Η ανθρωπογεωγραφία των Σινεφίλ

Αλήθεια τι σκέφτεσαι φίλη/φίλε αναγνώστη όταν ακούς «Σινεφίλ»; Πολύ φυσιολογικά θα μου πεις ότι σκέφτεσαι ανθρώπους που τους αρέσουν οι ταινίες ή καλύτερα ανθρώπους που δαπανούν χρόνο για να απολαύσουν και να γευτούν τη μαγεία της έβδομης Τέχνης, του κινηματογράφου.
Χα! Γελιέσαι φίλη/φίλε! Πλέον οι Σινεφίλ είναι φυλή. Και είναι μια φυλή που χωράει πολλά. Και πολλούς. Και όπως σε κάθε φυλή, έτσι και σ' αυτή υπάρχουν άπειρες κατηγορίες. Κακό πράγμα η κατηγοριοποίηση θα μου πεις, κι εγώ απόλυτα θα συμφωνήσω. Ωστόσο, θα μου επιτρέψεις σ' αυτό το κείμενο και για να γελάσουμε λιγουλάκι να προβώ εις το αμάρτημα, ουχί της μητρός μου όπως θα έλεγε και ο μέγας Βυζηινός, αλλά εκείνο της γενίκευσης... Αν έχεις έτοιμο ποπ κορν πάρτο αγκαλιά, άναψε το κλιματιστικό -ζέστη απόψε- άναψε κι ένα τσιγαράκι κι ακολούθα με...
Οι κουλτουριάρηδες: Ή αλλιώς οι -σκι. Πρόκειται για τους ανθρώπους αυτούς που αν η ταινία δεν είναι διά χειρός Αρονόφσκι, Ταρκόφσκι, Κισλόφσκι και λοιπά αρνούνται να δουν οτιδήποτε. Χαρακτηρίζουν ως «σκουπίδι» κάθε άλλη ταινία που δεν έχει Πι, Χρώματα, Θυσίες, Νοσταλγίες... Φωτεινή εξαίρεση για τους εκπροσώπους της κατηγορίας αποτελούν οι Κόππολα, Κιμ Κι Ντουκ (ο μίστερ που έπαιξε με τις εποχές, Άνοιξη Καλοκαίρι Φθινόπωρο Χειμώνας και Άνοιξη) καθώς και ο Σέρτζιο Λεόνε. Καλά παιδιά. Θα τους αναγνωρίσεις από τη χρήση αποφθεγμάτων και από συζητήσεις που αφορούν στην οπτική και στη χρήση των πλάνων... Το λεξιλόγιο είναι βαρύγδουπο και η απέχθεια όταν μιλούν για τους απλοϊκούς και αδαείς χαρακτηριστική. Πίστεψέ με δε θες να σου ρίξουν την πέτρα του αναθέματος... Νταξ... Αυτό δεν είναι πέτρα... Είναι κοτρόνα βαρύτερη  κι από κείνη που είχε δέσει ο Λαμπιρίκος στο λαιμό του για να πνιγεί... άουτς...
Μένουμε Ευρώπη: Όχι όχι μη φοβού... Δεν αναφέρομαι στο κίνημα των παιδιών με τη δάδα (δεν μπορώ να πω το κόμμα... καταλαβαίνεις... δεν καταλαβαίνεις; δεν πειράζει...). Οι τύποι αυτοί είναι όλοι εκείνοι που απεχθάνονται οτιδήποτε προϊόν βγάζει η Αμερική και ενστερνίζονται και ασπάζονται αποκλειστικά και μόνο τα ευρωπαϊκά προϊόντα μυθοπλασίας. Βέβαια οι αμερικανιές, αγαπημένος χαρακτηρισμός της ομάδας τούτης, δεν περιλαμβάνουν την ακολουθία της Αμερικής σε θέματα μόδας, τρόπου ζωής. Εκεί είναι σκυλάκια που ακολουθούν τον ιδιοκτήτη με το λουκάνικο. Συγνώμη για την αγένεια αλλά δεν αντέχεται η συγκεκριμένη κατηγορία... Αγαπημένοι σκηνοθέτες της παρέας ταύτης όλοι οι Ιταλοί Φελίνι και Αντονιόνι, ο Γερμανός Τουρκικής καταγωγής Ακίν καθώς και οι Γάλλοι Μπεσόν, Γκοντάρ και λοιποί.  Πως θα τους αναγνωρίσεις; Από το σκότος... Σκούρα ρούχα, αμπέχωνα γενικώς κομμουνιστικού περιεχομένου (αν ξυρίζουν μασχάλες μη με ρωτάς δεν τολμώ να φανταστώ... και τη διαθέτω μεγάλη τη φαντασία σε διαβεβαιώ...)

Οι λοβοτομημένοι: Αγαπημένη κατηγορία. Εδώ ανήκουν όσοι αρέσκονται σε περιπέτειες, σε ανόητες ρομαντικές κομεντί, σε σπαγγέτι γουέστερν και γενικότερα σε οτιδήποτε δεν υπόκειται στις δύο ανωτέρω κατηγορίες. Οι άνθρωποι αυτοί είναι απλοί. Ναι. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να περνάνε καλά. Να γουστάρουν βρε παιδί μου... Συνήθως είναι χαρούμενοι. Δεν αγαπούν ιδιαίτερα τα βαριά διότι το μόνο που θέλουν είναι να φεύγουν από τα προβλήματά τους. Αγαπημένες ηθοποιοί της κατηγορίας είναι η Μεγκ Ράιαν, η Σάντρα Μπούλοκ, ο Τζέισον Στέιθαμ, Τσακ Νόρις, ο Στήβεν Σιγκάλ, ο Τομ Χανκς και λοιποί υπέροχοι συγγενείς. Ο χαρακτηρισμός αποδίδεται από εκείνους που προφανώς ανήκουν στο πιο εξελιγμένο είδος της ανθρωπογεωγραφίας του κινηματογράφου...
Οι αιματοβαμένοι: Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να καταλάβει κάποιος τι εννοεί η συντάκτρια. Προφανώς τους λάτρεις των θρίλερ. Παντός είδους. Σπλατεριές, σασπένς τα πάντα. Όσο περισσότερα πτώματα τόσο μεγαλύτερη η τέρψη του θεατή. Αγαπημένα τους ο Εξορκιστής, ο Τσάκι, ο Φρέντυ ο Κρούγκερ, η Άνναμπελ, Τζίνζο, Τζέισον Βόρχις κλπ...Ο Θεός μαζί τους θα αναφωνήσω και θα τους ραντίσω με λίγο αγιασμό... Έτσι να απαλλαγούν απ τα δαιμόνια... μπρρρρρ
Οι κλαίοντες: Εντάξει! Αγαπημένο είδος... Λατρεμένο! Τους νιώθω και με νιώθουν... Αδιαφορούν για τον σκηνοθέτη. Αδιαφορούν για τη θεματική. Το μόνο που τους νοιάζει είναι το ποσοστό του δράματος. Που για να λέμε την αλήθεια και να μην υπάρχει το εφευρίσκουν! Κολλητή και αυτονόητη παρέα το χαρτομάντηλο και ενίοτε η σοκολάτα... Αγαπούν τα Καλύτερα μας Χρόνια, το Ημερολόγιο, το Υστερόγραφο Σ' αγαπώ και ο,τιδήποτε ενέχει ιστορία αγάπης με ή χωρίς ευτυχές τέλος. Οι εκπρόσωποι της κατηγορίας μπορούν να κλάψουν με όλα. Ακόμα και με ένα φτερό που ταξιδεύει στον ουρανό... Ακόμα και με το φθαρμένο σακάκι του πρωταγωνιστή... Σας νιώθω αγαπημένοι...
Οι τρολ: Λατρεμένοι! Αγαπημένοι! Μοναδικοί! Είναι οι τύποι που περιπαίζουν όλους τους από πάνω. Συνήθως μεταχειρίζονται το λεξιλόγιο της κάθε ομάδας. Είναι εκείνοι που αναφέρονται στο αντικοινωνικό πλαίσιο της σύγχρονης κοινωνικής αποξένωσης άνευ ίχνους συλλογικότητας και που επικεντρώνεται στον ατομικισμό όπως αυτός αποτυπώνεται ξεκάθαρα (τι; δεν το βλέπεις; μύωψ θα σαι) στις ταινίες του Κριστόφ Κισλόφσκι. Θα μιλήσουν για πολλά. Ούτε εκείνοι ξέρουν τι λένε αλλά διασκεδάζουν με τους Κουλτουριάρηδες που θα πάρουν τη φράση ως αφορμή για προβληματισμό.
Και τώρα θα με ρωτήσεις σε ποια κατηγορία υπάγομαι εγώ. Θα σου πω ότι είμαι σίγουρα μια Λοβοτομημένη κλαίουσα που μένει Ευρώπη αλλά ταξιδεύει σε όποια χώρα γεννά ουσία αγαπώντας να τρολάρει όλους εκείνους τους δήθεν που ψάχνουν να βρουν το λάθος -σύμφωνα πάντα με το δικό τους κριτήριο- και να στηλιτεύσουν όσους εντοπίζουν ομορφιά και μαγεία σε μικρά και ίσως ανούσια για πολλούς πράγματα εν προκειμένω ταινίες... Και τώρα αγαπημένη φίλη και λατρεμένε φίλε θα μου επιτρέψεις να κλείσω το κείμενο, να πάρω τα χαρτομάντιλά μου, να μεταφερθώ στον καναπέ μου με τα τσιγαράκια μου και να αφεθώ στους ήχους του Ένιο... The End!