Η Άννα της Άννας

Η Άννα Κουραχάνη. Σύζυγος Κωνσταντίνου Κουραχάνη. Γεννηθείσα στο Φιλότι της Νάξου το 1921. Άννα Κουραχάνη. Μητέρα της Σοφίας και της Ουρανίας. Γιαγιά της Άννας, του Κωνσταντίνου, του Νάσου και της Ειρηάννας.
Άννα Κουραχάνη. Η γιαγιάΤμου. Γι αυτήν θα μιλήσω σήμερα. Γι αυτήν που όταν γεννήθηκα και πληροφορήθηκε ότι είμαι κορίτσι ανεφώνησε μάλλον στεναχωρημένη «πάλι κορίτσι;». Η γιαγιά μου η Άννα. Η γυναίκα από την οποία προήλθα κατά έναν τρόπο. Γιατί κακά τα ψέματα. Πάντα ένα παιδί κουβαλάει την κληρονομιά των προηγούμενων...
Η γιαγιά... Η γιαγιά που πριν φύγουμε και τα τέσσερα εγγόνια για το σχολικό είχε ήδη πάει στο φούρνο να πάρει τα θρυλικά φρέσκα φραντζολάκια. Τα γέμιζε με βούτυρο, τυρί και μπέικον και τα τύλιγε προσεκτικά στο αλουμινόχαρτο. Κατεβαίναμε τις σκάλες και η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού ήταν μυσταγωγία... Ακόμα και τώρα έχω τη μυρωδιά στα ρουθούνια μου. Η γιαγιά που φρόντιζε να υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερα διαφορετικά φαγητά στο τραπέζι για να καλύπτονται τα γαστριμαργικά γούστα όλων μας... Η γιαγιά που τα καλοκαίρια μας έπαιρνε στο χωριό. Που μας έφτιαχνε αυγό και μας το έδινε στο Σπαστήρα βλέποντας το ηλιοβασίλεμα,
Αυτή είναι η γιαγιά. Χρησιμοποιώ Ενεστώτα, διότι κάποια πρόσωπα συνδέονται με την αθανασία. Η ύπαρξή τους μπλέκεται με το άπειρο της αιωνιότητας.
Η Άννα της Άννας ήταν λίγο διαφορετική. Βλέπεις ήμουν η αδυναμία της. Το καμάρι της. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι; Μάλλον ξέρεις. Είναι ευθύνη να είσαι πρώτο εγγόνι. Γνωρίζεις αγάπη. Είσαι και όπως φαίνεται τελικά παραμένεις το μικρό κοριτσάκι με το κόκκινο φορεματάκι.
Η Άννα της Άννας. Η γιαγιά που μια ζωή με κυνηγούσε να διαβάζω και μετά με κυνηγούσε να σταματήσω να διαβάζω γιατί «οι άντρες είναι περίεργοι και δε θα βρεις κανέναν που να αντέχει γυναίκα πιο μορφωμένη απ' αυτόν».

Η Άννα της Άννας. Η Άννα που ήθελε να είμαι «τύπος και υπογραμμώς». Να βγαίνω στη γειτονιά και να είμαι καταδεκτική. «Εκτός αν δεν σου μιλάνε άρα δε θα μιλήσεις ούτε εσύ. Η εγγονή μου δε θα κάνει τη μικρότερη σε κανέναν».
Η Άννα της Άννας. Η Άννα που ήθελε να με δει νύφη. «Να σε δω νυφούλα κι ας πεθάνω». Για να της απαντήσω ότι γι αυτό δεν παντρεύομαι για να μη σε χάσω...
Η Άννα της Άννας. Η γιαγιά που μου φώναζε να είμαι περιποιημένη. Να είμαι κοκέτα. Πριν φύγω με ήλεγχε. Μαλλί, τσάντα, παπούτσι. Γιατί από εκεί ξεχωρίζει μια γυναίκα.
Η Άννα της Άννας. Πάντοτε είχε την αγωνία των ερώτων μου. Πάντοτε ήθελε να με δει με κάποιον αρσενικό, όπως έλεγε. Με κάποιον που να μ΄αγαπάει και να με σέβεται. Με κάποιον που μπορούσε να σταθεί δίπλα μου. Που θα ήταν άξιος να σταθεί δίπλα μου...
Η Άννα της Άννας έφυγε σήμερα. Αποφάσισε να φύγει έτσι. Μάλλον επειδή μας βαρέθηκε.  Μάλλον επειδή ήθελε να πάει να βρει τον παππού. Ζούσαν χώρια από το 1990 και η γλυκιά μου δεν άντεχε άλλο. Και τώρα εκεί θα δει και την κόρη της. Τη ζητούσε αλλά δεν γνώριζε.
Η Άννα ξεκίνησε το ταξίδι της. Γεμάτη όμορφες στιγμές. Ευτυχία. Η Άννα ευλογήθηκε. Έφυγε στα χέρια των εγγονιών της. Γεμάτη αγάπη. Ηρεμία. Ένα τόσο όμορφο τέλος. Ένα τέλος που δίνει το  σήμα μιας γαλήνιας ζωής.
Όσο για την Άννα της Άννας... Σήμερα κλείδωσαν οι απώλειες. Σήμερα αυτή η Άννα κατάλαβε ότι πλέον τελείωσαν τα σωσίβια. Σήμερα αυτή η Άννα σήκωσε άγκυρα για θάλασσες χωρίς λιμάνια. Κι όμως τι παράξενο. Κι όμως είναι χαρούμενη. Χαρούμενη γιατί γαλουχήθηκε από μια ισχυρή γυναίκα. Από μια γυναίκα που ήξερε να είναι αυτόνομη. Που «έκανε ζάφτι» παιδιά, εγγόνια, γαμπρούς και δισέγγονο. Μια γυναίκα που αγάπησε και αγαπήθηκε. Μια γυναίκα που... Μια γυναίκα. Η Άννα είναι ευτυχισμένη για το τέλος της Άννας. Μόνο που νιώθει ότι κόπηκαν οι ρίζες. Ότι κάπως χάθηκαν τα στεγανά. Από την άλλη όμως τα στεγανά είναι μέσα μας. Είναι ένα σύνολο αναμνήσεων, φωτογραφιών... κι αυτά δεν χάνονται. Οι άνθρωποι περνούν στην αιωνιότητα. Τους κουβαλάμε. Έχουμε ηθικό χρέος απέναντί τους να ζήσουμε όμορφα και με αγάπη. Αυτό θα κάνει και η Άννα. Θα αγαπάει γιατί μόνο έτσι θα μείνει η άλλη Άννα ζωντανή... Καλό ταξίδι γλυκιά μου Αννούλα του χιονιά και του θέρους...