Θυμάστε την ταινία «Γκάταγκα»; Στον πλανήτη αυτόν όλοι ήταν ίδιοι. Κλωνοποιημένοι άνθρωποι. Ίδιο ντύσιμο, ίδιο φέρεσθαι, ίδια εμφάνιση. Καλά. Και να μην την έχετε δει δεν χάνετε και κάτι. Εκτός από τον Ίθαν Χοκ και τη Μίλα Γιόβοβιτς (αν δεν απατώμαι). Τέλος πάντων. Το θέμα είναι αλλού. Πλέον η «Γκάταγκα» έχει νέο όνομα και ακούει στο όνομα Αθήνα.
Κάνεις βόλτα στην Πανεπιστημίου, στην Ακαδημίας ή και στη Σταδίου ανάλογα με τις αντοχές των ποδιών σου. Και στο διάβα σου νομίζεις ότι βλέπεις συνεχώς τους ίδιους ανθρώπους. Ανθρώπους με κοινά χαρακτηριστικά ανάλογα με την κατηγορια τους... Γιατί στην Αθήνα υπάρχουν πολλές Γκάταγκα...
Κλώνοι: Άντρες -μεγάλη κουβέντα αυτή- ντυμένοι ακριβώς το ίδιο. Η κλωνοποίηση έχει χτυπήσει κυρίως τις ηλικίες μέχρι 35. Βλέπεις λοιπόν αγόρια, γιατί αρσενικά ή άντρες δεν τα λες, αν όμως θες να είσαι καλός άνθρωπος αναγνωρίζεις ότι αυτή ήταν η γεννετήσια πρόθεση, ακριβώς ίδια. Κιλά μέχρι 65 το πολύ όμως, με γενειάδες τύπου Βελουχιώτη -μην τους ρωτήσεις ποιος είναι δεν το χουν-, στενά μπλουζάκια και εσπαντρίγιες.Περνάει ο ένας ξανθός με τα ακουστικά στ' αυτιά και κίτρινο παντελονάκι, γιατί παντελόνι δεν είναι. Σταματημένο στον αστράγαλο και επιμελώς γυρισμένο το ρεβέρ όχι από τον μόδιστρο αλλά από τον ίδιο. Γενειάδα -καλά πες μου κάτι που δεν ξέρω- γυαλιά ηλίου στρογγυλά και άσπρο μπλουζάκι τόσο στενό που κλαίει το ρούχο για κορμί και το κορμί για ρούχο. Μετά περνάει ο μελαχρινός. Γενειάδα, λίγο πιο μάτσο -μη φανταστείς...λιγουλάκι- αλλά ίδιος. Η διαφορά του με τον ξανθό το ύψος και τα χρώματα. Μπλουζάκι με έντονη στάμπα και παντελονάκι μαύρο, γιατί όσο να πεις το μαύρο ε... «κόβει». Και αρχίζει να μιλάει. Και εκεί χάνεις τη μπάλα. Σαν να παρακολουθείς ταινία σε γλώσσα Σουαχίλι -αν γνωρίζεις σου βγάζω το καπέλο- χωρίς υπότιτλους και επειδή έχεις και μια ρημάδα αντίληψη και με τις σκηνές να κόβονται. Αυτό. Και για ό,τι κατάλαβες μην παίρνεις κι όρκο...
Ο γυμνασμένος... Ο τύπος «είμαι φέτες», ο τύπος «είμαι στον όγκο», ο τύπος «το πάω γυμναστήριο το κορμί και το ιδρώνω». Άτριχος, μαυρισμένος Χειμώνα Καλοκαίρι -να ναι καλά το Σολάριουμ-, σφίχτης, ατσούμπαλος, κοιτάει ψηλά σαν να πίνει Milko και το πουκάμισο ξεκούμπωτο για να φαίνεται το στήθος...
«Το παιδί της μαμάς» Κατηγορία μόνη της. Αγόρια με παντελόνι κάζουαλ με τσάκιση όμως -ξέρεις απ' αυτή που έχει στενάξει το σίδερο της μανούλας με το Meritto αυτό με τη λαβή- πουκάμισο με εξίσου πατημένη τσάκιση και παπούτσι wanna be παντοφλέ συνήθως στο χρώμα του πάγου... Έχεις κάτι καλύτερο; Α ναι... Η κατηγορία αυτή αγαπάει τα κοντομάνικα πουκάμισα. Σ' αυτό το σημείο σας έχω τρελή προσωπική ιστορία που θα μοιραστώ μαζί σας άλλη στιγμή...
Οι ηλικιωμένοι... Οι συμπαθέστεροι. Κύριοι που όταν κατεβαίνουν στο Κέντρο φορούν ψαροκόκαλο παλτό, πάντα με κοστούμι και γραβάτα και φυσικά το καβουράκι τους. (το καβουράκι είναι είδος καπέλου, αντίθετο της τραγιάσκας). Συνήθως κρατούν σακουλάκι φαρμακείου αλλά είναι ευγενέστατοι. Εκτός αν δουν ξανθιά... Κι εδώ έχω άλλη ιστορία αλλά δεν είναι της παρούσης...
Και μετά οι γυναίκες. Κάθε ηλικία και μια πετριά.
Η γυναίκα μπεμπέκα... Η κυριούλα που κυμαίνεται μεταξύ 50 και 60+. Έχει χτυπήσει τα μποτοξάκια και τα υαλουρονικά, το στόμα έχει μετακινηθεί από την αρχική θέση, έχει αρχίσει και «φεύγει» λίγο σα να λέμε και κάθεται στο Κολωνάκι απολαμβάνοντας το καφεδάκι της χαζεύοντας τους νεαρούς της ανωτέρω ομάδας.
Η γυναίκα «Sex & The City». Εδώ περισσεύει η επεξήγηση. Τι θέλεις; Σαμανθα; Κάρι; Αμάντα; Τι; Έχουμε από όλα... Γυναίκες έως 35 που φοράνε με περισσή χαρά Manolo Blahnik ναι ναι έχουμε κι εμείς -χα!- προσπαθώντας να ισορροπήσουν στα πεζοδρόμια που έχουν αυτές τις λωρίδες για τους μη βλέποντες. Κάποιες έχουν πλάκα. Φορούν ό,τι μάρκα υπάρχει, κρατούν iPhones -καλά αυτό έλειπε- αλλά ψάχνουν κάποιον -συνήθως κύριο με πούρο- να τις κεράσει έναν καφέ γιατί «αχ ξέχασα το πορτοφόλι μου στο γραφείο».
Η γυναίκα ουράνιο τόξο. Αυτή η κατηγορία έχει πλάκα. Φοράει κυριολεκτικά ό,τι να ναι. Όλα τα χρώματα της Ίριδας έχουν χωρέσει πάνω της. Το τραγούδι «άσπρα κόκκινα κίτρινα μπλε» το θυμάστε; Ένα τέτοιο πράγμα...
Η γυναίκα με το σύνδρομο μοντέλου. Εδώ είμαστε. Εδώ σταματάμε και θαυμάζουμε. Γυναίκες όλων των ηλικιών από νεαρές μέχρι 70άρες φοράνε οτιδήποτε έχουν δει στις πασαρέλες. Δεν τις νοιάζει αν τους πάνε, αν τις κολακεύουν. Επιλέγουν ρούχα φανταχτερά που έχουν δει να φορούν οι επώνυμες γιατί απλά «το φόρεσε η Μενεγάκη παιδί μου». Τα νούμερα είναι πάντα μικρότερα εκείνων στα οποία αντιστοιχούν και έτσι μοιάζουν οι περισσότερες τουλάχιστον με πίνακες του Μποτέρο... (συγνώμη αγαπημένε μου ζωγράφε).
Οι μοιραίες... Αυτά είναι. Ρούχα θεόστενα, ρούχα που αφήνουν ελάχιστα στη φαντασία, ρούχα που μοιάζουν περισσότερα με ασύνδετες λωρίδες υφάσματος παρά με ενα ρούχο με λογική. Και σ' αυτή την κατηγορία γυναικών, το νούμερο είναι απλά κάτι επουσιώδες. Κάτι μικρό. Θα μου πεις βέβαια «έλα μωρέ, που βρήκες να κολλήσεις».
Οι αμαζόνες. Είναι εκείνες που φορούν τη μπότα πάνω από το παντελόνι. Μπότα, γαλότσα, μποτάκι. Τις βλέπεις και νομίζεις ότι έχουν παρκάρει το άλογο κάπου κοντά. Κάπου θα υπάρχει κι ο Βουκεφάλας ή έστω η Ντόλι. Όχι; Ε τότε μάλλον έκανα λάθος.
Και τώρα θα με ρωτήσεις και πολύ λογικό το βρίσκω σε ποια κατηγορία ανήκω... Ευτυχώς δεν είμαι κλωνοποιημένη, αν εξαιρέσεις την βαρετή επιλογή του μαύρου. Η ντουλάπα μου μοιάζει με εκείνη του Ζορό... αλλά η Αλεπού (Ζoro= αλεπού) ξέρει να πεταει και καμιά χρωματική πινελιά χαχαχα ...
Κάνεις βόλτα στην Πανεπιστημίου, στην Ακαδημίας ή και στη Σταδίου ανάλογα με τις αντοχές των ποδιών σου. Και στο διάβα σου νομίζεις ότι βλέπεις συνεχώς τους ίδιους ανθρώπους. Ανθρώπους με κοινά χαρακτηριστικά ανάλογα με την κατηγορια τους... Γιατί στην Αθήνα υπάρχουν πολλές Γκάταγκα...
Κλώνοι: Άντρες -μεγάλη κουβέντα αυτή- ντυμένοι ακριβώς το ίδιο. Η κλωνοποίηση έχει χτυπήσει κυρίως τις ηλικίες μέχρι 35. Βλέπεις λοιπόν αγόρια, γιατί αρσενικά ή άντρες δεν τα λες, αν όμως θες να είσαι καλός άνθρωπος αναγνωρίζεις ότι αυτή ήταν η γεννετήσια πρόθεση, ακριβώς ίδια. Κιλά μέχρι 65 το πολύ όμως, με γενειάδες τύπου Βελουχιώτη -μην τους ρωτήσεις ποιος είναι δεν το χουν-, στενά μπλουζάκια και εσπαντρίγιες.Περνάει ο ένας ξανθός με τα ακουστικά στ' αυτιά και κίτρινο παντελονάκι, γιατί παντελόνι δεν είναι. Σταματημένο στον αστράγαλο και επιμελώς γυρισμένο το ρεβέρ όχι από τον μόδιστρο αλλά από τον ίδιο. Γενειάδα -καλά πες μου κάτι που δεν ξέρω- γυαλιά ηλίου στρογγυλά και άσπρο μπλουζάκι τόσο στενό που κλαίει το ρούχο για κορμί και το κορμί για ρούχο. Μετά περνάει ο μελαχρινός. Γενειάδα, λίγο πιο μάτσο -μη φανταστείς...λιγουλάκι- αλλά ίδιος. Η διαφορά του με τον ξανθό το ύψος και τα χρώματα. Μπλουζάκι με έντονη στάμπα και παντελονάκι μαύρο, γιατί όσο να πεις το μαύρο ε... «κόβει». Και αρχίζει να μιλάει. Και εκεί χάνεις τη μπάλα. Σαν να παρακολουθείς ταινία σε γλώσσα Σουαχίλι -αν γνωρίζεις σου βγάζω το καπέλο- χωρίς υπότιτλους και επειδή έχεις και μια ρημάδα αντίληψη και με τις σκηνές να κόβονται. Αυτό. Και για ό,τι κατάλαβες μην παίρνεις κι όρκο...
Ο γυμνασμένος... Ο τύπος «είμαι φέτες», ο τύπος «είμαι στον όγκο», ο τύπος «το πάω γυμναστήριο το κορμί και το ιδρώνω». Άτριχος, μαυρισμένος Χειμώνα Καλοκαίρι -να ναι καλά το Σολάριουμ-, σφίχτης, ατσούμπαλος, κοιτάει ψηλά σαν να πίνει Milko και το πουκάμισο ξεκούμπωτο για να φαίνεται το στήθος...
«Το παιδί της μαμάς» Κατηγορία μόνη της. Αγόρια με παντελόνι κάζουαλ με τσάκιση όμως -ξέρεις απ' αυτή που έχει στενάξει το σίδερο της μανούλας με το Meritto αυτό με τη λαβή- πουκάμισο με εξίσου πατημένη τσάκιση και παπούτσι wanna be παντοφλέ συνήθως στο χρώμα του πάγου... Έχεις κάτι καλύτερο; Α ναι... Η κατηγορία αυτή αγαπάει τα κοντομάνικα πουκάμισα. Σ' αυτό το σημείο σας έχω τρελή προσωπική ιστορία που θα μοιραστώ μαζί σας άλλη στιγμή...
Οι ηλικιωμένοι... Οι συμπαθέστεροι. Κύριοι που όταν κατεβαίνουν στο Κέντρο φορούν ψαροκόκαλο παλτό, πάντα με κοστούμι και γραβάτα και φυσικά το καβουράκι τους. (το καβουράκι είναι είδος καπέλου, αντίθετο της τραγιάσκας). Συνήθως κρατούν σακουλάκι φαρμακείου αλλά είναι ευγενέστατοι. Εκτός αν δουν ξανθιά... Κι εδώ έχω άλλη ιστορία αλλά δεν είναι της παρούσης...
Και μετά οι γυναίκες. Κάθε ηλικία και μια πετριά.
Η γυναίκα μπεμπέκα... Η κυριούλα που κυμαίνεται μεταξύ 50 και 60+. Έχει χτυπήσει τα μποτοξάκια και τα υαλουρονικά, το στόμα έχει μετακινηθεί από την αρχική θέση, έχει αρχίσει και «φεύγει» λίγο σα να λέμε και κάθεται στο Κολωνάκι απολαμβάνοντας το καφεδάκι της χαζεύοντας τους νεαρούς της ανωτέρω ομάδας.
Η γυναίκα «Sex & The City». Εδώ περισσεύει η επεξήγηση. Τι θέλεις; Σαμανθα; Κάρι; Αμάντα; Τι; Έχουμε από όλα... Γυναίκες έως 35 που φοράνε με περισσή χαρά Manolo Blahnik ναι ναι έχουμε κι εμείς -χα!- προσπαθώντας να ισορροπήσουν στα πεζοδρόμια που έχουν αυτές τις λωρίδες για τους μη βλέποντες. Κάποιες έχουν πλάκα. Φορούν ό,τι μάρκα υπάρχει, κρατούν iPhones -καλά αυτό έλειπε- αλλά ψάχνουν κάποιον -συνήθως κύριο με πούρο- να τις κεράσει έναν καφέ γιατί «αχ ξέχασα το πορτοφόλι μου στο γραφείο».
Η γυναίκα ουράνιο τόξο. Αυτή η κατηγορία έχει πλάκα. Φοράει κυριολεκτικά ό,τι να ναι. Όλα τα χρώματα της Ίριδας έχουν χωρέσει πάνω της. Το τραγούδι «άσπρα κόκκινα κίτρινα μπλε» το θυμάστε; Ένα τέτοιο πράγμα...
Η γυναίκα με το σύνδρομο μοντέλου. Εδώ είμαστε. Εδώ σταματάμε και θαυμάζουμε. Γυναίκες όλων των ηλικιών από νεαρές μέχρι 70άρες φοράνε οτιδήποτε έχουν δει στις πασαρέλες. Δεν τις νοιάζει αν τους πάνε, αν τις κολακεύουν. Επιλέγουν ρούχα φανταχτερά που έχουν δει να φορούν οι επώνυμες γιατί απλά «το φόρεσε η Μενεγάκη παιδί μου». Τα νούμερα είναι πάντα μικρότερα εκείνων στα οποία αντιστοιχούν και έτσι μοιάζουν οι περισσότερες τουλάχιστον με πίνακες του Μποτέρο... (συγνώμη αγαπημένε μου ζωγράφε).
Οι μοιραίες... Αυτά είναι. Ρούχα θεόστενα, ρούχα που αφήνουν ελάχιστα στη φαντασία, ρούχα που μοιάζουν περισσότερα με ασύνδετες λωρίδες υφάσματος παρά με ενα ρούχο με λογική. Και σ' αυτή την κατηγορία γυναικών, το νούμερο είναι απλά κάτι επουσιώδες. Κάτι μικρό. Θα μου πεις βέβαια «έλα μωρέ, που βρήκες να κολλήσεις».
Οι αμαζόνες. Είναι εκείνες που φορούν τη μπότα πάνω από το παντελόνι. Μπότα, γαλότσα, μποτάκι. Τις βλέπεις και νομίζεις ότι έχουν παρκάρει το άλογο κάπου κοντά. Κάπου θα υπάρχει κι ο Βουκεφάλας ή έστω η Ντόλι. Όχι; Ε τότε μάλλον έκανα λάθος.
Και τώρα θα με ρωτήσεις και πολύ λογικό το βρίσκω σε ποια κατηγορία ανήκω... Ευτυχώς δεν είμαι κλωνοποιημένη, αν εξαιρέσεις την βαρετή επιλογή του μαύρου. Η ντουλάπα μου μοιάζει με εκείνη του Ζορό... αλλά η Αλεπού (Ζoro= αλεπού) ξέρει να πεταει και καμιά χρωματική πινελιά χαχαχα ...
Ζωγράφισες !!!
ΑπάντησηΔιαγραφή