Αθήνα όπως «Γκάταγκα»

Θυμάστε την ταινία «Γκάταγκα»; Στον πλανήτη αυτόν όλοι ήταν ίδιοι. Κλωνοποιημένοι άνθρωποι. Ίδιο ντύσιμο, ίδιο φέρεσθαι, ίδια εμφάνιση. Καλά. Και να μην την έχετε δει δεν χάνετε και κάτι. Εκτός από τον Ίθαν Χοκ και τη Μίλα Γιόβοβιτς (αν δεν απατώμαι). Τέλος πάντων. Το θέμα είναι αλλού. Πλέον η «Γκάταγκα» έχει νέο όνομα και ακούει στο όνομα Αθήνα.
Κάνεις βόλτα στην Πανεπιστημίου, στην Ακαδημίας ή και στη Σταδίου ανάλογα με τις αντοχές των ποδιών σου. Και στο διάβα σου νομίζεις ότι βλέπεις συνεχώς τους ίδιους ανθρώπους. Ανθρώπους με κοινά χαρακτηριστικά ανάλογα με την κατηγορια τους... Γιατί στην Αθήνα υπάρχουν πολλές Γκάταγκα...
Κλώνοι: Άντρες -μεγάλη κουβέντα αυτή- ντυμένοι ακριβώς το ίδιο. Η κλωνοποίηση έχει χτυπήσει κυρίως τις ηλικίες μέχρι 35. Βλέπεις λοιπόν αγόρια, γιατί αρσενικά ή άντρες δεν τα λες, αν όμως θες να είσαι καλός άνθρωπος αναγνωρίζεις ότι αυτή ήταν η γεννετήσια πρόθεση, ακριβώς ίδια. Κιλά μέχρι 65 το πολύ όμως, με γενειάδες τύπου Βελουχιώτη -μην τους ρωτήσεις ποιος είναι δεν το χουν-, στενά μπλουζάκια και εσπαντρίγιες.Περνάει ο ένας ξανθός με τα ακουστικά στ' αυτιά και κίτρινο παντελονάκι, γιατί παντελόνι δεν είναι. Σταματημένο στον αστράγαλο και επιμελώς γυρισμένο το ρεβέρ όχι από τον μόδιστρο αλλά από τον ίδιο. Γενειάδα -καλά πες μου κάτι που δεν ξέρω- γυαλιά ηλίου στρογγυλά και άσπρο μπλουζάκι τόσο στενό που κλαίει το ρούχο για κορμί και το κορμί για ρούχο. Μετά περνάει ο μελαχρινός. Γενειάδα, λίγο πιο μάτσο -μη φανταστείς...λιγουλάκι- αλλά ίδιος. Η διαφορά του με τον ξανθό το ύψος και τα χρώματα. Μπλουζάκι με έντονη στάμπα και παντελονάκι μαύρο, γιατί όσο να πεις το μαύρο ε... «κόβει». Και αρχίζει να μιλάει. Και εκεί χάνεις τη μπάλα. Σαν να παρακολουθείς ταινία σε γλώσσα Σουαχίλι -αν γνωρίζεις σου βγάζω το καπέλο- χωρίς υπότιτλους και επειδή έχεις και μια ρημάδα αντίληψη και με τις σκηνές να κόβονται. Αυτό. Και για ό,τι κατάλαβες μην παίρνεις κι όρκο...
Ο γυμνασμένος... Ο τύπος «είμαι φέτες», ο τύπος «είμαι στον όγκο», ο τύπος «το πάω γυμναστήριο το κορμί και το ιδρώνω». Άτριχος, μαυρισμένος Χειμώνα Καλοκαίρι -να ναι καλά το Σολάριουμ-, σφίχτης, ατσούμπαλος, κοιτάει ψηλά σαν να πίνει Milko και το πουκάμισο ξεκούμπωτο για να φαίνεται το στήθος...
«Το παιδί της μαμάς» Κατηγορία μόνη της. Αγόρια με παντελόνι κάζουαλ με τσάκιση όμως -ξέρεις απ' αυτή που έχει στενάξει το σίδερο της μανούλας με το Meritto αυτό με τη λαβή- πουκάμισο με εξίσου πατημένη τσάκιση και παπούτσι wanna be παντοφλέ συνήθως στο χρώμα του πάγου... Έχεις κάτι καλύτερο; Α ναι... Η κατηγορία αυτή αγαπάει τα κοντομάνικα πουκάμισα. Σ' αυτό το σημείο σας έχω τρελή προσωπική ιστορία που θα μοιραστώ μαζί σας άλλη στιγμή...
Οι ηλικιωμένοι... Οι συμπαθέστεροι. Κύριοι που όταν κατεβαίνουν στο Κέντρο φορούν ψαροκόκαλο παλτό, πάντα με κοστούμι και γραβάτα και φυσικά το καβουράκι τους. (το καβουράκι είναι είδος καπέλου, αντίθετο της τραγιάσκας). Συνήθως κρατούν σακουλάκι φαρμακείου αλλά είναι ευγενέστατοι. Εκτός αν δουν ξανθιά... Κι εδώ έχω άλλη ιστορία αλλά δεν είναι της παρούσης... 
Και μετά οι γυναίκες. Κάθε ηλικία και μια πετριά.
Η γυναίκα μπεμπέκα... Η κυριούλα που κυμαίνεται μεταξύ 50 και 60+. Έχει χτυπήσει τα μποτοξάκια και τα υαλουρονικά, το στόμα έχει μετακινηθεί από την αρχική θέση, έχει αρχίσει και «φεύγει» λίγο σα να λέμε και κάθεται στο Κολωνάκι απολαμβάνοντας το καφεδάκι της χαζεύοντας τους νεαρούς της ανωτέρω ομάδας.
Η γυναίκα «Sex & The City». Εδώ περισσεύει η επεξήγηση. Τι θέλεις; Σαμανθα; Κάρι; Αμάντα; Τι; Έχουμε από όλα... Γυναίκες έως 35 που φοράνε με περισσή χαρά Manolo Blahnik ναι ναι έχουμε κι εμείς -χα!- προσπαθώντας να ισορροπήσουν στα πεζοδρόμια που έχουν αυτές τις λωρίδες για τους μη βλέποντες. Κάποιες έχουν πλάκα. Φορούν ό,τι μάρκα υπάρχει, κρατούν iPhones -καλά αυτό έλειπε- αλλά ψάχνουν κάποιον -συνήθως κύριο με πούρο- να τις κεράσει έναν καφέ γιατί «αχ ξέχασα το πορτοφόλι μου στο γραφείο».
Η γυναίκα ουράνιο τόξο. Αυτή η κατηγορία έχει πλάκα. Φοράει κυριολεκτικά ό,τι να ναι. Όλα τα χρώματα της Ίριδας έχουν χωρέσει πάνω της. Το τραγούδι «άσπρα κόκκινα κίτρινα μπλε» το θυμάστε; Ένα τέτοιο πράγμα...
Η γυναίκα με το σύνδρομο μοντέλου. Εδώ είμαστε. Εδώ σταματάμε και θαυμάζουμε. Γυναίκες όλων των ηλικιών από νεαρές μέχρι 70άρες φοράνε οτιδήποτε έχουν δει στις πασαρέλες. Δεν τις νοιάζει αν τους πάνε, αν τις κολακεύουν. Επιλέγουν ρούχα φανταχτερά που έχουν δει να φορούν οι επώνυμες γιατί απλά «το φόρεσε η Μενεγάκη παιδί μου». Τα νούμερα είναι πάντα μικρότερα εκείνων στα οποία αντιστοιχούν και έτσι μοιάζουν οι περισσότερες τουλάχιστον με πίνακες του Μποτέρο... (συγνώμη αγαπημένε μου ζωγράφε).
Οι μοιραίες... Αυτά είναι. Ρούχα θεόστενα, ρούχα που αφήνουν ελάχιστα στη φαντασία, ρούχα που μοιάζουν περισσότερα με ασύνδετες λωρίδες υφάσματος παρά με ενα ρούχο με λογική. Και σ' αυτή την κατηγορία γυναικών, το νούμερο είναι απλά κάτι επουσιώδες. Κάτι μικρό. Θα μου πεις βέβαια «έλα μωρέ, που βρήκες να κολλήσεις».
Οι αμαζόνες. Είναι εκείνες που φορούν τη μπότα πάνω από το παντελόνι. Μπότα, γαλότσα, μποτάκι. Τις βλέπεις και νομίζεις ότι έχουν παρκάρει το άλογο κάπου κοντά. Κάπου θα υπάρχει κι ο Βουκεφάλας ή έστω η Ντόλι. Όχι; Ε τότε μάλλον έκανα λάθος. 
Και τώρα θα με ρωτήσεις και πολύ λογικό το βρίσκω σε ποια κατηγορία ανήκω... Ευτυχώς δεν είμαι κλωνοποιημένη, αν εξαιρέσεις την βαρετή επιλογή του μαύρου. Η ντουλάπα μου μοιάζει με εκείνη του Ζορό... αλλά η Αλεπού (Ζoro= αλεπού) ξέρει να πεταει και καμιά χρωματική πινελιά χαχαχα ...

Ταξί: Το μέσο που όλοι αγαπάμε να μισούμε

Είμαι λάτρης των ταξί... Ενώ οδηγώ όταν πηγαίνω Κέντρο παίρνω πάντα ταξί... Μ΄αρέσει... Μ΄αρέσει που σου πιάνουν την κουβέντα και κάπως έτσι αρχίζεις να συζητάς για πολιτική, σχέσεις, φαγητά και ένα σωρό άλλα πράγματα όπως η κίνηση, τον γελοίο που «κοίτα ρε παιδί μου που σταμάτησε για να πάρει κούρσα».
Περιστατικά πολλά και τα περισσότερα ανεκδιήγητα. Περιστατικά που δημιουργούν εκνευρισμό αλλά και πολύ πολύ γέλιο. Βάσει μακρόχρονης εμπειρίας οι ταξιτζήδες χωρίζονται σε τύπους...
1. Ο πολιτικός: Αυτά όμως που απολαμβάνω είναι τα πολιτικά σχόλια. Άνθρωποι της πιάτσας, έμπειροι που βλέπουν τον κόσμο. Και ο κόσμος «στενάζει και βογγάει».
«Δεν μπορεί άλλο ρε κοπελιά. Οι κοπρίτες» και συνεχίζουν με άλλα ευγενή σχόλια που δεν αναπαράγονται ούτε σε ένα κείμενο. Ο καλύτερος τύπος ταξιντζή είναι ο «νεοδημοκράτης». Αυτός που νιώθει προδομένος από τον Σαμαρά. Που δεν χωνεύει τον Βενιζέλο «αλλά αναγκαίο για να μην γίνουμε ΣΥΡΙΖΑ άρα κομμουνιστές άρα μπατίρηδες άρα πτωχοί». Αυτός ο τύπος είναι ο καλύτερος. Σαν να χει ξεπηδήσει από τη θρυλική Μαντάμ Σουσού. Εννοείται, βέβαια, ότι ο ταξιτζής πολιτικός έχει πάντα την καλύτερη λύση ασυζητητί. «Να πληρώσουν οι αγρότες. Δε γίνεται εμείς οι Αθηναίοι. Στο χωριό μου (Αθηναίος κατά τα άλλα που σιγά τον τίτλο) όλοι μεθάνε με τα λεφτά της Ευρώπης». «Και γιατί δεν κάνουν κάτι απλό; Να φορολογάνε αυτούς που μένουν στην Κηφισιά.»
2. Ο μάγκας: Αγαπημένη συνήθεια, η κόρνα. Αγαπημένη στάση σώματος να κάθεται χαλαρά και άνετα με το χέρι έξω από το παράθυρο. Ενδεχομένως να φοράει και καδένα... Ίσως και δαχτυλίδι... Μουστάκι... Όχι μούσι για τον άντρα τον ντεκλαρέ... Σε παρακαλώ... Ο τύπος αυτός μιλά απταίστως την γαλλικήν του πεζοδρομίου και έχει πρόβλημα με τα πάντα... λακούβες, γυναίκες οδηγοί (κι εγώ έχω θέμα εδώ αλλά... αλλά...), φλας, προσπεράσεις, μηχανάκια...
3. Ο σεξουαλικός: Τις προάλλες βιαζόμουν. Έπρεπε να πάω Εξάρχεια -συνήθης προορισμός-, το Ράδιο Ταξί δεν είχε κάποιον διαθέσιμο και έτσι αποφάσισα να το κόψω με τα πόδια. Στο δρόμο βρίσκω ένα ταξάκι. Το σταματάω. «Πλατεία Εξαρχείων» του λέω, «έμπα» μου λέει. Ο κυριούλης ήταν γύρω στα 60, ευτραφής από αρκετά έως πολύ, σχετική αραίωση στο μαλλί (καραφλίτσα κατά το κοινώς λεγόμενο), ρούχα απλά, «της δουλειάς». «Είσαι ήσυχη» εσύ μου λέει «αλλά ρε παιδάκι μου έχεις ένα βλέμμα που τσακίζει». Μην ώντας στα καλύτερα μου, του γνέφω απλά. Και αρχίζει ο τραγέλαφος... «Τι ζώδιο είσαι;» (άλλη μανία αυτή) «Άσε μη μου πεις. Λιονταρίνα». Του λέω κι εγώ «Τοξότης». Τι το θελα?! Αρχίζει ο άνθρωπος και μου αναλύει τα πάντα μέχρι που περνάει στο σεξ. «Τοξοτίνα... Κάνεις και θόρυβο ε?». Να σημειωθεί ότι δεν μιλούσα...

Τουλάχιστον όχι δυνατά, γιατί από μέσα μου... Το μόνο που του είπα «Σας παρακαλώ μπορεί να λήξει; Δεν έχω διάθεση». Τι το θελα... Συνεχίζει ακάθεκτος... «Πω ρε μάνα μου... Τυχερός αυτός που σ' έχει στο κρεβάτι του». Του λέω «Σταματήστε να κατέβω». Τίποτα αυτός. Συνέχιζε. «Πωπω είσαι ρε μάνα μου κρεβατογεμίστρα». Ομολογώ ότι δεν είχα ξανακούσει τη λέξη, παρόλο που έχω και άντρες φίλους και έναν αδερφό. Του επαναλαμβάνω να σταματήσει για να γυρίσει να μου πει το πλέον αποστομωτικό «Γιατί ρε συ; Ωραία δεν περνάμε; Κάτσε φτάσαμε».
4. Ο λαϊκός: Ο συνηθέστερος τύπος. Άλουστος, λίγες έως καθόλου κουβέντες, στακάτος και το ραδιόφωνο να παίζει Τερλέγκα, Μελλά (δεν ξέρω κι αν γράφεται με ένα ή δύο /λ/) και Πάολα. Είναι ο τύπος που απλά του δίνεις τον προορισμό και σε πάει. Απλά εκτός από τον αοιδό έχεις δεύτερη φωνή εκείνη του οδηγού...δεν θες να το ζήσεις αυτό...
5. Ο μετεωρολόγος: Ο άνθρωπος που κοιτάζει τα μερομήνια. Μια ματιά στον ουρανό και μπορεί να σου πει τα πάντα. Με ακρίβεια δευτερολέπτου. Ποιος Αρνιακός... Εδώ μιλάμε για επιστήμη... Όταν έχει κρύο συνηθίζει να τρίβει τα χέρια του μεταξύ τους και όταν έχει ζέστη ανοίγει το παράθυρο... Χαρακτηριστικό της κατηγορίας η μόνιμα στραμμένη στον ουρανό ματιά...
6. Ο ρομαντικός: Ένας άλλος συνάδελφος του παραπάνω κυρίου θεωρούσε ότι από κάπου με ήξερε. Αυτός το πήγε αλλιώς... «Ρομαντικά». Με ήξερε από κάπου αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί από που... Μετά μου μίλησε για την αποξένωση των ανθρώπων. Με ρωτάει αν είμαι μόνη -στη ζωή- του γνέφω και στο τέλος μου ζήτησε να τον αφήσω «να μου δείξει τα πατήματά μου ως γυναίκα».
7. Ο μάγειρας: Πρόκειται για τον ταξιτζή που το αυτοκίνητό του μυρίζει κάτι ανάμεσα σε σκόρδο και κρεμμύδι και που έχει και μπισκοτάκια «για τη λιγούρα». Πιο προχωρημένοι έχουν μαζί τους και ταπεράκια. Γιατί «το τιμόνι θέλει αντοχές και κουράζει». Ο μάγειρας ταξιτζής μπορεί εύκολα να σου συστήσει τις καλύτερες καντίνες για βρώμικα, τα καλύτερα τυρομάγαζα και τις σουβλακερί. Αγαπημένο τους σημείο η Βαρβάκειος.
8. Ο μοδάτος: Μουσική mainstream σε ένταση κλαμπ, κινητό τελευταίας τεχνολογίας, τζιν, μπλουζάκι κολλητό και φρασεολογία κλαμπ. Ο τύπος αυτός είναι χαμογελαστός, είναι ένα cool τυπάκι που μιλάει στον Ενικό και οκ χαλαρά...
9. Της ανάγκης: Πρόκειται για τον άνθρωπο που έγινε ταξιτζής από ανάγκη. Συνήθως έχουν τελειώσει Οικονομικά ή Λογιστικά. «Τι να κάνεις, που να βρεις δουλειά». Αποφάσισε να γίνει ταξιτζής και να λιώνει παντελόνια από το να τον θρέφουν γονείς, σύζυγος κλπ
10. Ο ονειροπόλος: Θυμάσαι ένα παλιό παλιό τραγουδάκι, «αχ και να χαμε»; Εδώ είσαι. Ο άνθρωπος οδηγεί και ονειρεύεται. Αγαπημένη του Έγκλιση η Δυνητική Ευκτική ή ακόμα και η Υποτακτική, ανάλογα το mood...Λατρεμένη συνήθεια το μακρόσυρτο «αααααααααααχ»...
Αν τώρα μου πεις φίλη/φίλε ότι δεν έχεις εμπειρία με έναν εκπρόσωπο των ανωτέρω κατηγοριών θα μου πεις ψέμματα... ή μάλλον να μου στείλεις την διεύθυνση της πιάτσας που συχνάζουν για να κάνω ντου η πονηρή που λέει και το τραγουδάκι...

Προορισμός και Προσμονή

Αυτή τη φορά το ταξίδι ήταν αλλιώς. Όλα ήταν αλλιώς. Υπήρχε ταυτότητα... Υπήρχε προορισμός. Υπήρχε αιτία. Υπήρχε ζωή. Μια ζωή που πάσχιζε να ζήσει. Μια ζωή που είχε στείλει, ήδη, το προσκλητήριο. Έστω και καθυστερημένα. Έστω και μεταχρονολογημένα. Της το χρωστούσε αυτό το προσκλητήριο. Έπρεπε να φτάσει. Είχε ηθικό χρέος να φτάσει. Να φτάσει με διανομέα την ελπίδα. Με άγγελο την προσμονή. Με οδηγό τη νύχτα.
Τόσες ημέρες, τόσες νύχτες... Χρόνοι χαμένοι ανάμεσα στην αόρατη προσμονή. Χρόνοι χαμένοι σε ένα «περίμενε» και σε ένα «θα έρθει». Χρόνοι χαμένοι ανάμεσα σε Προστακτικές και Μέλλοντες. Σαν να μην υπήρχαν άλλοι Χρόνοι. Άλλες Εγκλίσεις. Μια ζωή στριμωγμένη σε διαταγές και μελλούμενα.
Όνειρα... Ελπίδες... Στατικότητα... Μεγέθη απλά να τα προφέρεις, δύσκολο να τα βιώνεις. Οι μαθηματικοί μιλούν για εξισώσεις μη ικανές να οριστούν... Οι φιλόλογοι αναλύουν... Μόνο εκείνος που βρίσκεται στη μέση ξέρει. Μόνο εκείνος έχει την ικανότητα της ανάλυσης. Μα να αναλύσει τι; Να γράψει τι; Να ξορκίσει τι; Δαίμονες; Μοναξιά; Βλακείες. Το μόνο που πρέπει να ξορκιστεί είναι ο ίδιος ο εαυτός. Να ξορκιστεί για να φανεί η αλήθεια. Εκείνο το ένα. Η αλήθεια. Το φως. Το λανθάνον εντός των δεδομένων.
Αυτό ακριβώς έκανε και το καθυστερημένο προσκλητήριο. Ήρθε να αποκαλύψει. Να φανερώσει. Τα αθέατα. Τα αβίωτα. Τα λανθάνοντα. Εκείνα που κρύβονταν με άριστο τρόπο. Υποδώρια. Υπόσκαφα. Σαν τα συντρίμμια ενός αρχαίου ναού που περίμεναν υπομονετικά ανά τους αιώνες να αποκαλυφθούν. Αυτό ήταν και το νόημα του ταξιδιού. Η αποκάλυψη. Η φανέρωση.
Σκοπός; Όχι. Η λέξη σκοπός είναι μικρή. Πονηρή. Μοχθηρή. Ο σκοπός συνεπάγεται το σχέδιο της επίτευξης. Το ταξίδι δεν είχε τίποτα για να επιτευχθεί. Ο προορισμός ήταν αποκλειστικά ένας. Το μάθημα. Μάθημα ζωής σε κείνη που το είχε λησμονήσει. Σε κείνη που το ανακάλυψε με τη βοήθεια εκείνου. Εκείνου που αν και το αγνοούσε, λειτούργησε τόσο καταλυτικά. Εκείνου που είχε γίνει πλέον το ζητούμενό της. Εκείνου που πλέον είχε δώσει όνομα και μορφή σε κάθε ιστορία της. Σε κάθε της μυστική προσμονή. Σε κάθε της μυστική αναζήτηση.
Ακουσίως είχε γίνει η Ρώμη της. Όλα έδειχναν εκείνον. Η ανάμνησή του. Η μυρωδιά του. Οι γραμμές των χεριών και του προσώπου του. Ήταν όλα. Ήταν ο προορισμός της. Ήταν ο εκλεκτός. Εκείνος που ήρθε να εκπληρώσει το αριστοτελικό τέλος της.
«Κάθε τέλος μια αρχή» Έτσι δε λένε; Αυτό ήλπιζε να ανακαλύψει... Αυτό θα φανέρωνε και το προσκλητήριο. Τι παράξενο...«θα φανέρωνε»... Ακόμα και τώρα επέλεγε τον Δυνητικό Μέλλοντα για να εκφράσει και να εκφραστεί. Πόσο παράξενο πράγμα η συνήθεια. Παράξενο και επικίνδυνο την ίδια στιγμή. Όπως και το φεγγάρι. Φωτεινό από τη μία μα τόσο σκοτεινό, τόσο μυστήριο και μυστηριακό από την άλλη.
Πόσο και πόσα αντιθετικά ζεύγη. Ζεύγη ανεξερεύνητα. Ζεύγη δυσνόητα. Ζεύγη που θαρρείς και υπάρχουν για να θέτουν διλήμματα. Υπάρχουν για να σε βάζουν να διαλέγεις. Γιατί απλά δεν μπορείς να κρατήσεις όλες τις πλευρές. Μοιραία θα επιλέξεις τη μια μόνο πλευρά. Δεν έχει καμία σημασία που θα σε πάει. Που θα σε καταλήξει... Που θα σε ξεβράσει... Τίποτα δεδομένο... Τίποτα εγγυημένο... Τίποτα βέβαιο. Κι όμως ελπίζεις, συνεχίζεις, επενδύεις... Προχωράς με υποθέσεις. Υποθέσεις που ξεκινούν και καταλήγουν αποκλειστικά σε σένα. Σε σένα και στον μικρόκοσμό σου. Ερμηνεύονται από σένα, γεννιούνται και θυσιάζονται από σένα. Θυσιάζονται σε ένα βωμό μυστικό. Σε έναν βωμό μυστικό. Σε έναν βωμό που πολλές φορές ούτε εσύ δεν ξέρεις που είναι. Ένας βωμός αλλόκοτος. Θαρρείς κι έχει δικό του Θεό. Δική του βούληση. Δικό του φέρεσθαι... Δική του θέληση. Δική του ικανότητα. Φλυαρίες; Ενδεχομένως. Σκόρπιες σκέψεις της προσμονής της ζωής... Σκόρπιες σκέψεις του μυαλού... Της στατικότητας... Ποιος θα κρίνει; Ποιος θα τολμήσει; Ποιος είναι τόσο γενναίος για να κατακεραυνώσει την υποκειμενικότητα του προορισμού; Κανείς...