Πίνω και Μετρό/ώ...

Ας πάρουμε τα δεδομένα. Δεδομένο 1ο: Μου έκλεψαν το αυτοκίνητο. Δεδομένο 2ο: Τα ταξί και ουχί τα ταξιά κοστίζουν. Δεδομένο 3ο: Δεν έχω αυτοκίνητο αντικατάστασης. Αν, λοιπόν, προσθέσουμε τα δεδομένα το αποτέλεσμα θα είναι το εξής: Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ήτοι ΜΕΤΡΟ, τρόλεϊ και λεωφορεία. Εντάξει... Τραμ και τρένο δεν βολεύουν, ενώ ελικόπτερα και αεροπλάνα αποκλείονται λόγω χωροταξικού. 

Δύο εβδομάδες τώρα χρησιμοποιώ τα προαναφερθέντα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Εμπειρία; Εφιαλτική το δίχως άλλο. Ξυπνάω περί τις 05:00 -αν όχι 04:30- το πρωί, ανοίγω τον θερμοσίφωνα, παίρνω το μπάνιο μου, καλλωπίζομαι και πηγαίνω στην αφετηρία της πολύπαθης γραμμής 15. Ένα τρόλει που εκτελεί το δρομολόγιο Ελ. Βενιζέλου-Δικαστήρια-Πετράλωνα. Βρίσκω θέση και στρογγυλοκάθομαι μέχρι να φτάσω στο Σύνταγμα. Εκεί αποβιβάζομαι από το τρόλει και επιβιβάζομαι στο ΜΕΤΡΟ με κατεύθυνση προς Ελληνικό. Ενίοτε κατεβαίνω και στον Άγιο Δημήτριο. Αγαπημένο μου σπορ -έχω και τέτοια- είναι να παρατηρώ τον κόσμο. Να βλέπω και να ακούω. Και αυτή θα είναι η θεματική του σημερινού... Ο κόσμος στο Μετρό. 

1. Οι μοδάτοι:  Συνήθως τύποι νεαρής ηλικίας. Ντυμένοι σύμφωνα με τις προσταγές της μόδας. Είτε τζιν κολλητό, απαραίτητα σκισμένο στα γόνατα ή και αλλού με κομμάτια του ενδύματος να απουσιάζουν ή να έχουν σκιστεί εξαιρετικά επιμελημένα. Οι τύποι αυτοί κάθονται όρθιοι με ακουστικά στα αυτιά έχοντας ένα σακίδιο στην πλάτη. Πως ήταν του Σταυρούκου; Ένα τέτοιο πράγμα. Πολλοί απ΄αυτούς φορούν και γυαλιά ηλίου. Βλέπεις έχει και πάρα πολύ ήλιο στο βαγόνι. 

2. Τα στελέχη: Κυρίως άντρες. Ντυμένοι με κοστούμια σε απαραιτήτως στενή γραμμή και αν φορούν γραβάτα είναι στενή και πλεκτή. Πουκάμισα ατσαλάκωτα, χαρτοφύλακες ή Θεοδωρακικά σακίδια και τα i-phones ανά χείρας. Από κολώνιες δεν τα πάνε καλά. Το μαλλί με τζελ να λαμπυρίζει. Τα παντελόνια σε αφόρητα κολλητή γραμμή. Δεν έχει σημασία αν ο κύριος έχει κοιλίτσα. Αρκεί το παντελόνι να ναι στενό και το σακάκι περισσότερο. Θυμίζουν κάτι σε κυρίες της βικτωριανής εποχής με κείνους τους κορσέδες που θαρρείς και έκοβαν την ανάσα. Αποθέωση της κατηγορίας; Τα παπούτσια. Βεεεεεβαια. Μυτερά, ταμπά, καφέ, μαύρα.. Σκαρπίνια... μποτάκια ή και αρβιλάκια απλά επειδή υπάρχουν στα περιοδικά. Αγαπημένη τους συνήθεια; Να κοιτάνε αριστερά και δεξιά κάνοντας γκάλοπ αν τους κοιτούν... Υπέροχοι!

Έτσι αισθάνομαι κι εγώ το πρωί... Για διαφορετικό λόγο...

3. Οι κυρίες: Λατρεμένη κατηγορία. Κυρίες κάθε ηλικίας. Ντυμένες με κάθε πιθανό και απίθανο συνδυασμό. Λατρεύουν τα ρούχα. Λατρεύουν τα παπούτσια. Τις τσάντες. Τα πάντα. Κραγιόν από μωβ μέχρι μαύρο. Μαλλιά σε όλα τα χρώματα όπως πράσινο, μπλε, ροζ... Η Ίριδα θα ταν εξαιρετικά υπερήφανη. Νύχια. Ααααα.... Πολλά νύχια... Μακριά σαν της Κρουέλα. Με στρασάκια. Με γραμμές. Μισοφαγωμένα. Κοντά. Βαμμένα απροσδιόριστα. Δαχτυλίδια παντού. Χρυσά. Ασημένια. Να αγκαλιάζουν το δάχτυλο όπως ο βόας το θύμα του. Τα παρατηρείς αυτά γιατί κρατιούνται αγκαλιάζοντας τους στύλους. Μαλλιά κοντά, μακριά, λουσμένα, άλουστα, της τρελής, αποδομημένα, κότσοι, καρέ... τα πάντα... Παπούτσια; Πφφφ... από γόβα τύπου κλαρίνο μέχρι αυτά τα ορθοπεδικά κακά μαύρα Όξφορντ... Κολώνιες... Εκτός από το φυσικό τους όλες οι υπόλοιπες με κύριο χαρακτηριστικό το χύμα. Ιδίως όταν μυρίζει οινόπνευμα, αντισκοριακό ή ναφθαλίνη. Οι γλυκιές μου... έβγαλαν τα χειμωνιάτικα... Τι να σου κάνουν κι αυτές...

4. Οι διαβαστεροί: Δεν περίμενα ποτέ ότι η λογοτεχνία έχει τόση πέραση. Μπαίνουν στο βαγόνι. Ρίχνουν μια ματιά γύρω γύρω ενώ στερεώνονται αριστερά και δεξιά των θυρών. Ανοίγουν το τσαντάκι και βγάζουν το βιβλιαράκι. Αγαπημένοι συγγραφείς του Μετρό; Λένα Μαντά, Χρύσα Δημουλίδου και Άρλεκιν. Ναι. Βέβαια υπάρχουν ακόμα και οι λάτρεις του Νταν Μπράουν βλπ Κώδικας Ντα Βίντσι, και των 50 αποχρώσεων του Γκρι. Σ' αυτήν την κατηγορία εμπίπτω και εγώ. Βέβαια με αστυνομική λογοτεχνία. Τι να πεις... πετριά. Ένα πρωινό κάθεται δίπλα μου ένας τύπος. Με ρωτάει αν μπορεί να δει το οπισθόφυλλο του βιβλίου. Του το δίνω. Του ρίχνει μια ματιά. Ξεροκαταπίνει, μου το επιστρέφει και αλλάζει θέση. Απορώ γιατί... μήπως ο τίτλος... «Ο Πίτερ Παν πρέπει να πεθάνει» του Τζον Βέρντον -μόλις το ολοκληρώσω θα σου πω... Απόρησα... Μάλλον θα ήταν ρομαντικός τύπος...

5. Οι οσμηροί: Η κατηγορία που μου φέρνει τρέλα και απόγνωση. Είναι τρομερό το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν έχουν σχέση με το νερό. Άνθρωποι που με το που μπαίνουν τους καταλαβαίνεις. Και όχι λόγω της γοητείας τους αλλά ένεκα της απλυσιάς τους. Πολλή βρώμα. Μυρίζουν, αδιαφορούν, σκαλίζουν και μυτούλα -λες να χαν αποθημένο το Αρχαιολογικό; ποιος ξέρει-. Είναι παράξενο. Το αποκορύφωμα είναι όταν πάνω από όλο αυτό το πράγμα φορούν και κολώνιες. Εκεί φεύγεις. Χάνεις τον κόσμο. Τρελαίνεσαι. Την Παρασκευή καθόμουν σε μια θεσούλα. Έρχονται τρεις κάθονται δίπλα μου -η γνωστή αντικρυστή τετράδα καθισμάτων. Κάποια στιγμή κοιτάζω δίπλα μου και βλέπω ατυχώς το αυτί του συνανθρώπου. Κίτρινο. Όλο. Η εσάνς δε... συγκλονιστική. Τουλάχιστον ένα μήνα αποχή από το μπάνιο. Απέναντι το ίδιο οσμηροί άνθρωποι. Όχι δεν είδα τα αυτιά τους. Σηκώνομαι, διότι δεν γινόταν να κάθομαι. Δεν πρόλαβα. Το κακό ήρθε καταπάνω μου κυριολεκτικά. Ένας επαίτης με μαύρο σορτς και εξίσου μαύρα πόδια έπεσε επάνω μου. Νομίζω ότι απλά έπεσα σε κώμα. Τέτοια επαφή με βρωμιά... δεν ξανάχα. Είχα με εσάνς μασχάλης, ποδιών, ρούχων και μαλλιών αλλά τόσο κοντινή ποτέ. Σοκαρίστηκα. Αλήθεια. Τραγικό. Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγραφεί. Όχι. ΦΕΥ...

6. Οι επαίτες: Ναι. Οι γνωστοί κατατρεγμένοι που πωλούν αναπτήρες, στιλό και μαρκαδόρους γιατί απλά τους έχουν χτυπήσει όλες οι κακουχίες που μπορεί να βάλει ανθρώπινος νους. Συνηθισμένο θα μου πεις. Θα συμφωνήσω απόλυτα θα σου πω. Αλλά να... Είναι κρίμα... Πολύ κρίμα. Δεν έχω να πω πολλά... Μόνο ότι κάτι θα έπρεπε να γίνει... πολλά τα προσωπικά δράματα και η διαδρομή μικρή. 

7. Οι κοινωνικοί: Αααα... μεγάλη λατρεία. Συνήθως γυναίκες -τι άλλο-. Το πρωινό μου στο τρόλει ξεκινά έτσι. Με μία κυρία που κάθεται δίπλα μου. Δεν έχουμε συστηθεί αλλά γνωρίζω ότι έχει δύο γιους που ο ένας δουλεύει στην 3Ε και συζεί με την κοπέλα του που έχει τελειώσει αρχιτεκτονική και μιλάει 3 γλώσσες αλλά είναι 4 χρόνια άνεργη ενώ η σχέση τους μετρά πέντε χρόνια. Τα παιδιά συζούν αλλά με τα 700€ που παίρνει ο υιός άντε να παντρευτούν. Ο άντρας της συνταξιούχος υπαστυνόμος που ήθελε να δώσει για Νομική αλλά δεν πρόκαμε. Κι αν είχε και πολλά λεφτά θα έκανε και υαλουρονικό. Αμέ... Και μετά πέφτεις σε άλλο όγκο πληροφοριών. «Τελικά παραγγείλαμε πίτσα. Ρε συ ο Γιώργος έφαγε 8 κομμάτια κι εγώ 4. Μα 4 εγώ και 8 ο Γιώργος», έλεγε η κυρία στην διπλανή της κυρία. Και η διπλανή της κυρία «Ε άντρας είναι πρέπει να φάει. Καλά έκανες και πήρες πίτσα». Αγαπημένος διάλογος μεταξύ δύο ηλικιωμένων κυριών. Η μία πάντρευε τον γιο της αλλά δεν χώνευε την μέλλουσα νύφη. Επρόκειτο να πει στο καμάρι της ότι δεν θα πήγαινε στον γάμο αν δεν γινόταν στην Αθήνα, γιατί η καρδιά της αφενός και αφετέρου οι συμπέθεροι ήταν πολύ βλάχοι όπως είπε η πρωτευουσιάνα με το χρυσό δόντι. Βεεεεβαια... Το χε βάλει αμέτι μου χαμέτι να χαλάσει τον γάμο. Νόμιζα ότι έβλεπα ταινία. Χρειαζόμουν πασατέμπο. 

Και κάπως έτσι περνούν τα πρωινά και τα απογεύματά μου. Βλέποντας και επεξεργάζοντας τον κόσμο. Ακούγοντας συζητήσεις παντός θέματος. Παντός είδους. Αυτά βλέπω και δικαιολογώ τον τίτλο του «Τίμωνα του Μισάνθρωπου» που μου έχουν απονείμει οι φίλοι μου... Από την άλλη δεν με λες και περίεργο άνθρωπο... όχι. Τι?! Είμαι εγώ περίεργος άνθρωπος?! Γιατί?! Ε?! Ε?! Όχι να μου το τεκμηριώσεις... Περιμένω...