Η εξομολόγηση μιας Ζαρτιέρας...

«Κάτσε μωρό μου να ανάψω ένα τσιγάρο... έχω πολλά να πω, λίγο χρόνο να τα εκφράσω και σε πολύ πόνο να ανατρέξω... κι αυτός ο διάβολος είναι η καλύτερη παρέα...» λέει και χύνεται ράθυμα και νωχελικά στην μαύρη πολυθρόνα του δωματίου, τραβάει μια γερή ρουφηξιά από το τσιγάρο της, διπλώνεται και ξεκινάει την αφήγηση...
«Σε μένα που βλέπεις, μωρό μου, πρέπει να στήσουν αδριάντα... δεν το λέω ψωνίστικα. Αν ήξερες πόσοι και πόσα μου χρωστάνε. Άντρες γυναίκες. Βλέπεις δεν έχω φύλο. Με προτιμούν όλοι. Έχω σώσει κι έχω σωθεί. Έχω εμπνεύσει κι έχω εμπνευστεί. Είμαι το πρωτογενές μωρό μου. Είμαι η Μούσα των αντρών και το όπλο των γυναικών. Είμαι το σπίρτο του μυαλού και το αξεσουάρ της σάρκας. Χα... -της φεύγει ένα αχνό γελάκι που μοιάζει περισσότερο με μηδίαμα- ξέρεις ποιο είναι το παράδοξο μωρό μου; Ότι ορισμένοι επιμένουν να με κακοποιούν. Επικαλούνται το πάθος και με εκτελούν... με σκίζουν, με βιάζουν στην προσπάθειά τους να ικανοποιήσουν κάθε άγριο και βάρβαρο ένστικτο που τους πολιορκεί...
Οι ιερόσυλοι... με βρωμίζουν, με πετούν... νομίζουν ότι είμαι αντικείμενο. Εγώ αντικείμενο. Ας καγχάσω μωρό μου... εγώ που έχω ταυτιστεί με το μπουρλέσκ... εγώ που κυκλοφορούσα στην αμαρτωλή για πολλούς ηλίθιους Μονμάρτη... εγώ που μεσουράνησα την εποχή του μεσοπολέμου στα καμπαρέ του Βερολίνου... εγώ που έφερα το πάθος και τη λαγνεία στα κρεβάτια τους... εγώ που έκανα άντρες τα αγόρια και γυναίκες τα κορίτσια. Γιατί ξέρουν ότι είμαι το υπέρτατο. Γιατί όλες ανεβαίνουν φορώντας με με ψιλοτάκουνο και όλοι υποκλίνονται σαν με φαντάζονται.
Εγώ που είμαι συνώνυμο του πάθους και εχθρός της ευτέλειας. Πόσοι και πόσοι δεν παραμίλησαν βλέποντας με. Πόσοι ανακάλυψαν αυτό που έχουν ανάμεσα στα πόδια τους σαν προσπαθούσαν να με κοιτάξουν κλεφτά... να κλέψουν μια στιγμή μαζί μου για να χουν κάτι να θυμούνται στις ατέλειωτες στιγμές της θλιβερής τους μοναξιάς.

Εγώ μωρό μου είμαι ακριβή. Εγώ βλέπεις γεμίζω τα κενά. Οι γυναίκες λυσσούν να με αποκτούν και οι άντρες λατρεύουν να με αγγίζουν. Ξέρεις πόσους γάμους έχω σώσει; Πόσες σχέσεις; Δεν έχεις ιδέα μωρό μου. Σκέψου ότι είμαι το πρώτο πράγμα που αγοράζει μια γυναίκα όταν αποφασίζει να παίξει το παιχνίδι της αποπλάνησης. Και είμαι το πρώτο ζητούμενο στη φαντασίωση ενός άντρα. Να ξερες μόνο πόσοι μου χρωστούν αλησμόνητες στιγμές πάθους που έζησαν...
Κι όμως μωρό μου έχω παράπονο. Έχω παράπονο γιατί κοντεύω να χαρακτηριστώ. Στο είπα και πριν. Έχουν αρχίσει να με συνδέουν με την φτήνεια. Ναι. Έχουν αρχίσει να με αντιμετωπίζουν ως αυτονόητο. Δεν είμαι αυτονόητο μωρό μου. Εγώ αγάπη μου είμαι ιδέα. Είμαι φαντασία. Είμαι φαντασίωση που οδηγεί στην πράξη. Μα για να φτάσεις στην πράξη πρέπει να νιώθεις.
Θυμάμαι στα «σπίτια» του Μπουένος Άιρες, εκεί όπου οι άντρες χόρευαν τάνγκο τις γυναίκες που με φορούσαν με καμάρι υπήρχε ερωτισμός, πάθος, αέρας... Κοιτώ το υπέρτατο και θλίβομαι για το τώρα. Γιατί τώρα κανείς δεν νιώθει τίποτα. Νιώθει βιολογική ανάγκη. Μα τίποτα που να έρχεται από μέσα. Είναι ανίκανοι οι άντρες να αισθανθούν ηδονή και οι γυναίκες να την ικανοποιήσουν.  Γιατί πλέον τα αρσενικά έχουν πάψει να είναι αρσενικά και οι γυναίκες δεν είναι γυναίκες. Με φορούν γιατί ξέρουν ότι θα ερεθίσουν τη φαντασία του άντρα. Ελάχιστες με φορούν με δέος. Ελαχιστότερες μου παρέχουν την φροντίδα που μου αρμόζει και ακόμα πιο λίγες αισθάνονται όταν με φορούν.
Με πνίγει το παράπονο μωρό μου. Θα στο επαναλάβω. Επιμένουν να με κάνουν φτηνή εκείνοι που ξεπουλούν συναισθήματα και έννοιες για ένα οφθαλμόλουτρο. Και θα στο ξαναπώ μωρό μου έτσι για να το εμπεδώσεις... Είχα συνηθίσει να ταυτίζομαι με τον έρωτα και τον αισθησιασμό. Δεν είχα συνηθίσει να είμαι ένα φετίχ σε ιδρωμένα σεντόνια από φτηνές και γρήγορες συνευρέσεις.
Το απεχθάνομαι αυτό μωρό μου. Ξέρεις τι σιχαίνομαι μωρό μου; Ότι οι άνθρωποι κλείνονται. Περιορίζονται. Από φόβο. Από ανασφάλεια. Από φτώχεια. Από έλλειψη πνεύματος. Κάποτε με κούμπωναν αντρικά χέρια στο γυναικείο σώμα... τώρα απλά με περιφέρουν ως τρόπαιο. Αηδία μωρό μου. Θα ξερνούσα μα δεν έχω στόμα. Γι αυτό κι εγώ θα σβήσω. Θα πετάξω το τελευταίο μου τσιγάρο. Θα πάρω μια δυνατή ανάσα και θα χαθώ στα άδυτα μου.
Εύχομαι με αυτή μου την εξομολόγηση να σε έκανα να φανταστείς πως είναι να ζεις με αισθησιασμό και όχι με προστυχιά. Έχεις αρχίσει να μπερδεύεις τις έννοιες μωρό μου. Εύχομαι να κατάλαβες τον λόγο που υπάρχω. Εύχομαι την επόμενη φορά που θα με δεις να μου φερθείς όπως μου αξίζει... Κατάλαβες μωρό μου...;»

Cook, Rock or... Die...?!

Αφιερωμένο στα μαγειράκια μου το σημερινό... Ποια μαγειράκια μου θα με ρωτήσεις τώρα... Εν τάχυ, λοιπόν, να σου πω φίλη/φίλε μου ότι έχω την τύχη να ανήκω στο δυναμικό της πειραματικής σχολής ΠΣΕΚ Καλαμακίου του ΟΑΕΔ, όπου «βγάζει» μαγείρους και ξενοδοχοϋπαλλήλους. Κοινό μυστικό βέβαια είναι ότι έχω αδυναμία στους μάγειρες ή στα μαγείρια ή στα μαγειράκια μου... όπως θες πες το...
Δύο τμήματα, μια ειδικότητα. Μια λέξη ... «Μάγειρας». Μάλιστα. Και άντε βγάλε άκρη. Κι όμως... η άκρη βγαίνει περίφημα και με τον καλύτερο τρόπο. Γιατί βλέπεις οι συγκεκριμένοι είναι ταλαντούχοι, προικισμένοι, με φαντασία και δίψα για δημιουργία... κι εγώ απλά νιώθω μεγάλη χαρά και τιμή που τους γνώρισα. Γιατί ο Αόριστος; Μα επειδή κάπου εδώ τελειώνει το θεωρητικό μέρος της εκπαίδευσής τους και θα «φύγουν» για την πρακτική τους άσκηση σε μεγάλα ξενοδοχεία της χώρας. Θα ήθελα λοιπόν να σας τους... συστήσω, αρχίζοντας από το τμήμα των τριτοετών...
Γ ΕΤΟΣ ΜΑΓΕΙΡΙΚΟ: Αν ήταν τραγούδι θα μπορούσαν να είναι το «Passenger» του Ίγκι Ποπ. Αν ήταν φαγητό θα ήταν μια παέγια. Αν ήταν βιβλίο θα ήταν το «Τα άνθη του Κακού» του Μπωντλαίρ ή το «Στην Υγειά των Τρελών» του Κέρουακ. Ειρηλένα, Αντώνης, Σίσυ, Χρήστος Δ., Ηλίας, Χρήστος Λ, Δημήτρης, Σταύρος, Γιώργος Κ., Χρήστος Κ., Γιώργος Π., Μαρία, Ροδούλα, Ελένη, Γωγώ, Αλέξανδρος, Σταύρος, Βαγγέλης ή Έλσι και Άγγελος. Δεκαεννέα παιδιά, δεκαεννέα ιστορίες. Όταν πρωτομπήκα στο τμήμα τους βρήκα αυτούς τους ανθρώπους να με κοιτάζουν παράξενα. Βλέπεις είχαν μάλλον παράξενο παρελθόν με τα Γερμανικά... άουτς! Αρχίσαμε να μιλάμε, εγώ δηλαδή, και κάπως έτσι άρχισε να σπάει ο πάγος. Κάθε Πέμπτη τις πρώτες δύο ώρες Γερμανικά με τους 19 αυτούς τύπους. Ένας αριστερός συνειδητοποιημένος -που δεν διαβάζει τις 50 αποχρώσεις του Γκρι και που σίγουρα δεν πρεσβεύει ότι ο Μαρξ λέει βλακείες-, ένας τρελαμένος Βάζελος με ωραία μούρλια, ένας πιο μυστήριος τύπος, ένας άλλος έξω καρδιά... και οι κυρίες... συγκεντρωμένες -είμαι ευγενής εγώ-, με τους προβληματισμούς και τα άγχη τους. Ένας άλλος τύπος αρκετά θορυβώδης -τις περισσότερες φορές ανούσια- και το παρεάκι των συνειδητοποιημένων. Και κάπου εκεί μπαίνει και ο τύπος που ακούει Μάκη Δημάκη και ο άλλος που ακούει χιπ χοπ -από τον οποίο εύχομαι να ακούσω ρίμες του σύντομα. Δεκαεννιά τύποι ανθρώπων που η πρώτη εντύπωση που μου έδωσαν είναι ότι είχα μπει σε μια επαγγελματική κουζίνα εν ώρα αιχμής. Τόσο αντίθετοι μεταξύ τους μα τόσο δεμένοι. Σίγουρα έχουν διαφορές μεταξύ τους. Μα ποια οικογένεια δεν έχει.


Σίγουρα είχαν τις κόντρες τους, αλλά πάλι... σε όλες τις σχέσεις υπάρχουν. Μούρες έξυπνες, μούρες που απλά γουστάρουν αυτό που κάνουν και που ναι... είναι λίγο πολύ -δεν έχει σημασία το ποσοστό- έτοιμοι να ανεβάσουν επίπεδο. Αγόρια που σε τρελαίνουν με διάφορα αλλά που όταν σε πιάνουν από το μπράτσο και σε συνοδεύουν στο κτίριο ή που σου κάνουν παρέα για ένα ρημάδι τσιγάρο στο προαύλιο του Σχολείου. Κορίτσια τσαούσες που ξέρουν να επιβάλλουν παρουσία και να στιλώνουν τα πόδια υποστηρίζοντας άποψη. Κορίτσια ερωτευμένα και αγόρια προσηλωμένα. Εικόνες όμορφες. Εικόνες σπάνιες που ναι ρε παιδί μου κάποια στιγμή πρέπει να ακουστεί ένα μπράβο. Ένα τμήμα που παρά τις αντιθέσεις έχει αλήθεια. Έχει μπέσα. Μιλάς και ακούγεσαι.... έστω κι αν χτυπάς λίγο το χέρι στο τραπέζι-έδρα (πονούσε να ξέρετε... σνιφ). Τμήμα που συννενοήσαι. Τύποι λατρεμένοι που εύκολα θα μπορούσαν να συγκροτήσουν ορχήστρα. Καλοκουρδισμένα όργανα έτοιμα να αποδώσουν τα μέγιστα υπό τις οδηγίες ενός έμπειρου μαέστρου... θέλω να σας, να τους ευχαριστήσω για τις στιγμές που μοιραστήκαμε. Στιγμές έντονες, στιγμές αλήθειας, στιγμές ομερτά (καταλαβαίνουν) στιγμές όμορφες... Παίδες ήταν τιμή μου που συνεργαστήκαμε.. (φεύγω από αυτούς, συγκινήθηκα... φευ)
Β' ΕΤΟΣ ΜΑΓΕΙΡΙΚΟ: Εντάξει. Εδώ φτάνουμε στην αρμονία... οκ με κάποια φάλτσα αλλά η ατέλεια δεν είναι εκείνη που δίνει έμφαση στην τελειότητα...;  αναρωτιέμαι... πάντως αν ήταν φαγητό θα ήταν ένα Φο Φιλέ κι αν ήταν μουσική θα ήταν η «Ωδή στη Χαρά» του Μπετόβεν...ας τους συστήσω λοιπόν... Δημήτρης, Μαρία, Χάρης, Σοφινίκη, Βενιαμίν, Γιάννης, Άννα, Λευτέρης, Αναστασία, Χρήστος, Τζέισον, Σωκράτης, Σέρτζιο, Άγγελος, Γιώργος, Αλέξης, Μοχάμεντ - Ανέστης, Ηλίας, Αντώνης, Κωνσταντίνα, Βασίλης. Αντροκρατούμενο τμήμα με απίστευτα ταλέντα. Ένας σκιτσογράφος (Χρήστος), ένας ποδοσφαιρόφιλος ΟΣΦΠ (Λευτεράκη σου θυμίζει κάτι...;), μια χορεύτρια με διακρίσεις (Αναστασία), ένας καλλιτέχνης (Τζέισον...;) ένας χιπ χοπερ (Ηλία μου), μια ζωγράφος (Σοφινίκη) ... βλέπεις ότι τα παιδιά μου, τα μαγειράκια μου μετράνε. Καλλιτεχνικές φλέβες. Είναι ωραίο τμήμα. Πειθαρχημένο. Ίσως και λίγο ψαρωμένο. Έχουν μια παιδιάστικη αφέλεια. Τους αγαπώ. Τον καθένα και για άλλον λόγο. Τον Αλέξη όταν «τρολάρει», τον Αντώνη όταν γελάει στραβά, τον Σέρτζιο με το μπλαζέ ύφος, τον Μπεν που είναι γλύκας, τον Σωκράτη ή Άκη ή το Κορμί, τον Μοχάμεντ - Ανέστη τον ευγενικό και ευαίσθητο, την Κωνσταντίνα το Αγρίνιο τον Άγγελο τον Κερκυραίο που τον θέλω σε σιντί γιατί απλά μου φτιάχνει τη διάθεση.. ακόμα και τον Κουφομήτσο... παιδιά με θέληση. Παιδιά που καλύπτονται και εκτίθενται με ασύλληπτη ευκολία. Κι αυτό το τμήμα έχει αλήθεια. Κι αυτό το τμήμα έχει μπέσα... νταξ όχι όπως οι τριτοετείς ... Ίσως το τμήμα με την μεγαλύτερη θέληση να μάθουν. Και ίσως το τμήμα που μ' έχει ακούσει να τους υπογραμμίζω άσχημες συμπεριφορές. Όχι με πολλά λόγια. Όχι. Λίγα. Αρκετά για να κοκκινήσουν. Γιατί αυτοί εδώ οι τύποι ξέρουν να κοκκινίζουν. Κι αυτό το εκτιμώ. Δείχνει αθωότητα. Κι εγώ υποκλίνομαι στην αθωότητα. Είναι ένα τμήμα γελαστό. Γελάνε όλοι. Χωρίς λόγο. Παιδιά εύθυμα και πρόθυμα. Δεν τους πλέκω το εγκώμιο και το ξέρουν πολύ καλά. Ένα πράγμα έχω να σας πω... εξελιχθείτε. Αφήστε τη φαντασία σας να σας οδηγήσει εκεί που χρειάζεται να πάτε.
Και επειδή συγκινήθηκα θα κλείσω μ' αυτό και ένα χειροκρότημα που θα το αποδώσω όρθια «Και οι 39 είστε υπέροχοι»!