Ο Δικός μου Πόλεμος

Ο δικός μου πόλεμος... Κάποτε ξεκίνησε ως εργασία στην σχολή Δημοσιογραφίας. Ένας φωτισμένος Δάσκαλος μας ανέθεσε να γράψουμε για τον δικό μας πόλεμο. Έτσι. Χωρίς αφορμή. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Λησμόνησα να υπολογίσω. Τι να υπολογίσω; Το νόημα.
Με τα χρόνια κατάλαβα. Συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν απλά μια εργασία. Ήταν ένα ταξίδι στον εσώτερο εαυτό. Ένα ταξίδι στο βάθος. Ήταν η αφορμή για να εξερευνήσουμε εμάς. Ένα ταξίδι ήταν. Με κοινή αφετηρία και προορισμό. Τόσο προφανές. Τόσο διαυγές. Απορώ πως δεν το είχα καταλάβει νωρίτερα. Μια εργασία μέσω της οποίας έπρεπε να επικοινωνήσουμε εμείς με εμάς. Γι αυτό θα γράψω σήμερα. Για τον Δικό μου Πόλεμο.
Με λένε Άννα. Και ναι... έχω πολλά μέτωπα σε έναν και μοναδικό πόλεμο. Μάχες. Τραυματισμούς. Πτώσεις. Φως. Σκοτάδι. Έννοιες. Κάθε έννοια μια μάχη. Κάθε μάχη που αφήνει κι από ένα παράσημο. Λύπη, χαρά, νοσταλγία, πόνο. Τραύματα διαυγή που μαρτυρούν ζωή. Απόψε καθόμουν και σκεφτόμουν. Έτσι. Με αφορμή την Πανσέληνο. Ή μάλλον την Υπέρ-Πανσέληνο, για να δανειστώ τον όρο που εδώ και λίγο καιρό κυκλοφορεί σε ιστότοπους. Καθόμουν λοιπόν και σκεφτόμουν. Ποιος είναι ο δικός μου πόλεμος εν τέλει; Ποιον πολεμώ; Με τι πανοπλία; Με τι όπλα;
Ερωτηματικά απλά. Απτά. Λογικά. Οι απαντήσεις αίολες. Αίολες; Δεν θα το έλεγα. Οι απαντήσεις είναι πάντα εδώ. Και είναι τόσο συγκεκριμένες όσο ο τίτλος του σημερινού.
Με λένε Άννα λοιπόν και πολεμώ. Πολεμώ μόνη μου σε πείσμα πολλών. Πολλών ανθρώπων. Πολλών σημείων. Πολλών ζωνών. Πολλών καταστάσεων. Εγώ απέναντι στον κόσμο. Απέναντι σ' αυτήν την φούσκα. Στο ζωτικό ψεύδος.
Ο δικός μου Πόλεμος έχει αφετηρία και προορισμό κοινό. Εμένα και την αλήθεια. Την αλήθεια την βαθύτερη. Την αλήθεια την υποκειμενική. Γιατί σπάνια η αλήθεια είναι αντικειμενική. Πάντοτε παίρνει την μορφή που της δίνει εκείνος ή εκείνη που την βιώνει. Αναλόγως το βίωμα ράβεται και υφαίνεται η αλήθεια. Ποιος είπε ότι μια τέτοια αλήθεια είναι εύκολη. Ποιος είπε ότι μια τέτοια αλήθεια είναι περίπολοκη. Αν το είπε κάποιος είτε ψεύδεται είτε παίζει το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού.
Ο δικός μου Πόλεμος έχει στόχο. Έχει στόχο να γκρεμίσει.

 Ή για να το διατυπώσω καλύτερα, έχει στόχο του να αποδομήσει. Να πετάξει τις πανοπλίες που φοράμε. Να γκρεμίσει τα τείχη της άμυνας του καθενός. Να αποδομίσει για να ξαναχτίσει. Να ξαναχτίσει σε θεμέλια γερά. Ειλικρινή.
Ο δικός μου πόλεμος έχει εχθρό του τον ορθολογισμό. Ενός ορθολογισμού που μας αλλοιώνει το ανθρώπινο του χαρακτήρα μας. Ενός ορθολογισμού τόσο σκληρού που μας μετατρέπει σε αδηφάγα ζώα της καθημερινότητας. Μιας κριτικής που γίνεται τόσο ρηχά. Τόσο επιφανειακά. Μιας κριτικής που εξυπηρετεί την δική μας επιβίωση εις βάρος των άλλων. Εις βάρος του άλλου και τελικά εις βάρος ημών.
Ο δικός μου πόλεμος δεν ξέρω αν είναι ευγενής. Συνήθως οι πόλεμοι γίνονται για σκοπούς επεκτατισμού. Ίσως και ο δικός μου πόλεμος να γίνεται για να αναπτύξω ζώνες αναπνοής. Για να βρω έναν χώρο ελεύθερης αναπνοής. Ελεύθερης ζωής. Ελεύθερου είναι. Έναν ζωτικό χώρο που θα διέπεται από την αρχή της αυτοβουλίας. Της τόλμης. Της γενναίας αρετής.
Ο δικός μου πόλεμος έχει λάβαρο. Έχει λάβαρο την αγάπη στον άλλον. Την πίστη στον άλλον. Την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είναι καλοί. Είναι τέλειοι με τον αριστοτελικό ορισμό του τέλους. Λάβαρο του η αγάπη.
Ο δικός μου πόλεμος πραγματοποιείται στην χώρα του Μαρ. Στην χώρα του ξεχασμένου. Ναι. Αυτό είναι το ακριβές σημείο που λαμβάνει χώρα ο πόλεμος. Στο σημείο που όλα πραγματώνονται. Στο σημείο που απονεκρώνεται ο άνθρωπος. Εκεί που ο άνθρωπος αφήνει την ουσία του. Γι αυτό και ξεχασμένο. Γι αυτό και τίθεται στο προσκήνιο. Στην χώρα του Μαρ λοιπόν. Εκεί που όλα πλάθονται. Εκεί που όλα πεθαίνουν για να γεννηθούν ξανά. Σε άλλη μορφή. Στην μορφή της αλήθειας. Στην μορφή της αγάπης. Στην χώρα του Μαρ. Στην Γη του πραγματικού. Γιατί η χώρα αυτή τελικά δεν είναι άλλη από την ωμή πραγματικότητα. Σκέψου το λίγο... Η ξεχασμένη πραγματικότητα εφαλτήριο της αναγέννησης. Της αναγέννησης και της ανάπλασης του ανθρώπινου.
Ο δικός μου πόλεμος έχει κι άλλους στόχους. Να πατάξει τα προσωπεία. Να τσαλαπατίσει τις πανοπλίες. Να χορέψει πάνω στα συντρίμια του πριν. Να κάψει το παλιό για να έρθει το ελεύθερο μετά. Το αδέσμευτο μετά. Ο δικός μου πόλεμος πολεμά λυσσαλέα την άγνοια. Επιθυμεί την εγκαθίδρυση της γνώσης. Την αίσθηση της ενσυναίσθησης.
Ο δικός μου πόλεμος έχει εχθρό του την φτήνια. Υψώνει το λάβαρο, παίρνει το δόρυ και το καρφώνει στην έκπτωση. Γιατί κανείς δεν έχει δικαίωμα να παρασύρει τον άλλον στην φτήνια. Στο λίγο. Το λίγο κάποιου δεν μπορεί να είναι το πολύ κάποιου άλλου. Όχι. Το λίγο κάποιου δεν μπορεί να είναι γενναιόδωρο. Είναι μισό. Είναι ελεεινά κάλπικο. Δεν υπάρχει λίγο.
Ο δικός μου πόλεμος εξυμνεί το πολύ. Το πολύ που γιγαντώνεται όταν συναντά το ελάχιστο. Ελάχιστο και πολύ. Πολύ και λίγο. Ζεύγη αντίθετα.  Ζεύγη καταστροφικά. Ζεύγη που καταπατούν το είναι. Ζεύγη απαραίτητα για να κορυφώνονται οι μάχες.
Ο δικός μου πόλεμος έχει αισιοδοξία. Έχει χαρά. Γιατί στον δικό μου πόλεμο οι πολεμιστές εαυτοί κραδαίνουν την ευτυχία. Κραδαίνουν το σπαθί που θα λάμψει στην θέα της ομορφιάς. Που θα λυγίσει από κάτι που σε άλλους φαίνεται φαιδρό. Χαζό. Ζαβό.
Στο τέλος του δικού μου πολέμου θα γραφεί μία και μόνη επωδός... Μια γραμμή δανεισμένη από τον Χιλιανό ποιητή του έρωτα και του φωτός. Μια γραμμή που εμπεριέχει και το μότο ως άλλον όρκο των δικών μου εαυτών. Και είπε ο Πάμπλο Νερούντα «Το θέμα είναι να μαι ευτυχισμένος μέσα μου»...