Γεγονός είναι ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει δώσει αίμα, να μην έχει πονέσει και να μην έχει χύσει δάκρυα. Ίδιον της υπόστασης και ύπαρξης. Υπάρχει όμως κάτι που δένει και τα τρία. Ένα κάτι που όλοι απευχόμαστε αλλά δυστυχώς όλοι ανατρέχουμε για να ακούσουμε... Είναι άνθρωποι. Σε κάποιες περιπτώσεις και υπεράνθρωποι. Φορούν άσπρες μπλούζες σαν ρόμπες, συνήθως έχουν μυωπία και στα μάτια μας φαντάζουν ως φωτεινοί παντογνώστες. Είναι αυτοί που έχουν τις απαντήσεις και που τελικά αποδεικνύουν, ότι μας ξέρουν καλύτερα κι από μας τους ίδιους. Άλλοι τρελοί επιστήμονες, άλλοι κυνικοί, άλλοι γλυκείς... Οι γιατροί... Όλοι εκείνοι που διακρίνονται ως πρώτοι των πρώτων και που εμείς οι κοινοί θνητοί παθαίνουμε έναν φόβο, ένα μάγκωμα, ένα πλάκωμα κάθε φορά που διαβαίνουμε το κατώφλι τους. Αν και εδώ που τα λέμε φίλη/φίλε εντάξει... εύκολο δεν είναι... ιδίως για τις ειδικότητες που ακολουθούν...
Καρδιολόγοι ή καρδίατροι όπως άκουσα πρόσφατα... Τι να πεις... Ακούνε την καρδιά, τη μελετούν, αποκρυπτογραφούν κάθε της χτύπο... Προσπαθούν να καταλάβουν αν έχεις διάφορα... Κι εσύ κάθεσαι ανάσκελα και ανασαίνεις και να και το στηθοσκόπιο παγωμένο και να που δε σου βγαίνει ανάσα... Πως να σου βγει... Αγαπημένο; Να τους περιγράφεις φτερουγίσματα, ντάπα ντούπα... Κι ο έρμος ο καρδιολόγος να μην μπορεί να καταλήξει... και να τα τεστ κοπώσεως, να και τα χόλτερ ρυθμού... και όταν του λες και για την πίεση ασανσέρ εκεί ο άνθρωπας έχει απλά «φύγει»... τι να σου κάνει κι αυτός... άλλωστε μην ξεχνάς... μια καρδιά στα χέρια του του φέρανε...
Και αφού γλυτώνεις τον καρδιολόγο πας στον επόμενο γιατί κάτι μπήκε στο μάτι, κάτι μαυράκια βλέπεις... Και πας στ' αγόρι αυτό που είναι το μόνο που σε κοιτάει στα μάτια και ξέρει ακριβώς τι θέλεις... Δεν χρειάζεται να πεις κάτι... Απλά κάτσε αναπαυτικά στην καρέκλα - εχθρό της σκολίωσης, φόρα τα παράξενα γυαλιά που σου δίνει και αφέσου... Πριν όμως έχεις περάσει και από ένα μηχανηματάκι που σε βάζει να ακουμπήσεις το πηγούνι, σου ρχεται τρέλα και συ βλέπεις απλά ένα αερόστατο... Απορείς και εύχεσαι η τσίχλα που τόσο προσεκτικά μασάς να εξακολουθεί να υπάρχει... Τουλάχιστον φρόντισε να απαντάς σωστά στην ερώτηση «τώρα είναι καλύτερα ή τώρα»... Θυμήσου όμως... η απόκριση «Να ξέρετε γιατρέ μου εντάξει είμαι αλλά από το άλλο μάτι δε βλέπω τίποτα» δεν συνιστά απάντηση ... (πραγματικό περιστατικό, άλλη κουβέντα)
Εντάξει... Εδώ σταματούν όλα... Γυναικολόγοι... Τα πόδια ανοιχτά και ο τύπος μπροστά σου να προσπαθεί να αναλύσει τον εσώτερο κόσμο σου... Κάτι τέτοιες στιγμές αναφωνείς για την τύχη των ανδρών... Γδύνεσαι, φοράς και ρομπάκι και απλά ανοίγεις... Ναι οκ δεν ακούγεται καλά αλλά ποιος σου είπε ότι είναι κιόλας... Μηδ χαρά παίρνεις μηδ άνεση έχεις... Απλά τα 10 λεπτά φαίνονται αιώνες, έχεις κάνει κι ένα πακέτο τσιγάρα απ' το άγχος κι έχεις γίνει και σαν παντζάρι από ντροπή... Ε όσο να ναι μια ντροπή την αισθάνεσαι... άφτερ ολ δεν συνηθίζεις να ανοίγεις πόδια... Και μετά φεύγει από κει και πάει στήθος.. .γιατί μια ψηλάφιση γίνεται... Και κάπως έτσι αισθάνεσαι σαν το παγόβουνο που προσέκρουσε ο Τιτανικός... Πολύ άβολο... Συμβουλή; Πριν πάτε πιείτε...!
Πες μου τι σου θυμίζουν αυτά τα μικρούλικα στρογγυλά πραγματάκια.. Το μικροβιολόγο βέβαια... Την κυριούλα που παίρνει το λάστιχο ή αυτό το μπλε ενίοτε λαστιχάκι, στο σφίγγει στο μπράτσο σε σημείο αιμόστασης και μετά παίρνει την σύριγγα με τη βελόνα... Σου λέει ένα «κάνε μπουνίτσα και κοίτα από κει» και μπήγει αυτό το μεταλλικό πράγμα στη φλέβα... Κι εσύ ιδρώνεις, μαζεύεσαι, σφίγγεσαι μέχρι να νιώσεις το τσίμπημα... Και το νιώθεις και γυρίζεις και βλέπεις το αιματάκι σου να γεμίζει την σύριγγα... Και μετά σου βάζει και ένα τέτοιο... η δική μου μικροβιολόγος μου έδινε και γλυφιτζούρι... Η Βιοϊατρική πάντως δεν δίνει να ξέρεις... πάρε μόνη/μόνος σου...
«Άνοιξε», «Πονάει», «Μην κουνιέσαι», «Τελειώνω» και ανάμεσα κάτι βογγητά... Μα που πήγε το μυαλό σου; Εγώ για τους οδοντιάτρους μιλάω... Τι; Μόνο σε μένα συμβαίνει να τα ακούω;;; Αλήθεια τώρα;;; Σιγά μην είμαι μόνο εγώ που σκιάζομαι στην ιδέα... Δεν τους μπορώ... Τους φοβάμαι... Ιδίως όταν κάνουν ένεση... Αυτή η μυρωδιά του οδοντιατρείου... Απαπαπα εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα! Τρέλα μου έρχεται... Άσε που με αυτό το πράγμα που κρέμεται από τα αριστερά ή δεξιά του στόματος θυμίζεις ηλικιωμένο σε ίδρυμα που του φεύγουν τα σαλάκια... Ιιιιιιου... Φρίκη....
Ε ναι... τουλάχιστον δυο χρονάκια πριν οι οπαδοί που ζητούσαν γήπεδο έπρεπε να πάνε γραμμή στον Ψυχίατρο... Να ανοίξουν την πόρτα, να πάρουν χαρτομάντηλα και να πουν τον πόνο τους... Τώρα πρέπει να πάμε εμείς οι του ΠΑΟ με τον πρόεδρο που έχουμε... Χρήσιμη ειδικότητα για πολλούς... Πας, μιλάς και αν δεν βλέπεις οράματα, ακούς φωνές κλπ γλιτώνεις και το δέσιμο... Πόσο εύκολο νομίζεις ότι είναι για έναν γιατρό να μπει στα μύχια της ψυχής σου...; Καθόλου σε πληροφορώ... Μα καθόλου όμως... Πάντως ό,τι σου δίνουν καλό είναι να το παίρνεις... Έτσι γι αλλαγή βρε παιδί μου... Τώρα βέβαια αν ο γιατρός αρχίζει και μοιάζει με τον Βοναπάρτη ή με την Φρειδερίκη βρες πόρτα να διαβείς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου