Αφιερωμένο στα μαγειράκια μου το σημερινό... Ποια μαγειράκια μου θα με ρωτήσεις τώρα... Εν τάχυ, λοιπόν, να σου πω φίλη/φίλε μου ότι έχω την τύχη να ανήκω στο δυναμικό της πειραματικής σχολής ΠΣΕΚ Καλαμακίου του ΟΑΕΔ, όπου «βγάζει» μαγείρους και ξενοδοχοϋπαλλήλους. Κοινό μυστικό βέβαια είναι ότι έχω αδυναμία στους μάγειρες ή στα μαγείρια ή στα μαγειράκια μου... όπως θες πες το...
Δύο τμήματα, μια ειδικότητα. Μια λέξη ... «Μάγειρας». Μάλιστα. Και άντε βγάλε άκρη. Κι όμως... η άκρη βγαίνει περίφημα και με τον καλύτερο τρόπο. Γιατί βλέπεις οι συγκεκριμένοι είναι ταλαντούχοι, προικισμένοι, με φαντασία και δίψα για δημιουργία... κι εγώ απλά νιώθω μεγάλη χαρά και τιμή που τους γνώρισα. Γιατί ο Αόριστος; Μα επειδή κάπου εδώ τελειώνει το θεωρητικό μέρος της εκπαίδευσής τους και θα «φύγουν» για την πρακτική τους άσκηση σε μεγάλα ξενοδοχεία της χώρας. Θα ήθελα λοιπόν να σας τους... συστήσω, αρχίζοντας από το τμήμα των τριτοετών...
Γ ΕΤΟΣ ΜΑΓΕΙΡΙΚΟ: Αν ήταν τραγούδι θα μπορούσαν να είναι το «Passenger» του Ίγκι Ποπ. Αν ήταν φαγητό θα ήταν μια παέγια. Αν ήταν βιβλίο θα ήταν το «Τα άνθη του Κακού» του Μπωντλαίρ ή το «Στην Υγειά των Τρελών» του Κέρουακ. Ειρηλένα, Αντώνης, Σίσυ, Χρήστος Δ., Ηλίας, Χρήστος Λ, Δημήτρης, Σταύρος, Γιώργος Κ., Χρήστος Κ., Γιώργος Π., Μαρία, Ροδούλα, Ελένη, Γωγώ, Αλέξανδρος, Σταύρος, Βαγγέλης ή Έλσι και Άγγελος. Δεκαεννέα παιδιά, δεκαεννέα ιστορίες. Όταν πρωτομπήκα στο τμήμα τους βρήκα αυτούς τους ανθρώπους να με κοιτάζουν παράξενα. Βλέπεις είχαν μάλλον παράξενο παρελθόν με τα Γερμανικά... άουτς! Αρχίσαμε να μιλάμε, εγώ δηλαδή, και κάπως έτσι άρχισε να σπάει ο πάγος. Κάθε Πέμπτη τις πρώτες δύο ώρες Γερμανικά με τους 19 αυτούς τύπους. Ένας αριστερός συνειδητοποιημένος -που δεν διαβάζει τις 50 αποχρώσεις του Γκρι και που σίγουρα δεν πρεσβεύει ότι ο Μαρξ λέει βλακείες-, ένας τρελαμένος Βάζελος με ωραία μούρλια, ένας πιο μυστήριος τύπος, ένας άλλος έξω καρδιά... και οι κυρίες... συγκεντρωμένες -είμαι ευγενής εγώ-, με τους προβληματισμούς και τα άγχη τους. Ένας άλλος τύπος αρκετά θορυβώδης -τις περισσότερες φορές ανούσια- και το παρεάκι των συνειδητοποιημένων. Και κάπου εκεί μπαίνει και ο τύπος που ακούει Μάκη Δημάκη και ο άλλος που ακούει χιπ χοπ -από τον οποίο εύχομαι να ακούσω ρίμες του σύντομα. Δεκαεννιά τύποι ανθρώπων που η πρώτη εντύπωση που μου έδωσαν είναι ότι είχα μπει σε μια επαγγελματική κουζίνα εν ώρα αιχμής. Τόσο αντίθετοι μεταξύ τους μα τόσο δεμένοι. Σίγουρα έχουν διαφορές μεταξύ τους. Μα ποια οικογένεια δεν έχει.
Σίγουρα είχαν τις κόντρες τους, αλλά πάλι... σε όλες τις σχέσεις υπάρχουν. Μούρες έξυπνες, μούρες που απλά γουστάρουν αυτό που κάνουν και που ναι... είναι λίγο πολύ -δεν έχει σημασία το ποσοστό- έτοιμοι να ανεβάσουν επίπεδο. Αγόρια που σε τρελαίνουν με διάφορα αλλά που όταν σε πιάνουν από το μπράτσο και σε συνοδεύουν στο κτίριο ή που σου κάνουν παρέα για ένα ρημάδι τσιγάρο στο προαύλιο του Σχολείου. Κορίτσια τσαούσες που ξέρουν να επιβάλλουν παρουσία και να στιλώνουν τα πόδια υποστηρίζοντας άποψη. Κορίτσια ερωτευμένα και αγόρια προσηλωμένα. Εικόνες όμορφες. Εικόνες σπάνιες που ναι ρε παιδί μου κάποια στιγμή πρέπει να ακουστεί ένα μπράβο. Ένα τμήμα που παρά τις αντιθέσεις έχει αλήθεια. Έχει μπέσα. Μιλάς και ακούγεσαι.... έστω κι αν χτυπάς λίγο το χέρι στο τραπέζι-έδρα (πονούσε να ξέρετε... σνιφ). Τμήμα που συννενοήσαι. Τύποι λατρεμένοι που εύκολα θα μπορούσαν να συγκροτήσουν ορχήστρα. Καλοκουρδισμένα όργανα έτοιμα να αποδώσουν τα μέγιστα υπό τις οδηγίες ενός έμπειρου μαέστρου... θέλω να σας, να τους ευχαριστήσω για τις στιγμές που μοιραστήκαμε. Στιγμές έντονες, στιγμές αλήθειας, στιγμές ομερτά (καταλαβαίνουν) στιγμές όμορφες... Παίδες ήταν τιμή μου που συνεργαστήκαμε.. (φεύγω από αυτούς, συγκινήθηκα... φευ)
Β' ΕΤΟΣ ΜΑΓΕΙΡΙΚΟ: Εντάξει. Εδώ φτάνουμε στην αρμονία... οκ με κάποια φάλτσα αλλά η ατέλεια δεν είναι εκείνη που δίνει έμφαση στην τελειότητα...; αναρωτιέμαι... πάντως αν ήταν φαγητό θα ήταν ένα Φο Φιλέ κι αν ήταν μουσική θα ήταν η «Ωδή στη Χαρά» του Μπετόβεν...ας τους συστήσω λοιπόν... Δημήτρης, Μαρία, Χάρης, Σοφινίκη, Βενιαμίν, Γιάννης, Άννα, Λευτέρης, Αναστασία, Χρήστος, Τζέισον, Σωκράτης, Σέρτζιο, Άγγελος, Γιώργος, Αλέξης, Μοχάμεντ - Ανέστης, Ηλίας, Αντώνης, Κωνσταντίνα, Βασίλης. Αντροκρατούμενο τμήμα με απίστευτα ταλέντα. Ένας σκιτσογράφος (Χρήστος), ένας ποδοσφαιρόφιλος ΟΣΦΠ (Λευτεράκη σου θυμίζει κάτι...;), μια χορεύτρια με διακρίσεις (Αναστασία), ένας καλλιτέχνης (Τζέισον...;) ένας χιπ χοπερ (Ηλία μου), μια ζωγράφος (Σοφινίκη) ... βλέπεις ότι τα παιδιά μου, τα μαγειράκια μου μετράνε. Καλλιτεχνικές φλέβες. Είναι ωραίο τμήμα. Πειθαρχημένο. Ίσως και λίγο ψαρωμένο. Έχουν μια παιδιάστικη αφέλεια. Τους αγαπώ. Τον καθένα και για άλλον λόγο. Τον Αλέξη όταν «τρολάρει», τον Αντώνη όταν γελάει στραβά, τον Σέρτζιο με το μπλαζέ ύφος, τον Μπεν που είναι γλύκας, τον Σωκράτη ή Άκη ή το Κορμί, τον Μοχάμεντ - Ανέστη τον ευγενικό και ευαίσθητο, την Κωνσταντίνα το Αγρίνιο τον Άγγελο τον Κερκυραίο που τον θέλω σε σιντί γιατί απλά μου φτιάχνει τη διάθεση.. ακόμα και τον Κουφομήτσο... παιδιά με θέληση. Παιδιά που καλύπτονται και εκτίθενται με ασύλληπτη ευκολία. Κι αυτό το τμήμα έχει αλήθεια. Κι αυτό το τμήμα έχει μπέσα... νταξ όχι όπως οι τριτοετείς ... Ίσως το τμήμα με την μεγαλύτερη θέληση να μάθουν. Και ίσως το τμήμα που μ' έχει ακούσει να τους υπογραμμίζω άσχημες συμπεριφορές. Όχι με πολλά λόγια. Όχι. Λίγα. Αρκετά για να κοκκινήσουν. Γιατί αυτοί εδώ οι τύποι ξέρουν να κοκκινίζουν. Κι αυτό το εκτιμώ. Δείχνει αθωότητα. Κι εγώ υποκλίνομαι στην αθωότητα. Είναι ένα τμήμα γελαστό. Γελάνε όλοι. Χωρίς λόγο. Παιδιά εύθυμα και πρόθυμα. Δεν τους πλέκω το εγκώμιο και το ξέρουν πολύ καλά. Ένα πράγμα έχω να σας πω... εξελιχθείτε. Αφήστε τη φαντασία σας να σας οδηγήσει εκεί που χρειάζεται να πάτε.
Και επειδή συγκινήθηκα θα κλείσω μ' αυτό και ένα χειροκρότημα που θα το αποδώσω όρθια «Και οι 39 είστε υπέροχοι»!
Δύο τμήματα, μια ειδικότητα. Μια λέξη ... «Μάγειρας». Μάλιστα. Και άντε βγάλε άκρη. Κι όμως... η άκρη βγαίνει περίφημα και με τον καλύτερο τρόπο. Γιατί βλέπεις οι συγκεκριμένοι είναι ταλαντούχοι, προικισμένοι, με φαντασία και δίψα για δημιουργία... κι εγώ απλά νιώθω μεγάλη χαρά και τιμή που τους γνώρισα. Γιατί ο Αόριστος; Μα επειδή κάπου εδώ τελειώνει το θεωρητικό μέρος της εκπαίδευσής τους και θα «φύγουν» για την πρακτική τους άσκηση σε μεγάλα ξενοδοχεία της χώρας. Θα ήθελα λοιπόν να σας τους... συστήσω, αρχίζοντας από το τμήμα των τριτοετών...
Γ ΕΤΟΣ ΜΑΓΕΙΡΙΚΟ: Αν ήταν τραγούδι θα μπορούσαν να είναι το «Passenger» του Ίγκι Ποπ. Αν ήταν φαγητό θα ήταν μια παέγια. Αν ήταν βιβλίο θα ήταν το «Τα άνθη του Κακού» του Μπωντλαίρ ή το «Στην Υγειά των Τρελών» του Κέρουακ. Ειρηλένα, Αντώνης, Σίσυ, Χρήστος Δ., Ηλίας, Χρήστος Λ, Δημήτρης, Σταύρος, Γιώργος Κ., Χρήστος Κ., Γιώργος Π., Μαρία, Ροδούλα, Ελένη, Γωγώ, Αλέξανδρος, Σταύρος, Βαγγέλης ή Έλσι και Άγγελος. Δεκαεννέα παιδιά, δεκαεννέα ιστορίες. Όταν πρωτομπήκα στο τμήμα τους βρήκα αυτούς τους ανθρώπους να με κοιτάζουν παράξενα. Βλέπεις είχαν μάλλον παράξενο παρελθόν με τα Γερμανικά... άουτς! Αρχίσαμε να μιλάμε, εγώ δηλαδή, και κάπως έτσι άρχισε να σπάει ο πάγος. Κάθε Πέμπτη τις πρώτες δύο ώρες Γερμανικά με τους 19 αυτούς τύπους. Ένας αριστερός συνειδητοποιημένος -που δεν διαβάζει τις 50 αποχρώσεις του Γκρι και που σίγουρα δεν πρεσβεύει ότι ο Μαρξ λέει βλακείες-, ένας τρελαμένος Βάζελος με ωραία μούρλια, ένας πιο μυστήριος τύπος, ένας άλλος έξω καρδιά... και οι κυρίες... συγκεντρωμένες -είμαι ευγενής εγώ-, με τους προβληματισμούς και τα άγχη τους. Ένας άλλος τύπος αρκετά θορυβώδης -τις περισσότερες φορές ανούσια- και το παρεάκι των συνειδητοποιημένων. Και κάπου εκεί μπαίνει και ο τύπος που ακούει Μάκη Δημάκη και ο άλλος που ακούει χιπ χοπ -από τον οποίο εύχομαι να ακούσω ρίμες του σύντομα. Δεκαεννιά τύποι ανθρώπων που η πρώτη εντύπωση που μου έδωσαν είναι ότι είχα μπει σε μια επαγγελματική κουζίνα εν ώρα αιχμής. Τόσο αντίθετοι μεταξύ τους μα τόσο δεμένοι. Σίγουρα έχουν διαφορές μεταξύ τους. Μα ποια οικογένεια δεν έχει.
Σίγουρα είχαν τις κόντρες τους, αλλά πάλι... σε όλες τις σχέσεις υπάρχουν. Μούρες έξυπνες, μούρες που απλά γουστάρουν αυτό που κάνουν και που ναι... είναι λίγο πολύ -δεν έχει σημασία το ποσοστό- έτοιμοι να ανεβάσουν επίπεδο. Αγόρια που σε τρελαίνουν με διάφορα αλλά που όταν σε πιάνουν από το μπράτσο και σε συνοδεύουν στο κτίριο ή που σου κάνουν παρέα για ένα ρημάδι τσιγάρο στο προαύλιο του Σχολείου. Κορίτσια τσαούσες που ξέρουν να επιβάλλουν παρουσία και να στιλώνουν τα πόδια υποστηρίζοντας άποψη. Κορίτσια ερωτευμένα και αγόρια προσηλωμένα. Εικόνες όμορφες. Εικόνες σπάνιες που ναι ρε παιδί μου κάποια στιγμή πρέπει να ακουστεί ένα μπράβο. Ένα τμήμα που παρά τις αντιθέσεις έχει αλήθεια. Έχει μπέσα. Μιλάς και ακούγεσαι.... έστω κι αν χτυπάς λίγο το χέρι στο τραπέζι-έδρα (πονούσε να ξέρετε... σνιφ). Τμήμα που συννενοήσαι. Τύποι λατρεμένοι που εύκολα θα μπορούσαν να συγκροτήσουν ορχήστρα. Καλοκουρδισμένα όργανα έτοιμα να αποδώσουν τα μέγιστα υπό τις οδηγίες ενός έμπειρου μαέστρου... θέλω να σας, να τους ευχαριστήσω για τις στιγμές που μοιραστήκαμε. Στιγμές έντονες, στιγμές αλήθειας, στιγμές ομερτά (καταλαβαίνουν) στιγμές όμορφες... Παίδες ήταν τιμή μου που συνεργαστήκαμε.. (φεύγω από αυτούς, συγκινήθηκα... φευ)Β' ΕΤΟΣ ΜΑΓΕΙΡΙΚΟ: Εντάξει. Εδώ φτάνουμε στην αρμονία... οκ με κάποια φάλτσα αλλά η ατέλεια δεν είναι εκείνη που δίνει έμφαση στην τελειότητα...; αναρωτιέμαι... πάντως αν ήταν φαγητό θα ήταν ένα Φο Φιλέ κι αν ήταν μουσική θα ήταν η «Ωδή στη Χαρά» του Μπετόβεν...ας τους συστήσω λοιπόν... Δημήτρης, Μαρία, Χάρης, Σοφινίκη, Βενιαμίν, Γιάννης, Άννα, Λευτέρης, Αναστασία, Χρήστος, Τζέισον, Σωκράτης, Σέρτζιο, Άγγελος, Γιώργος, Αλέξης, Μοχάμεντ - Ανέστης, Ηλίας, Αντώνης, Κωνσταντίνα, Βασίλης. Αντροκρατούμενο τμήμα με απίστευτα ταλέντα. Ένας σκιτσογράφος (Χρήστος), ένας ποδοσφαιρόφιλος ΟΣΦΠ (Λευτεράκη σου θυμίζει κάτι...;), μια χορεύτρια με διακρίσεις (Αναστασία), ένας καλλιτέχνης (Τζέισον...;) ένας χιπ χοπερ (Ηλία μου), μια ζωγράφος (Σοφινίκη) ... βλέπεις ότι τα παιδιά μου, τα μαγειράκια μου μετράνε. Καλλιτεχνικές φλέβες. Είναι ωραίο τμήμα. Πειθαρχημένο. Ίσως και λίγο ψαρωμένο. Έχουν μια παιδιάστικη αφέλεια. Τους αγαπώ. Τον καθένα και για άλλον λόγο. Τον Αλέξη όταν «τρολάρει», τον Αντώνη όταν γελάει στραβά, τον Σέρτζιο με το μπλαζέ ύφος, τον Μπεν που είναι γλύκας, τον Σωκράτη ή Άκη ή το Κορμί, τον Μοχάμεντ - Ανέστη τον ευγενικό και ευαίσθητο, την Κωνσταντίνα το Αγρίνιο τον Άγγελο τον Κερκυραίο που τον θέλω σε σιντί γιατί απλά μου φτιάχνει τη διάθεση.. ακόμα και τον Κουφομήτσο... παιδιά με θέληση. Παιδιά που καλύπτονται και εκτίθενται με ασύλληπτη ευκολία. Κι αυτό το τμήμα έχει αλήθεια. Κι αυτό το τμήμα έχει μπέσα... νταξ όχι όπως οι τριτοετείς ... Ίσως το τμήμα με την μεγαλύτερη θέληση να μάθουν. Και ίσως το τμήμα που μ' έχει ακούσει να τους υπογραμμίζω άσχημες συμπεριφορές. Όχι με πολλά λόγια. Όχι. Λίγα. Αρκετά για να κοκκινήσουν. Γιατί αυτοί εδώ οι τύποι ξέρουν να κοκκινίζουν. Κι αυτό το εκτιμώ. Δείχνει αθωότητα. Κι εγώ υποκλίνομαι στην αθωότητα. Είναι ένα τμήμα γελαστό. Γελάνε όλοι. Χωρίς λόγο. Παιδιά εύθυμα και πρόθυμα. Δεν τους πλέκω το εγκώμιο και το ξέρουν πολύ καλά. Ένα πράγμα έχω να σας πω... εξελιχθείτε. Αφήστε τη φαντασία σας να σας οδηγήσει εκεί που χρειάζεται να πάτε.
Και επειδή συγκινήθηκα θα κλείσω μ' αυτό και ένα χειροκρότημα που θα το αποδώσω όρθια «Και οι 39 είστε υπέροχοι»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου