Μάδαγες τις μαργαρίτες για να δεις αν σ' αγαπώ έγραψε η βλάχα σε ένα ραβασάκι που όταν το ανοίξει ο παραλήπτης θα αναφωνήσει ότι είναι η πιο ωραία στην Ελλάδα...
Χάθηκες φίλη/φίλε αναγνώστη; Αααα κακώς... αλλά μην αγχώνεσαι ευτυχώς είμαι εγώ εδώ να αποκαταστήσω τα πράγματα. Η δόλια εγώ δεν ακούω ελληνική μουσική. Ωραία άσχημα δεν ξέρω... και η ελληνική μουσική που αγαπώ "κλείνει" στο ρεμπέτικο, στο νέο κύμα και σε συνθέτες όπως ο Μούτσης, ο Λοίζος, ο Καλδάρας, ο Πάνου, ο Κουγιουμτζής, ο Αλκαίου... τέλος πάντων, άλλη κουβέντα...
Έπρεπε, ωστόσο, να γίνει η εισαγωγή για να καταλάβεις το δράμα μου όταν πληροφορήθηκα ότι οι περισσότερες λέξεις της πρώτης πρότασης συνιστούν τραγούδια. Ναι ναι τραγούδια!!! Ναι λέμε! Απ αυτά που τραγουδούν οι σεκλετισμένοι, οι μοδάτοι και οι λοιποί. Μα ναι... είναι αυτά που υιοθετούν οι κλαρινογαμπροί στα μπουζουξίδικα -επίτηδες ανορθόγραφο- που σεκλετίζονται... δε με πιστεύεις; Γιαααα έλα μαζί μου αν τολμάς...
Μάδαγες τις Μαργαρίτες: Στίχοι, μουσική... θα σε γελάσω... «Μάδαγες τις μαργαρίτες για να δεις αν σ' αγαπώ κι έκλαιγες κρυφά τις νύχτες βρε παραπονιάρικο/δεν μιλούν οι μαργαρίτες δεν μιλούνε τα λουλούδια κι άδικα καλέ μου τα ρωτάς»...
Τις μάδαγε και ουχί μαδούσε ο άνθρωπας, ο άντρας ο βαρύς τις μαργαρίτες. Τον τάραξε τον κήπο της κυρά Παναγούλας σου λέω. Οικόπεδο το χε κάνει. Και γιατί; Για να μάθει αν τον θέλει η μαντάμ τραγουδιάρα που ακούει στο όνομα Βίλλυ Ραζή. Ξανθή -δεν θέλω ταυτίσεις- με το μωβ της Μεγάλης Παρασκευής στο μπουζουκέ του και μαύρα γάντια ποζάρει ετοιμοπόλεμη. Γιατί η κοπελιά τον αγαπά... δεν του το λεγες ρε κορίτσι μου να μην τον ταλαιπωράς -ναι ναι ταλαιπωράς καλά διαβάζεις-... παρά έχεις δημιουργήσει τον εξής χαμούλι: τον άντρα τον στακάτο τον κλαρινογαμπρό να περνάει από την κυρά Παναγούλα, να κόβει τις μαργαρίτες και τα λοιπά άνθη και στη συνέχεια να τα εναποθέτει στα πόδια σου γιατί ως γνωστόν τα λελούδια δε μιλάνε... ντροπής ρε κοπέλα... ντροπής... λυπήσου το το παλικάρι...
Η Βλάχα: Στίχοι Περικλής Σούρλας, Μουσική Κώστας Πίτσος, Εκτέλεση (κυριολεκτική) Γιώργος Βελισσάρης «Άιντε να χα να χα να χα τη γειτόνισσα τη βλάχα που τη βλέπω και δακρύζω κι όλο την καλημερίζω (δις) άιντε να χα να χα να χα τη γειτόνισσα τη βλάχα να πηγαίνω μουσαφίρης μήπως γίνω νοικοκύρης (δις) να τη βλέπω παραπάνω και κουβέντα να της πιάνω»
Και αυτό είναι άσμα. Ναι φίλοι. Είναι άσμα. Είναι άσμα με αστυνομικό αλγόριθμο. Ο παλίκαρος ο επαρχιώτης ο σωστός, ο μόρτης, ο μάγκας του χωριού, ο περιζήτητος τσιφιλικάς ερωτεύτηκε. Και καθώς οπαδός του ρητού «παπούτσι από τον τόπο σου» ηράσθην σφόδρα τη βλαχούλα τη γειτονισσοπούλα. Και ένεκα που είναι μικρά η κυρά ένεκα του κλειστού της κενωνίας το παλικάρι καταστρώνει σχέδιο... σου λέει την έχω γειτόνισσα. Θα ξεμείνω λίγο από ζάχαρη, λίγο από καφέ, λίγο από... οτιδήποτε ε θα με συντρέξει καθότι γειτονόπουλο. Βέβαια για να μη δώσει και δικαίωμα στους γονείς, θέλει να της πιάνει και την κουβέντα... πονηρός ο βλάχος... αμ πως...
Το Ραβασάκι: Στίχοι: Αλέκος Κιτσάκης & Ανδρέας Κίτσης, Μουσική: Κώστας Σούκας Εκτέλεση: Πολλοί «Ρίξε μου το ραβασάκι κάτω από το τραπεζάκι γράψε το τηλέφωνό σου το όνομα το επίθετο σου. Έτσι γίνεται στα γλέντια πάντοτε με κόλπα τέτοια πάνε βροχή τα ραβασάκια κάτω από τα τραπεζάκια (δις)»
Το τραγούδι με τον επιμορφωτικό χαρακτήρα. Βεβαίως... τι δεν κατάλαβες?! Σου μαθαίνει τι γίνεται στα κλασικά, παραδοσιακά γλέντια. Να ρε παιδί μου... όταν κάποιος κοζάρει μια κοπέλα και της κλείνει το μάτι αλλά αυτή δεν καταλαβαίνει, τότε ο άνδρας της ιστορίας, την πλησιάζει και της λέει να του γράψει όνομα, επίθετο και τηλέφωνο. Είναι ευγενής ο φίλος... να ξέρει με ποια έχει να κάνει. Γιατί μετά θα πάει για πληροφορίες... θα ρωτάει για την τάδε και το γενεολογικό της δέντρο... ε μην πάρει -σε όποια κατάσταση το ρήμα...- (πρόστυχο είναι το μυαλό το δικό σου) και γουρούνι στο σακί... να έχει τουλάχιστον ονομασία προέλευσης... να είναι ΠΟΠ.. σαν τη φέτα ένα πράμα...
Όταν το ανοίξεις: Στίχοι: Αργύρης Αράπης -μη γελάς σε βλέπω... ντροπή...- Μουσική... αγνοείται, Εκτέλεση: Μάκης Δημάκης «Ε, όταν το ανοίξεις πάρεις αναφορές Σου στειλα να ξέρεις άλλες χίλιες φορές Δεν αντέχω (δις) Όταν απαντήσεις θέλω να το σκεφτείς Σε μένα που αγάπησες τι πρέπει να πεις Που δε σ' έχω (δις) [...] Μια στιγμή στο χρόνο έλα γίνε το φως Στο χω ξαναπεί εγώ κανείς κανενός Πως δεν είναι πως δεν είναι»
Νταξ._ Όλη η φιλοσοφία σε ένα τραγούδι. Έγραψε ο Αράπης! Τη σκουντάει «Ε» για να πάρει τα χαμπάρια της... και μετά την πληροφορεί ότι δεν αντέχει. Στη συνέχεια, δε, κάνει πρόμο σε προηγούμενο του τραγούδι με τον ευστοχότατο και ειλικρινέστατο τίτλο «κανείς δεν είναι κανενός». Παρόλα αυτά όμως τηνε τέλει... και τηνε τέλει πολλές... να δεις που στο τέλος θα την αφήσει και η σκύλα γυναίκα θα το μετανιώσει αλλά το παλικάρι θα ναι αλλού... και πολύ καλά θα κάνει... εεεεεεμα...
Η πιο ωραία στην Ελλάδα: Στίχοι: Κωνσταντίνος (Περσόνας) (;) Μουσική: Filip Miletic Εκτέλεση: ο στιχουργός... «Από τη στιγμή που φάνηκες μπροστά μου Χτυπάει σαν τρελή για σένα η καρδιά μου Σάρκα και οστά παίρνουν τα όνειρά μου Και μ' ένα βλέμμα σου ξεχνάω τ' ονομά μου Άιντε, ποια δύναμη να βρω, Να ρθω να σου μιλήσω, κάτι να σου πω, Πρέπει να φτιαχτώ Μήπως καταφέρω και ρθω... Ζαλίζομαι απ το πολύ ποτό, τα χείλη σου μυρίζουν αλκοόλ Μα δεν με νοιάζει, δεν με πειράζει, απλώς θέλω να τα γευτώ. Τίκα, τάκα, τίκα, τακ... Άκου πως ηχεί η καρδιά μου για σένα, παλαμάκια σου χτυπά, στο ρυθμό της χόρεψε εσύ για μένα»
Την πρώτη φορά που το άκουσα νόμιζα ότι ήταν τρολ. Δεν πίστευα ότι υπάρχει. Αλήθεια. Απείλησα μέχρι και με απουσία μια κοπέλα που ήθελε να το βάλει να το ακούσω... μετά απόρησα και είπα να το ξανακούσω. Και τότε κατάλαβα... Κατάλαβα το ζόρι του καλλιτέχνη Περσόνα. Ειλικρινά. Όχι. Ο ανθρωπος υποφέρει. Βλέπει σου λέει την τύπισσα και παραλύει. Τα χάνει. Κάτι σαν το τρακ που πάθαινε ο Παράβας όταν έβλεπε την Μπέτυ Αρβανίτη. Πίνει. Την προσεγγίζει. Η τύπισσα προφανώς ψιλή, προφανώς κόκαλο μυρίζει αλκοόλ. Μα δεν τον νοιάζει. Δεν τον πειράζει. Θέλει να γευτεί τα χείλη της. Και από το τρακ ο δόλιος την παρομοιάζει και με τον Ορέστη Μακρή τον μπεκρή αφού τα χείλη της μυρίζουν αλκοόλ. Φαντάσου... και κάνει και Τίκα, τάκα, τίκα, τακ η καρδούλα του... τι να πω... κουράγιο παλικάρι... τι την ήθελες τη μορφονιά... μόνο για τα ουίσκια της -ναι ναι ουισκια και κοσμοπόλιταν θα πίνει η μορφονιά- θα θες ένα σκασμό λεφτά... κι έχουμε και κρίση... και τι θα πει η μαμά... δεν κάνει αυτή για σένα πουλάκι... παραδέξου το...
Χάθηκες φίλη/φίλε αναγνώστη; Αααα κακώς... αλλά μην αγχώνεσαι ευτυχώς είμαι εγώ εδώ να αποκαταστήσω τα πράγματα. Η δόλια εγώ δεν ακούω ελληνική μουσική. Ωραία άσχημα δεν ξέρω... και η ελληνική μουσική που αγαπώ "κλείνει" στο ρεμπέτικο, στο νέο κύμα και σε συνθέτες όπως ο Μούτσης, ο Λοίζος, ο Καλδάρας, ο Πάνου, ο Κουγιουμτζής, ο Αλκαίου... τέλος πάντων, άλλη κουβέντα...
Έπρεπε, ωστόσο, να γίνει η εισαγωγή για να καταλάβεις το δράμα μου όταν πληροφορήθηκα ότι οι περισσότερες λέξεις της πρώτης πρότασης συνιστούν τραγούδια. Ναι ναι τραγούδια!!! Ναι λέμε! Απ αυτά που τραγουδούν οι σεκλετισμένοι, οι μοδάτοι και οι λοιποί. Μα ναι... είναι αυτά που υιοθετούν οι κλαρινογαμπροί στα μπουζουξίδικα -επίτηδες ανορθόγραφο- που σεκλετίζονται... δε με πιστεύεις; Γιαααα έλα μαζί μου αν τολμάς...
Μάδαγες τις Μαργαρίτες: Στίχοι, μουσική... θα σε γελάσω... «Μάδαγες τις μαργαρίτες για να δεις αν σ' αγαπώ κι έκλαιγες κρυφά τις νύχτες βρε παραπονιάρικο/δεν μιλούν οι μαργαρίτες δεν μιλούνε τα λουλούδια κι άδικα καλέ μου τα ρωτάς»...
Τις μάδαγε και ουχί μαδούσε ο άνθρωπας, ο άντρας ο βαρύς τις μαργαρίτες. Τον τάραξε τον κήπο της κυρά Παναγούλας σου λέω. Οικόπεδο το χε κάνει. Και γιατί; Για να μάθει αν τον θέλει η μαντάμ τραγουδιάρα που ακούει στο όνομα Βίλλυ Ραζή. Ξανθή -δεν θέλω ταυτίσεις- με το μωβ της Μεγάλης Παρασκευής στο μπουζουκέ του και μαύρα γάντια ποζάρει ετοιμοπόλεμη. Γιατί η κοπελιά τον αγαπά... δεν του το λεγες ρε κορίτσι μου να μην τον ταλαιπωράς -ναι ναι ταλαιπωράς καλά διαβάζεις-... παρά έχεις δημιουργήσει τον εξής χαμούλι: τον άντρα τον στακάτο τον κλαρινογαμπρό να περνάει από την κυρά Παναγούλα, να κόβει τις μαργαρίτες και τα λοιπά άνθη και στη συνέχεια να τα εναποθέτει στα πόδια σου γιατί ως γνωστόν τα λελούδια δε μιλάνε... ντροπής ρε κοπέλα... ντροπής... λυπήσου το το παλικάρι...
Η Βλάχα: Στίχοι Περικλής Σούρλας, Μουσική Κώστας Πίτσος, Εκτέλεση (κυριολεκτική) Γιώργος Βελισσάρης «Άιντε να χα να χα να χα τη γειτόνισσα τη βλάχα που τη βλέπω και δακρύζω κι όλο την καλημερίζω (δις) άιντε να χα να χα να χα τη γειτόνισσα τη βλάχα να πηγαίνω μουσαφίρης μήπως γίνω νοικοκύρης (δις) να τη βλέπω παραπάνω και κουβέντα να της πιάνω»
Και αυτό είναι άσμα. Ναι φίλοι. Είναι άσμα. Είναι άσμα με αστυνομικό αλγόριθμο. Ο παλίκαρος ο επαρχιώτης ο σωστός, ο μόρτης, ο μάγκας του χωριού, ο περιζήτητος τσιφιλικάς ερωτεύτηκε. Και καθώς οπαδός του ρητού «παπούτσι από τον τόπο σου» ηράσθην σφόδρα τη βλαχούλα τη γειτονισσοπούλα. Και ένεκα που είναι μικρά η κυρά ένεκα του κλειστού της κενωνίας το παλικάρι καταστρώνει σχέδιο... σου λέει την έχω γειτόνισσα. Θα ξεμείνω λίγο από ζάχαρη, λίγο από καφέ, λίγο από... οτιδήποτε ε θα με συντρέξει καθότι γειτονόπουλο. Βέβαια για να μη δώσει και δικαίωμα στους γονείς, θέλει να της πιάνει και την κουβέντα... πονηρός ο βλάχος... αμ πως...
Το τραγούδι με τον επιμορφωτικό χαρακτήρα. Βεβαίως... τι δεν κατάλαβες?! Σου μαθαίνει τι γίνεται στα κλασικά, παραδοσιακά γλέντια. Να ρε παιδί μου... όταν κάποιος κοζάρει μια κοπέλα και της κλείνει το μάτι αλλά αυτή δεν καταλαβαίνει, τότε ο άνδρας της ιστορίας, την πλησιάζει και της λέει να του γράψει όνομα, επίθετο και τηλέφωνο. Είναι ευγενής ο φίλος... να ξέρει με ποια έχει να κάνει. Γιατί μετά θα πάει για πληροφορίες... θα ρωτάει για την τάδε και το γενεολογικό της δέντρο... ε μην πάρει -σε όποια κατάσταση το ρήμα...- (πρόστυχο είναι το μυαλό το δικό σου) και γουρούνι στο σακί... να έχει τουλάχιστον ονομασία προέλευσης... να είναι ΠΟΠ.. σαν τη φέτα ένα πράμα...
Όταν το ανοίξεις: Στίχοι: Αργύρης Αράπης -μη γελάς σε βλέπω... ντροπή...- Μουσική... αγνοείται, Εκτέλεση: Μάκης Δημάκης «Ε, όταν το ανοίξεις πάρεις αναφορές Σου στειλα να ξέρεις άλλες χίλιες φορές Δεν αντέχω (δις) Όταν απαντήσεις θέλω να το σκεφτείς Σε μένα που αγάπησες τι πρέπει να πεις Που δε σ' έχω (δις) [...] Μια στιγμή στο χρόνο έλα γίνε το φως Στο χω ξαναπεί εγώ κανείς κανενός Πως δεν είναι πως δεν είναι»
Νταξ._ Όλη η φιλοσοφία σε ένα τραγούδι. Έγραψε ο Αράπης! Τη σκουντάει «Ε» για να πάρει τα χαμπάρια της... και μετά την πληροφορεί ότι δεν αντέχει. Στη συνέχεια, δε, κάνει πρόμο σε προηγούμενο του τραγούδι με τον ευστοχότατο και ειλικρινέστατο τίτλο «κανείς δεν είναι κανενός». Παρόλα αυτά όμως τηνε τέλει... και τηνε τέλει πολλές... να δεις που στο τέλος θα την αφήσει και η σκύλα γυναίκα θα το μετανιώσει αλλά το παλικάρι θα ναι αλλού... και πολύ καλά θα κάνει... εεεεεεμα...
Η πιο ωραία στην Ελλάδα: Στίχοι: Κωνσταντίνος (Περσόνας) (;) Μουσική: Filip Miletic Εκτέλεση: ο στιχουργός... «Από τη στιγμή που φάνηκες μπροστά μου Χτυπάει σαν τρελή για σένα η καρδιά μου Σάρκα και οστά παίρνουν τα όνειρά μου Και μ' ένα βλέμμα σου ξεχνάω τ' ονομά μου Άιντε, ποια δύναμη να βρω, Να ρθω να σου μιλήσω, κάτι να σου πω, Πρέπει να φτιαχτώ Μήπως καταφέρω και ρθω... Ζαλίζομαι απ το πολύ ποτό, τα χείλη σου μυρίζουν αλκοόλ Μα δεν με νοιάζει, δεν με πειράζει, απλώς θέλω να τα γευτώ. Τίκα, τάκα, τίκα, τακ... Άκου πως ηχεί η καρδιά μου για σένα, παλαμάκια σου χτυπά, στο ρυθμό της χόρεψε εσύ για μένα»
Την πρώτη φορά που το άκουσα νόμιζα ότι ήταν τρολ. Δεν πίστευα ότι υπάρχει. Αλήθεια. Απείλησα μέχρι και με απουσία μια κοπέλα που ήθελε να το βάλει να το ακούσω... μετά απόρησα και είπα να το ξανακούσω. Και τότε κατάλαβα... Κατάλαβα το ζόρι του καλλιτέχνη Περσόνα. Ειλικρινά. Όχι. Ο ανθρωπος υποφέρει. Βλέπει σου λέει την τύπισσα και παραλύει. Τα χάνει. Κάτι σαν το τρακ που πάθαινε ο Παράβας όταν έβλεπε την Μπέτυ Αρβανίτη. Πίνει. Την προσεγγίζει. Η τύπισσα προφανώς ψιλή, προφανώς κόκαλο μυρίζει αλκοόλ. Μα δεν τον νοιάζει. Δεν τον πειράζει. Θέλει να γευτεί τα χείλη της. Και από το τρακ ο δόλιος την παρομοιάζει και με τον Ορέστη Μακρή τον μπεκρή αφού τα χείλη της μυρίζουν αλκοόλ. Φαντάσου... και κάνει και Τίκα, τάκα, τίκα, τακ η καρδούλα του... τι να πω... κουράγιο παλικάρι... τι την ήθελες τη μορφονιά... μόνο για τα ουίσκια της -ναι ναι ουισκια και κοσμοπόλιταν θα πίνει η μορφονιά- θα θες ένα σκασμό λεφτά... κι έχουμε και κρίση... και τι θα πει η μαμά... δεν κάνει αυτή για σένα πουλάκι... παραδέξου το...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου