σαν εμπόρευμα αλλά σαν αναπόσπαστο μέρος του εαυτού του. Και είναι ακριβώς αυτό το στοιχείο που τον κάνει μοναδικό. Συνήθως δεν μας παίρνει πολύ. Μόνο φέτος μου τα χάλασε που αντί να έρθει 26 Νοεμβρίου μου ήρθε 2 Δεκεμβρίου... Αλλά δεν έφταιγε εκείνος αλλά το Δημόσιο που τον καθυστέρησε. Το σημαντικό όμως είναι ότι ήρθε. Κι εγώ 2 Δεκεμβρίου ήμουν εκεί... Έβλεπα, έβλεπα, έβλεπα μέχρι που μου είπε «Για να είμαι ευτυχισμένος και εγώ και εσύ έλα Τετάρτη.. Κάνε μου αυτή τη χάρη και έλα Τετάρτη». 

Στενοχωρήθηκα. Ήθελα το έλατο μου! Ήθελα να στολίσω! Αλλά ήξερα όμως ότι έπρεπε να τον εμπιστευτώ... Και το έκανα! Και δεν το μετάνιωσα καθόλου! Τετάρτη βράδυ ήμουν εκεί. Και καθώς περιπλανιόμουν ανάμεσα στα πράσινα ψηλά δέντρα εκείνος άρχισε να χαμογελάει. Μου έγνεψε να τον ακολουθήσω. Είχε βρει το τελειότερο δέντρο!!! Ψηλό, κωνικό και γεμάτο!!! Ο σταυρός -η βάση του δέντρου- δεν φαινόταν, το πράσινο ήταν αυτό το υγιές πράσινο και οι βελόνες πυκνότατες. Ήταν αυτό που ήθελα! 

Ο Χρήστος.. Ο Χρήστος που χαίρεται σα μικρό παιδί όταν κάποιος βρίσκει το έλατο που ονειρεύεται. Το ζει ρε παιδί μου. Το γουστάρει. Είναι στο αίμα του! Ένας απόφοιτος της Γυμναστικής Ακαδημίας, από την Χαλκιδική. Ένας τύπος ανήσυχος με σπιρτόζικο βλέμμα που τα παράτησε όλα για να ασχοληθεί με τα έλατα. Για να δουλεύει μέρες το χρόνο. Ένας τύπος που επενδύει στη χαρά και δεν περιμένει «να κονομήσει» απ' αυτό. Όχι. Αυτό είναι το υπέροχο μ' αυτόν τον γίγαντα! Ο Χρήστος μεγαλώνει έλατα και κατορθώνει να γίνει συνώνυμο της χαράς που προσφέρει ο κόπος του. 

Ο Χρήστος που όταν τον επισκέπτεσαι ξέρει ακριβώς τι θέλεις και που να σε κατευθύνει. Γιατί για κείνον η χαρά είναι μικρά μικρά κομματάκια που συνθέτουν ένα παζλ... Ένα παζλ που απαρτίζεται από άπειρα κομματάκια. ΄Ενα παζλ που συμπληρώνεται όμως με αγάπη, ειλικρίνεια και ενδιαφέρον... Γι αυτό το ραντεβού μας είναι μια φορά το χρόνο αλλά είναι ραντεβού ουσίας. Όχι μόνο για το έλατο αλλά για την επαφή. Γιατί ο Χρήστος αν σου πει «λυπάμαι/χαίρομαι» το εννοεί. Έχει αυτή την αφέλεια του ρομαντικού ανθρώπου που εννοεί ό,τι λέει... 

Ουπς! Σκέψη! Αυτός δεν είναι και ο πραγματικός σκοπός των Χριστουγέννων; Να προσφέρεις χαρά, αγάπη και χαμόγελο με όποια μέσα διαθέτεις;;; Ε ναι λοιπόν! Ο Χρήστος είναι Χριστούγεννα! Ένα αναπόσπαστο κομμάτι τους!!!