«Ζητείται κυρία ή κύριος με ικανότητες ξεματιάσματος. Με σύνθημά του την εχεμύθεια και την αποτελεσματικότητα»... Αυτό με βλέπω να καταχωρώ στην στήλη των μικρών αγγελιών όλων των εφημερίδων. Ε ναι. Η κατάσταση έχει φτάσει πλέον στο απροχώρητο. Στο μη περαιτέρω, αν το προτιμάς. Και βέβαια κάπου εδώ θα με ρωτήσεις τι συνέβη. Με μία λέξη, ένα Ρήμα για την ακρίβεια θα σου απαντήσω «Έπεσα». Θα βάλω και άνω τελεία και θα συνεχίσω λέγοντας «Ξανά».
Εγώ και οι πτώσεις έχουμε γίνει πλέον ένα. Έχω πέσει σε όλα τα πιθανά σημεία με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους. Με φλατ -κυρίως- παπούτσια, με πλατφόρμα, με All-Star...
Βλέπεις μεγάλωσα σε παραδοσιακή οικογένεια. Όπερ σημαίνει ότι την βασκανία την παραδεχόμαστε... βεβαίως. Η μαμά μου και η γιαγιά μου γνωστές ξεματιάστρες αλλά δεν πρόλαβαν να μου περάσουν την... σοφία και ικανότητα τους. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, ότι πλέον δεν χρειάζομαι ξεμάτιασμα, αλλά εξορκισμό... Ναι ναι καλά διαβάζεις... Εξορκισμό... Υπερβολές; Είσαι σίγουρη/-ος; Για άρχισε να διαβάζεις αυτές τις γραμμές και τα λέμε στο τέλος:
Γαλαξίδι: Καλοκαίρι 2014. Μέρος: Γαλαξίδι. Κατάσταση: Εξαιρετική. Αύγουστος. Κι εγώ με τον πρώην πρώην εκδρομή στον μαγευτικό αυτόν τόπο. Υπέροχο... Εγώ μια κουκλίτσα ζωγραφιστή. Προφανώς με λιγότερα κιλά, προφανώς με το κόκκινο του αστακού λόγω του ήλιου και της θάλασσας. Έχει αρχίσει να σουρουπώνει στον Μαραθιά -εκεί πέρασα τις διακοπές μου- και η ώρα που θα ερχόταν ο μίστερ είχε φτάσει... Μαλλί επιμελώς ατιμέλητο... Βάψιμο ελαφρύ έως ανεπαίσθητο. Φοράω ένα μαύρο μακρύ φόρεμα με ντεκολτέ και περίεργο δέσιμο στην πλάτη... το φόρεμα είχε (έχει ακόμα βασικά) σκισίματα δεξιά και αριστερά που φτάνουν ως λίγο πάνω από το γόνατο. Μάκρος; Ράσο... Παπούτσι; Πλατφόρμα. Κάτι εξαιρετικές πλατφόρμες που είχα πάρει από τον Πετρίδη... τέλος πάντων άλλη κουβέντα... Το φοράω, φοράω τα παπούτσια, φοράω και το άρωμα μου Black Orchid και κατεβαίνω τις σκάλες του ξενοδοχείου έχοντας την αίσθησης της απόλυτης θεάς τρομάρα να μου ρθει... Με κοιτάζουν, με χαζεύουν εγώ δεν δίνω σημασία και κατευθύνομαι στον μίστερ. Μην στα πολυλογώ... ΄Αρχισε το ταξίδι με μένα να έχω αγκαλιά το παράθυρο, διότι το άρωμα ήτο πολύ δυνατό για τα εκλεκτά (ΝΟΤ) ρουθούνια του μίστερ. Φτάνουμε και αρχίζουμε το περπάτημα που αποδεικνύεται Γολγοθάς...
Αφού κάναμε τον γύρο του Γαλαξιδίου με τα πόδια αποφασίσαμε να πιούμε ένα ρημαδοποτό σε ένα κλαμπ... Πήγαμε, κάτσαμε, παραγγείλαμε, γελούσα, αυτός πάλι όχι... γενικώς περνούσα όμορφα... Χόρευα με κάποιον που έτυχε να χορεύει μόνος του όπως κι εγώ... Μου λέει ο μίστερ «Άννα δεν φεύγουμε;» Θετικά αποκρίθηκα. «Επειδή εδώ έχει πολύ κόσμο δεν φεύγουμε από αριστερά που δεν έχει άνθρωπο;» Και πάλι θετική εγώ... Και όπως φεύγω αφήνοντας τα πλήθη να θαυμάζουν... χάνω το σκαλοπάτι... να σημειώσω ότι το σκαλοπάτι ήταν ύπουλα τοποθετημένο ελαφρώς υπερυψωμένο... Προσγειώνομαι σε οριζόντια θέση με το ένα πόδι ευθεία και το άλλο λυγισμένο στο στήθος και κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα... γελάω...ο μίστερ παγωμένος. Κοιτούσε μία το πλήθος μία εμένα και τούμπαλιν. Αφού βεβαιώνεται ότι δεν χρήζω ιατρικής βοήθειας, μου λέει «Πάντως έπεσες με στιλ. Και σε είδα που έπεφτες αλλά σκέφτηκα ότι αν πάω σε πιάσω θα έπεφτα κι εγώ και μετά θα γινόμουν κι εγώ ρεζίλι»... μεγάλη επιτυχία...
Περιφερειακός Πολυγώνου: Μήνας Ιούνιος, μεσημέρι. Έχω πάει στην κουμπαρούλα μου της οποίας το τέκνο βάφτισα και με την οποία ουδεμία σχέση έχω πλέον, της έχω αφήσει το δώρο που πήρα για το βρέφος (ένα φορμάκι Paul Frank εξαιρετικό... που όταν το είδε σούφρωσε την μούρη και μου πε «πάλι φορμάκι») ήπια έναν καφέ κατά τον ιταλικό τρόπο -παραγγέλνω, πίνω, φεύγω και επιστρέφω με ταξί στο σπίτι. Την μάρκα του δώρου δεν την αναφέρω τυχαία. Διότι πήρα κι εγώ μια τσάντα, ένα πορτοφόλι και ένα ζευγάρι λευκές μπαλαρίνες που φορούσα εκείνη την ημέρα. Τι το θελα. Το ταξί με αφήνει πάνω στον Περιφερειακό και εγώ πρέπει να περάσω απέναντι, να περπατήσω προς τα κάτω και να κατέβω τα σκαλάκια. Λεπτομέρειες... Το πρώτο σκέλος στέφεται με απόλυτη επιτυχία. Πέρασα αρτιμελής τον δρόμο και βρίσκομαι στην απέναντι όχθη. Και όπως περπατώ παραπατώ και πέφτω. Το θέμα όμως δεν είναι πως έπεσα αλλά το που έπεσα. Έπεσα στην πόρτα οίκου ανοχής. Ενός εκ των πολλών που υπάρχουν στον Περιφερειακό... Πέφτω ακριβώς στην είσοδο. Στην αρχή δεν συνειδητοποιώ το μέρος. Αυτό το κατάλαβα λίγο αργότερα, όταν με κοίταγε ένας τύπος που προφανώς νόμιζε ότι ήμουν απασχολούμενη εκεί. Με κοίταζε και γέλαγε... Εγώ απορούσα.
Όταν κατάλαβα όμως...«Συγνώμη θέλετε κάτι;» εγώ «Τώρα όχι αργότερα μπορεί»εκείνος. «Τι εννοείτε κύριε;»εγώ, «Έλα που δεν καταλαβαίνεις»εκείνος... Και κατάλαβα. Ήταν η στιγμή που μόλις κατάλαβα. «Τι να σας πω. Εγώ απλά έπεσα εδώ. Εσείς δεν ντρέπεστε;»εγώ, «Έλα τώρα που έπεσες... σας ξέρω καλά»εκείνος... Κι εγώ ψέλισα ό,τι υπήρχε, του ευχήθηκα -χαμηλοφώνος καθότι ευγενής- για ό,τι είχε γεννημένο, αγέννητο και σε αναμονή και έφυγα κατακκόκινη από την ντροπή μου...
Άλιμος: Ως γνωστόν μου έκλεψαν το αυτοκίνητο. Άρα ο μόνος τρόπος για να μεταβώ στην εργασία μου (εεεεεεε; σε ανατρίχιασα, ομολόγησε το...) ήταν μέσω των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς... Ένα πρωινό του Δεκεμβρίου του 2016 περπατούσα στον δρόμο μπροστά από την στάση Ηλιούπολη του Μετρό... Ξαφνικά κάτι κοιτάω; αφαιρέθηκα; θα σε γελάσω και τσουπ... προσγειώνομαι στην είσοδο καφετέριας... Μπρούμυτα. Αμέ. Πέντε μαντράχαλοι. Καμία κίνηση. Τίποτα! Ούτε να έρθει κάποιος να με βοηθήσει, ούτε τίποτα. Πιανόμουν από ζαρντινιέρες για να σηκωθώ. Όταν τα κατάφερα, ένας εκ των πέντε λέει το υπέροχο «α καλά είσαι δεν θες τιποτα»... Τσέτερμαν...! Όλα κι όλα!
Σαντορίνη: Καλοκαίρι. Έχει έρθει η θεία Τζένη (δεν σου χω μιλήσει γι αυτήν ακόμη αλλά περίμενε... έρχεται κι αυτό) από το Αμέρικα και αποφασίζει να πάμε στην Σαντορίνη. Και πήγαμε. Εξαιρετικά φαίνονταν τα πράγματα. Όχι. Δεν ήταν. Μαγικό το νησί, υπέροχα ανεξάντλητη η θεία. Εκείνη περπατούσε εγώ καθόμουν. Ο ήλιος ντάλα κι εμείς να χουμε ένα αυτοκίνητο και να γυρίζουμε σαν τις παλαβές. Αφού μπλέξαμε σε στενά και σοκάκια κάποια στιγμή άγια παρκάραμε για να κάνουμε ένα ρημαδομπάνιο. Τι το θελα η ασπρουλίτσα... η αλμπίνα... κατακάηκα. Καθολικό έγκαυμα σε πόδια και μπούστο. Στο μπούστο είχα και φουσκάλες. Μεγίστη επιτυχία. (Συγνώμη Ειρηάννα... ξαδέλφη... θα την μάθεις...). Φεύγουμε από την θάλασσα, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και αποφασίζουμε να πάμε να δούμε το περιβόητο ηλιοβασίλεμα. Και πήγαμε. Εγώ να κρυώνω από το εκτεταμένο έγκαυμα, να είμαι σε μια κατάσταση περίεργη και παράλληλα να ανεβαίνουμε κάπου που έλεγε «Caldera Sunset View». Έλα όμως που αυτό το καφέ δεν είχε καρέκλες. Είχε σεζ-λονγκ. Σεζ-λονγκ και Ιταλούς. Πολλούς και ωραίους Ιταλούς. Ναπολιτάνους. Εγώ έχω μαζέψει τα καμμένα μου κομμάτια -είτε εμένα έβλεπες είτε την Καμένη ένα και το αυτό- και να το παίζω χαριτωμένη. Κάθονται όλοι σε σεζ λονγκ και τους μιμούμαι με όση χάρη μπορούσα να επιστρατεύσω. Και κάθομαι. Και όπως έδυε ο ήλιος πλησίαζε το κακό... μέχρι που ήρθε. Έσπασε η σεζ λονγκ κι εγώ κατάχαμα. Οι Ιταλοί γελούσαν, εγώ γελούσα και οι Έλληνες που κάθονταν πίσω μου να βρίζουν γιατί έχασαν το ηλιοβασίλεμα... οι Ιταλοί κι εγώ δεν είδαμε ποτέ το ηλιοβασίλεμα...
ΠΣΕΚ Καλαμακίου: Και το πιο πρόσφατο. Φεβρουάριος 2017. Λίγο πριν αποφασίσω να βάλω την αγγελία. Πέμπτη. Χθες σα να λέμε. Κουκλίτσα ήμανε πάλι. Είχα κάνει και μάσκα μαλλιών. Έχει προηγηθεί όνειρο με τον πρώην και είπα να κάνω την μάσκα να ξορκίσω το κακό. Γιατί το νιωσα. Είμαι στο γραφείο. Παίρνω απουσιολόγιο, βιβλίο ύλης, στυλό, κλειδί, μαρκαδόρο, γυαλιά (ηλίου) και τσιγάρα για το διάλειμμα. Και όπως στέκομαι στο «πεζοδρόμιο» που υπάρχουν παγκάκια πάω να κατέβω και τσουπ! γίνομαι Σούπερμαν και προσγειώνομαι στο προαύλιο που είναι στρωμένο με άσφαλτο. Αποτέλεσμα; Εκδορές στο εσωτερικό της δεξιάς παλάμης και στο πλάι του μικρού δακτύλου, εκδορές στο πάνω μέρος του αριστερού χεριού και ΄μία τεράστια μελανιά στο δεξί γόνατο, πάνω στην επιγονατίδα... Έρχονται τα παιδιά να με σώσουν.. Ο καημένος ο Σέρτζιο (Γ' Έτος Μαγειρικό ο ήρωας) ήθελε να με σηκώσει αλλά δεν τον άφησα... τι μου φταιξε το παιδί να πάθει δισκοπάθεια... (τώρα τα παραλέω...)... ααααααχ... πονώ...
Κατάλαβες τώρα φίλη/φίλε γιατί σκέφτομαι να αποταθώ στους μετρ και εξπέρ της βασκανίας; Γι αυτό σου λέω... αν ξέρεις κάποιον... μοιράσου το μαζί μου... γιατί μετά από όλα αυτά με βλέπω ως άλλη Βασιλειάδου να αναφωνώ «Στα ξύλα στα λαγκάδια, στης θάλασσας τα βάθη»...Α! Και μια συμβουλή... αν πέσει κάποιος μην τον ρωτήσεις ποτέ που είχε τα μάτια του ή πως έπεσε ή αν πρόσεχε... γιατί οι απαντήσεις δεν θα είναι ευγενείς... καταλαβαίνεις... ;)
Εγώ και οι πτώσεις έχουμε γίνει πλέον ένα. Έχω πέσει σε όλα τα πιθανά σημεία με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους. Με φλατ -κυρίως- παπούτσια, με πλατφόρμα, με All-Star...
Βλέπεις μεγάλωσα σε παραδοσιακή οικογένεια. Όπερ σημαίνει ότι την βασκανία την παραδεχόμαστε... βεβαίως. Η μαμά μου και η γιαγιά μου γνωστές ξεματιάστρες αλλά δεν πρόλαβαν να μου περάσουν την... σοφία και ικανότητα τους. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, ότι πλέον δεν χρειάζομαι ξεμάτιασμα, αλλά εξορκισμό... Ναι ναι καλά διαβάζεις... Εξορκισμό... Υπερβολές; Είσαι σίγουρη/-ος; Για άρχισε να διαβάζεις αυτές τις γραμμές και τα λέμε στο τέλος:
Γαλαξίδι: Καλοκαίρι 2014. Μέρος: Γαλαξίδι. Κατάσταση: Εξαιρετική. Αύγουστος. Κι εγώ με τον πρώην πρώην εκδρομή στον μαγευτικό αυτόν τόπο. Υπέροχο... Εγώ μια κουκλίτσα ζωγραφιστή. Προφανώς με λιγότερα κιλά, προφανώς με το κόκκινο του αστακού λόγω του ήλιου και της θάλασσας. Έχει αρχίσει να σουρουπώνει στον Μαραθιά -εκεί πέρασα τις διακοπές μου- και η ώρα που θα ερχόταν ο μίστερ είχε φτάσει... Μαλλί επιμελώς ατιμέλητο... Βάψιμο ελαφρύ έως ανεπαίσθητο. Φοράω ένα μαύρο μακρύ φόρεμα με ντεκολτέ και περίεργο δέσιμο στην πλάτη... το φόρεμα είχε (έχει ακόμα βασικά) σκισίματα δεξιά και αριστερά που φτάνουν ως λίγο πάνω από το γόνατο. Μάκρος; Ράσο... Παπούτσι; Πλατφόρμα. Κάτι εξαιρετικές πλατφόρμες που είχα πάρει από τον Πετρίδη... τέλος πάντων άλλη κουβέντα... Το φοράω, φοράω τα παπούτσια, φοράω και το άρωμα μου Black Orchid και κατεβαίνω τις σκάλες του ξενοδοχείου έχοντας την αίσθησης της απόλυτης θεάς τρομάρα να μου ρθει... Με κοιτάζουν, με χαζεύουν εγώ δεν δίνω σημασία και κατευθύνομαι στον μίστερ. Μην στα πολυλογώ... ΄Αρχισε το ταξίδι με μένα να έχω αγκαλιά το παράθυρο, διότι το άρωμα ήτο πολύ δυνατό για τα εκλεκτά (ΝΟΤ) ρουθούνια του μίστερ. Φτάνουμε και αρχίζουμε το περπάτημα που αποδεικνύεται Γολγοθάς...
 |
| «Αυτό δεν είναι μάτι, είναι καρφί!» |
Περιφερειακός Πολυγώνου: Μήνας Ιούνιος, μεσημέρι. Έχω πάει στην κουμπαρούλα μου της οποίας το τέκνο βάφτισα και με την οποία ουδεμία σχέση έχω πλέον, της έχω αφήσει το δώρο που πήρα για το βρέφος (ένα φορμάκι Paul Frank εξαιρετικό... που όταν το είδε σούφρωσε την μούρη και μου πε «πάλι φορμάκι») ήπια έναν καφέ κατά τον ιταλικό τρόπο -παραγγέλνω, πίνω, φεύγω και επιστρέφω με ταξί στο σπίτι. Την μάρκα του δώρου δεν την αναφέρω τυχαία. Διότι πήρα κι εγώ μια τσάντα, ένα πορτοφόλι και ένα ζευγάρι λευκές μπαλαρίνες που φορούσα εκείνη την ημέρα. Τι το θελα. Το ταξί με αφήνει πάνω στον Περιφερειακό και εγώ πρέπει να περάσω απέναντι, να περπατήσω προς τα κάτω και να κατέβω τα σκαλάκια. Λεπτομέρειες... Το πρώτο σκέλος στέφεται με απόλυτη επιτυχία. Πέρασα αρτιμελής τον δρόμο και βρίσκομαι στην απέναντι όχθη. Και όπως περπατώ παραπατώ και πέφτω. Το θέμα όμως δεν είναι πως έπεσα αλλά το που έπεσα. Έπεσα στην πόρτα οίκου ανοχής. Ενός εκ των πολλών που υπάρχουν στον Περιφερειακό... Πέφτω ακριβώς στην είσοδο. Στην αρχή δεν συνειδητοποιώ το μέρος. Αυτό το κατάλαβα λίγο αργότερα, όταν με κοίταγε ένας τύπος που προφανώς νόμιζε ότι ήμουν απασχολούμενη εκεί. Με κοίταζε και γέλαγε... Εγώ απορούσα.
Όταν κατάλαβα όμως...«Συγνώμη θέλετε κάτι;» εγώ «Τώρα όχι αργότερα μπορεί»εκείνος. «Τι εννοείτε κύριε;»εγώ, «Έλα που δεν καταλαβαίνεις»εκείνος... Και κατάλαβα. Ήταν η στιγμή που μόλις κατάλαβα. «Τι να σας πω. Εγώ απλά έπεσα εδώ. Εσείς δεν ντρέπεστε;»εγώ, «Έλα τώρα που έπεσες... σας ξέρω καλά»εκείνος... Κι εγώ ψέλισα ό,τι υπήρχε, του ευχήθηκα -χαμηλοφώνος καθότι ευγενής- για ό,τι είχε γεννημένο, αγέννητο και σε αναμονή και έφυγα κατακκόκινη από την ντροπή μου...
Άλιμος: Ως γνωστόν μου έκλεψαν το αυτοκίνητο. Άρα ο μόνος τρόπος για να μεταβώ στην εργασία μου (εεεεεεε; σε ανατρίχιασα, ομολόγησε το...) ήταν μέσω των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς... Ένα πρωινό του Δεκεμβρίου του 2016 περπατούσα στον δρόμο μπροστά από την στάση Ηλιούπολη του Μετρό... Ξαφνικά κάτι κοιτάω; αφαιρέθηκα; θα σε γελάσω και τσουπ... προσγειώνομαι στην είσοδο καφετέριας... Μπρούμυτα. Αμέ. Πέντε μαντράχαλοι. Καμία κίνηση. Τίποτα! Ούτε να έρθει κάποιος να με βοηθήσει, ούτε τίποτα. Πιανόμουν από ζαρντινιέρες για να σηκωθώ. Όταν τα κατάφερα, ένας εκ των πέντε λέει το υπέροχο «α καλά είσαι δεν θες τιποτα»... Τσέτερμαν...! Όλα κι όλα!
Σαντορίνη: Καλοκαίρι. Έχει έρθει η θεία Τζένη (δεν σου χω μιλήσει γι αυτήν ακόμη αλλά περίμενε... έρχεται κι αυτό) από το Αμέρικα και αποφασίζει να πάμε στην Σαντορίνη. Και πήγαμε. Εξαιρετικά φαίνονταν τα πράγματα. Όχι. Δεν ήταν. Μαγικό το νησί, υπέροχα ανεξάντλητη η θεία. Εκείνη περπατούσε εγώ καθόμουν. Ο ήλιος ντάλα κι εμείς να χουμε ένα αυτοκίνητο και να γυρίζουμε σαν τις παλαβές. Αφού μπλέξαμε σε στενά και σοκάκια κάποια στιγμή άγια παρκάραμε για να κάνουμε ένα ρημαδομπάνιο. Τι το θελα η ασπρουλίτσα... η αλμπίνα... κατακάηκα. Καθολικό έγκαυμα σε πόδια και μπούστο. Στο μπούστο είχα και φουσκάλες. Μεγίστη επιτυχία. (Συγνώμη Ειρηάννα... ξαδέλφη... θα την μάθεις...). Φεύγουμε από την θάλασσα, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και αποφασίζουμε να πάμε να δούμε το περιβόητο ηλιοβασίλεμα. Και πήγαμε. Εγώ να κρυώνω από το εκτεταμένο έγκαυμα, να είμαι σε μια κατάσταση περίεργη και παράλληλα να ανεβαίνουμε κάπου που έλεγε «Caldera Sunset View». Έλα όμως που αυτό το καφέ δεν είχε καρέκλες. Είχε σεζ-λονγκ. Σεζ-λονγκ και Ιταλούς. Πολλούς και ωραίους Ιταλούς. Ναπολιτάνους. Εγώ έχω μαζέψει τα καμμένα μου κομμάτια -είτε εμένα έβλεπες είτε την Καμένη ένα και το αυτό- και να το παίζω χαριτωμένη. Κάθονται όλοι σε σεζ λονγκ και τους μιμούμαι με όση χάρη μπορούσα να επιστρατεύσω. Και κάθομαι. Και όπως έδυε ο ήλιος πλησίαζε το κακό... μέχρι που ήρθε. Έσπασε η σεζ λονγκ κι εγώ κατάχαμα. Οι Ιταλοί γελούσαν, εγώ γελούσα και οι Έλληνες που κάθονταν πίσω μου να βρίζουν γιατί έχασαν το ηλιοβασίλεμα... οι Ιταλοί κι εγώ δεν είδαμε ποτέ το ηλιοβασίλεμα...
ΠΣΕΚ Καλαμακίου: Και το πιο πρόσφατο. Φεβρουάριος 2017. Λίγο πριν αποφασίσω να βάλω την αγγελία. Πέμπτη. Χθες σα να λέμε. Κουκλίτσα ήμανε πάλι. Είχα κάνει και μάσκα μαλλιών. Έχει προηγηθεί όνειρο με τον πρώην και είπα να κάνω την μάσκα να ξορκίσω το κακό. Γιατί το νιωσα. Είμαι στο γραφείο. Παίρνω απουσιολόγιο, βιβλίο ύλης, στυλό, κλειδί, μαρκαδόρο, γυαλιά (ηλίου) και τσιγάρα για το διάλειμμα. Και όπως στέκομαι στο «πεζοδρόμιο» που υπάρχουν παγκάκια πάω να κατέβω και τσουπ! γίνομαι Σούπερμαν και προσγειώνομαι στο προαύλιο που είναι στρωμένο με άσφαλτο. Αποτέλεσμα; Εκδορές στο εσωτερικό της δεξιάς παλάμης και στο πλάι του μικρού δακτύλου, εκδορές στο πάνω μέρος του αριστερού χεριού και ΄μία τεράστια μελανιά στο δεξί γόνατο, πάνω στην επιγονατίδα... Έρχονται τα παιδιά να με σώσουν.. Ο καημένος ο Σέρτζιο (Γ' Έτος Μαγειρικό ο ήρωας) ήθελε να με σηκώσει αλλά δεν τον άφησα... τι μου φταιξε το παιδί να πάθει δισκοπάθεια... (τώρα τα παραλέω...)... ααααααχ... πονώ...
Κατάλαβες τώρα φίλη/φίλε γιατί σκέφτομαι να αποταθώ στους μετρ και εξπέρ της βασκανίας; Γι αυτό σου λέω... αν ξέρεις κάποιον... μοιράσου το μαζί μου... γιατί μετά από όλα αυτά με βλέπω ως άλλη Βασιλειάδου να αναφωνώ «Στα ξύλα στα λαγκάδια, στης θάλασσας τα βάθη»...Α! Και μια συμβουλή... αν πέσει κάποιος μην τον ρωτήσεις ποτέ που είχε τα μάτια του ή πως έπεσε ή αν πρόσεχε... γιατί οι απαντήσεις δεν θα είναι ευγενείς... καταλαβαίνεις... ;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου