Άλλοι πηγαίνουν σε μπαρ... άλλοι πηγαίνουν στον κινηματογράφο... άλλοι πάλι επιλέγουν το Νότινγκ Χιλ... εγώ πάλι πήγα στο ΚΑΤ... Εντάξει... Είχα πρόβλημα (είπαμε ξεφεύγω αλλά έχω και όρια)... Πονούσα... Το πόδι...Να τα πάρω από την αρχή...
Εδώ και αρκετό καιρό έχω οξύτατο πόνο στο δεξί γόνατο αριστερά... Τις προάλλες το πρωί ξύπνησα στα υπέροχα σεντονάκια μου και σηκώθηκα όρθια. Και έπεσα... και εκεί κατάλαβα ότι το γόνατό μου εξέπεμψε sos... και αποφάσισα το απόγευμα να πάω στο ΚΑΤ...που αλλού... πήγα το πρωί στη δουλειά γιατί έπρεπε να «κλείσω» και την ύλη μου στην εφημερίδα και περίμενα υπομονετικά να περάσει η ώρα...Επέστρεψα στο σπίτι, έκανα μπάνιο, έβαλα τις κρέμες μου, κολώνια και τσουπ ετοιμάστηκα. Μαύρο παντελόνι δύο νούμερα μεγαλύτερο για να «ανεβαίνει» εύκολα το μπατζάκι, πουλοβεράκι μαύρο, άσπρο μπλουζάκι, μαύρη πασμίνα και κόκκινη καπαρντίνα... Με μία λέξη είχα γίνει κουκλίτσα ή αν προτιμάς Κοκκινοσκουφίτσα. Κρατούσα και μαύρη τσάντα... κυρία σου λέω... βαμμένη τόσο όσο και ξεκίνησα για το ΚΑΤ.
Φτάνω στην πύλη και θέλω να μπω μέσα στο νοσοκομείο να παρκάρω το personal γιατί οκ ολόκληρο αυτοκίνητο δεν τον λες τον Κυριάκο Smart... με κατευθύνει ο κυριούλης στην πύλη για να «πέσω» πάνω σε έναν σεκιουριτά...
«Καλησπέρα σας... σας παρακαλώ μπορώ να παρκάρω εδώ; έχω ένα πρόβλημα στο γόνατο και δεν διευκολύνομαι να περπατήσω» είπα εγώ για να λάβω την αποστομωτική απόκριση «Είστε ΑμΕΑ;»... Αποφάσισα ότι ένεκα της ανάγκης να παρκάρω εντός -είχε και ψοφόκρυο- το καλύτερο θα ήταν να είμαι ευγενής... χαμογέλασα λοιπόν στο παλικάρι συγκαταβατικά και του λέω «όχι κύριε... απλά ασθενής». Το τσακάλι λοιπόν μου δείχνει θέση πάρκινγκ. Παρκάρω κι εγώ και κατεβαίνω. Ο πόνος εκεί. Αααα όλα κι όλα... με συνόδευε καταπληκτικά... δεν μπορώ να πω. Μπαίνω μέσα και πληροφορούμαι για τα νέα εκσυγχρονισμένα συστήματα. Παθαίνω πανικό. Ο κόσμος περίμενε υπομονετικά στο σαλονάκι. Δεν ακουγόταν κιχ. Κρατούσαν τα νούμερα προτεραιότητας και ένας άλλος κύριος σεκιούριτι φώναζε τους αριθμούς. Μπερδεύτηκα. Δεν μου είχε ξανατύχει σε νοσοκομείο τόσος πολιτισμός. Νόμιζα ότι ήμουν σε σκανδιναβικό κράτος. Τόσο πολύ εντύπωση μου προκάλεσε. Και μια ησυχία... λες και όντως ήμουν σε νοσοκομείο... αλλά απ τα άλλα τα ευρωπαϊκά...
Περίμενα υπομονετικά στο σαλονάκι. Είχα ανοίξει το ραδιόφωνο μέσω του κινητού και ένα βιβλίο και πραγματικά το απολάμβανα... μέχρι που ο κύριος φώναξε το νούμερό μου «187»... Έβγαλα τα ακουστικά μου, τακτοποίησα το βιβλίο στην τσάντα μου και κατευθύνθηκα προς το εξεταστήριο με τον αριθμό 1. Περίμενα στην κάσα της πόρτας. Έβλεπα τους γιατρούς και νόμιζα ότι ήμουν σε reality game... Voice... ή κάτι τέτοιο... περνάω. Στέκομαι όρθια μπροστά από πέντε άντρες και μια γυναίκα γιατρό. Για κακή μου τύχη με αναλαμβάνει η μανδάμ...
«Έλα τι έγινε;» Πήγα να της πω... «καλά μωρέ νταξ εδώ βολτίτσα γιατί δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω»... κρατήθηκα... εξηγώ το πρόβλημα μου. Μου λέει πήγαινε εκεί (στο κρεβάτι) και γδύσου. Εκεί μάλλον είχα το βλέμμα της αγελάδας, γιατί μου έδειξε που ήταν το κρεβάτι. Τη ρωτάω ευγενικά αλλά εμφανώς απορημένα πως εννοεί αυτό το «γδύσου» (ξανθιά γαρ). Μου λέει να βγάλω το παντελόνι... Της ζητάω να κλείσει τις κουρτίνες. Κλείνει μόνο την μπροστινή. Εγώ κάθομαι πάνω στο κρεβάτι. Κυρία. Έχω βγάλει μόνο καπαρντίνα, πασμίνα και παπουτσάκια.. και περιμένω... την μανδάμ... έρχεται. Της λέω «σας παρακαλώ... είναι εύκολο να κλείσετε και την πλαϊνή κουρτίνα;» για να μου απαντήσει «Σου πα να βγάλεις το παντελόνι» και φεύγει εμφανώς εκνευρισμένη. Τα νεύρα μου στο κόκκινο, διότι κάτι ψέλλισε. Ο πόνος εξακολουθούσε. Άρχισα τεχνική αναπνοών. Έβγαλα το παντελόνι. Στο μεταξύ άκουγα φωνές πίσω από την κουρτίνα. Η μανδάμ αρνείτο να περιθάλψει έναν -υπέθεσα- ηλικιωμένο κύριο διότι τον μετέφεραν από ψυχιατρική κλινική. Με τα πολλά βλέπω στα αριστερά μου να κατευθύνεται ένα φορείο με έναν ηλικιωμένο κύριο. Εντάξει μέσα σε όλα το πρώτο που σκέφτηκα ήταν κάτι τύπου «εσύ μου έλειπες»... και πραγματικά αυτός μου έλειπε.
Ο κύριος λοιπόν με κοίταζε -υπενθυμίζω την απουσία της πλαϊνής κουρτίνας- και μου μιλούσε. Το θέμα βέβαια ήταν αυτά που έλεγε τα οποία δεν μπορώ να αναπαράγω...ήταν πολύ... σόκιν... εγώ αισθανόμουν εξαιρετικά άβολα. Έρχεται η μανδάμ «α γδύθηκες»... και άρχισε να μου τσακίζει το γόνατο, να το πηγαίνει αριστερά, να το φέρνει δεξιά... γενικώς έκανε βόλτες το γόνατο μου... ο παππούς δίπλα να συνεχίζει το ρεσιτάλ... και το νευρικό μου σύστημα να γίνεται κρόσια... κάποια στιγμή αρχίζει για τον δικό της λόγο να μου πειράζει τα δάχτυλα λέγοντας «θα αφήσεις επιτέλους τα πόδια σου; δεν μπορώ να σε καταλάβω...βαριέσαι;!» Ε εντάξει. Άνθρωπος κι εγώ. Πόσο να αντέξω. «Δε μου λες... Κύπρια είσαι;», «Ναι» μου λέει «Της λέω δεν ξέρω πως μιλάτε στην Κύπρο. Εδώ θα μιλάς ανθρώπινα. Η άσπρη σου η μπλούζα δεν σε κάνει κάτι ιδιαίτερο ούτε σου δίνει το δικαίωμα να μου μιλάς έτσι. Σου έχω ζητήσει να τραβήξεις την κουρτίνα. Δεν είναι εύκολο να βγάζεις παντελόνια έτσι και ιδίως όταν δίπλα σου έχεις άνθρωπο που σε βλέπει και λέει αυτά που ακούς να λέει». Δίνω κι εγώ ένα σάλτο, σηκώνομαι -με στιλ αλλά τι να το κάνεις- βάζω παντελόνι και παπούτσια και της ζητάω το παραπεμπτικό για ακτινογραφία. Το ύφος μου ήταν μάλλον απειλητικό. Πρέπει να έμοιαζα στον Σόιμπλε όταν κοιτούσε τον Βαρουφάκη γιατί οι άλλοι γιατροί απλά είχαν σαστίσει. Μου δίνει το παραπεμπτικό, το αρπάζω και κατευθύνομαι στο Ακτινολογικό.
Βγάζω την ακτινογραφία -με το παντελόνι να σημειώσω- και επέστρεψα στο Κολαστήριο-Εξεταστήριο. Έρχεται η σειρά μου και πάει να δει την ακτινογραφία. Σιγά μην της την έδινα. Ζήτησα να τη δει άλλος γιατρός. Του εξηγώ του ανθρώπου τι έχω. Παίρνει το γατόνι την ακτινογραφία και στέκεται μπροστά της καλώντας και τους άλλους. Κάνε με εικόνα. Εγώ από τη μία να πονάω και να χω νεύρα και από την άλλη έξι ζούδια με άσπρες μπλούζες να κοιτάζουν μια ακτινογραφία σαν χάνοι. «Συγνώμη μπορείτε να μου πείτε τι έχω;» Τότε γυρίζει ο Μπρέιν και μου λέει «άλγος γονάτου»... εκεί τρελάθηκα... βουλωμένο γράμμα διάβασε το αστέρι... κρίμα τα χρόνια που πλέρωνε ο μπαμπάς του να τον δει με την λευκή ρόμπα... «το θέμα είναι ότι έχετε πρόβλημα κάτω από το γόνατο. Βλέπετε τις σκιάσεις... να το δείτε οπωσδήποτε. Μαγνητική ή αξονική. Έχετε σοβαρό πρόβλημα»... τ' ακούω εγώ... χάνω τη γη κατά το ήμισυ... «σοβαρό;» «Να το δείτε το συντομότερο» «Συγνώμη, μιλάμε για καρκίνο; οστεοσάρκωμα;» «Κοιτάξτε... απλά δείτε το. Είπα ή αξονική ή μαγνητική» «Μου λέτε ότι έχω κάτι σοβαρό... μου αφήνετε και την επιλογή ανάμεσα στην αξονική και τη μαγνητική... δεν καταλαβαίνω...τι γίνεται;» «Ειπαμε... να το κοιτάξετε...» «Και γιατί πονάω;» «α... εντάξει τυχαίνει... να... πάρτε κι έναν επίδεσμο να το δέσετε στο σπίτι...Δεκαπέντε μέρες ξάπλα 15 λεπτά πάγο τρεις φορές την ημέρα» «Μα δουλεύω» «Ε εντάξει πάρτε άδεια» «Να πάρω. Μπορείτε να το σημειώσετε;» «Εντάξει μωρέ... »
Πήρα τον επίδεσμο. Πήρα την ακτινογραφία. Πήρα τα χαρτιά με τη διάγνωση «Άλγος γονάτου». Πήρα και απόφαση να επιλέξω τη μαγνητική. Μετά έπαιρνα τηλέφωνα να μοιραστώ το δράμα μου. Δεν ήξερα για ποιο πράγμα ήμουν περισσότερο συγχισμένη. Για τη συμπεριφορά των γιατρών... για τη γνωμάτευση που δεν ερχόταν... ιδέα δεν είχα. Και ακόμα δεν έχω για να είμαι ειλικρινής. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι «είχα σοβαρό πρόβλημα»...
Με τα πολλά τις επόμενες ημέρες πήγα σε ιδιώτη γιατρό. Για την ακρίβεια με πήγαν. Στον Πέτρο. Βλέπει ο άνθρωπος την ακτινογραφία. Μου εξήγησε... Ηρέμησα. Οστεοποιημένη κύστη και διάστρεμμα εξωτερικών συνδέσμων από απότομη ασυνείδητη κίνηση. Αυτό ήταν όλο. Απλά θα γίνει και μια αξονική προς τεκμηρίωση... Τελικά ξέρεις τι αποφάσισα; Ότι οι άσπρες μπλούζες φοριούνται και από τους γιατρούς και από τους ψυχικά διαταραγμένους... μωρέ καλά έλεγε ο παππούς ... «γιατρός... το οπίσθιο του να τρως» (αλλιώς το λεγε το οπίσθιο αλλά... αλλά...)
Εδώ και αρκετό καιρό έχω οξύτατο πόνο στο δεξί γόνατο αριστερά... Τις προάλλες το πρωί ξύπνησα στα υπέροχα σεντονάκια μου και σηκώθηκα όρθια. Και έπεσα... και εκεί κατάλαβα ότι το γόνατό μου εξέπεμψε sos... και αποφάσισα το απόγευμα να πάω στο ΚΑΤ...που αλλού... πήγα το πρωί στη δουλειά γιατί έπρεπε να «κλείσω» και την ύλη μου στην εφημερίδα και περίμενα υπομονετικά να περάσει η ώρα...Επέστρεψα στο σπίτι, έκανα μπάνιο, έβαλα τις κρέμες μου, κολώνια και τσουπ ετοιμάστηκα. Μαύρο παντελόνι δύο νούμερα μεγαλύτερο για να «ανεβαίνει» εύκολα το μπατζάκι, πουλοβεράκι μαύρο, άσπρο μπλουζάκι, μαύρη πασμίνα και κόκκινη καπαρντίνα... Με μία λέξη είχα γίνει κουκλίτσα ή αν προτιμάς Κοκκινοσκουφίτσα. Κρατούσα και μαύρη τσάντα... κυρία σου λέω... βαμμένη τόσο όσο και ξεκίνησα για το ΚΑΤ.
Φτάνω στην πύλη και θέλω να μπω μέσα στο νοσοκομείο να παρκάρω το personal γιατί οκ ολόκληρο αυτοκίνητο δεν τον λες τον Κυριάκο Smart... με κατευθύνει ο κυριούλης στην πύλη για να «πέσω» πάνω σε έναν σεκιουριτά...
«Καλησπέρα σας... σας παρακαλώ μπορώ να παρκάρω εδώ; έχω ένα πρόβλημα στο γόνατο και δεν διευκολύνομαι να περπατήσω» είπα εγώ για να λάβω την αποστομωτική απόκριση «Είστε ΑμΕΑ;»... Αποφάσισα ότι ένεκα της ανάγκης να παρκάρω εντός -είχε και ψοφόκρυο- το καλύτερο θα ήταν να είμαι ευγενής... χαμογέλασα λοιπόν στο παλικάρι συγκαταβατικά και του λέω «όχι κύριε... απλά ασθενής». Το τσακάλι λοιπόν μου δείχνει θέση πάρκινγκ. Παρκάρω κι εγώ και κατεβαίνω. Ο πόνος εκεί. Αααα όλα κι όλα... με συνόδευε καταπληκτικά... δεν μπορώ να πω. Μπαίνω μέσα και πληροφορούμαι για τα νέα εκσυγχρονισμένα συστήματα. Παθαίνω πανικό. Ο κόσμος περίμενε υπομονετικά στο σαλονάκι. Δεν ακουγόταν κιχ. Κρατούσαν τα νούμερα προτεραιότητας και ένας άλλος κύριος σεκιούριτι φώναζε τους αριθμούς. Μπερδεύτηκα. Δεν μου είχε ξανατύχει σε νοσοκομείο τόσος πολιτισμός. Νόμιζα ότι ήμουν σε σκανδιναβικό κράτος. Τόσο πολύ εντύπωση μου προκάλεσε. Και μια ησυχία... λες και όντως ήμουν σε νοσοκομείο... αλλά απ τα άλλα τα ευρωπαϊκά...
Περίμενα υπομονετικά στο σαλονάκι. Είχα ανοίξει το ραδιόφωνο μέσω του κινητού και ένα βιβλίο και πραγματικά το απολάμβανα... μέχρι που ο κύριος φώναξε το νούμερό μου «187»... Έβγαλα τα ακουστικά μου, τακτοποίησα το βιβλίο στην τσάντα μου και κατευθύνθηκα προς το εξεταστήριο με τον αριθμό 1. Περίμενα στην κάσα της πόρτας. Έβλεπα τους γιατρούς και νόμιζα ότι ήμουν σε reality game... Voice... ή κάτι τέτοιο... περνάω. Στέκομαι όρθια μπροστά από πέντε άντρες και μια γυναίκα γιατρό. Για κακή μου τύχη με αναλαμβάνει η μανδάμ...
 |
Ο κύριος λοιπόν με κοίταζε -υπενθυμίζω την απουσία της πλαϊνής κουρτίνας- και μου μιλούσε. Το θέμα βέβαια ήταν αυτά που έλεγε τα οποία δεν μπορώ να αναπαράγω...ήταν πολύ... σόκιν... εγώ αισθανόμουν εξαιρετικά άβολα. Έρχεται η μανδάμ «α γδύθηκες»... και άρχισε να μου τσακίζει το γόνατο, να το πηγαίνει αριστερά, να το φέρνει δεξιά... γενικώς έκανε βόλτες το γόνατο μου... ο παππούς δίπλα να συνεχίζει το ρεσιτάλ... και το νευρικό μου σύστημα να γίνεται κρόσια... κάποια στιγμή αρχίζει για τον δικό της λόγο να μου πειράζει τα δάχτυλα λέγοντας «θα αφήσεις επιτέλους τα πόδια σου; δεν μπορώ να σε καταλάβω...βαριέσαι;!» Ε εντάξει. Άνθρωπος κι εγώ. Πόσο να αντέξω. «Δε μου λες... Κύπρια είσαι;», «Ναι» μου λέει «Της λέω δεν ξέρω πως μιλάτε στην Κύπρο. Εδώ θα μιλάς ανθρώπινα. Η άσπρη σου η μπλούζα δεν σε κάνει κάτι ιδιαίτερο ούτε σου δίνει το δικαίωμα να μου μιλάς έτσι. Σου έχω ζητήσει να τραβήξεις την κουρτίνα. Δεν είναι εύκολο να βγάζεις παντελόνια έτσι και ιδίως όταν δίπλα σου έχεις άνθρωπο που σε βλέπει και λέει αυτά που ακούς να λέει». Δίνω κι εγώ ένα σάλτο, σηκώνομαι -με στιλ αλλά τι να το κάνεις- βάζω παντελόνι και παπούτσια και της ζητάω το παραπεμπτικό για ακτινογραφία. Το ύφος μου ήταν μάλλον απειλητικό. Πρέπει να έμοιαζα στον Σόιμπλε όταν κοιτούσε τον Βαρουφάκη γιατί οι άλλοι γιατροί απλά είχαν σαστίσει. Μου δίνει το παραπεμπτικό, το αρπάζω και κατευθύνομαι στο Ακτινολογικό.
Βγάζω την ακτινογραφία -με το παντελόνι να σημειώσω- και επέστρεψα στο Κολαστήριο-Εξεταστήριο. Έρχεται η σειρά μου και πάει να δει την ακτινογραφία. Σιγά μην της την έδινα. Ζήτησα να τη δει άλλος γιατρός. Του εξηγώ του ανθρώπου τι έχω. Παίρνει το γατόνι την ακτινογραφία και στέκεται μπροστά της καλώντας και τους άλλους. Κάνε με εικόνα. Εγώ από τη μία να πονάω και να χω νεύρα και από την άλλη έξι ζούδια με άσπρες μπλούζες να κοιτάζουν μια ακτινογραφία σαν χάνοι. «Συγνώμη μπορείτε να μου πείτε τι έχω;» Τότε γυρίζει ο Μπρέιν και μου λέει «άλγος γονάτου»... εκεί τρελάθηκα... βουλωμένο γράμμα διάβασε το αστέρι... κρίμα τα χρόνια που πλέρωνε ο μπαμπάς του να τον δει με την λευκή ρόμπα... «το θέμα είναι ότι έχετε πρόβλημα κάτω από το γόνατο. Βλέπετε τις σκιάσεις... να το δείτε οπωσδήποτε. Μαγνητική ή αξονική. Έχετε σοβαρό πρόβλημα»... τ' ακούω εγώ... χάνω τη γη κατά το ήμισυ... «σοβαρό;» «Να το δείτε το συντομότερο» «Συγνώμη, μιλάμε για καρκίνο; οστεοσάρκωμα;» «Κοιτάξτε... απλά δείτε το. Είπα ή αξονική ή μαγνητική» «Μου λέτε ότι έχω κάτι σοβαρό... μου αφήνετε και την επιλογή ανάμεσα στην αξονική και τη μαγνητική... δεν καταλαβαίνω...τι γίνεται;» «Ειπαμε... να το κοιτάξετε...» «Και γιατί πονάω;» «α... εντάξει τυχαίνει... να... πάρτε κι έναν επίδεσμο να το δέσετε στο σπίτι...Δεκαπέντε μέρες ξάπλα 15 λεπτά πάγο τρεις φορές την ημέρα» «Μα δουλεύω» «Ε εντάξει πάρτε άδεια» «Να πάρω. Μπορείτε να το σημειώσετε;» «Εντάξει μωρέ... »
Πήρα τον επίδεσμο. Πήρα την ακτινογραφία. Πήρα τα χαρτιά με τη διάγνωση «Άλγος γονάτου». Πήρα και απόφαση να επιλέξω τη μαγνητική. Μετά έπαιρνα τηλέφωνα να μοιραστώ το δράμα μου. Δεν ήξερα για ποιο πράγμα ήμουν περισσότερο συγχισμένη. Για τη συμπεριφορά των γιατρών... για τη γνωμάτευση που δεν ερχόταν... ιδέα δεν είχα. Και ακόμα δεν έχω για να είμαι ειλικρινής. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι «είχα σοβαρό πρόβλημα»...
Με τα πολλά τις επόμενες ημέρες πήγα σε ιδιώτη γιατρό. Για την ακρίβεια με πήγαν. Στον Πέτρο. Βλέπει ο άνθρωπος την ακτινογραφία. Μου εξήγησε... Ηρέμησα. Οστεοποιημένη κύστη και διάστρεμμα εξωτερικών συνδέσμων από απότομη ασυνείδητη κίνηση. Αυτό ήταν όλο. Απλά θα γίνει και μια αξονική προς τεκμηρίωση... Τελικά ξέρεις τι αποφάσισα; Ότι οι άσπρες μπλούζες φοριούνται και από τους γιατρούς και από τους ψυχικά διαταραγμένους... μωρέ καλά έλεγε ο παππούς ... «γιατρός... το οπίσθιο του να τρως» (αλλιώς το λεγε το οπίσθιο αλλά... αλλά...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου