Είμαι λάτρης των ταξί... Ενώ οδηγώ όταν πηγαίνω Κέντρο παίρνω πάντα ταξί... Μ΄αρέσει... Μ΄αρέσει που σου πιάνουν την κουβέντα και κάπως έτσι αρχίζεις να συζητάς για πολιτική, σχέσεις, φαγητά και ένα σωρό άλλα πράγματα όπως η κίνηση, τον γελοίο που «κοίτα ρε παιδί μου που σταμάτησε για να πάρει κούρσα».
Περιστατικά πολλά και τα περισσότερα ανεκδιήγητα. Περιστατικά που δημιουργούν εκνευρισμό αλλά και πολύ πολύ γέλιο. Βάσει μακρόχρονης εμπειρίας οι ταξιτζήδες χωρίζονται σε τύπους...
1. Ο πολιτικός: Αυτά όμως που απολαμβάνω είναι τα πολιτικά σχόλια. Άνθρωποι της πιάτσας, έμπειροι που βλέπουν τον κόσμο. Και ο κόσμος «στενάζει και βογγάει».
«Δεν μπορεί άλλο ρε κοπελιά. Οι κοπρίτες» και συνεχίζουν με άλλα ευγενή σχόλια που δεν αναπαράγονται ούτε σε ένα κείμενο. Ο καλύτερος τύπος ταξιντζή είναι ο «νεοδημοκράτης». Αυτός που νιώθει προδομένος από τον Σαμαρά. Που δεν χωνεύει τον Βενιζέλο «αλλά αναγκαίο για να μην γίνουμε ΣΥΡΙΖΑ άρα κομμουνιστές άρα μπατίρηδες άρα πτωχοί». Αυτός ο τύπος είναι ο καλύτερος. Σαν να χει ξεπηδήσει από τη θρυλική Μαντάμ Σουσού. Εννοείται, βέβαια, ότι ο ταξιτζής πολιτικός έχει πάντα την καλύτερη λύση ασυζητητί. «Να πληρώσουν οι αγρότες. Δε γίνεται εμείς οι Αθηναίοι. Στο χωριό μου (Αθηναίος κατά τα άλλα που σιγά τον τίτλο) όλοι μεθάνε με τα λεφτά της Ευρώπης». «Και γιατί δεν κάνουν κάτι απλό; Να φορολογάνε αυτούς που μένουν στην Κηφισιά.»
2. Ο μάγκας: Αγαπημένη συνήθεια, η κόρνα. Αγαπημένη στάση σώματος να κάθεται χαλαρά και άνετα με το χέρι έξω από το παράθυρο. Ενδεχομένως να φοράει και καδένα... Ίσως και δαχτυλίδι... Μουστάκι... Όχι μούσι για τον άντρα τον ντεκλαρέ... Σε παρακαλώ... Ο τύπος αυτός μιλά απταίστως την γαλλικήν του πεζοδρομίου και έχει πρόβλημα με τα πάντα... λακούβες, γυναίκες οδηγοί (κι εγώ έχω θέμα εδώ αλλά... αλλά...), φλας, προσπεράσεις, μηχανάκια...
3. Ο σεξουαλικός: Τις προάλλες βιαζόμουν. Έπρεπε να πάω Εξάρχεια -συνήθης προορισμός-, το Ράδιο Ταξί δεν είχε κάποιον διαθέσιμο και έτσι αποφάσισα να το κόψω με τα πόδια. Στο δρόμο βρίσκω ένα ταξάκι. Το σταματάω. «Πλατεία Εξαρχείων» του λέω, «έμπα» μου λέει. Ο κυριούλης ήταν γύρω στα 60, ευτραφής από αρκετά έως πολύ, σχετική αραίωση στο μαλλί (καραφλίτσα κατά το κοινώς λεγόμενο), ρούχα απλά, «της δουλειάς». «Είσαι ήσυχη» εσύ μου λέει «αλλά ρε παιδάκι μου έχεις ένα βλέμμα που τσακίζει». Μην ώντας στα καλύτερα μου, του γνέφω απλά. Και αρχίζει ο τραγέλαφος... «Τι ζώδιο είσαι;» (άλλη μανία αυτή) «Άσε μη μου πεις. Λιονταρίνα». Του λέω κι εγώ «Τοξότης». Τι το θελα?! Αρχίζει ο άνθρωπος και μου αναλύει τα πάντα μέχρι που περνάει στο σεξ. «Τοξοτίνα... Κάνεις και θόρυβο ε?». Να σημειωθεί ότι δεν μιλούσα...
Τουλάχιστον όχι δυνατά, γιατί από μέσα μου... Το μόνο που του είπα «Σας παρακαλώ μπορεί να λήξει; Δεν έχω διάθεση». Τι το θελα... Συνεχίζει ακάθεκτος... «Πω ρε μάνα μου... Τυχερός αυτός που σ' έχει στο κρεβάτι του». Του λέω «Σταματήστε να κατέβω». Τίποτα αυτός. Συνέχιζε. «Πωπω είσαι ρε μάνα μου κρεβατογεμίστρα». Ομολογώ ότι δεν είχα ξανακούσει τη λέξη, παρόλο που έχω και άντρες φίλους και έναν αδερφό. Του επαναλαμβάνω να σταματήσει για να γυρίσει να μου πει το πλέον αποστομωτικό «Γιατί ρε συ; Ωραία δεν περνάμε; Κάτσε φτάσαμε».
4. Ο λαϊκός: Ο συνηθέστερος τύπος. Άλουστος, λίγες έως καθόλου κουβέντες, στακάτος και το ραδιόφωνο να παίζει Τερλέγκα, Μελλά (δεν ξέρω κι αν γράφεται με ένα ή δύο /λ/) και Πάολα. Είναι ο τύπος που απλά του δίνεις τον προορισμό και σε πάει. Απλά εκτός από τον αοιδό έχεις δεύτερη φωνή εκείνη του οδηγού...δεν θες να το ζήσεις αυτό...
5. Ο μετεωρολόγος: Ο άνθρωπος που κοιτάζει τα μερομήνια. Μια ματιά στον ουρανό και μπορεί να σου πει τα πάντα. Με ακρίβεια δευτερολέπτου. Ποιος Αρνιακός... Εδώ μιλάμε για επιστήμη... Όταν έχει κρύο συνηθίζει να τρίβει τα χέρια του μεταξύ τους και όταν έχει ζέστη ανοίγει το παράθυρο... Χαρακτηριστικό της κατηγορίας η μόνιμα στραμμένη στον ουρανό ματιά...
6. Ο ρομαντικός: Ένας άλλος συνάδελφος του παραπάνω κυρίου θεωρούσε ότι από κάπου με ήξερε. Αυτός το πήγε αλλιώς... «Ρομαντικά». Με ήξερε από κάπου αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί από που... Μετά μου μίλησε για την αποξένωση των ανθρώπων. Με ρωτάει αν είμαι μόνη -στη ζωή- του γνέφω και στο τέλος μου ζήτησε να τον αφήσω «να μου δείξει τα πατήματά μου ως γυναίκα».
7. Ο μάγειρας: Πρόκειται για τον ταξιτζή που το αυτοκίνητό του μυρίζει κάτι ανάμεσα σε σκόρδο και κρεμμύδι και που έχει και μπισκοτάκια «για τη λιγούρα». Πιο προχωρημένοι έχουν μαζί τους και ταπεράκια. Γιατί «το τιμόνι θέλει αντοχές και κουράζει». Ο μάγειρας ταξιτζής μπορεί εύκολα να σου συστήσει τις καλύτερες καντίνες για βρώμικα, τα καλύτερα τυρομάγαζα και τις σουβλακερί. Αγαπημένο τους σημείο η Βαρβάκειος.
8. Ο μοδάτος: Μουσική mainstream σε ένταση κλαμπ, κινητό τελευταίας τεχνολογίας, τζιν, μπλουζάκι κολλητό και φρασεολογία κλαμπ. Ο τύπος αυτός είναι χαμογελαστός, είναι ένα cool τυπάκι που μιλάει στον Ενικό και οκ χαλαρά...
9. Της ανάγκης: Πρόκειται για τον άνθρωπο που έγινε ταξιτζής από ανάγκη. Συνήθως έχουν τελειώσει Οικονομικά ή Λογιστικά. «Τι να κάνεις, που να βρεις δουλειά». Αποφάσισε να γίνει ταξιτζής και να λιώνει παντελόνια από το να τον θρέφουν γονείς, σύζυγος κλπ
10. Ο ονειροπόλος: Θυμάσαι ένα παλιό παλιό τραγουδάκι, «αχ και να χαμε»; Εδώ είσαι. Ο άνθρωπος οδηγεί και ονειρεύεται. Αγαπημένη του Έγκλιση η Δυνητική Ευκτική ή ακόμα και η Υποτακτική, ανάλογα το mood...Λατρεμένη συνήθεια το μακρόσυρτο «αααααααααααχ»...
Αν τώρα μου πεις φίλη/φίλε ότι δεν έχεις εμπειρία με έναν εκπρόσωπο των ανωτέρω κατηγοριών θα μου πεις ψέμματα... ή μάλλον να μου στείλεις την διεύθυνση της πιάτσας που συχνάζουν για να κάνω ντου η πονηρή που λέει και το τραγουδάκι...
Περιστατικά πολλά και τα περισσότερα ανεκδιήγητα. Περιστατικά που δημιουργούν εκνευρισμό αλλά και πολύ πολύ γέλιο. Βάσει μακρόχρονης εμπειρίας οι ταξιτζήδες χωρίζονται σε τύπους...
1. Ο πολιτικός: Αυτά όμως που απολαμβάνω είναι τα πολιτικά σχόλια. Άνθρωποι της πιάτσας, έμπειροι που βλέπουν τον κόσμο. Και ο κόσμος «στενάζει και βογγάει».
«Δεν μπορεί άλλο ρε κοπελιά. Οι κοπρίτες» και συνεχίζουν με άλλα ευγενή σχόλια που δεν αναπαράγονται ούτε σε ένα κείμενο. Ο καλύτερος τύπος ταξιντζή είναι ο «νεοδημοκράτης». Αυτός που νιώθει προδομένος από τον Σαμαρά. Που δεν χωνεύει τον Βενιζέλο «αλλά αναγκαίο για να μην γίνουμε ΣΥΡΙΖΑ άρα κομμουνιστές άρα μπατίρηδες άρα πτωχοί». Αυτός ο τύπος είναι ο καλύτερος. Σαν να χει ξεπηδήσει από τη θρυλική Μαντάμ Σουσού. Εννοείται, βέβαια, ότι ο ταξιτζής πολιτικός έχει πάντα την καλύτερη λύση ασυζητητί. «Να πληρώσουν οι αγρότες. Δε γίνεται εμείς οι Αθηναίοι. Στο χωριό μου (Αθηναίος κατά τα άλλα που σιγά τον τίτλο) όλοι μεθάνε με τα λεφτά της Ευρώπης». «Και γιατί δεν κάνουν κάτι απλό; Να φορολογάνε αυτούς που μένουν στην Κηφισιά.»
2. Ο μάγκας: Αγαπημένη συνήθεια, η κόρνα. Αγαπημένη στάση σώματος να κάθεται χαλαρά και άνετα με το χέρι έξω από το παράθυρο. Ενδεχομένως να φοράει και καδένα... Ίσως και δαχτυλίδι... Μουστάκι... Όχι μούσι για τον άντρα τον ντεκλαρέ... Σε παρακαλώ... Ο τύπος αυτός μιλά απταίστως την γαλλικήν του πεζοδρομίου και έχει πρόβλημα με τα πάντα... λακούβες, γυναίκες οδηγοί (κι εγώ έχω θέμα εδώ αλλά... αλλά...), φλας, προσπεράσεις, μηχανάκια...
3. Ο σεξουαλικός: Τις προάλλες βιαζόμουν. Έπρεπε να πάω Εξάρχεια -συνήθης προορισμός-, το Ράδιο Ταξί δεν είχε κάποιον διαθέσιμο και έτσι αποφάσισα να το κόψω με τα πόδια. Στο δρόμο βρίσκω ένα ταξάκι. Το σταματάω. «Πλατεία Εξαρχείων» του λέω, «έμπα» μου λέει. Ο κυριούλης ήταν γύρω στα 60, ευτραφής από αρκετά έως πολύ, σχετική αραίωση στο μαλλί (καραφλίτσα κατά το κοινώς λεγόμενο), ρούχα απλά, «της δουλειάς». «Είσαι ήσυχη» εσύ μου λέει «αλλά ρε παιδάκι μου έχεις ένα βλέμμα που τσακίζει». Μην ώντας στα καλύτερα μου, του γνέφω απλά. Και αρχίζει ο τραγέλαφος... «Τι ζώδιο είσαι;» (άλλη μανία αυτή) «Άσε μη μου πεις. Λιονταρίνα». Του λέω κι εγώ «Τοξότης». Τι το θελα?! Αρχίζει ο άνθρωπος και μου αναλύει τα πάντα μέχρι που περνάει στο σεξ. «Τοξοτίνα... Κάνεις και θόρυβο ε?». Να σημειωθεί ότι δεν μιλούσα...
4. Ο λαϊκός: Ο συνηθέστερος τύπος. Άλουστος, λίγες έως καθόλου κουβέντες, στακάτος και το ραδιόφωνο να παίζει Τερλέγκα, Μελλά (δεν ξέρω κι αν γράφεται με ένα ή δύο /λ/) και Πάολα. Είναι ο τύπος που απλά του δίνεις τον προορισμό και σε πάει. Απλά εκτός από τον αοιδό έχεις δεύτερη φωνή εκείνη του οδηγού...δεν θες να το ζήσεις αυτό...
5. Ο μετεωρολόγος: Ο άνθρωπος που κοιτάζει τα μερομήνια. Μια ματιά στον ουρανό και μπορεί να σου πει τα πάντα. Με ακρίβεια δευτερολέπτου. Ποιος Αρνιακός... Εδώ μιλάμε για επιστήμη... Όταν έχει κρύο συνηθίζει να τρίβει τα χέρια του μεταξύ τους και όταν έχει ζέστη ανοίγει το παράθυρο... Χαρακτηριστικό της κατηγορίας η μόνιμα στραμμένη στον ουρανό ματιά...
6. Ο ρομαντικός: Ένας άλλος συνάδελφος του παραπάνω κυρίου θεωρούσε ότι από κάπου με ήξερε. Αυτός το πήγε αλλιώς... «Ρομαντικά». Με ήξερε από κάπου αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί από που... Μετά μου μίλησε για την αποξένωση των ανθρώπων. Με ρωτάει αν είμαι μόνη -στη ζωή- του γνέφω και στο τέλος μου ζήτησε να τον αφήσω «να μου δείξει τα πατήματά μου ως γυναίκα».
7. Ο μάγειρας: Πρόκειται για τον ταξιτζή που το αυτοκίνητό του μυρίζει κάτι ανάμεσα σε σκόρδο και κρεμμύδι και που έχει και μπισκοτάκια «για τη λιγούρα». Πιο προχωρημένοι έχουν μαζί τους και ταπεράκια. Γιατί «το τιμόνι θέλει αντοχές και κουράζει». Ο μάγειρας ταξιτζής μπορεί εύκολα να σου συστήσει τις καλύτερες καντίνες για βρώμικα, τα καλύτερα τυρομάγαζα και τις σουβλακερί. Αγαπημένο τους σημείο η Βαρβάκειος.
8. Ο μοδάτος: Μουσική mainstream σε ένταση κλαμπ, κινητό τελευταίας τεχνολογίας, τζιν, μπλουζάκι κολλητό και φρασεολογία κλαμπ. Ο τύπος αυτός είναι χαμογελαστός, είναι ένα cool τυπάκι που μιλάει στον Ενικό και οκ χαλαρά...
9. Της ανάγκης: Πρόκειται για τον άνθρωπο που έγινε ταξιτζής από ανάγκη. Συνήθως έχουν τελειώσει Οικονομικά ή Λογιστικά. «Τι να κάνεις, που να βρεις δουλειά». Αποφάσισε να γίνει ταξιτζής και να λιώνει παντελόνια από το να τον θρέφουν γονείς, σύζυγος κλπ
10. Ο ονειροπόλος: Θυμάσαι ένα παλιό παλιό τραγουδάκι, «αχ και να χαμε»; Εδώ είσαι. Ο άνθρωπος οδηγεί και ονειρεύεται. Αγαπημένη του Έγκλιση η Δυνητική Ευκτική ή ακόμα και η Υποτακτική, ανάλογα το mood...Λατρεμένη συνήθεια το μακρόσυρτο «αααααααααααχ»...
Αν τώρα μου πεις φίλη/φίλε ότι δεν έχεις εμπειρία με έναν εκπρόσωπο των ανωτέρω κατηγοριών θα μου πεις ψέμματα... ή μάλλον να μου στείλεις την διεύθυνση της πιάτσας που συχνάζουν για να κάνω ντου η πονηρή που λέει και το τραγουδάκι...
μια ακτινογραφια του μικροκοσμου της "κιτρινης φυλης"
ΑπάντησηΔιαγραφή