Τζένη από Πολυξένη

Η ιστορία της οικογένειάς μου είναι αυτό που λέμε κινηματογραφική. Η ιστορία που καθένας από μας κουβαλάει είναι από αλλόκοτη έως υπερρεαλιστική. Κουβαλάμε πεποιθήσεις, πολιτική ιδεολογία αλλά και πολλή αγάπη και εξαιρετικές στιγμές μεγάλων ερώτων. Και βέβαια αυτό που μας χαρακτηρίζει είναι η αποφασιστικότητα. Μπορεί να μπερδευόμαστε για το που ή το τι θα φάμε αλλά δεν έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα να μηδενίζουμε τη ζωή μας και να πέρνουμε μεγάλες αποφάσεις αρχίζοντας πάλι από το μηδέν.
Ένα τέτοιο πρόσωπο είναι η Τζένη. Η Τζένη, ξαδέρφη της μητέρας μου είναι ένα πρόσωπο από αυτά που βλέπουμε σε ταινίες του Μπονιουέλ ή συναντάμε σε μυθιστορήματα μαγικού ρεαλισμού.
Η Τζένη που ξεκίνησε από το Καστρίτσι, πήγε Ελευσίνα, Αθήνα, Ιταλία, Σκωτία για να καταλήξει τελικά στη Βιρτζίνια των Ηνωμένων Πολιτειών. Τη Τζένη, λοιπόν, την ακολουθούν πολλοί αστικοί πια μύθοι. Είναι ένα πρόσωπο αναφοράς. Είναι η γυναίκα που αψήφισε. Η γυναίκα που καταπάτησε στερεότυπα και κατάφερε να επιβληθεί στις συνθήκες. Επιβλήθηκε, κούμπωσε και ανάγκασε τις συνθήκες να προσαρμοστούν επάνω της.
Για μας, τα ξαδέρφια μου, τον αδερφό μου και εμένα, η Τζένη ήταν η θεία απ' το Αμέρικα. Ήταν η θεία που την περιμέναμε πάντα με ανυπομονησία. Την περιμέναμε πως και πως. Ήταν η θεία που θα μας έφερνε έναν άνεμο νέων ιδεών από τον Νέο Κόσμο. Και το έκανε. Πάντοτε.
Τώρα που ενηλικιωθήκαμε η Τζένη απέκτησε άλλο χαρακτήρα. Έγινε η φίλη, έγινε η μάνα, έγινε ο άνθρωπος που μπορούσε να βοηθήσει. Για μένα η Τζένη είναι κεφάλαιο.
Ο λόγος; Γιατί έχει πολλά στοιχεία που θαυμάζω. Είναι αυτεξούσια και ανεξάρτητη. Η Τζένη δεν υπήρξε ποτέ της προσκολήσεως. Απεναντίας. Έκανε αυτό που ήθελε προσέχοντας πάντα να μην ενοχλεί τους άλλους.
Διότι είναι αυθεντική. Ποτέ δεν υποκρίθηκε κάτι που δεν είναι. Αγάπησε αυτό που είναι και πορεύτηκε. Το εξέλιξε και πάντα φροντίζει να εξελίσσεται. Της αρέσει να φροντίζει τον εαυτό της εξωτερικά και εσωτερικά. Για να έχει γνώμη φροντίζει πρώτα να είναι σε θέση να την τεκμηριώνει.
Η Τζένη είναι η Ελλάδα. Είναι ένα πλάσμα χαρούμενο που ξέρει να αντλεί από τη ζωή. Ένα πλάσμα που τον πόνο της τον χορεύει. Τον διασκεδάζει κι όταν μπορέσει τον κερνάει κι ένα ποτάκι. Έτσι... Για την παρέα. Είναι έντονη. Κάθε χαρισματική προσωπικότητα είναι έντονη. Κάθε που γελάει μοιάζει με τον ήλιο πάνω στα νησιά. Κάθε που συννεφιάζει και νευριάζει -σπάνιο αλλά γίνεται- θυμίζει τη θάλασσα του Αιγαίου με τα πολλά μποφόρ. Αν ήταν νησί θα ήταν μια μίξη των Κυκλάδων και της Δωδεκανήσου.

Έχει αυτή τη χάρη και τον κοσμοπολιτισμό της Σαντορίνης, την αυθεντκότητα της Ανάφης, την αριστοκρατία της Σύρου. Και όλα αυτά δένουν άψογα με το απόλυτο της Φολεγάνδρου, της Αστυπάλαιας...
Για να αγαπάς την Τζένη πρέπει πρώτα να την εκτιμάς. Να εκτιμάς το γεγονός ότι εκείνη θα σε αγαπάει περισσότερο. Ότι εκείνη πρώτη θα ενδιαφερθεί διότι σ' αγαπάει. Δεν είναι της ανταλλακτικής αγάπης. Ούτε και των λογιστικών πράξεων. Δεν δίνει για να πάρει. Δεν την αφορά. Δίνει γιατί έτσι μπορεί να νιώθει ολοκληρωμένη.
Ποτέ δεν την ενδιέφερε τι λένε οι άλλοι. Εκείνη πάντα φρόντιζε να είναι αυτάρκης. Πάντα φρόντιζε να μπορεί να κοιμάται ήσυχα. Βλέπεις η Τζένη μας ανήκει στους ανθρώπους που θέλουν να διάγουν τη ζωή τους ήρεμα και το βράδυ να απολαμβάνουν τον ύπνο τους.
Τη θαυμάζω. Έχει γίνει αποδέκτης πολλών πικρόχολων σχολίων. Το ξέρει. Το ξέρει καλά. Εκείνη όμως δεν την ενδιαφέρει. Δεν την αφορούν οι κακοβουλίες. Θεωρεί ότι απλά το μυαλό ορισμένων φτάνει μόνο μέχρι εκεί.
Ξέρει ότι δεν θα αλλάξει τον κόσμο. Της αρκεί όμως να αλλάξει τον εαυτό της.
Ταξιδεύει πολύ. Το διαβατήριο της γεμάτο απόσφραγίδες. Δεν υπάρχει ήπειρος που να μην έχει επισκεφθεί. Και όσα ταξίδια τόσες εμπειρίες. Και όσες εμπειρίες τόση εξέλιξη. Και κάθε εξέλιξη την αγκαλιάζει. Δεν άντέχει να πνίγεται. Δεν μπορεί να βαλτώνει. Και ταξιδεύει. Αεικίνητη.
Ταχύτατη. Σε σκέψη, σε κίηση και βέβαια σε πράξη.
Η Τζένη είναι ένα πρόσωπο γεμάτο συμβολισμούς. Συμβολίζει την αγάπη. Συμβολίζει τη σοφία. Είναι εκεί για να αγαπάει. Για να εννοεί ό,τι λέει. Δεν λέει ποτέ παραπάνω και ποτέ λιγότερα απ' αυτά που πιστεύει.
Είναι αθυρόστομο. Εντάξει. Ίδιον χαρακτηριστικό της οικογενείας. Αυθεντικά αθυρόστομη και όχι μια κομιλφό κατάσταση. Θα τσαλακωθεί. Πολύ. Θα γελάσει σαν παιδί. Θα κλάψει όταν είναι μόνη. Όχι από ντροπή αλλά επειδή δεν θέλει να τη βλέπουν να κλαίει δημοσίως. Θεωρεί το κλάμα ανάγκη έκφρασης και η έκφραση είναι πάντα μοναχική.
Η Τζένη για μένα είναι κάτι σαν δεύτερη μητέρα μου. «Εγώ είμαι μάνα σου» μου είπε και το εννοεί. Και το ξέρω. Για μένα η Τζένη είναι ελπίδα και γνώση.
Οι άνθρωποι που έχουν τόσες εμπειρίες ζωής είναι άνθρωποι πολύτιμοι. Είναι άνθρωποι χρήσιμοι. Για όλους εμάς. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν να πηγαίνουν κόντρα στο δεδομένο. Να το αψηφούν. Να το πατάνε. Κι αυτοί οι άνθρωποι λέγονται γενναίοι. Λέγονται ήρωες.
Για μένα λοιπόν αυτό είναι η Τζένη. Είναι η ηρωίδα μου. Είναι η γυναίκα στην οποία θα ήθελα να μοιάσω. Στην παιδικότητα στη μαχητικότητα και ακόμα και σ' αυτήν την υπέροχα δημιουργική τρέλα της.
Η θεία Τζένη λοιπόν... Η Τζένη... Το Τζενάκι μας. Που γελάει με την καρδιά της... Ξέρεις τελικά τι είναι η Τζένη; Είναι μια μίξη... Είναι Καλοκαίρι όταν γελάει, Άνοιξη όταν αγαπάει, Χειμώνας όταν φουρτουνιάζει και Φθινόπωρο όταν σκέφτεται. Είναι η θάλασσα της ζωής μας... Είναι η Τζένη από το Καστρίτσι που κατάφερε και επιβλήθηκε στις Ηπείρους...