Τζένη από Πολυξένη

Η ιστορία της οικογένειάς μου είναι αυτό που λέμε κινηματογραφική. Η ιστορία που καθένας από μας κουβαλάει είναι από αλλόκοτη έως υπερρεαλιστική. Κουβαλάμε πεποιθήσεις, πολιτική ιδεολογία αλλά και πολλή αγάπη και εξαιρετικές στιγμές μεγάλων ερώτων. Και βέβαια αυτό που μας χαρακτηρίζει είναι η αποφασιστικότητα. Μπορεί να μπερδευόμαστε για το που ή το τι θα φάμε αλλά δεν έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα να μηδενίζουμε τη ζωή μας και να πέρνουμε μεγάλες αποφάσεις αρχίζοντας πάλι από το μηδέν.
Ένα τέτοιο πρόσωπο είναι η Τζένη. Η Τζένη, ξαδέρφη της μητέρας μου είναι ένα πρόσωπο από αυτά που βλέπουμε σε ταινίες του Μπονιουέλ ή συναντάμε σε μυθιστορήματα μαγικού ρεαλισμού.
Η Τζένη που ξεκίνησε από το Καστρίτσι, πήγε Ελευσίνα, Αθήνα, Ιταλία, Σκωτία για να καταλήξει τελικά στη Βιρτζίνια των Ηνωμένων Πολιτειών. Τη Τζένη, λοιπόν, την ακολουθούν πολλοί αστικοί πια μύθοι. Είναι ένα πρόσωπο αναφοράς. Είναι η γυναίκα που αψήφισε. Η γυναίκα που καταπάτησε στερεότυπα και κατάφερε να επιβληθεί στις συνθήκες. Επιβλήθηκε, κούμπωσε και ανάγκασε τις συνθήκες να προσαρμοστούν επάνω της.
Για μας, τα ξαδέρφια μου, τον αδερφό μου και εμένα, η Τζένη ήταν η θεία απ' το Αμέρικα. Ήταν η θεία που την περιμέναμε πάντα με ανυπομονησία. Την περιμέναμε πως και πως. Ήταν η θεία που θα μας έφερνε έναν άνεμο νέων ιδεών από τον Νέο Κόσμο. Και το έκανε. Πάντοτε.
Τώρα που ενηλικιωθήκαμε η Τζένη απέκτησε άλλο χαρακτήρα. Έγινε η φίλη, έγινε η μάνα, έγινε ο άνθρωπος που μπορούσε να βοηθήσει. Για μένα η Τζένη είναι κεφάλαιο.
Ο λόγος; Γιατί έχει πολλά στοιχεία που θαυμάζω. Είναι αυτεξούσια και ανεξάρτητη. Η Τζένη δεν υπήρξε ποτέ της προσκολήσεως. Απεναντίας. Έκανε αυτό που ήθελε προσέχοντας πάντα να μην ενοχλεί τους άλλους.
Διότι είναι αυθεντική. Ποτέ δεν υποκρίθηκε κάτι που δεν είναι. Αγάπησε αυτό που είναι και πορεύτηκε. Το εξέλιξε και πάντα φροντίζει να εξελίσσεται. Της αρέσει να φροντίζει τον εαυτό της εξωτερικά και εσωτερικά. Για να έχει γνώμη φροντίζει πρώτα να είναι σε θέση να την τεκμηριώνει.
Η Τζένη είναι η Ελλάδα. Είναι ένα πλάσμα χαρούμενο που ξέρει να αντλεί από τη ζωή. Ένα πλάσμα που τον πόνο της τον χορεύει. Τον διασκεδάζει κι όταν μπορέσει τον κερνάει κι ένα ποτάκι. Έτσι... Για την παρέα. Είναι έντονη. Κάθε χαρισματική προσωπικότητα είναι έντονη. Κάθε που γελάει μοιάζει με τον ήλιο πάνω στα νησιά. Κάθε που συννεφιάζει και νευριάζει -σπάνιο αλλά γίνεται- θυμίζει τη θάλασσα του Αιγαίου με τα πολλά μποφόρ. Αν ήταν νησί θα ήταν μια μίξη των Κυκλάδων και της Δωδεκανήσου.

Έχει αυτή τη χάρη και τον κοσμοπολιτισμό της Σαντορίνης, την αυθεντκότητα της Ανάφης, την αριστοκρατία της Σύρου. Και όλα αυτά δένουν άψογα με το απόλυτο της Φολεγάνδρου, της Αστυπάλαιας...
Για να αγαπάς την Τζένη πρέπει πρώτα να την εκτιμάς. Να εκτιμάς το γεγονός ότι εκείνη θα σε αγαπάει περισσότερο. Ότι εκείνη πρώτη θα ενδιαφερθεί διότι σ' αγαπάει. Δεν είναι της ανταλλακτικής αγάπης. Ούτε και των λογιστικών πράξεων. Δεν δίνει για να πάρει. Δεν την αφορά. Δίνει γιατί έτσι μπορεί να νιώθει ολοκληρωμένη.
Ποτέ δεν την ενδιέφερε τι λένε οι άλλοι. Εκείνη πάντα φρόντιζε να είναι αυτάρκης. Πάντα φρόντιζε να μπορεί να κοιμάται ήσυχα. Βλέπεις η Τζένη μας ανήκει στους ανθρώπους που θέλουν να διάγουν τη ζωή τους ήρεμα και το βράδυ να απολαμβάνουν τον ύπνο τους.
Τη θαυμάζω. Έχει γίνει αποδέκτης πολλών πικρόχολων σχολίων. Το ξέρει. Το ξέρει καλά. Εκείνη όμως δεν την ενδιαφέρει. Δεν την αφορούν οι κακοβουλίες. Θεωρεί ότι απλά το μυαλό ορισμένων φτάνει μόνο μέχρι εκεί.
Ξέρει ότι δεν θα αλλάξει τον κόσμο. Της αρκεί όμως να αλλάξει τον εαυτό της.
Ταξιδεύει πολύ. Το διαβατήριο της γεμάτο απόσφραγίδες. Δεν υπάρχει ήπειρος που να μην έχει επισκεφθεί. Και όσα ταξίδια τόσες εμπειρίες. Και όσες εμπειρίες τόση εξέλιξη. Και κάθε εξέλιξη την αγκαλιάζει. Δεν άντέχει να πνίγεται. Δεν μπορεί να βαλτώνει. Και ταξιδεύει. Αεικίνητη.
Ταχύτατη. Σε σκέψη, σε κίηση και βέβαια σε πράξη.
Η Τζένη είναι ένα πρόσωπο γεμάτο συμβολισμούς. Συμβολίζει την αγάπη. Συμβολίζει τη σοφία. Είναι εκεί για να αγαπάει. Για να εννοεί ό,τι λέει. Δεν λέει ποτέ παραπάνω και ποτέ λιγότερα απ' αυτά που πιστεύει.
Είναι αθυρόστομο. Εντάξει. Ίδιον χαρακτηριστικό της οικογενείας. Αυθεντικά αθυρόστομη και όχι μια κομιλφό κατάσταση. Θα τσαλακωθεί. Πολύ. Θα γελάσει σαν παιδί. Θα κλάψει όταν είναι μόνη. Όχι από ντροπή αλλά επειδή δεν θέλει να τη βλέπουν να κλαίει δημοσίως. Θεωρεί το κλάμα ανάγκη έκφρασης και η έκφραση είναι πάντα μοναχική.
Η Τζένη για μένα είναι κάτι σαν δεύτερη μητέρα μου. «Εγώ είμαι μάνα σου» μου είπε και το εννοεί. Και το ξέρω. Για μένα η Τζένη είναι ελπίδα και γνώση.
Οι άνθρωποι που έχουν τόσες εμπειρίες ζωής είναι άνθρωποι πολύτιμοι. Είναι άνθρωποι χρήσιμοι. Για όλους εμάς. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν να πηγαίνουν κόντρα στο δεδομένο. Να το αψηφούν. Να το πατάνε. Κι αυτοί οι άνθρωποι λέγονται γενναίοι. Λέγονται ήρωες.
Για μένα λοιπόν αυτό είναι η Τζένη. Είναι η ηρωίδα μου. Είναι η γυναίκα στην οποία θα ήθελα να μοιάσω. Στην παιδικότητα στη μαχητικότητα και ακόμα και σ' αυτήν την υπέροχα δημιουργική τρέλα της.
Η θεία Τζένη λοιπόν... Η Τζένη... Το Τζενάκι μας. Που γελάει με την καρδιά της... Ξέρεις τελικά τι είναι η Τζένη; Είναι μια μίξη... Είναι Καλοκαίρι όταν γελάει, Άνοιξη όταν αγαπάει, Χειμώνας όταν φουρτουνιάζει και Φθινόπωρο όταν σκέφτεται. Είναι η θάλασσα της ζωής μας... Είναι η Τζένη από το Καστρίτσι που κατάφερε και επιβλήθηκε στις Ηπείρους...

Αγαπημένο μου Ποντίκι...

Αγαπημένο μου ποντίκι,

λατρεμένο μου ποντικάκι. Είναι Κυριακή, 01 Μαίου. 23:24 το βράδυ. Κι εγώ ποντικάκι μου σε σκέφτομαι. Σε σκέφτομαι και λιώνω.
Ξέρεις την αγάπη που σου έχω. Την αδυναμία τη μεγάλη που έχω στ' αυτάκια σου. Στην ουρίτσα σου. Παντού. Ξέρεις πόσο τρελαίνομαι να σε χαζεύω. Πόσο πολύ αγαπώ να σε νιώθω και να σε αισθάνομαι. Ξέρεις πόσο πιστή σου είμαι.
Πάνε τώρα αρκετές μέρες που δεν σε έχω ανταμώσει. Από τις 16 Απριλίου συγκεκριμένα. Εγώ παίρνω άλλο δρόμο για να μην πέσω επάνω σου. Κι εσύ στέκεις εκεί. Ασάλευτο. Και με περιμένεις.
Περνάω με το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι σου. Το κοιτάω, διαβάζω την επιγραφή και ασυναίσθητα η γλώσσα μου περνάει από τα χείλη μου καθώς σε σκέφτομαι.
Πόσες νύχτες έχουμε μοιραστεί παρέα. Πόσες μέρες. Πόσες φορές με έχεις ανακουφίσει από τις δυσκολίες που είχα και πόσες φορές κατέφευγα σε σένα για να βρω ένα αποκούμπι. Βέβαια, τώρα που σου γράφω την αλήθεια, αν δεν κατέφευγα τόσες φορές σε εσένα λατρευτό μου ποντικάκι να μην χρειαζόταν να σε αποχωριστώ τόσο άδοξα.
Ξέρεις απόψε δεν άντεξα. Ήθελα να σου εκφράσω αυτά που νιώθω. Το μαρτύριο μου χωρίς εσένα. Γιατί η ζωή χωρίς εσένα μικρό μου λατρευτό ποντικάκι δεν είναι η ίδια.
Πόσες φορές μου λείπεις. Πόσες φορές φέρνω στο νου μου όλο το τελετουργικό. Εγώ να εισβάλλω στο σπίτι σου. Να σε κοιτάω και να σε βλέπω τόσο λαχταριστό, τόσο θελκτικό. Ήξερα ότι υπάρχουμε ο ένας για τον άλλον. Εσύ αδημονούσες να σε πάρω κι εγώ να σε γευτώ. Σα να μου μιλούσες ένιωθα.
Και μετά σε έβγαζαν προσεκτικά με τη σπάτουλα τοποθετώντας σε στο κουτάκι, το νέο προσωρινό σου σπίτι. Σε ακουμπούσαν στον πάγκο και μετά ήσουν δικό μου. Μόνο δικό μου. Δεν σε μοιραζόμουν με κανέναν. Εντάξει ίσως ένα ελάχιστο κομμάτι σου έδινα στον ανηψιό μου... (τι να το κάνω κι αυτό τ' αγόρι...)... Όμως όλο το υπόλοιπο έμενες για μένα... Μόνο για μένα...

Και μετά ερχόμασταν σπίτι. Και το τελετουργικό συνεχιζόταν... Πλύσιμο χεριών και μετά σε έβαζα προσεκτικά σε ένα πιατάκι. Πολύ προσεκτικά. Δεν ήθελα να μείνει τίποτα από σένα σ' αυτό το κουτάκι. Τίποτα. Ήθελα το είναι σου να μου ανήκει...
Αχ ποντικάκι μου... Αχ... Η κακούργα η ζυγαριά μου μας χώρισε. Ναι. Αυτή. Επέβαλε το τέλος στη σχέση μας. Κι εγώ σε άφησα ποντικάκι μου. Πρόδωσα τη γλυκύτητα σου για τις επονείδιστες ζαχαρίνες... Σε πρόδωσα καλό μου ποντίκι...
Και τώρα μου λείπεις. Σε ζητώ διαρκώς. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ... Σε φαντάζομαι εντός της στοματικής μου κοιλότητας να λιώνεις καθώς εισέρχεσαι με το κουταλάκι... Και λιώνω... Κλείνω τα μάτια μου και ειλικρινά προσπαθώ να ανακαλέσω αυτό το οργασμικό σχεδόν μπιγκ μπανγκ που δημιουργούσες στον ουρανίσκο μου...
Αγαπημένο μου ποντίκι... εμείς οι δύο θα αργήσουμε να ξανανταμώσουμε γλυκό μου... Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου πω ότι μου λείπεις και ότι η καθημερινότητά μου δεν είναι ίδια χωρίς εσένα.
Αχ ποντικάκι μου... Αχ παστούλα μου γλυκιά κι αγαπημένη... Όμως φταις. Ναι! Φταις! Έπρεπε να έχεις τόσους υδατάνθρακες???? Ε? Έπρεπε? Δεν μπορούσες να είσαι λιγότερο αυξητικό...; Ε;
Τώρα μπορώ μόνο να σε φαντάζομαι. Δεν μπορώ να σε έχω. Αχ αγαπημένη μου παστούλα...
Ξέρεις τι φοβάμαι Ποντικάκι μου;;; Μήπως συνηθίσω να σε αγαπώ από μακριά... Θέλω τόσο πολύ να τρέξω και να σε αποκτήσω... Μα δεν κάνει καλή μου παστούλα...
Σου γράφω αυτό το γράμμα χωρίς να γνωρίζω το λόγο.. Μου λείπεις παστούλα μου... Ποντικάκι μου... Ίσως όμως βρεθούμε τον άλλο μήνα ή τον Ιούλιο... Και τότε ίσως να ανακτήσουμε λίγη από τη μαγεία. 38 έτη σε γεύομαι χωρίς να σου χω μιλήσει ποτέ...
Αγαπητό μου ποντικάκι... Λατρεμένη μου παστούλα... Ξέρεις σε σένα δεν αντιστάθηκα ποτέ. Ξέρεις ότι θα σε φωνάζω... Ξέρεις ότι σε έχω στο μυαλό μου ποντικάκι μου... Κάνω κουράγιο όμως...
Γιατί η δική μας η σχέση δεν έχει τελειώσει... δεν μπορεί να τελειώσει ποντικάκι...
Η μέρα που θα σε έχω δικό μου Ποντικάκι μου πλησιάζει... Δεν ξέρω ποια ακριβώς θα είναι -επίκληση στη ζυγαριά μου θα κάνω- αλλά θα έρθει.
Και τώρα ποντικάκι μου πρέπει να κλείσω το γράμμα μου... Θα στραφώ στο ουδέτερο νερό για να σε ξεχάσω... Πίνω νερό για να σε ξεχάσω Ποντίκι μου... Εκεί έφτασα... Νερό και τσιγάρο...
Καληνύχτα Ποντικάκι μου...
Σε σκέφτομαι...
Άννα