Αγαπημένο μου ποντίκι,
λατρεμένο μου ποντικάκι. Είναι Κυριακή, 01 Μαίου. 23:24 το βράδυ. Κι εγώ ποντικάκι μου σε σκέφτομαι. Σε σκέφτομαι και λιώνω.
Ξέρεις την αγάπη που σου έχω. Την αδυναμία τη μεγάλη που έχω στ' αυτάκια σου. Στην ουρίτσα σου. Παντού. Ξέρεις πόσο τρελαίνομαι να σε χαζεύω. Πόσο πολύ αγαπώ να σε νιώθω και να σε αισθάνομαι. Ξέρεις πόσο πιστή σου είμαι.
Πάνε τώρα αρκετές μέρες που δεν σε έχω ανταμώσει. Από τις 16 Απριλίου συγκεκριμένα. Εγώ παίρνω άλλο δρόμο για να μην πέσω επάνω σου. Κι εσύ στέκεις εκεί. Ασάλευτο. Και με περιμένεις.
Περνάω με το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι σου. Το κοιτάω, διαβάζω την επιγραφή και ασυναίσθητα η γλώσσα μου περνάει από τα χείλη μου καθώς σε σκέφτομαι.
Πόσες νύχτες έχουμε μοιραστεί παρέα. Πόσες μέρες. Πόσες φορές με έχεις ανακουφίσει από τις δυσκολίες που είχα και πόσες φορές κατέφευγα σε σένα για να βρω ένα αποκούμπι. Βέβαια, τώρα που σου γράφω την αλήθεια, αν δεν κατέφευγα τόσες φορές σε εσένα λατρευτό μου ποντικάκι να μην χρειαζόταν να σε αποχωριστώ τόσο άδοξα.
Ξέρεις απόψε δεν άντεξα. Ήθελα να σου εκφράσω αυτά που νιώθω. Το μαρτύριο μου χωρίς εσένα. Γιατί η ζωή χωρίς εσένα μικρό μου λατρευτό ποντικάκι δεν είναι η ίδια.
Πόσες φορές μου λείπεις. Πόσες φορές φέρνω στο νου μου όλο το τελετουργικό. Εγώ να εισβάλλω στο σπίτι σου. Να σε κοιτάω και να σε βλέπω τόσο λαχταριστό, τόσο θελκτικό. Ήξερα ότι υπάρχουμε ο ένας για τον άλλον. Εσύ αδημονούσες να σε πάρω κι εγώ να σε γευτώ. Σα να μου μιλούσες ένιωθα.
Και μετά σε έβγαζαν προσεκτικά με τη σπάτουλα τοποθετώντας σε στο κουτάκι, το νέο προσωρινό σου σπίτι. Σε ακουμπούσαν στον πάγκο και μετά ήσουν δικό μου. Μόνο δικό μου. Δεν σε μοιραζόμουν με κανέναν. Εντάξει ίσως ένα ελάχιστο κομμάτι σου έδινα στον ανηψιό μου... (τι να το κάνω κι αυτό τ' αγόρι...)... Όμως όλο το υπόλοιπο έμενες για μένα... Μόνο για μένα...
Και μετά ερχόμασταν σπίτι. Και το τελετουργικό συνεχιζόταν... Πλύσιμο χεριών και μετά σε έβαζα προσεκτικά σε ένα πιατάκι. Πολύ προσεκτικά. Δεν ήθελα να μείνει τίποτα από σένα σ' αυτό το κουτάκι. Τίποτα. Ήθελα το είναι σου να μου ανήκει...
Αχ ποντικάκι μου... Αχ... Η κακούργα η ζυγαριά μου μας χώρισε. Ναι. Αυτή. Επέβαλε το τέλος στη σχέση μας. Κι εγώ σε άφησα ποντικάκι μου. Πρόδωσα τη γλυκύτητα σου για τις επονείδιστες ζαχαρίνες... Σε πρόδωσα καλό μου ποντίκι...
Και τώρα μου λείπεις. Σε ζητώ διαρκώς. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ... Σε φαντάζομαι εντός της στοματικής μου κοιλότητας να λιώνεις καθώς εισέρχεσαι με το κουταλάκι... Και λιώνω... Κλείνω τα μάτια μου και ειλικρινά προσπαθώ να ανακαλέσω αυτό το οργασμικό σχεδόν μπιγκ μπανγκ που δημιουργούσες στον ουρανίσκο μου...
Αγαπημένο μου ποντίκι... εμείς οι δύο θα αργήσουμε να ξανανταμώσουμε γλυκό μου... Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου πω ότι μου λείπεις και ότι η καθημερινότητά μου δεν είναι ίδια χωρίς εσένα.
Αχ ποντικάκι μου... Αχ παστούλα μου γλυκιά κι αγαπημένη... Όμως φταις. Ναι! Φταις! Έπρεπε να έχεις τόσους υδατάνθρακες???? Ε? Έπρεπε? Δεν μπορούσες να είσαι λιγότερο αυξητικό...; Ε;
Τώρα μπορώ μόνο να σε φαντάζομαι. Δεν μπορώ να σε έχω. Αχ αγαπημένη μου παστούλα...
Ξέρεις τι φοβάμαι Ποντικάκι μου;;; Μήπως συνηθίσω να σε αγαπώ από μακριά... Θέλω τόσο πολύ να τρέξω και να σε αποκτήσω... Μα δεν κάνει καλή μου παστούλα...
Σου γράφω αυτό το γράμμα χωρίς να γνωρίζω το λόγο.. Μου λείπεις παστούλα μου... Ποντικάκι μου... Ίσως όμως βρεθούμε τον άλλο μήνα ή τον Ιούλιο... Και τότε ίσως να ανακτήσουμε λίγη από τη μαγεία. 38 έτη σε γεύομαι χωρίς να σου χω μιλήσει ποτέ...
Αγαπητό μου ποντικάκι... Λατρεμένη μου παστούλα... Ξέρεις σε σένα δεν αντιστάθηκα ποτέ. Ξέρεις ότι θα σε φωνάζω... Ξέρεις ότι σε έχω στο μυαλό μου ποντικάκι μου... Κάνω κουράγιο όμως...
Γιατί η δική μας η σχέση δεν έχει τελειώσει... δεν μπορεί να τελειώσει ποντικάκι...
Η μέρα που θα σε έχω δικό μου Ποντικάκι μου πλησιάζει... Δεν ξέρω ποια ακριβώς θα είναι -επίκληση στη ζυγαριά μου θα κάνω- αλλά θα έρθει.
Και τώρα ποντικάκι μου πρέπει να κλείσω το γράμμα μου... Θα στραφώ στο ουδέτερο νερό για να σε ξεχάσω... Πίνω νερό για να σε ξεχάσω Ποντίκι μου... Εκεί έφτασα... Νερό και τσιγάρο...
Καληνύχτα Ποντικάκι μου...
Σε σκέφτομαι...
Άννα
λατρεμένο μου ποντικάκι. Είναι Κυριακή, 01 Μαίου. 23:24 το βράδυ. Κι εγώ ποντικάκι μου σε σκέφτομαι. Σε σκέφτομαι και λιώνω.
Ξέρεις την αγάπη που σου έχω. Την αδυναμία τη μεγάλη που έχω στ' αυτάκια σου. Στην ουρίτσα σου. Παντού. Ξέρεις πόσο τρελαίνομαι να σε χαζεύω. Πόσο πολύ αγαπώ να σε νιώθω και να σε αισθάνομαι. Ξέρεις πόσο πιστή σου είμαι.
Πάνε τώρα αρκετές μέρες που δεν σε έχω ανταμώσει. Από τις 16 Απριλίου συγκεκριμένα. Εγώ παίρνω άλλο δρόμο για να μην πέσω επάνω σου. Κι εσύ στέκεις εκεί. Ασάλευτο. Και με περιμένεις.
Περνάω με το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι σου. Το κοιτάω, διαβάζω την επιγραφή και ασυναίσθητα η γλώσσα μου περνάει από τα χείλη μου καθώς σε σκέφτομαι.
Πόσες νύχτες έχουμε μοιραστεί παρέα. Πόσες μέρες. Πόσες φορές με έχεις ανακουφίσει από τις δυσκολίες που είχα και πόσες φορές κατέφευγα σε σένα για να βρω ένα αποκούμπι. Βέβαια, τώρα που σου γράφω την αλήθεια, αν δεν κατέφευγα τόσες φορές σε εσένα λατρευτό μου ποντικάκι να μην χρειαζόταν να σε αποχωριστώ τόσο άδοξα.
Ξέρεις απόψε δεν άντεξα. Ήθελα να σου εκφράσω αυτά που νιώθω. Το μαρτύριο μου χωρίς εσένα. Γιατί η ζωή χωρίς εσένα μικρό μου λατρευτό ποντικάκι δεν είναι η ίδια.
Πόσες φορές μου λείπεις. Πόσες φορές φέρνω στο νου μου όλο το τελετουργικό. Εγώ να εισβάλλω στο σπίτι σου. Να σε κοιτάω και να σε βλέπω τόσο λαχταριστό, τόσο θελκτικό. Ήξερα ότι υπάρχουμε ο ένας για τον άλλον. Εσύ αδημονούσες να σε πάρω κι εγώ να σε γευτώ. Σα να μου μιλούσες ένιωθα.
Και μετά σε έβγαζαν προσεκτικά με τη σπάτουλα τοποθετώντας σε στο κουτάκι, το νέο προσωρινό σου σπίτι. Σε ακουμπούσαν στον πάγκο και μετά ήσουν δικό μου. Μόνο δικό μου. Δεν σε μοιραζόμουν με κανέναν. Εντάξει ίσως ένα ελάχιστο κομμάτι σου έδινα στον ανηψιό μου... (τι να το κάνω κι αυτό τ' αγόρι...)... Όμως όλο το υπόλοιπο έμενες για μένα... Μόνο για μένα...
Αχ ποντικάκι μου... Αχ... Η κακούργα η ζυγαριά μου μας χώρισε. Ναι. Αυτή. Επέβαλε το τέλος στη σχέση μας. Κι εγώ σε άφησα ποντικάκι μου. Πρόδωσα τη γλυκύτητα σου για τις επονείδιστες ζαχαρίνες... Σε πρόδωσα καλό μου ποντίκι...
Και τώρα μου λείπεις. Σε ζητώ διαρκώς. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ... Σε φαντάζομαι εντός της στοματικής μου κοιλότητας να λιώνεις καθώς εισέρχεσαι με το κουταλάκι... Και λιώνω... Κλείνω τα μάτια μου και ειλικρινά προσπαθώ να ανακαλέσω αυτό το οργασμικό σχεδόν μπιγκ μπανγκ που δημιουργούσες στον ουρανίσκο μου...
Αγαπημένο μου ποντίκι... εμείς οι δύο θα αργήσουμε να ξανανταμώσουμε γλυκό μου... Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου πω ότι μου λείπεις και ότι η καθημερινότητά μου δεν είναι ίδια χωρίς εσένα.
Αχ ποντικάκι μου... Αχ παστούλα μου γλυκιά κι αγαπημένη... Όμως φταις. Ναι! Φταις! Έπρεπε να έχεις τόσους υδατάνθρακες???? Ε? Έπρεπε? Δεν μπορούσες να είσαι λιγότερο αυξητικό...; Ε;
Τώρα μπορώ μόνο να σε φαντάζομαι. Δεν μπορώ να σε έχω. Αχ αγαπημένη μου παστούλα...
Ξέρεις τι φοβάμαι Ποντικάκι μου;;; Μήπως συνηθίσω να σε αγαπώ από μακριά... Θέλω τόσο πολύ να τρέξω και να σε αποκτήσω... Μα δεν κάνει καλή μου παστούλα...
Σου γράφω αυτό το γράμμα χωρίς να γνωρίζω το λόγο.. Μου λείπεις παστούλα μου... Ποντικάκι μου... Ίσως όμως βρεθούμε τον άλλο μήνα ή τον Ιούλιο... Και τότε ίσως να ανακτήσουμε λίγη από τη μαγεία. 38 έτη σε γεύομαι χωρίς να σου χω μιλήσει ποτέ...
Αγαπητό μου ποντικάκι... Λατρεμένη μου παστούλα... Ξέρεις σε σένα δεν αντιστάθηκα ποτέ. Ξέρεις ότι θα σε φωνάζω... Ξέρεις ότι σε έχω στο μυαλό μου ποντικάκι μου... Κάνω κουράγιο όμως...
Γιατί η δική μας η σχέση δεν έχει τελειώσει... δεν μπορεί να τελειώσει ποντικάκι...
Η μέρα που θα σε έχω δικό μου Ποντικάκι μου πλησιάζει... Δεν ξέρω ποια ακριβώς θα είναι -επίκληση στη ζυγαριά μου θα κάνω- αλλά θα έρθει.
Και τώρα ποντικάκι μου πρέπει να κλείσω το γράμμα μου... Θα στραφώ στο ουδέτερο νερό για να σε ξεχάσω... Πίνω νερό για να σε ξεχάσω Ποντίκι μου... Εκεί έφτασα... Νερό και τσιγάρο...
Καληνύχτα Ποντικάκι μου...
Σε σκέφτομαι...
Άννα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου