Προορισμός και Προσμονή

Αυτή τη φορά το ταξίδι ήταν αλλιώς. Όλα ήταν αλλιώς. Υπήρχε ταυτότητα... Υπήρχε προορισμός. Υπήρχε αιτία. Υπήρχε ζωή. Μια ζωή που πάσχιζε να ζήσει. Μια ζωή που είχε στείλει, ήδη, το προσκλητήριο. Έστω και καθυστερημένα. Έστω και μεταχρονολογημένα. Της το χρωστούσε αυτό το προσκλητήριο. Έπρεπε να φτάσει. Είχε ηθικό χρέος να φτάσει. Να φτάσει με διανομέα την ελπίδα. Με άγγελο την προσμονή. Με οδηγό τη νύχτα.
Τόσες ημέρες, τόσες νύχτες... Χρόνοι χαμένοι ανάμεσα στην αόρατη προσμονή. Χρόνοι χαμένοι σε ένα «περίμενε» και σε ένα «θα έρθει». Χρόνοι χαμένοι ανάμεσα σε Προστακτικές και Μέλλοντες. Σαν να μην υπήρχαν άλλοι Χρόνοι. Άλλες Εγκλίσεις. Μια ζωή στριμωγμένη σε διαταγές και μελλούμενα.
Όνειρα... Ελπίδες... Στατικότητα... Μεγέθη απλά να τα προφέρεις, δύσκολο να τα βιώνεις. Οι μαθηματικοί μιλούν για εξισώσεις μη ικανές να οριστούν... Οι φιλόλογοι αναλύουν... Μόνο εκείνος που βρίσκεται στη μέση ξέρει. Μόνο εκείνος έχει την ικανότητα της ανάλυσης. Μα να αναλύσει τι; Να γράψει τι; Να ξορκίσει τι; Δαίμονες; Μοναξιά; Βλακείες. Το μόνο που πρέπει να ξορκιστεί είναι ο ίδιος ο εαυτός. Να ξορκιστεί για να φανεί η αλήθεια. Εκείνο το ένα. Η αλήθεια. Το φως. Το λανθάνον εντός των δεδομένων.
Αυτό ακριβώς έκανε και το καθυστερημένο προσκλητήριο. Ήρθε να αποκαλύψει. Να φανερώσει. Τα αθέατα. Τα αβίωτα. Τα λανθάνοντα. Εκείνα που κρύβονταν με άριστο τρόπο. Υποδώρια. Υπόσκαφα. Σαν τα συντρίμμια ενός αρχαίου ναού που περίμεναν υπομονετικά ανά τους αιώνες να αποκαλυφθούν. Αυτό ήταν και το νόημα του ταξιδιού. Η αποκάλυψη. Η φανέρωση.
Σκοπός; Όχι. Η λέξη σκοπός είναι μικρή. Πονηρή. Μοχθηρή. Ο σκοπός συνεπάγεται το σχέδιο της επίτευξης. Το ταξίδι δεν είχε τίποτα για να επιτευχθεί. Ο προορισμός ήταν αποκλειστικά ένας. Το μάθημα. Μάθημα ζωής σε κείνη που το είχε λησμονήσει. Σε κείνη που το ανακάλυψε με τη βοήθεια εκείνου. Εκείνου που αν και το αγνοούσε, λειτούργησε τόσο καταλυτικά. Εκείνου που είχε γίνει πλέον το ζητούμενό της. Εκείνου που πλέον είχε δώσει όνομα και μορφή σε κάθε ιστορία της. Σε κάθε της μυστική προσμονή. Σε κάθε της μυστική αναζήτηση.
Ακουσίως είχε γίνει η Ρώμη της. Όλα έδειχναν εκείνον. Η ανάμνησή του. Η μυρωδιά του. Οι γραμμές των χεριών και του προσώπου του. Ήταν όλα. Ήταν ο προορισμός της. Ήταν ο εκλεκτός. Εκείνος που ήρθε να εκπληρώσει το αριστοτελικό τέλος της.
«Κάθε τέλος μια αρχή» Έτσι δε λένε; Αυτό ήλπιζε να ανακαλύψει... Αυτό θα φανέρωνε και το προσκλητήριο. Τι παράξενο...«θα φανέρωνε»... Ακόμα και τώρα επέλεγε τον Δυνητικό Μέλλοντα για να εκφράσει και να εκφραστεί. Πόσο παράξενο πράγμα η συνήθεια. Παράξενο και επικίνδυνο την ίδια στιγμή. Όπως και το φεγγάρι. Φωτεινό από τη μία μα τόσο σκοτεινό, τόσο μυστήριο και μυστηριακό από την άλλη.
Πόσο και πόσα αντιθετικά ζεύγη. Ζεύγη ανεξερεύνητα. Ζεύγη δυσνόητα. Ζεύγη που θαρρείς και υπάρχουν για να θέτουν διλήμματα. Υπάρχουν για να σε βάζουν να διαλέγεις. Γιατί απλά δεν μπορείς να κρατήσεις όλες τις πλευρές. Μοιραία θα επιλέξεις τη μια μόνο πλευρά. Δεν έχει καμία σημασία που θα σε πάει. Που θα σε καταλήξει... Που θα σε ξεβράσει... Τίποτα δεδομένο... Τίποτα εγγυημένο... Τίποτα βέβαιο. Κι όμως ελπίζεις, συνεχίζεις, επενδύεις... Προχωράς με υποθέσεις. Υποθέσεις που ξεκινούν και καταλήγουν αποκλειστικά σε σένα. Σε σένα και στον μικρόκοσμό σου. Ερμηνεύονται από σένα, γεννιούνται και θυσιάζονται από σένα. Θυσιάζονται σε ένα βωμό μυστικό. Σε έναν βωμό μυστικό. Σε έναν βωμό που πολλές φορές ούτε εσύ δεν ξέρεις που είναι. Ένας βωμός αλλόκοτος. Θαρρείς κι έχει δικό του Θεό. Δική του βούληση. Δικό του φέρεσθαι... Δική του θέληση. Δική του ικανότητα. Φλυαρίες; Ενδεχομένως. Σκόρπιες σκέψεις της προσμονής της ζωής... Σκόρπιες σκέψεις του μυαλού... Της στατικότητας... Ποιος θα κρίνει; Ποιος θα τολμήσει; Ποιος είναι τόσο γενναίος για να κατακεραυνώσει την υποκειμενικότητα του προορισμού; Κανείς...