2009. Σεπτέμβριος. Μεσοβδόμαδα. Μια ψιλή, ξανθιά, μπαϊλντισμένη από τη ζέστη εισβάλλει κυριολεκτικά σε ένα κτίριο επί της Σόλωνος. Εκεί την περίμενε ένας κύριος, με μαύρη μπλούζα και μαύρο παντελόνι που ό,τι ετοιμαζόταν να φάει το club sandwich που είχε παραγγείλει από τα Goody's και η αλήθεια είναι ότι φαινόταν λαχταριστό.
Και επειδή ξέρω ότι το μυαλό σου θα πάει κάπου βρώμικα -Θεός φυλάξοι, μακριά από μας- σας λέω ότι η ξανθιά ήμουν εγώ και ο κύριος με τα μαύρα ήταν ο κύριος Στεφόπουλος, υπεύθυνος τουριστικών σπουδών του ΙΕΚ ΔΟΜΗ τότε.
Ο άνθρωπος είχε μείνει μια να κοιτάζει εμένα και μία το φαγητό του. Δεν ήξερε που να εστιάσει. Λογικό. Με την επίθεση που δέχτηκε άντε να ησυχάσει.«Ε» Του εξήγησα λοιπόν ποια είμαι, τη δεινή θέση στην οποία βρισκόμουν και ζήτησα τι άλλο, δουλειά. Του είπα ότι είμαι καθηγήτρια Γερμανικών -η άλλη ιδιότητα- και ότι έπρεπε να βρω δουλειά και ότι απλά με ήθελε αλλά δεν το ήξερε. Ο κος Στεφόπουλος άφησε ο καημένος -συγνώμη κύριε Στεφόπουλε ήμουν σε απόγνωση- το φαγητό του και πήρε το βιογραφικό μου στα χέρια του.
«Είσαι πολύ τυχερή. Μόλις μας έφυγε η προηγούμενη δασκάλα που είχαμε», μου είπε και να αφήσω το βιογραφικό μου, ώστε να το επεξεργαστεί σε συνθήκες φυσιολογικές και όχι σε αντίστοιχες του «Αλλάχ Άκμπαρ» -δεν είναι ακραίο, έκανα εισβολή-. Οι μέρες περνούσαν και καθώς δεν είχα νέα του, τον έπαιρνα εγώ. Τον έπρηξα τον άνθρωπο, αλλά έπρεπε να βρω δουλίτσα. Τελικά μια ημέρα μου ανακοίνωσε τα ευχάριστα.
Κάπως αν όχι έτσι ακριβώς, γνώρισα τον κύριο Στεφόπουλο. Τον άνθρωπο που με εμπιστεύτηκε να διδάξω σε αίθουσα, παρά το γεγονός ότι δεν το είχα ξανακάνει. Μου ανέθεσε τα τμήματα της μαγειρικής και των ξενοδοχοϋπαλλήλων και μου είπε προχώρα. Και προχώρησα. Μόνο που δεν προχωρούσα μόνη μου. Ήξερα ότι με παρακολουθούσε. Όχι επειδή ανησυχούσε. Ήθελε να με προστατεύσει. Κι εγώ πείσμα. Δεν ήθελα να τον απογοητεύσω. Ήθελα να δικαιώσω την επιλογή του.
Η αλήθεια είναι ότι δεν τον ταλαιπωρούσα πολύ -νομίζω δλδ. Δεν πήγαινα στο γραφείο καθηγητών παρά μόνο αν είχα πρόβλημα και γενικώς προσπαθούσα να μην τον επιβαρύνω. Ήθελα να βρίσκω εγώ τις λύσεις στα προβλήματά μου.
Η συνεργασία μας στη ΔΟΜΗ κράτησε έναν χρόνο. Μετά έφυγε, εγώ συνέχισα -ατυχώς- μέχρι που έφυγα κι εγώ αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Και φέτος τον Σεπτέμβριο συνέβη κάτι -μέσα στα πολλά-. Άνοιξα το φατσοβιβλίο και ένας συνάδελφος από την εποχή της ΔΟΜΗΣ μου είχε αφήσει ιδιωτικό μήνυμα στον λογαριασμό μου «Καλησπέρα Άννα. Τι κάνεις; Που βρίσκεσαι; Είσαι καλά;
Το τηλέφωνό σου ισχύει; Προσπαθεί να σε πάρει ο Στεφόπουλος, από την Dekra Akademie και δεν σε πιάνει. Έχεις αλλάξει τηλέφωνο;». Και κάπως έτσι ο συνάδελφος έδωσε το τηλέφωνο μου και ο κύριος Στεφόπουλος με πήρε και ορίσαμε το ραντεβού.
Όταν απάντησα στο τηλεφώνημα και άκουσα τη φωνή του βεβαιώθηκα. Ο κος Στεφόπουλος έχει ιδιαίτερη φωνή. Μια φωνή που δύσκολα ξεχνιέται. Τώρα θα με ρωτήσεις γιατί γράφω το κείμενο. Και η απάντηση σ' αυτό είναι μία. Γιατί κάπου σ΄αυτή τη ριμάδα τη ζωή πρέπει να λέμε και ένα ευχαριστώ. Και εγώ σ' αυτόν τον άνθρωπο οφείλω πολλά πέραν ενός ευχαριστώ.
Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Στεφόπουλε που με εμπιστευτήκατε στη διαδικασία της διδασκαλίας σε τάξη χωρίς εμπειρία.
Σας ευχαριστώ γιατί γίνατε παράδειγμα. Άνθρωπος πολυπράγμων, μυαλό έντονο που είναι σαν την Νέα Υόρκη -δεν κοιμάται ποτέ-, διαρκώς σε κίνηση.
Ένα ευχαριστώ γιατί είστε ο μέντοράς μου. Και το ξέρει αυτό. Άσχετα αν λόγω ταπεινότητας δεν το φωνάζει ή δεν το αφήνει να φανεί. Ξέρει. Είναι ακόμα ένα στοιχείο που εκτιμώ σε κείνον. Το γεγονός ότι δεν θα φλυαρήσει. Δεν θα κάτσει να αναλύσει αυτό που ξέρει.
Και ένα ευχαριστώ επειδή χωρίς να το ξέρει μου έχει σταθεί σε διάφορα πράγματα που μου έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό. Ίσως και να το ξέρει. Μια κουβέντα πετάει και αν την πιάσεις την έπιασες. Αν όχι, ετοίμασε μεγαλύτερη απόχη την επόμενη φορά.
Και επειδή το βλέπω να μου ρχεται ότι κάνω πάλι προσωπογραφία θα πω και τα τρωτά σημεία. Φέτος τα ανακαλύπτω καλύτερα. Επειδή καθόμαστε αντικρυστά στα γραφεία. Εδώ στο Καλαμάκι στα κτίρια του ΟΑΕΔ.
Ε ναι λοιπόν. Έχει ελαττώματα. Αυτή η εμμονή στα μακροσκελή και άκρως επεξηγηματικά e-mails. Για να σταλεί ένα ηλεκτρονικό μήνυμα θα πρέπει να έχει οοοοοοοοοοοολα εκείνα τα στοιχειάκια που εν πρώτοις δεν είναι και απαραίτητα αλλά εκείνος τα θεωρεί απαραίτητα. Κι αν ο τίτλος του e-mail δεν είναι με κεφαλαία, ε δεν φεύγει να πάει πουθενά.
Ελάττωμα δεύτερο η μανία στην τελειότητα. Όλα του καλά και άγια αλλά μην σε αρχίσει στη μορφοποίηση. Δεν υπάρχει σωτηρία. Οι κουκίδες πρέπει να είναι μαύρες και στοιχισμένες η μία κάτω από την άλλη, να μην συνεχίζει η πρόταση στην επόμενη σελίδα... γενικώς είναι των τύπων.
Γελάω όμως πολύ όταν αντιμετωπίζει τους μαθητές/σπουδαστές. Εκεί βγαίνει όλο το ταλέντο. Τους αντιμετωπίζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο εντελώς δικό του και μετά αυτοί μπερδεύονται περισσότερο και απλά αναρωτιούνται... εξαιρετικό σου λέω... άλλο να στο λέω κι άλλο να το βλέπεις...
Ο Στεφόπουλος λοιπόν που ζει και αναπνέει για τη διδασκαλία και για τον τουρισμό. Ο Στεφόπουλος που πάνω από όλα είναι Κύριος, είναι Δάσκαλος είναι Μέντορας. Ναι. Στον Στεφόπουλο οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για ό,τι μαθαίνω δίπλα του και για τις ευκαιρίες που μου έδωσε.
Τα τελευταία ευχαριστώ τα έβαλα για να μη μου τα... χώσει... για το κείμενο... είναι και σεμνό το αγόρι αυτό... μα τώρα που το σκέφτομαι... δεν θα μπορούσε να ναι διαφορετικό...
Και επειδή ξέρω ότι το μυαλό σου θα πάει κάπου βρώμικα -Θεός φυλάξοι, μακριά από μας- σας λέω ότι η ξανθιά ήμουν εγώ και ο κύριος με τα μαύρα ήταν ο κύριος Στεφόπουλος, υπεύθυνος τουριστικών σπουδών του ΙΕΚ ΔΟΜΗ τότε.
Ο άνθρωπος είχε μείνει μια να κοιτάζει εμένα και μία το φαγητό του. Δεν ήξερε που να εστιάσει. Λογικό. Με την επίθεση που δέχτηκε άντε να ησυχάσει.«Ε» Του εξήγησα λοιπόν ποια είμαι, τη δεινή θέση στην οποία βρισκόμουν και ζήτησα τι άλλο, δουλειά. Του είπα ότι είμαι καθηγήτρια Γερμανικών -η άλλη ιδιότητα- και ότι έπρεπε να βρω δουλειά και ότι απλά με ήθελε αλλά δεν το ήξερε. Ο κος Στεφόπουλος άφησε ο καημένος -συγνώμη κύριε Στεφόπουλε ήμουν σε απόγνωση- το φαγητό του και πήρε το βιογραφικό μου στα χέρια του.
«Είσαι πολύ τυχερή. Μόλις μας έφυγε η προηγούμενη δασκάλα που είχαμε», μου είπε και να αφήσω το βιογραφικό μου, ώστε να το επεξεργαστεί σε συνθήκες φυσιολογικές και όχι σε αντίστοιχες του «Αλλάχ Άκμπαρ» -δεν είναι ακραίο, έκανα εισβολή-. Οι μέρες περνούσαν και καθώς δεν είχα νέα του, τον έπαιρνα εγώ. Τον έπρηξα τον άνθρωπο, αλλά έπρεπε να βρω δουλίτσα. Τελικά μια ημέρα μου ανακοίνωσε τα ευχάριστα.
Κάπως αν όχι έτσι ακριβώς, γνώρισα τον κύριο Στεφόπουλο. Τον άνθρωπο που με εμπιστεύτηκε να διδάξω σε αίθουσα, παρά το γεγονός ότι δεν το είχα ξανακάνει. Μου ανέθεσε τα τμήματα της μαγειρικής και των ξενοδοχοϋπαλλήλων και μου είπε προχώρα. Και προχώρησα. Μόνο που δεν προχωρούσα μόνη μου. Ήξερα ότι με παρακολουθούσε. Όχι επειδή ανησυχούσε. Ήθελε να με προστατεύσει. Κι εγώ πείσμα. Δεν ήθελα να τον απογοητεύσω. Ήθελα να δικαιώσω την επιλογή του.
Η συνεργασία μας στη ΔΟΜΗ κράτησε έναν χρόνο. Μετά έφυγε, εγώ συνέχισα -ατυχώς- μέχρι που έφυγα κι εγώ αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Και φέτος τον Σεπτέμβριο συνέβη κάτι -μέσα στα πολλά-. Άνοιξα το φατσοβιβλίο και ένας συνάδελφος από την εποχή της ΔΟΜΗΣ μου είχε αφήσει ιδιωτικό μήνυμα στον λογαριασμό μου «Καλησπέρα Άννα. Τι κάνεις; Που βρίσκεσαι; Είσαι καλά;
Το τηλέφωνό σου ισχύει; Προσπαθεί να σε πάρει ο Στεφόπουλος, από την Dekra Akademie και δεν σε πιάνει. Έχεις αλλάξει τηλέφωνο;». Και κάπως έτσι ο συνάδελφος έδωσε το τηλέφωνο μου και ο κύριος Στεφόπουλος με πήρε και ορίσαμε το ραντεβού.
Όταν απάντησα στο τηλεφώνημα και άκουσα τη φωνή του βεβαιώθηκα. Ο κος Στεφόπουλος έχει ιδιαίτερη φωνή. Μια φωνή που δύσκολα ξεχνιέται. Τώρα θα με ρωτήσεις γιατί γράφω το κείμενο. Και η απάντηση σ' αυτό είναι μία. Γιατί κάπου σ΄αυτή τη ριμάδα τη ζωή πρέπει να λέμε και ένα ευχαριστώ. Και εγώ σ' αυτόν τον άνθρωπο οφείλω πολλά πέραν ενός ευχαριστώ.
Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Στεφόπουλε που με εμπιστευτήκατε στη διαδικασία της διδασκαλίας σε τάξη χωρίς εμπειρία.
Σας ευχαριστώ γιατί γίνατε παράδειγμα. Άνθρωπος πολυπράγμων, μυαλό έντονο που είναι σαν την Νέα Υόρκη -δεν κοιμάται ποτέ-, διαρκώς σε κίνηση.
Ένα ευχαριστώ γιατί είστε ο μέντοράς μου. Και το ξέρει αυτό. Άσχετα αν λόγω ταπεινότητας δεν το φωνάζει ή δεν το αφήνει να φανεί. Ξέρει. Είναι ακόμα ένα στοιχείο που εκτιμώ σε κείνον. Το γεγονός ότι δεν θα φλυαρήσει. Δεν θα κάτσει να αναλύσει αυτό που ξέρει.
Και ένα ευχαριστώ επειδή χωρίς να το ξέρει μου έχει σταθεί σε διάφορα πράγματα που μου έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό. Ίσως και να το ξέρει. Μια κουβέντα πετάει και αν την πιάσεις την έπιασες. Αν όχι, ετοίμασε μεγαλύτερη απόχη την επόμενη φορά.
Και επειδή το βλέπω να μου ρχεται ότι κάνω πάλι προσωπογραφία θα πω και τα τρωτά σημεία. Φέτος τα ανακαλύπτω καλύτερα. Επειδή καθόμαστε αντικρυστά στα γραφεία. Εδώ στο Καλαμάκι στα κτίρια του ΟΑΕΔ.
Ε ναι λοιπόν. Έχει ελαττώματα. Αυτή η εμμονή στα μακροσκελή και άκρως επεξηγηματικά e-mails. Για να σταλεί ένα ηλεκτρονικό μήνυμα θα πρέπει να έχει οοοοοοοοοοοολα εκείνα τα στοιχειάκια που εν πρώτοις δεν είναι και απαραίτητα αλλά εκείνος τα θεωρεί απαραίτητα. Κι αν ο τίτλος του e-mail δεν είναι με κεφαλαία, ε δεν φεύγει να πάει πουθενά.
Ελάττωμα δεύτερο η μανία στην τελειότητα. Όλα του καλά και άγια αλλά μην σε αρχίσει στη μορφοποίηση. Δεν υπάρχει σωτηρία. Οι κουκίδες πρέπει να είναι μαύρες και στοιχισμένες η μία κάτω από την άλλη, να μην συνεχίζει η πρόταση στην επόμενη σελίδα... γενικώς είναι των τύπων.
Γελάω όμως πολύ όταν αντιμετωπίζει τους μαθητές/σπουδαστές. Εκεί βγαίνει όλο το ταλέντο. Τους αντιμετωπίζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο εντελώς δικό του και μετά αυτοί μπερδεύονται περισσότερο και απλά αναρωτιούνται... εξαιρετικό σου λέω... άλλο να στο λέω κι άλλο να το βλέπεις...
Ο Στεφόπουλος λοιπόν που ζει και αναπνέει για τη διδασκαλία και για τον τουρισμό. Ο Στεφόπουλος που πάνω από όλα είναι Κύριος, είναι Δάσκαλος είναι Μέντορας. Ναι. Στον Στεφόπουλο οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για ό,τι μαθαίνω δίπλα του και για τις ευκαιρίες που μου έδωσε.
Τα τελευταία ευχαριστώ τα έβαλα για να μη μου τα... χώσει... για το κείμενο... είναι και σεμνό το αγόρι αυτό... μα τώρα που το σκέφτομαι... δεν θα μπορούσε να ναι διαφορετικό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου