Ο Δικός μου Πόλεμος

Ο δικός μου πόλεμος... Κάποτε ξεκίνησε ως εργασία στην σχολή Δημοσιογραφίας. Ένας φωτισμένος Δάσκαλος μας ανέθεσε να γράψουμε για τον δικό μας πόλεμο. Έτσι. Χωρίς αφορμή. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Λησμόνησα να υπολογίσω. Τι να υπολογίσω; Το νόημα.
Με τα χρόνια κατάλαβα. Συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν απλά μια εργασία. Ήταν ένα ταξίδι στον εσώτερο εαυτό. Ένα ταξίδι στο βάθος. Ήταν η αφορμή για να εξερευνήσουμε εμάς. Ένα ταξίδι ήταν. Με κοινή αφετηρία και προορισμό. Τόσο προφανές. Τόσο διαυγές. Απορώ πως δεν το είχα καταλάβει νωρίτερα. Μια εργασία μέσω της οποίας έπρεπε να επικοινωνήσουμε εμείς με εμάς. Γι αυτό θα γράψω σήμερα. Για τον Δικό μου Πόλεμο.
Με λένε Άννα. Και ναι... έχω πολλά μέτωπα σε έναν και μοναδικό πόλεμο. Μάχες. Τραυματισμούς. Πτώσεις. Φως. Σκοτάδι. Έννοιες. Κάθε έννοια μια μάχη. Κάθε μάχη που αφήνει κι από ένα παράσημο. Λύπη, χαρά, νοσταλγία, πόνο. Τραύματα διαυγή που μαρτυρούν ζωή. Απόψε καθόμουν και σκεφτόμουν. Έτσι. Με αφορμή την Πανσέληνο. Ή μάλλον την Υπέρ-Πανσέληνο, για να δανειστώ τον όρο που εδώ και λίγο καιρό κυκλοφορεί σε ιστότοπους. Καθόμουν λοιπόν και σκεφτόμουν. Ποιος είναι ο δικός μου πόλεμος εν τέλει; Ποιον πολεμώ; Με τι πανοπλία; Με τι όπλα;
Ερωτηματικά απλά. Απτά. Λογικά. Οι απαντήσεις αίολες. Αίολες; Δεν θα το έλεγα. Οι απαντήσεις είναι πάντα εδώ. Και είναι τόσο συγκεκριμένες όσο ο τίτλος του σημερινού.
Με λένε Άννα λοιπόν και πολεμώ. Πολεμώ μόνη μου σε πείσμα πολλών. Πολλών ανθρώπων. Πολλών σημείων. Πολλών ζωνών. Πολλών καταστάσεων. Εγώ απέναντι στον κόσμο. Απέναντι σ' αυτήν την φούσκα. Στο ζωτικό ψεύδος.
Ο δικός μου Πόλεμος έχει αφετηρία και προορισμό κοινό. Εμένα και την αλήθεια. Την αλήθεια την βαθύτερη. Την αλήθεια την υποκειμενική. Γιατί σπάνια η αλήθεια είναι αντικειμενική. Πάντοτε παίρνει την μορφή που της δίνει εκείνος ή εκείνη που την βιώνει. Αναλόγως το βίωμα ράβεται και υφαίνεται η αλήθεια. Ποιος είπε ότι μια τέτοια αλήθεια είναι εύκολη. Ποιος είπε ότι μια τέτοια αλήθεια είναι περίπολοκη. Αν το είπε κάποιος είτε ψεύδεται είτε παίζει το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού.
Ο δικός μου Πόλεμος έχει στόχο. Έχει στόχο να γκρεμίσει.

 Ή για να το διατυπώσω καλύτερα, έχει στόχο του να αποδομήσει. Να πετάξει τις πανοπλίες που φοράμε. Να γκρεμίσει τα τείχη της άμυνας του καθενός. Να αποδομίσει για να ξαναχτίσει. Να ξαναχτίσει σε θεμέλια γερά. Ειλικρινή.
Ο δικός μου πόλεμος έχει εχθρό του τον ορθολογισμό. Ενός ορθολογισμού που μας αλλοιώνει το ανθρώπινο του χαρακτήρα μας. Ενός ορθολογισμού τόσο σκληρού που μας μετατρέπει σε αδηφάγα ζώα της καθημερινότητας. Μιας κριτικής που γίνεται τόσο ρηχά. Τόσο επιφανειακά. Μιας κριτικής που εξυπηρετεί την δική μας επιβίωση εις βάρος των άλλων. Εις βάρος του άλλου και τελικά εις βάρος ημών.
Ο δικός μου πόλεμος δεν ξέρω αν είναι ευγενής. Συνήθως οι πόλεμοι γίνονται για σκοπούς επεκτατισμού. Ίσως και ο δικός μου πόλεμος να γίνεται για να αναπτύξω ζώνες αναπνοής. Για να βρω έναν χώρο ελεύθερης αναπνοής. Ελεύθερης ζωής. Ελεύθερου είναι. Έναν ζωτικό χώρο που θα διέπεται από την αρχή της αυτοβουλίας. Της τόλμης. Της γενναίας αρετής.
Ο δικός μου πόλεμος έχει λάβαρο. Έχει λάβαρο την αγάπη στον άλλον. Την πίστη στον άλλον. Την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είναι καλοί. Είναι τέλειοι με τον αριστοτελικό ορισμό του τέλους. Λάβαρο του η αγάπη.
Ο δικός μου πόλεμος πραγματοποιείται στην χώρα του Μαρ. Στην χώρα του ξεχασμένου. Ναι. Αυτό είναι το ακριβές σημείο που λαμβάνει χώρα ο πόλεμος. Στο σημείο που όλα πραγματώνονται. Στο σημείο που απονεκρώνεται ο άνθρωπος. Εκεί που ο άνθρωπος αφήνει την ουσία του. Γι αυτό και ξεχασμένο. Γι αυτό και τίθεται στο προσκήνιο. Στην χώρα του Μαρ λοιπόν. Εκεί που όλα πλάθονται. Εκεί που όλα πεθαίνουν για να γεννηθούν ξανά. Σε άλλη μορφή. Στην μορφή της αλήθειας. Στην μορφή της αγάπης. Στην χώρα του Μαρ. Στην Γη του πραγματικού. Γιατί η χώρα αυτή τελικά δεν είναι άλλη από την ωμή πραγματικότητα. Σκέψου το λίγο... Η ξεχασμένη πραγματικότητα εφαλτήριο της αναγέννησης. Της αναγέννησης και της ανάπλασης του ανθρώπινου.
Ο δικός μου πόλεμος έχει κι άλλους στόχους. Να πατάξει τα προσωπεία. Να τσαλαπατίσει τις πανοπλίες. Να χορέψει πάνω στα συντρίμια του πριν. Να κάψει το παλιό για να έρθει το ελεύθερο μετά. Το αδέσμευτο μετά. Ο δικός μου πόλεμος πολεμά λυσσαλέα την άγνοια. Επιθυμεί την εγκαθίδρυση της γνώσης. Την αίσθηση της ενσυναίσθησης.
Ο δικός μου πόλεμος έχει εχθρό του την φτήνια. Υψώνει το λάβαρο, παίρνει το δόρυ και το καρφώνει στην έκπτωση. Γιατί κανείς δεν έχει δικαίωμα να παρασύρει τον άλλον στην φτήνια. Στο λίγο. Το λίγο κάποιου δεν μπορεί να είναι το πολύ κάποιου άλλου. Όχι. Το λίγο κάποιου δεν μπορεί να είναι γενναιόδωρο. Είναι μισό. Είναι ελεεινά κάλπικο. Δεν υπάρχει λίγο.
Ο δικός μου πόλεμος εξυμνεί το πολύ. Το πολύ που γιγαντώνεται όταν συναντά το ελάχιστο. Ελάχιστο και πολύ. Πολύ και λίγο. Ζεύγη αντίθετα.  Ζεύγη καταστροφικά. Ζεύγη που καταπατούν το είναι. Ζεύγη απαραίτητα για να κορυφώνονται οι μάχες.
Ο δικός μου πόλεμος έχει αισιοδοξία. Έχει χαρά. Γιατί στον δικό μου πόλεμο οι πολεμιστές εαυτοί κραδαίνουν την ευτυχία. Κραδαίνουν το σπαθί που θα λάμψει στην θέα της ομορφιάς. Που θα λυγίσει από κάτι που σε άλλους φαίνεται φαιδρό. Χαζό. Ζαβό.
Στο τέλος του δικού μου πολέμου θα γραφεί μία και μόνη επωδός... Μια γραμμή δανεισμένη από τον Χιλιανό ποιητή του έρωτα και του φωτός. Μια γραμμή που εμπεριέχει και το μότο ως άλλον όρκο των δικών μου εαυτών. Και είπε ο Πάμπλο Νερούντα «Το θέμα είναι να μαι ευτυχισμένος μέσα μου»...

Πίνω και Μετρό/ώ...

Ας πάρουμε τα δεδομένα. Δεδομένο 1ο: Μου έκλεψαν το αυτοκίνητο. Δεδομένο 2ο: Τα ταξί και ουχί τα ταξιά κοστίζουν. Δεδομένο 3ο: Δεν έχω αυτοκίνητο αντικατάστασης. Αν, λοιπόν, προσθέσουμε τα δεδομένα το αποτέλεσμα θα είναι το εξής: Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ήτοι ΜΕΤΡΟ, τρόλεϊ και λεωφορεία. Εντάξει... Τραμ και τρένο δεν βολεύουν, ενώ ελικόπτερα και αεροπλάνα αποκλείονται λόγω χωροταξικού. 

Δύο εβδομάδες τώρα χρησιμοποιώ τα προαναφερθέντα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Εμπειρία; Εφιαλτική το δίχως άλλο. Ξυπνάω περί τις 05:00 -αν όχι 04:30- το πρωί, ανοίγω τον θερμοσίφωνα, παίρνω το μπάνιο μου, καλλωπίζομαι και πηγαίνω στην αφετηρία της πολύπαθης γραμμής 15. Ένα τρόλει που εκτελεί το δρομολόγιο Ελ. Βενιζέλου-Δικαστήρια-Πετράλωνα. Βρίσκω θέση και στρογγυλοκάθομαι μέχρι να φτάσω στο Σύνταγμα. Εκεί αποβιβάζομαι από το τρόλει και επιβιβάζομαι στο ΜΕΤΡΟ με κατεύθυνση προς Ελληνικό. Ενίοτε κατεβαίνω και στον Άγιο Δημήτριο. Αγαπημένο μου σπορ -έχω και τέτοια- είναι να παρατηρώ τον κόσμο. Να βλέπω και να ακούω. Και αυτή θα είναι η θεματική του σημερινού... Ο κόσμος στο Μετρό. 

1. Οι μοδάτοι:  Συνήθως τύποι νεαρής ηλικίας. Ντυμένοι σύμφωνα με τις προσταγές της μόδας. Είτε τζιν κολλητό, απαραίτητα σκισμένο στα γόνατα ή και αλλού με κομμάτια του ενδύματος να απουσιάζουν ή να έχουν σκιστεί εξαιρετικά επιμελημένα. Οι τύποι αυτοί κάθονται όρθιοι με ακουστικά στα αυτιά έχοντας ένα σακίδιο στην πλάτη. Πως ήταν του Σταυρούκου; Ένα τέτοιο πράγμα. Πολλοί απ΄αυτούς φορούν και γυαλιά ηλίου. Βλέπεις έχει και πάρα πολύ ήλιο στο βαγόνι. 

2. Τα στελέχη: Κυρίως άντρες. Ντυμένοι με κοστούμια σε απαραιτήτως στενή γραμμή και αν φορούν γραβάτα είναι στενή και πλεκτή. Πουκάμισα ατσαλάκωτα, χαρτοφύλακες ή Θεοδωρακικά σακίδια και τα i-phones ανά χείρας. Από κολώνιες δεν τα πάνε καλά. Το μαλλί με τζελ να λαμπυρίζει. Τα παντελόνια σε αφόρητα κολλητή γραμμή. Δεν έχει σημασία αν ο κύριος έχει κοιλίτσα. Αρκεί το παντελόνι να ναι στενό και το σακάκι περισσότερο. Θυμίζουν κάτι σε κυρίες της βικτωριανής εποχής με κείνους τους κορσέδες που θαρρείς και έκοβαν την ανάσα. Αποθέωση της κατηγορίας; Τα παπούτσια. Βεεεεεβαια. Μυτερά, ταμπά, καφέ, μαύρα.. Σκαρπίνια... μποτάκια ή και αρβιλάκια απλά επειδή υπάρχουν στα περιοδικά. Αγαπημένη τους συνήθεια; Να κοιτάνε αριστερά και δεξιά κάνοντας γκάλοπ αν τους κοιτούν... Υπέροχοι!

Έτσι αισθάνομαι κι εγώ το πρωί... Για διαφορετικό λόγο...

3. Οι κυρίες: Λατρεμένη κατηγορία. Κυρίες κάθε ηλικίας. Ντυμένες με κάθε πιθανό και απίθανο συνδυασμό. Λατρεύουν τα ρούχα. Λατρεύουν τα παπούτσια. Τις τσάντες. Τα πάντα. Κραγιόν από μωβ μέχρι μαύρο. Μαλλιά σε όλα τα χρώματα όπως πράσινο, μπλε, ροζ... Η Ίριδα θα ταν εξαιρετικά υπερήφανη. Νύχια. Ααααα.... Πολλά νύχια... Μακριά σαν της Κρουέλα. Με στρασάκια. Με γραμμές. Μισοφαγωμένα. Κοντά. Βαμμένα απροσδιόριστα. Δαχτυλίδια παντού. Χρυσά. Ασημένια. Να αγκαλιάζουν το δάχτυλο όπως ο βόας το θύμα του. Τα παρατηρείς αυτά γιατί κρατιούνται αγκαλιάζοντας τους στύλους. Μαλλιά κοντά, μακριά, λουσμένα, άλουστα, της τρελής, αποδομημένα, κότσοι, καρέ... τα πάντα... Παπούτσια; Πφφφ... από γόβα τύπου κλαρίνο μέχρι αυτά τα ορθοπεδικά κακά μαύρα Όξφορντ... Κολώνιες... Εκτός από το φυσικό τους όλες οι υπόλοιπες με κύριο χαρακτηριστικό το χύμα. Ιδίως όταν μυρίζει οινόπνευμα, αντισκοριακό ή ναφθαλίνη. Οι γλυκιές μου... έβγαλαν τα χειμωνιάτικα... Τι να σου κάνουν κι αυτές...

4. Οι διαβαστεροί: Δεν περίμενα ποτέ ότι η λογοτεχνία έχει τόση πέραση. Μπαίνουν στο βαγόνι. Ρίχνουν μια ματιά γύρω γύρω ενώ στερεώνονται αριστερά και δεξιά των θυρών. Ανοίγουν το τσαντάκι και βγάζουν το βιβλιαράκι. Αγαπημένοι συγγραφείς του Μετρό; Λένα Μαντά, Χρύσα Δημουλίδου και Άρλεκιν. Ναι. Βέβαια υπάρχουν ακόμα και οι λάτρεις του Νταν Μπράουν βλπ Κώδικας Ντα Βίντσι, και των 50 αποχρώσεων του Γκρι. Σ' αυτήν την κατηγορία εμπίπτω και εγώ. Βέβαια με αστυνομική λογοτεχνία. Τι να πεις... πετριά. Ένα πρωινό κάθεται δίπλα μου ένας τύπος. Με ρωτάει αν μπορεί να δει το οπισθόφυλλο του βιβλίου. Του το δίνω. Του ρίχνει μια ματιά. Ξεροκαταπίνει, μου το επιστρέφει και αλλάζει θέση. Απορώ γιατί... μήπως ο τίτλος... «Ο Πίτερ Παν πρέπει να πεθάνει» του Τζον Βέρντον -μόλις το ολοκληρώσω θα σου πω... Απόρησα... Μάλλον θα ήταν ρομαντικός τύπος...

5. Οι οσμηροί: Η κατηγορία που μου φέρνει τρέλα και απόγνωση. Είναι τρομερό το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν έχουν σχέση με το νερό. Άνθρωποι που με το που μπαίνουν τους καταλαβαίνεις. Και όχι λόγω της γοητείας τους αλλά ένεκα της απλυσιάς τους. Πολλή βρώμα. Μυρίζουν, αδιαφορούν, σκαλίζουν και μυτούλα -λες να χαν αποθημένο το Αρχαιολογικό; ποιος ξέρει-. Είναι παράξενο. Το αποκορύφωμα είναι όταν πάνω από όλο αυτό το πράγμα φορούν και κολώνιες. Εκεί φεύγεις. Χάνεις τον κόσμο. Τρελαίνεσαι. Την Παρασκευή καθόμουν σε μια θεσούλα. Έρχονται τρεις κάθονται δίπλα μου -η γνωστή αντικρυστή τετράδα καθισμάτων. Κάποια στιγμή κοιτάζω δίπλα μου και βλέπω ατυχώς το αυτί του συνανθρώπου. Κίτρινο. Όλο. Η εσάνς δε... συγκλονιστική. Τουλάχιστον ένα μήνα αποχή από το μπάνιο. Απέναντι το ίδιο οσμηροί άνθρωποι. Όχι δεν είδα τα αυτιά τους. Σηκώνομαι, διότι δεν γινόταν να κάθομαι. Δεν πρόλαβα. Το κακό ήρθε καταπάνω μου κυριολεκτικά. Ένας επαίτης με μαύρο σορτς και εξίσου μαύρα πόδια έπεσε επάνω μου. Νομίζω ότι απλά έπεσα σε κώμα. Τέτοια επαφή με βρωμιά... δεν ξανάχα. Είχα με εσάνς μασχάλης, ποδιών, ρούχων και μαλλιών αλλά τόσο κοντινή ποτέ. Σοκαρίστηκα. Αλήθεια. Τραγικό. Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγραφεί. Όχι. ΦΕΥ...

6. Οι επαίτες: Ναι. Οι γνωστοί κατατρεγμένοι που πωλούν αναπτήρες, στιλό και μαρκαδόρους γιατί απλά τους έχουν χτυπήσει όλες οι κακουχίες που μπορεί να βάλει ανθρώπινος νους. Συνηθισμένο θα μου πεις. Θα συμφωνήσω απόλυτα θα σου πω. Αλλά να... Είναι κρίμα... Πολύ κρίμα. Δεν έχω να πω πολλά... Μόνο ότι κάτι θα έπρεπε να γίνει... πολλά τα προσωπικά δράματα και η διαδρομή μικρή. 

7. Οι κοινωνικοί: Αααα... μεγάλη λατρεία. Συνήθως γυναίκες -τι άλλο-. Το πρωινό μου στο τρόλει ξεκινά έτσι. Με μία κυρία που κάθεται δίπλα μου. Δεν έχουμε συστηθεί αλλά γνωρίζω ότι έχει δύο γιους που ο ένας δουλεύει στην 3Ε και συζεί με την κοπέλα του που έχει τελειώσει αρχιτεκτονική και μιλάει 3 γλώσσες αλλά είναι 4 χρόνια άνεργη ενώ η σχέση τους μετρά πέντε χρόνια. Τα παιδιά συζούν αλλά με τα 700€ που παίρνει ο υιός άντε να παντρευτούν. Ο άντρας της συνταξιούχος υπαστυνόμος που ήθελε να δώσει για Νομική αλλά δεν πρόκαμε. Κι αν είχε και πολλά λεφτά θα έκανε και υαλουρονικό. Αμέ... Και μετά πέφτεις σε άλλο όγκο πληροφοριών. «Τελικά παραγγείλαμε πίτσα. Ρε συ ο Γιώργος έφαγε 8 κομμάτια κι εγώ 4. Μα 4 εγώ και 8 ο Γιώργος», έλεγε η κυρία στην διπλανή της κυρία. Και η διπλανή της κυρία «Ε άντρας είναι πρέπει να φάει. Καλά έκανες και πήρες πίτσα». Αγαπημένος διάλογος μεταξύ δύο ηλικιωμένων κυριών. Η μία πάντρευε τον γιο της αλλά δεν χώνευε την μέλλουσα νύφη. Επρόκειτο να πει στο καμάρι της ότι δεν θα πήγαινε στον γάμο αν δεν γινόταν στην Αθήνα, γιατί η καρδιά της αφενός και αφετέρου οι συμπέθεροι ήταν πολύ βλάχοι όπως είπε η πρωτευουσιάνα με το χρυσό δόντι. Βεεεεβαια... Το χε βάλει αμέτι μου χαμέτι να χαλάσει τον γάμο. Νόμιζα ότι έβλεπα ταινία. Χρειαζόμουν πασατέμπο. 

Και κάπως έτσι περνούν τα πρωινά και τα απογεύματά μου. Βλέποντας και επεξεργάζοντας τον κόσμο. Ακούγοντας συζητήσεις παντός θέματος. Παντός είδους. Αυτά βλέπω και δικαιολογώ τον τίτλο του «Τίμωνα του Μισάνθρωπου» που μου έχουν απονείμει οι φίλοι μου... Από την άλλη δεν με λες και περίεργο άνθρωπο... όχι. Τι?! Είμαι εγώ περίεργος άνθρωπος?! Γιατί?! Ε?! Ε?! Όχι να μου το τεκμηριώσεις... Περιμένω...