Άιντε και Καλή Βραδιά!

Μάδαγες τις μαργαρίτες για να δεις αν σ' αγαπώ έγραψε η βλάχα σε ένα ραβασάκι που όταν το ανοίξει ο παραλήπτης θα αναφωνήσει ότι είναι  η πιο ωραία στην Ελλάδα...
Χάθηκες φίλη/φίλε αναγνώστη; Αααα κακώς... αλλά μην αγχώνεσαι ευτυχώς είμαι εγώ εδώ να αποκαταστήσω τα πράγματα. Η δόλια εγώ δεν ακούω ελληνική μουσική. Ωραία άσχημα δεν ξέρω... και η ελληνική μουσική που αγαπώ "κλείνει" στο ρεμπέτικο, στο νέο κύμα και σε συνθέτες όπως ο Μούτσης, ο Λοίζος, ο Καλδάρας, ο Πάνου, ο Κουγιουμτζής, ο Αλκαίου... τέλος πάντων, άλλη κουβέντα...
Έπρεπε, ωστόσο, να γίνει η εισαγωγή για να καταλάβεις το δράμα μου όταν πληροφορήθηκα ότι οι περισσότερες λέξεις της πρώτης πρότασης συνιστούν τραγούδια. Ναι ναι τραγούδια!!! Ναι λέμε! Απ αυτά που τραγουδούν οι σεκλετισμένοι, οι μοδάτοι και οι λοιποί. Μα ναι... είναι αυτά που υιοθετούν οι κλαρινογαμπροί στα μπουζουξίδικα -επίτηδες ανορθόγραφο- που σεκλετίζονται... δε με πιστεύεις; Γιαααα έλα μαζί μου αν τολμάς...
Μάδαγες τις Μαργαρίτες: Στίχοι, μουσική... θα σε γελάσω... «Μάδαγες τις μαργαρίτες για να δεις αν σ' αγαπώ κι έκλαιγες κρυφά τις νύχτες βρε παραπονιάρικο/δεν μιλούν οι μαργαρίτες δεν μιλούνε τα λουλούδια κι άδικα καλέ μου τα ρωτάς»...
Τις μάδαγε και ουχί μαδούσε ο άνθρωπας, ο άντρας ο βαρύς τις μαργαρίτες. Τον τάραξε τον κήπο της κυρά Παναγούλας σου λέω. Οικόπεδο το χε κάνει. Και γιατί; Για να μάθει αν τον θέλει η μαντάμ τραγουδιάρα που ακούει στο όνομα Βίλλυ Ραζή. Ξανθή -δεν θέλω ταυτίσεις- με το μωβ της Μεγάλης Παρασκευής στο μπουζουκέ του και μαύρα γάντια ποζάρει ετοιμοπόλεμη. Γιατί η κοπελιά τον αγαπά... δεν του το λεγες ρε κορίτσι μου να μην τον ταλαιπωράς -ναι ναι ταλαιπωράς καλά διαβάζεις-... παρά έχεις δημιουργήσει τον εξής χαμούλι: τον άντρα τον στακάτο τον κλαρινογαμπρό να περνάει από την κυρά Παναγούλα, να κόβει τις μαργαρίτες και τα λοιπά άνθη και στη συνέχεια να τα εναποθέτει στα πόδια σου γιατί ως γνωστόν τα λελούδια δε μιλάνε... ντροπής ρε κοπέλα... ντροπής... λυπήσου το το παλικάρι...
Η Βλάχα: Στίχοι Περικλής Σούρλας, Μουσική Κώστας Πίτσος, Εκτέλεση (κυριολεκτική) Γιώργος Βελισσάρης  «Άιντε να χα να χα να χα τη γειτόνισσα τη βλάχα που τη βλέπω και δακρύζω κι όλο την καλημερίζω (δις) άιντε να χα να χα να χα τη γειτόνισσα τη βλάχα να πηγαίνω μουσαφίρης μήπως γίνω νοικοκύρης (δις) να τη βλέπω παραπάνω και κουβέντα να της πιάνω»
Και αυτό είναι άσμα. Ναι φίλοι. Είναι άσμα. Είναι άσμα με αστυνομικό αλγόριθμο. Ο παλίκαρος ο επαρχιώτης ο σωστός, ο μόρτης, ο μάγκας του χωριού, ο περιζήτητος τσιφιλικάς ερωτεύτηκε. Και καθώς οπαδός του ρητού «παπούτσι από τον τόπο σου» ηράσθην σφόδρα τη βλαχούλα τη γειτονισσοπούλα. Και ένεκα που είναι μικρά η κυρά ένεκα του κλειστού της κενωνίας το παλικάρι καταστρώνει σχέδιο... σου λέει την έχω γειτόνισσα. Θα ξεμείνω λίγο από ζάχαρη, λίγο από καφέ, λίγο από... οτιδήποτε ε θα με συντρέξει καθότι γειτονόπουλο. Βέβαια για να μη δώσει και δικαίωμα στους γονείς, θέλει να της πιάνει και την κουβέντα... πονηρός ο βλάχος... αμ πως...

 Το Ραβασάκι: Στίχοι: Αλέκος Κιτσάκης & Ανδρέας Κίτσης, Μουσική: Κώστας Σούκας Εκτέλεση: Πολλοί «Ρίξε μου το ραβασάκι κάτω από το τραπεζάκι γράψε το τηλέφωνό σου το όνομα το επίθετο σου. Έτσι γίνεται στα γλέντια πάντοτε με κόλπα τέτοια πάνε βροχή τα ραβασάκια κάτω από τα τραπεζάκια (δις)»
Το τραγούδι με τον επιμορφωτικό χαρακτήρα. Βεβαίως... τι δεν κατάλαβες?! Σου μαθαίνει τι γίνεται στα κλασικά, παραδοσιακά γλέντια. Να ρε παιδί μου... όταν κάποιος κοζάρει μια κοπέλα και της κλείνει το μάτι αλλά αυτή δεν καταλαβαίνει, τότε ο άνδρας της ιστορίας, την πλησιάζει και της λέει να του γράψει όνομα, επίθετο και τηλέφωνο. Είναι ευγενής ο φίλος... να ξέρει με ποια έχει να κάνει. Γιατί μετά θα πάει για πληροφορίες... θα ρωτάει για την τάδε και το γενεολογικό της δέντρο... ε μην πάρει -σε όποια κατάσταση το ρήμα...- (πρόστυχο είναι το μυαλό το δικό σου) και γουρούνι στο σακί... να έχει τουλάχιστον ονομασία προέλευσης... να είναι ΠΟΠ.. σαν τη φέτα ένα πράμα...
Όταν το ανοίξεις: Στίχοι: Αργύρης Αράπης -μη γελάς σε βλέπω... ντροπή...- Μουσική... αγνοείται, Εκτέλεση: Μάκης Δημάκης «Ε, όταν το ανοίξεις πάρεις αναφορές Σου στειλα να ξέρεις άλλες χίλιες φορές Δεν αντέχω (δις) Όταν απαντήσεις θέλω να το σκεφτείς Σε μένα που αγάπησες τι πρέπει να πεις Που δε σ' έχω (δις) [...] Μια στιγμή στο χρόνο έλα γίνε το φως Στο χω ξαναπεί εγώ κανείς κανενός Πως δεν είναι πως δεν είναι»
Νταξ._ Όλη η φιλοσοφία σε ένα τραγούδι. Έγραψε ο Αράπης! Τη σκουντάει «Ε» για να πάρει τα χαμπάρια της... και μετά την πληροφορεί ότι δεν αντέχει. Στη συνέχεια, δε, κάνει πρόμο σε προηγούμενο του τραγούδι με τον ευστοχότατο και ειλικρινέστατο τίτλο «κανείς δεν είναι κανενός». Παρόλα αυτά όμως τηνε τέλει... και τηνε τέλει πολλές... να δεις που στο τέλος θα την αφήσει και η σκύλα γυναίκα θα το μετανιώσει αλλά το παλικάρι θα ναι αλλού... και πολύ καλά θα κάνει... εεεεεεμα...
Η πιο ωραία στην Ελλάδα: Στίχοι: Κωνσταντίνος (Περσόνας) (;) Μουσική: Filip Miletic Εκτέλεση: ο στιχουργός... «Από τη στιγμή που φάνηκες μπροστά μου Χτυπάει σαν τρελή για σένα η καρδιά μου Σάρκα και οστά παίρνουν τα όνειρά μου Και μ' ένα βλέμμα σου ξεχνάω τ' ονομά μου Άιντε, ποια δύναμη να βρω, Να ρθω να σου μιλήσω, κάτι να σου πω, Πρέπει να φτιαχτώ Μήπως καταφέρω και ρθω... Ζαλίζομαι απ το πολύ ποτό, τα χείλη σου μυρίζουν αλκοόλ Μα δεν με νοιάζει, δεν με πειράζει, απλώς θέλω να τα γευτώ. Τίκα, τάκα, τίκα, τακ... Άκου πως ηχεί η καρδιά μου για σένα, παλαμάκια σου χτυπά, στο ρυθμό της χόρεψε εσύ για μένα»
Την πρώτη φορά που το άκουσα νόμιζα ότι ήταν τρολ. Δεν πίστευα ότι υπάρχει. Αλήθεια. Απείλησα μέχρι και με απουσία μια κοπέλα που ήθελε να το βάλει να το ακούσω... μετά απόρησα και είπα να το ξανακούσω. Και τότε κατάλαβα... Κατάλαβα το ζόρι του καλλιτέχνη Περσόνα. Ειλικρινά. Όχι. Ο ανθρωπος υποφέρει. Βλέπει σου λέει την τύπισσα και παραλύει. Τα χάνει. Κάτι σαν το τρακ που πάθαινε ο Παράβας όταν έβλεπε την Μπέτυ Αρβανίτη. Πίνει. Την προσεγγίζει. Η τύπισσα προφανώς ψιλή, προφανώς κόκαλο μυρίζει αλκοόλ. Μα δεν τον νοιάζει. Δεν τον πειράζει. Θέλει να γευτεί τα χείλη της. Και από το τρακ ο δόλιος την παρομοιάζει και με τον Ορέστη Μακρή τον μπεκρή αφού τα χείλη της μυρίζουν αλκοόλ. Φαντάσου... και κάνει και Τίκα, τάκα, τίκα, τακ η καρδούλα του... τι να πω... κουράγιο παλικάρι... τι την ήθελες τη μορφονιά... μόνο για τα ουίσκια της -ναι ναι ουισκια και κοσμοπόλιταν θα πίνει η μορφονιά- θα θες ένα σκασμό λεφτά... κι έχουμε και κρίση... και τι θα πει η μαμά... δεν κάνει αυτή για σένα πουλάκι... παραδέξου το...

Πες το μ' ένα φιλί...

Βράδυ... έχεις ξεμείνει σπίτι και προφανώς αναρωτιέσαι τι να κάνεις... άσε που είναι κι ένα βράδυ που δυστυχώς -ή μήπως ευτυχώς...;- οι φίλοι σου δεν είναι διαθέσιμοι για να ακούσουν τα δικά σου...
Ανάβεις κι ένα τσιγάρο και οι σκέψεις περνούν με αστραπιαία ταχύτητα από το μυαλό σου... και τρέχει το μυαλό και θυμάται... και χάνεται σε κάποιες στιγμές που σαν παιδί κι εσύ πίστεψες στον ρομαντισμό του πράγματος... έλα μην ψεύδεσαι... μεταξύ μας τα λέμε... και ξέρεις τι λένε... μεταξύ κατεργαρέων, ειλικρίνεια... μότο μου φίλε/φίλη...
Και μια το μυαλό που ταξιδεύει, μια η κατάσταση που βιώνεις αναγκαστικά στρέφεσαι στη μεγάλη οθόνη... γιατί πως να το κάνουμε... εκείνο το φιλί που είχες ζήσει εκείνο το πρωί/μεσημέρι/απόγευμα/βράδυ κάτι σου θυμίζει ρε παιδί μου... τυλίγεσαι κι εσύ με το πάπλωμά σου, παίρνεις και το λατρεμένο σου τζανκ και βυθίζεσαι στον καναπέ σου... και αρχίζεις να ταξιδεύεις... ταξίδι στα φιλιά... ταξίδι στις αναμνήσεις... ταξίδι στα αβίωτα...

"From here to eternity" Burt Lancaster, Deborah Kerr

Θρυλικό το φιλί... θρυλικός ο Μπαρτ Λάνκαστερ... "Όσο υπάρχουν άνθρωποι" λέγεται η ταινία... "Όσο υπάρχουν σερνικά" θα έλεγα εγώ... λίγο το κύμα, λίγο η Χαβάη, λίγο ο Β' ΠΠ, λίγο το απαγορευμένο και τσουπ! νατο το φιλί... και τι φιλί... να σου κάνει κεφαλοκλείδωμα ο εύρωστος (τουλάχιστον) Μπαρτ κι εσύ να λιγώνεσαι... άτιμη κενωνία... -μη δαγκώνεσαι...έρχεται κι άλλο-...

"Notorious" Cari Grant, Ingrid Bergman

Και ναι Χίτσκοκ φίλοι... αυτό δεν είναι θρίλερ αλλά ένα φιλί... μα ένα φιλί... βλέπεις ο μετρ του σασπένς βρήκε τον τρόπο να "κλέψει" το φιλί που απαγορευόταν τότενες... και το κανε το θαύμα του ο αθεόφοβος.. βλέπεις τα χείλη να ενώνονται, τα μάτια να κλείνουν και... αρχίζεις να έχεις συμπτώματα... τι να κάνεις κι εσύ το ψυχουλάκι... Notorious ο τίτλος της ταινίας με τον αψεγάδιαστο ρετρό τύπο Κάρι Γκράντ και να σκέφτεσαι τρώγοντας ό,τι υπάρχει μπροστά σου "γιατί ρε γμτ.. γιατί ρε Θεούλη μου γκέι ο παλίκαρος...;" και τρως κι άλλη μπουκίτσα και αναστενάζεις βαριά και προχωράς στο επόμενο...

"Στέλλα" Μελίνα Μερκούρη, Γιώργος Φούντας 

 

Και μπορεί ο Μίλτος να κρατούσε μαχαίρι και μπορεί η Στέλλα να ήταν ό,τι ήταν αλλά... αξέχαστη ερωτική ιστορία... και το φιλί... ο τρόπος που η Στέλλα κρατάει το πρόσωπο του Μίλτου και εκείνος την πιάνει από τον αυχένα και τα μαλλιά... φίλη... σε νιώθω... τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου που λέει και το τραγούδι... και κάπως έτσι σκέφτεσαι μωρέ ας με άρπαζε κι εμένα έτσι κι ας μου βγαζε μαχαίρι... σε νιώθω... είναι... αυτό το... γράπωμα να το πω; πάθος να το ονοματίσω...; κάτσε φίλη γιατί... αρχίζει και εισβάλλει μια ζέστη... όσο να πεις... ανάσα και συνεχίζουμε...

"To Have and Have Not" Lauren Bacall, Humphrey Bogart

Με ξέρεις πια... όπου Μπόγκι εγώ σούζα... είναι ο πιο υπέροχος, ολοκληρωμένος, μοναδικός άνδρας που έχει υπάρξει... κι εγώ δηλώνω αιώνιο θύμα του... τον αγαπώ... ιδίως όταν υποδύεται τον αλτρουιστή που βοηθά έναν Γάλλο και την όμορφη γυναίκα του να βρουν καταφύγιο κατά τη διάρκεια του ΒΠΠ. Μαγεία... Ε... και όταν ο Μπόγκι -σχώρα με αλλά με το σερνικό αυτό έχω μεγάλη οικειότητα- αποφασίζει να... φιλήσει... νταξ... δεν μιλάμε... απολαμβάνουμε... χανόμαστε... εγώ τουλάχιστον... για σένα χρυσή μου αγνοώ... λίγο το φιλί... λίγο το στραβό τσιγάρο... ένα έχω να πω... "Έχεις δεν έχεις" να σαι σίγουρη ότι θα ονειρευτείς... ααααααχ... ας αλλάξουμε γιατί πλευριτώσαμε πάλι... λες και δεν ξέρω τώρα...

"The Notebook" Rachel McAdams, Ryan Gosling

 Και επειδή πήξαμε στο ασπρόμαυρο για το τέλος κάτι πιο.. σύγχρονο... κάτι σύγχρονο με ρετρό θεματική... τι πιο ρομαντικό και παθιασμένο από ένα συγκλονιστικό φιλί που δίνεται υπό βροχή... όχι χρυσέ μου δεν θα πλευριτώσεις από λίγη βροχούλα... τς τς τς... μα ήμαρτον πια... γι αυτό είδαμε σερνικό σύγχρονο και πάθαμε... άντρας που γράφει γράμματα, άντρας που ζει με ανάμνηση μέλλοντος... άντρας πιστός και ουχί κομπλεξικός... φίλα Ράιαν.. .φίλα μάνα μου μπας και δούμε άσπρη... μέρα; νύχτα; τέλος πάντων... φίλα εσύ και το τι θα δούμε... άστο... είδες όμως ρε παιδί μου; την έχει σηκώσει με το ένα χέρι... μπράβο το παλικάρι... εγώ τι να πω.. μπράβο του...έτσι θα γραφε κάποια στο "Ημερολόγιο" της...
Και κάπως έτσι περνάει η νύχτα σου... με φιλιά... με φιλιά που έδωσες... με φιλιά που ήθελες να δώσεις... με φιλιά που αλλιώς είχες φανταστεί κι αλλιώς σου βγήκαν... αν με ρωτάς -ρώτα δεν έχω θέμα- τα καλύτερα φιλιά είναι εκείνα που δεν αποτυπώνονται στις ταινίες...
Είναι τα φιλιά που δίνεις με κάποιον κάποιο μεσημέρι στα Εξάρχεια... που σου χει φέρει ένα τριαντάφυλλο -το πρώτο που παίρνεις στη ζωή σου- μέσα σε ένα μπουκαλάκι νερό -χωρίς καπάκι- για να μην ξεραθεί από τη ζέστη... τα φιλιά των Εξαρχείων που σε κάνουν να κοκκινίζεις και να καρδιοχτυπάς σα χαζό...φιλιά που δίνονται στην Πλατεία Σεπτέμβρη -ας πούμε- μήνα και που η γεύση που αφήνουν είναι εκείνη του μελομακάρονου... Αλήθεια; Φαντασία; Ποιος ξέρει...; ίσως έτσι να χω εγώ το ιδανικό φιλί... θέλω ένα φιλί με γεύση μελομακάρονου Σεπτέμβρη μήνα... μέχρι τότε... Ραντεβού με τον Μπόγκι... ;)