«Κάτσε μωρό μου να ανάψω ένα τσιγάρο... έχω πολλά να πω, λίγο χρόνο να τα εκφράσω και σε πολύ πόνο να ανατρέξω... κι αυτός ο διάβολος είναι η καλύτερη παρέα...» λέει και χύνεται ράθυμα και νωχελικά στην μαύρη πολυθρόνα του δωματίου, τραβάει μια γερή ρουφηξιά από το τσιγάρο της, διπλώνεται και ξεκινάει την αφήγηση...
«Σε μένα που βλέπεις, μωρό μου, πρέπει να στήσουν αδριάντα... δεν το λέω ψωνίστικα. Αν ήξερες πόσοι και πόσα μου χρωστάνε. Άντρες γυναίκες. Βλέπεις δεν έχω φύλο. Με προτιμούν όλοι. Έχω σώσει κι έχω σωθεί. Έχω εμπνεύσει κι έχω εμπνευστεί. Είμαι το πρωτογενές μωρό μου. Είμαι η Μούσα των αντρών και το όπλο των γυναικών. Είμαι το σπίρτο του μυαλού και το αξεσουάρ της σάρκας. Χα... -της φεύγει ένα αχνό γελάκι που μοιάζει περισσότερο με μηδίαμα- ξέρεις ποιο είναι το παράδοξο μωρό μου; Ότι ορισμένοι επιμένουν να με κακοποιούν. Επικαλούνται το πάθος και με εκτελούν... με σκίζουν, με βιάζουν στην προσπάθειά τους να ικανοποιήσουν κάθε άγριο και βάρβαρο ένστικτο που τους πολιορκεί...
Οι ιερόσυλοι... με βρωμίζουν, με πετούν... νομίζουν ότι είμαι αντικείμενο. Εγώ αντικείμενο. Ας καγχάσω μωρό μου... εγώ που έχω ταυτιστεί με το μπουρλέσκ... εγώ που κυκλοφορούσα στην αμαρτωλή για πολλούς ηλίθιους Μονμάρτη... εγώ που μεσουράνησα την εποχή του μεσοπολέμου στα καμπαρέ του Βερολίνου... εγώ που έφερα το πάθος και τη λαγνεία στα κρεβάτια τους... εγώ που έκανα άντρες τα αγόρια και γυναίκες τα κορίτσια. Γιατί ξέρουν ότι είμαι το υπέρτατο. Γιατί όλες ανεβαίνουν φορώντας με με ψιλοτάκουνο και όλοι υποκλίνονται σαν με φαντάζονται.
Εγώ που είμαι συνώνυμο του πάθους και εχθρός της ευτέλειας. Πόσοι και πόσοι δεν παραμίλησαν βλέποντας με. Πόσοι ανακάλυψαν αυτό που έχουν ανάμεσα στα πόδια τους σαν προσπαθούσαν να με κοιτάξουν κλεφτά... να κλέψουν μια στιγμή μαζί μου για να χουν κάτι να θυμούνται στις ατέλειωτες στιγμές της θλιβερής τους μοναξιάς.
Εγώ μωρό μου είμαι ακριβή. Εγώ βλέπεις γεμίζω τα κενά. Οι γυναίκες λυσσούν να με αποκτούν και οι άντρες λατρεύουν να με αγγίζουν. Ξέρεις πόσους γάμους έχω σώσει; Πόσες σχέσεις; Δεν έχεις ιδέα μωρό μου. Σκέψου ότι είμαι το πρώτο πράγμα που αγοράζει μια γυναίκα όταν αποφασίζει να παίξει το παιχνίδι της αποπλάνησης. Και είμαι το πρώτο ζητούμενο στη φαντασίωση ενός άντρα. Να ξερες μόνο πόσοι μου χρωστούν αλησμόνητες στιγμές πάθους που έζησαν...
Κι όμως μωρό μου έχω παράπονο. Έχω παράπονο γιατί κοντεύω να χαρακτηριστώ. Στο είπα και πριν. Έχουν αρχίσει να με συνδέουν με την φτήνεια. Ναι. Έχουν αρχίσει να με αντιμετωπίζουν ως αυτονόητο. Δεν είμαι αυτονόητο μωρό μου. Εγώ αγάπη μου είμαι ιδέα. Είμαι φαντασία. Είμαι φαντασίωση που οδηγεί στην πράξη. Μα για να φτάσεις στην πράξη πρέπει να νιώθεις.
Θυμάμαι στα «σπίτια» του Μπουένος Άιρες, εκεί όπου οι άντρες χόρευαν τάνγκο τις γυναίκες που με φορούσαν με καμάρι υπήρχε ερωτισμός, πάθος, αέρας... Κοιτώ το υπέρτατο και θλίβομαι για το τώρα. Γιατί τώρα κανείς δεν νιώθει τίποτα. Νιώθει βιολογική ανάγκη. Μα τίποτα που να έρχεται από μέσα. Είναι ανίκανοι οι άντρες να αισθανθούν ηδονή και οι γυναίκες να την ικανοποιήσουν. Γιατί πλέον τα αρσενικά έχουν πάψει να είναι αρσενικά και οι γυναίκες δεν είναι γυναίκες. Με φορούν γιατί ξέρουν ότι θα ερεθίσουν τη φαντασία του άντρα. Ελάχιστες με φορούν με δέος. Ελαχιστότερες μου παρέχουν την φροντίδα που μου αρμόζει και ακόμα πιο λίγες αισθάνονται όταν με φορούν.
Με πνίγει το παράπονο μωρό μου. Θα στο επαναλάβω. Επιμένουν να με κάνουν φτηνή εκείνοι που ξεπουλούν συναισθήματα και έννοιες για ένα οφθαλμόλουτρο. Και θα στο ξαναπώ μωρό μου έτσι για να το εμπεδώσεις... Είχα συνηθίσει να ταυτίζομαι με τον έρωτα και τον αισθησιασμό. Δεν είχα συνηθίσει να είμαι ένα φετίχ σε ιδρωμένα σεντόνια από φτηνές και γρήγορες συνευρέσεις.
Το απεχθάνομαι αυτό μωρό μου. Ξέρεις τι σιχαίνομαι μωρό μου; Ότι οι άνθρωποι κλείνονται. Περιορίζονται. Από φόβο. Από ανασφάλεια. Από φτώχεια. Από έλλειψη πνεύματος. Κάποτε με κούμπωναν αντρικά χέρια στο γυναικείο σώμα... τώρα απλά με περιφέρουν ως τρόπαιο. Αηδία μωρό μου. Θα ξερνούσα μα δεν έχω στόμα. Γι αυτό κι εγώ θα σβήσω. Θα πετάξω το τελευταίο μου τσιγάρο. Θα πάρω μια δυνατή ανάσα και θα χαθώ στα άδυτα μου.
Εύχομαι με αυτή μου την εξομολόγηση να σε έκανα να φανταστείς πως είναι να ζεις με αισθησιασμό και όχι με προστυχιά. Έχεις αρχίσει να μπερδεύεις τις έννοιες μωρό μου. Εύχομαι να κατάλαβες τον λόγο που υπάρχω. Εύχομαι την επόμενη φορά που θα με δεις να μου φερθείς όπως μου αξίζει... Κατάλαβες μωρό μου...;»
«Σε μένα που βλέπεις, μωρό μου, πρέπει να στήσουν αδριάντα... δεν το λέω ψωνίστικα. Αν ήξερες πόσοι και πόσα μου χρωστάνε. Άντρες γυναίκες. Βλέπεις δεν έχω φύλο. Με προτιμούν όλοι. Έχω σώσει κι έχω σωθεί. Έχω εμπνεύσει κι έχω εμπνευστεί. Είμαι το πρωτογενές μωρό μου. Είμαι η Μούσα των αντρών και το όπλο των γυναικών. Είμαι το σπίρτο του μυαλού και το αξεσουάρ της σάρκας. Χα... -της φεύγει ένα αχνό γελάκι που μοιάζει περισσότερο με μηδίαμα- ξέρεις ποιο είναι το παράδοξο μωρό μου; Ότι ορισμένοι επιμένουν να με κακοποιούν. Επικαλούνται το πάθος και με εκτελούν... με σκίζουν, με βιάζουν στην προσπάθειά τους να ικανοποιήσουν κάθε άγριο και βάρβαρο ένστικτο που τους πολιορκεί...
Οι ιερόσυλοι... με βρωμίζουν, με πετούν... νομίζουν ότι είμαι αντικείμενο. Εγώ αντικείμενο. Ας καγχάσω μωρό μου... εγώ που έχω ταυτιστεί με το μπουρλέσκ... εγώ που κυκλοφορούσα στην αμαρτωλή για πολλούς ηλίθιους Μονμάρτη... εγώ που μεσουράνησα την εποχή του μεσοπολέμου στα καμπαρέ του Βερολίνου... εγώ που έφερα το πάθος και τη λαγνεία στα κρεβάτια τους... εγώ που έκανα άντρες τα αγόρια και γυναίκες τα κορίτσια. Γιατί ξέρουν ότι είμαι το υπέρτατο. Γιατί όλες ανεβαίνουν φορώντας με με ψιλοτάκουνο και όλοι υποκλίνονται σαν με φαντάζονται.
Εγώ που είμαι συνώνυμο του πάθους και εχθρός της ευτέλειας. Πόσοι και πόσοι δεν παραμίλησαν βλέποντας με. Πόσοι ανακάλυψαν αυτό που έχουν ανάμεσα στα πόδια τους σαν προσπαθούσαν να με κοιτάξουν κλεφτά... να κλέψουν μια στιγμή μαζί μου για να χουν κάτι να θυμούνται στις ατέλειωτες στιγμές της θλιβερής τους μοναξιάς.
Εγώ μωρό μου είμαι ακριβή. Εγώ βλέπεις γεμίζω τα κενά. Οι γυναίκες λυσσούν να με αποκτούν και οι άντρες λατρεύουν να με αγγίζουν. Ξέρεις πόσους γάμους έχω σώσει; Πόσες σχέσεις; Δεν έχεις ιδέα μωρό μου. Σκέψου ότι είμαι το πρώτο πράγμα που αγοράζει μια γυναίκα όταν αποφασίζει να παίξει το παιχνίδι της αποπλάνησης. Και είμαι το πρώτο ζητούμενο στη φαντασίωση ενός άντρα. Να ξερες μόνο πόσοι μου χρωστούν αλησμόνητες στιγμές πάθους που έζησαν...Κι όμως μωρό μου έχω παράπονο. Έχω παράπονο γιατί κοντεύω να χαρακτηριστώ. Στο είπα και πριν. Έχουν αρχίσει να με συνδέουν με την φτήνεια. Ναι. Έχουν αρχίσει να με αντιμετωπίζουν ως αυτονόητο. Δεν είμαι αυτονόητο μωρό μου. Εγώ αγάπη μου είμαι ιδέα. Είμαι φαντασία. Είμαι φαντασίωση που οδηγεί στην πράξη. Μα για να φτάσεις στην πράξη πρέπει να νιώθεις.
Θυμάμαι στα «σπίτια» του Μπουένος Άιρες, εκεί όπου οι άντρες χόρευαν τάνγκο τις γυναίκες που με φορούσαν με καμάρι υπήρχε ερωτισμός, πάθος, αέρας... Κοιτώ το υπέρτατο και θλίβομαι για το τώρα. Γιατί τώρα κανείς δεν νιώθει τίποτα. Νιώθει βιολογική ανάγκη. Μα τίποτα που να έρχεται από μέσα. Είναι ανίκανοι οι άντρες να αισθανθούν ηδονή και οι γυναίκες να την ικανοποιήσουν. Γιατί πλέον τα αρσενικά έχουν πάψει να είναι αρσενικά και οι γυναίκες δεν είναι γυναίκες. Με φορούν γιατί ξέρουν ότι θα ερεθίσουν τη φαντασία του άντρα. Ελάχιστες με φορούν με δέος. Ελαχιστότερες μου παρέχουν την φροντίδα που μου αρμόζει και ακόμα πιο λίγες αισθάνονται όταν με φορούν.
Με πνίγει το παράπονο μωρό μου. Θα στο επαναλάβω. Επιμένουν να με κάνουν φτηνή εκείνοι που ξεπουλούν συναισθήματα και έννοιες για ένα οφθαλμόλουτρο. Και θα στο ξαναπώ μωρό μου έτσι για να το εμπεδώσεις... Είχα συνηθίσει να ταυτίζομαι με τον έρωτα και τον αισθησιασμό. Δεν είχα συνηθίσει να είμαι ένα φετίχ σε ιδρωμένα σεντόνια από φτηνές και γρήγορες συνευρέσεις.
Το απεχθάνομαι αυτό μωρό μου. Ξέρεις τι σιχαίνομαι μωρό μου; Ότι οι άνθρωποι κλείνονται. Περιορίζονται. Από φόβο. Από ανασφάλεια. Από φτώχεια. Από έλλειψη πνεύματος. Κάποτε με κούμπωναν αντρικά χέρια στο γυναικείο σώμα... τώρα απλά με περιφέρουν ως τρόπαιο. Αηδία μωρό μου. Θα ξερνούσα μα δεν έχω στόμα. Γι αυτό κι εγώ θα σβήσω. Θα πετάξω το τελευταίο μου τσιγάρο. Θα πάρω μια δυνατή ανάσα και θα χαθώ στα άδυτα μου.
Εύχομαι με αυτή μου την εξομολόγηση να σε έκανα να φανταστείς πως είναι να ζεις με αισθησιασμό και όχι με προστυχιά. Έχεις αρχίσει να μπερδεύεις τις έννοιες μωρό μου. Εύχομαι να κατάλαβες τον λόγο που υπάρχω. Εύχομαι την επόμενη φορά που θα με δεις να μου φερθείς όπως μου αξίζει... Κατάλαβες μωρό μου...;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου