«Κανείς δε λογαριάζεται άντρας στο ντουνιά άμα δεν απαντάει στην προσβολή» λέει ο Φαρέας στον Άρη, το μεγάλο μαχαίρι της Τρούμπας κι εσύ τ' ακούς και σου ρχεται μια λιγοθυμιά.. σου φεύγει κι ένας αναστεναγμός βαρύς, μακρύς... σα να θες να πετάξεις οτιδήποτε έχεις γνωρίσει μέχρι τώρα. Οτιδήποτε έχεις γνωρίσει, αγαπημένη μου φίλη, σε σερνικό... Διότι κάτι μου λέει ότι μόνο αρσενικά έχεις γνωρίσει... αρσενικά και ουχί άντρες.
Και ιδού το μέγα ερώτημα. Τι είναι άντρας; Τι είναι αυτό που είχε ο «Άρης» και ο «Φαρέας;» Έλα. Είναι εύκολο. Είχαν μαγκιά. Είχαν μπέσα. Συνέπεια λόγου-πράξης. Ο λόγος τους βαρύς. Συμβόλαιο. Δεν έπαιζαν. Ήταν ξεκάθαροι. Τόσο που τρόμαζαν. Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Σε κάθε σχέση. Είτε αυτή ήταν φιλική, είτε ερωτική είτε απλά επαγγελματική.
Μπέσα. Ξέρεις τι είναι; Να εννοεί το αυτονόητο και να μην το παίρνει πίσω. Να ξέρεις ότι είναι αληθινός. Δεν κρύβεται. Δεν τον νοιάζει να κρύβεται. Γιατί να το κάνει; Ο Άρης έχει μπέσα. Είναι αυτός. Αυτό που βλέπεις. Έχει κάνει την καριέρα του στην Τρούμπα, η μεγάλη κόλαση της εποχής, έχει μπει φυλακή έχοντας πάρει πάνω του κάτι που δεν του αντιστοιχούσε. Και είναι ο βασικός λόγος που κάθε φορά που τον βλέπεις ανατριχιάζεις. Είναι ο λόγος που παρακαλάς να γνωρίσεις έναν αντίστοιχο Άρη.
Ένας Άρης είναι η απάντησή σου. Ένας παντελονάτος τύπος που περπατάει πάντα με το κεφάλι ψηλά γιατί απλά τα χει βρει με την πάρτη του. Δεν έχει ανάγκη να καλύψει την αλήθεια του. Την ξέρει εκείνος κι αυτό είναι υπέρ αρκετό. Ένας τύπος που βάζει στραβά το τσιγάρο στο στόμα και που κοιτάζει ευθεία και όχι κάτω. Με ματιά καθαρή. Σταθερή. Με ματιά κυρίως ευθεία. Μπροστά. Δεν φοβάται να αντιμετωπίσει ό,τι έρχεται. Απεναντίας. Το αποζητά κιόλας.
Ο Άρης που έχει τη μαγκιά να προσπερνά όσους φέρονται πρόστυχα. Πρόστυχα στη γλώσσα του Άρη σημαίνει ύπουλα. Σημαίνει κάτω. Και ο Άρης με το κάτω δεν τα χει καλά. Κανένας παντελονάτος δεν μπορεί να στρέφει τη ματιά του κάτω. Είναι ήττα το κάτω.
Ο Άρης που απευθύνεται στη Λόλα «στην υγειά της παρέας που κρυώνει απόψε». Κι εσύ τ' ακούς και σου φεύγει άλλος ένας αναστεναγμός. Εκείνος γύρισε να τη βρει. Τη γυναίκα που δεν πήγε ποτέ στη φυλακή να τον δει. Δεν ήξερε διότι εκείνη δεν του είχε εξηγήσει. Εκείνος έκανε τη Λόλα προορισμό του. Απόλυτο και μοναδικό. Αλήθεια εσένα σε έκανε κάποιος ποτέ προορισμό του; Έτσι ρε παιδί μου. Να σε ψάξει. Να σε θελήσει. Απόλυτα όμως. Να σε διεκδικήσει.
Η Λόλα που τον περίμενε ως άλλη Πηνελόπη. Ο Άρης που ταξίδευε σε μικρά κλουβιά με παρέα του μια φωτογραφία. Και έμεινε πιστός σ' αυτή τη φωτογραφία. Πιστός στην ιδέα. Πιστός στο αρχικό του συναίσθημα. Ήθελε απαντήσεις. Τις πήρε. Απόλυτα. Στακάτα. Με δυο λέξεις. Τα θυμάσαι τα βλέμματα; Φυσικά και τα θυμάσαι. Γιατί σ' αυτά τα βλέμματα προσπάθησες έστω και μια μόνο φορά να βρεις εκείνα που έχεις ανταλλάξει εσύ. Μάταια.
Ο Φαρέας. Ο μάγκας. Ο έμπειρος. Εκείνος που ξέρει τη φυλακή καλύτερα απ τον εαυτό του. Εκείνος που ως άντρας απαντάει στην προσβολή. Γιατί φίλη μου δε γίνεται να την ξεπεράσεις την προσβολή. Πως μπορεί ένας άντρας να προχωρήσει αν δεν έχει απαντήσει σε ό,τι προσπάθησαν να βάλουν εμπόδιο στο δρόμο του; Θα είναι μισός. Θα είναι πάντα με μια φωτιά στα σωθικά του. Αν προσπεράσει απλά θα γίνει ανάπηρος.
Αυτά κατά Φαρέα και Άρη κατά Άρη και Φαρέα. Γιατί φίλη μου τη βλέπεις την ταινία και ναι μπορεί να απαντάς εσύ αντί για τη Λόλα αλλά αυτός που έχεις δίπλα σου δεν είναι ούτε Άρης ούτε Φαρέας. Είναι ένας άνθρωπος τρωτός. Φοβικός. Διότι οι φοβικοί λένε ψέμματα. Οι λίγοι και οι μικροί πουλάνε τα φούμαρα για τις μεταξωτές κορδέλες. Εκείνοι που τρόπαιό τους δεν λογίζουν την μαγκιά και την μπέσα αλλά το πόσες κυρίες πέρασαν από το κρεβάτι, τον καναπέ, το αυτοκίνητό τους. Εκείνοι που κοκορεύονται για τις κατακτήσεις τους όπως ένα παιδί δείχνει τα άριστα στον έλεγχό του. Και βέβαια αν ρωτήσεις σήμερα έναν άντρα θα σου πει ότι σαφώς είναι ειλικρινής, σαφώς τιμά τα παντελόνια του, σαφώς εννοεί καθετί που λέει. Μέχρι που θα κληθεί να απαντήσει σε μια προσβολή. Μια προσβολή είτε προς αυτόν είτε προς την γυναίκα που έχει δίπλα του. Ξέρεις τι θα κάνει; Ξέρεις. Σαφώς και ξέρεις. Θα κοκκινήσει, θα κοιτάξει κάτω, μπορεί να πει και κάποια συγνώμη και θα συνεχίσει να περπατάει με το κεφάλι σκυφτό.
Και μένεις εσύ όπως κι εγώ να αναρωτιέσαι μα είναι δυνατόν; Τόσοι πολλοί Φλούφληδες; Τόσοι ψεύτες; Τόσοι συναισθηματικά ανάπηροι; Γιατί; Ξέρεις κάτι όμως; Την απάντηση την γνωρίζεις ήδη. Διότι φοβούνται. Διότι πλέον τα αγόρια έχουν φάει τόση ψευτιά που αναρωτιούνται αν αυτό που έχουν είναι αληθινό. Γιατί απλά φοβούνται την αλήθεια. Φοβούνται να αγαπήσουν. Φοβούνται να πορευτούν με το δεδομένο. Για την ακρίβεια απεχθάνονται τα δεδομένα αλλά δεν παύουν να τα αποζητούν.
Δεν θέλουν μια γυναίκα Λόλα. Μια γυναίκα κολλημένη πάνω τους. Μια γυναίκα που να φοβάται αν εκείνος είναι καλά. Μια γυναίκα που κάνει τον σύντροφό της κόσμο της. Όχι. Τους χαλάει. Ενοχλεί. Πνίγει. Εκεί διαφέρουν από τον Άρη. Ή μάλλον εκεί ο Άρης είναι εκείνος ο χαρακτήρας που σου προκαλεί τον μακρόσυρτο και βαρύ αναστεναγμό. Διότι ο Άρης ξέρει να ανήκει. Έχει τη μπέσα και τη μαγκιά να «κλειδώνει» αποκλειστικά στην επιλογή του. Δεν τον αφορούν οι άλλες. Δεν γουστάρει το τρόπαιο. Γουστάρει το αληθές.
Κι ο Φέρμας που σου θυμίζει κάτι από τα αρσενικά παλιάς κοπής. Ήταν. Μάγκας. Κιμπάρης. Ωραίος. Σένιος που έλεγαν κάποτε. Μπεσαλής. Γι αυτό και κάθε φορά που ακούς «ψυχή βαθειά κούκλα» σφίγγεις περισσότερο το μαξιλάρι σου, την κουβέρτα ή οτιδήποτε άλλο έχεις εύκαιρο. Γιατί εσένα δεν θα βρεθεί κάποιος να σου μιλήσει για ψυχή. Οι άψυχοι δεν έχουν ψυχή. Δεν την αναγνωρίζουν.
Ο Φαρέας θα απαντήσει στην προσβολή και για να τιμήσει τα παντελόνια του θα πάει και στη μπουζού. Στη φυλακή. Ο Φλούφλης θα δεχτεί αμάσητο οτιδήποτε ακουστεί και θα καταφύγει στη συνήθη πρακτική. Να κατεβάσει το κεφάλι και να στρέψει τη ματιά του κάτω. Σαν να πετάει λευκή πετσέτα στο καναβάτσο.
Δεν ξέρω αν βγάζεις νόημα από τα παραπάνω. Αλλά θα σου δώσω ένα πολύ πολύ απλό και εύστοχο, φρονώ, συμπέρασμα. Όσο υπάρχει ο Άρης, το μεγάλο μαχαίρι της Τρούμπας που θα χαρίσει εγγονάκι στο γερο-στριμμένο, όλοι οι άλλοι με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις -οι περισσότεροι είναι αγκαζέ ή περιμένουν διότι έτσι έχουν μάθει... να εξασκούνται στην υπομονή- θα είναι τόσο Φλούφληδες που θα περιμένουν τον αγκαλίτσα για να πάνε για ύπνο. Για ύπνο στην ασφαλέστατη κούνια τους που πια έχει γίνει το σκάφανδρό τους. Και συνήθως οι «αγκαλίτσες» τους είναι ό,τι τους δίνει την ψευδαίσθηση της ικανοποίησης, έμψυχο ή άψυχο. Θα κλείσω με τους στίχους του Βαγγέλη Γκούφα, τη μουσική του μέγιστου Σταύρου Ξαρχάκου που κάλυψε η τεράστια Βίκυ Μοσχολιού... Σαν τον επίλογο της ταινίας...
«Του ήλιου σβήστηκε το φως εχάθη το φεγγάρι / και πάει το παλληκάρι καημός και πόθος μου κρυφός/ Πέτρα την πέτρα περπατώ/ το αίμα του ανασαίνω/ και πια δεν περιμένω /μου σκότωσαν τόν π' αγαπώ/ Καημός και πόθος μου κρυφός / η νύκτα τον τυλίγει /και την φωνή μου πνίγει /ο πόνος μου 'γινε αδελφός /Πέτρα την πέτρα περπατώ /το αίμα του ανασαίνω/ και πια δεν περιμένω μου σκότωσαν τόν π' αγαπώ /Ήρθε να μ' εύρει την αυγή /ήρθε να με φιλήσει/ ήρθε για να γεμίσει γαρύφαλλα κι αστέρια η γη /Πέτρα την πέτρα περπατώ, /φέγγει και ξημερώνει /Γλυκό πουλί τ' αηδόνι τραγούδα μου τον π' αγαπώ.»
Και ιδού το μέγα ερώτημα. Τι είναι άντρας; Τι είναι αυτό που είχε ο «Άρης» και ο «Φαρέας;» Έλα. Είναι εύκολο. Είχαν μαγκιά. Είχαν μπέσα. Συνέπεια λόγου-πράξης. Ο λόγος τους βαρύς. Συμβόλαιο. Δεν έπαιζαν. Ήταν ξεκάθαροι. Τόσο που τρόμαζαν. Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Σε κάθε σχέση. Είτε αυτή ήταν φιλική, είτε ερωτική είτε απλά επαγγελματική.
Μπέσα. Ξέρεις τι είναι; Να εννοεί το αυτονόητο και να μην το παίρνει πίσω. Να ξέρεις ότι είναι αληθινός. Δεν κρύβεται. Δεν τον νοιάζει να κρύβεται. Γιατί να το κάνει; Ο Άρης έχει μπέσα. Είναι αυτός. Αυτό που βλέπεις. Έχει κάνει την καριέρα του στην Τρούμπα, η μεγάλη κόλαση της εποχής, έχει μπει φυλακή έχοντας πάρει πάνω του κάτι που δεν του αντιστοιχούσε. Και είναι ο βασικός λόγος που κάθε φορά που τον βλέπεις ανατριχιάζεις. Είναι ο λόγος που παρακαλάς να γνωρίσεις έναν αντίστοιχο Άρη.
Ένας Άρης είναι η απάντησή σου. Ένας παντελονάτος τύπος που περπατάει πάντα με το κεφάλι ψηλά γιατί απλά τα χει βρει με την πάρτη του. Δεν έχει ανάγκη να καλύψει την αλήθεια του. Την ξέρει εκείνος κι αυτό είναι υπέρ αρκετό. Ένας τύπος που βάζει στραβά το τσιγάρο στο στόμα και που κοιτάζει ευθεία και όχι κάτω. Με ματιά καθαρή. Σταθερή. Με ματιά κυρίως ευθεία. Μπροστά. Δεν φοβάται να αντιμετωπίσει ό,τι έρχεται. Απεναντίας. Το αποζητά κιόλας.
Ο Άρης που έχει τη μαγκιά να προσπερνά όσους φέρονται πρόστυχα. Πρόστυχα στη γλώσσα του Άρη σημαίνει ύπουλα. Σημαίνει κάτω. Και ο Άρης με το κάτω δεν τα χει καλά. Κανένας παντελονάτος δεν μπορεί να στρέφει τη ματιά του κάτω. Είναι ήττα το κάτω.
Ο Άρης που απευθύνεται στη Λόλα «στην υγειά της παρέας που κρυώνει απόψε». Κι εσύ τ' ακούς και σου φεύγει άλλος ένας αναστεναγμός. Εκείνος γύρισε να τη βρει. Τη γυναίκα που δεν πήγε ποτέ στη φυλακή να τον δει. Δεν ήξερε διότι εκείνη δεν του είχε εξηγήσει. Εκείνος έκανε τη Λόλα προορισμό του. Απόλυτο και μοναδικό. Αλήθεια εσένα σε έκανε κάποιος ποτέ προορισμό του; Έτσι ρε παιδί μου. Να σε ψάξει. Να σε θελήσει. Απόλυτα όμως. Να σε διεκδικήσει.
Η Λόλα που τον περίμενε ως άλλη Πηνελόπη. Ο Άρης που ταξίδευε σε μικρά κλουβιά με παρέα του μια φωτογραφία. Και έμεινε πιστός σ' αυτή τη φωτογραφία. Πιστός στην ιδέα. Πιστός στο αρχικό του συναίσθημα. Ήθελε απαντήσεις. Τις πήρε. Απόλυτα. Στακάτα. Με δυο λέξεις. Τα θυμάσαι τα βλέμματα; Φυσικά και τα θυμάσαι. Γιατί σ' αυτά τα βλέμματα προσπάθησες έστω και μια μόνο φορά να βρεις εκείνα που έχεις ανταλλάξει εσύ. Μάταια.
 |
| Κανείς δε λογαριάζεται άντρας στο ντουνιά άμα δεν απαντάει στην προσβολή |
Αυτά κατά Φαρέα και Άρη κατά Άρη και Φαρέα. Γιατί φίλη μου τη βλέπεις την ταινία και ναι μπορεί να απαντάς εσύ αντί για τη Λόλα αλλά αυτός που έχεις δίπλα σου δεν είναι ούτε Άρης ούτε Φαρέας. Είναι ένας άνθρωπος τρωτός. Φοβικός. Διότι οι φοβικοί λένε ψέμματα. Οι λίγοι και οι μικροί πουλάνε τα φούμαρα για τις μεταξωτές κορδέλες. Εκείνοι που τρόπαιό τους δεν λογίζουν την μαγκιά και την μπέσα αλλά το πόσες κυρίες πέρασαν από το κρεβάτι, τον καναπέ, το αυτοκίνητό τους. Εκείνοι που κοκορεύονται για τις κατακτήσεις τους όπως ένα παιδί δείχνει τα άριστα στον έλεγχό του. Και βέβαια αν ρωτήσεις σήμερα έναν άντρα θα σου πει ότι σαφώς είναι ειλικρινής, σαφώς τιμά τα παντελόνια του, σαφώς εννοεί καθετί που λέει. Μέχρι που θα κληθεί να απαντήσει σε μια προσβολή. Μια προσβολή είτε προς αυτόν είτε προς την γυναίκα που έχει δίπλα του. Ξέρεις τι θα κάνει; Ξέρεις. Σαφώς και ξέρεις. Θα κοκκινήσει, θα κοιτάξει κάτω, μπορεί να πει και κάποια συγνώμη και θα συνεχίσει να περπατάει με το κεφάλι σκυφτό.
Και μένεις εσύ όπως κι εγώ να αναρωτιέσαι μα είναι δυνατόν; Τόσοι πολλοί Φλούφληδες; Τόσοι ψεύτες; Τόσοι συναισθηματικά ανάπηροι; Γιατί; Ξέρεις κάτι όμως; Την απάντηση την γνωρίζεις ήδη. Διότι φοβούνται. Διότι πλέον τα αγόρια έχουν φάει τόση ψευτιά που αναρωτιούνται αν αυτό που έχουν είναι αληθινό. Γιατί απλά φοβούνται την αλήθεια. Φοβούνται να αγαπήσουν. Φοβούνται να πορευτούν με το δεδομένο. Για την ακρίβεια απεχθάνονται τα δεδομένα αλλά δεν παύουν να τα αποζητούν.
Δεν θέλουν μια γυναίκα Λόλα. Μια γυναίκα κολλημένη πάνω τους. Μια γυναίκα που να φοβάται αν εκείνος είναι καλά. Μια γυναίκα που κάνει τον σύντροφό της κόσμο της. Όχι. Τους χαλάει. Ενοχλεί. Πνίγει. Εκεί διαφέρουν από τον Άρη. Ή μάλλον εκεί ο Άρης είναι εκείνος ο χαρακτήρας που σου προκαλεί τον μακρόσυρτο και βαρύ αναστεναγμό. Διότι ο Άρης ξέρει να ανήκει. Έχει τη μπέσα και τη μαγκιά να «κλειδώνει» αποκλειστικά στην επιλογή του. Δεν τον αφορούν οι άλλες. Δεν γουστάρει το τρόπαιο. Γουστάρει το αληθές.
Κι ο Φέρμας που σου θυμίζει κάτι από τα αρσενικά παλιάς κοπής. Ήταν. Μάγκας. Κιμπάρης. Ωραίος. Σένιος που έλεγαν κάποτε. Μπεσαλής. Γι αυτό και κάθε φορά που ακούς «ψυχή βαθειά κούκλα» σφίγγεις περισσότερο το μαξιλάρι σου, την κουβέρτα ή οτιδήποτε άλλο έχεις εύκαιρο. Γιατί εσένα δεν θα βρεθεί κάποιος να σου μιλήσει για ψυχή. Οι άψυχοι δεν έχουν ψυχή. Δεν την αναγνωρίζουν.
Ο Φαρέας θα απαντήσει στην προσβολή και για να τιμήσει τα παντελόνια του θα πάει και στη μπουζού. Στη φυλακή. Ο Φλούφλης θα δεχτεί αμάσητο οτιδήποτε ακουστεί και θα καταφύγει στη συνήθη πρακτική. Να κατεβάσει το κεφάλι και να στρέψει τη ματιά του κάτω. Σαν να πετάει λευκή πετσέτα στο καναβάτσο.
Δεν ξέρω αν βγάζεις νόημα από τα παραπάνω. Αλλά θα σου δώσω ένα πολύ πολύ απλό και εύστοχο, φρονώ, συμπέρασμα. Όσο υπάρχει ο Άρης, το μεγάλο μαχαίρι της Τρούμπας που θα χαρίσει εγγονάκι στο γερο-στριμμένο, όλοι οι άλλοι με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις -οι περισσότεροι είναι αγκαζέ ή περιμένουν διότι έτσι έχουν μάθει... να εξασκούνται στην υπομονή- θα είναι τόσο Φλούφληδες που θα περιμένουν τον αγκαλίτσα για να πάνε για ύπνο. Για ύπνο στην ασφαλέστατη κούνια τους που πια έχει γίνει το σκάφανδρό τους. Και συνήθως οι «αγκαλίτσες» τους είναι ό,τι τους δίνει την ψευδαίσθηση της ικανοποίησης, έμψυχο ή άψυχο. Θα κλείσω με τους στίχους του Βαγγέλη Γκούφα, τη μουσική του μέγιστου Σταύρου Ξαρχάκου που κάλυψε η τεράστια Βίκυ Μοσχολιού... Σαν τον επίλογο της ταινίας...
«Του ήλιου σβήστηκε το φως εχάθη το φεγγάρι / και πάει το παλληκάρι καημός και πόθος μου κρυφός/ Πέτρα την πέτρα περπατώ/ το αίμα του ανασαίνω/ και πια δεν περιμένω /μου σκότωσαν τόν π' αγαπώ/ Καημός και πόθος μου κρυφός / η νύκτα τον τυλίγει /και την φωνή μου πνίγει /ο πόνος μου 'γινε αδελφός /Πέτρα την πέτρα περπατώ /το αίμα του ανασαίνω/ και πια δεν περιμένω μου σκότωσαν τόν π' αγαπώ /Ήρθε να μ' εύρει την αυγή /ήρθε να με φιλήσει/ ήρθε για να γεμίσει γαρύφαλλα κι αστέρια η γη /Πέτρα την πέτρα περπατώ, /φέγγει και ξημερώνει /Γλυκό πουλί τ' αηδόνι τραγούδα μου τον π' αγαπώ.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου