Η Κωνσταντίνα, η Κατερίνα, η Άννα Μαρία, η Μαρία, η Χριστίνα, η Παναγιώτα, η υποφαινόμενη (δεν φαίνομαι αλλά εμένα εννοώ) και ο ... Βαγγέλης. Ποιοι είναι αυτοί θα με ρωτήσεις φίλη/φίλε και θα χεις και δίκιο. Δεν είναι -είμαστε- άλλοι από τους πρωταγωνιστές της προηγούμενης εβδομάδας. Είμαστε οι πρωταγωνιστές μιας ταινίας που εκτυλίχθηκε.... που αλλού; Στη Στουτγάρδη. Ας τα πάρουμε χρονολογικά όμως, μπας και βγάλεις άκρη...
Σάββατο. Μεσημέρι. «Ελευθέριος Βενιζέλος». Σημείο συνάντησης μιας και όλοι θα φεύγαμε αντάμα για το ταξίδι. Ουδείς είχε καρό βαλίτσα, ωστόσο... Πρέπει να σε πληροφορήσω, μιας και θα το χεις απορία, γιατί Έλληνες βλέπεις ή μάλλον για Έλληνες διαβάζεις, για Στουτγάρδη πληροφορείσαι... ε δεν μπορεί θα την έχεις την ρημάδα την ερώτηση ...
Βρισκόμαστε όλοι, κάνουμε τα τσεκ-ιν μας, δίνουμε και τις έρμες τις βαλιτσούλες και αρχίζουμε την περιπλάνηση ως υπέροχοι Ευρωπαίοι τουρίστες... βεεεεεεεβαια... μεγάλες στιγμές. Και ενώ έχουμε μαζευτεί όλοι, συνειδητοποιούμε ότι λείπει μια... η Μαρία... Τελικά η Μαρία είχε περάσει ήδη τους ελέγχους και καθόταν στο σαλονάκι... Και την βρίσκουμε. Και αρχίζουμε την φλυαρία. Έλα όμως που διψάς. Εσύ και η Κωνσταντίνα. Και επειδή η δεύτερη είναι κυρία πήρε το Πελεγρίνο της -είδος νερού- και το απήλαυσε... Κυρία. Εγώ πάλι πεινούσα κιόλας. Πήρα ένα σάντουιτς και ένα μπουκαλάκι νερό απλό μάνα μου. Και κάπως έτσι μπήκαμε στο αεροπλάνο. Βρήκαμε και τις θέσεις. Τις μοιράσαμε και ξεκινήσαμε με τον... Βαγγέλη να είναι έντρομος. Να ρουθουνίζει. Να κρατάει τη ζώνη του λες και πρωταγωνιστούσε σε επεισόδιο της σειράς «Mayday». Υπέροχο θέαμα. Συγνώμη Βαγγέλη αλλά... Στάση στη Σαλονίκη για παραλαβή Χριστίνας και Παναγιώτας. Στάση και για αγορά τουλούμπας και ροξ από το «περίπτερο» του αγαπημένου πλην κολασμένου Τερκενλή. Ξανά στο αεροπλάνο. Ξανά οι φόβοι και τσουυυυυυυυυυυυυπ το αίσθημα της απογείωσης... Μέχρι που προσγειωθήκαμε στην πόλη. Πρώτη μου φορά στην Γερμανία. Πρώτη φορά με τόσο ετερόκλητο παρεάκι... Αλλά υπήρξαν εκπλήξεις... Κάπου εδώ όμως θα πάψω να αφηγούμαι χρονολογικά, διότι ελάχιστη αξία έχει και θα αρχίσω την κατά πρόσωπο αφήγηση... Προσδεθείτε, ανάψτε τσιγάρο και... ακολουθήστε...
Η παράθεση των ονομάτων θα γίνει με αλφαβητική σειρά, προκειμένου να αποφευχθούν παρεξηγήσεις... Έτοιμη/-ος; Πάμε...
Άννα-Μαρία: Η ενζενί του γραφείου. Ένα κοριτσάκι εξαιρετικά και συνάμα εκνευριστικά αδύνατο. Μια κοπέλα που απευθύνεται μόνιμα στον πληθυντικό κάνοντας, ωστόσο, χρήση μόνο του ονόματος του άλλου. Π.χ. «κυρία Κωνσταντίνα/κυρία Κατερίνα». Ευτυχώς δεν έχει το γαλλικό «Κωνσταντίνα μου περνάτε το αλάτι;». Η Άννα Μαρία λοιπόν. Κοιμόταν σχετικά νωρίς. Ξυπνούσε σχετικά αργότερα. Είχε κρίσεις ευαισθησίας. Είχε και μποτάκια με τακούνι, που ουδόλως την εμπόδισαν να περπατήσει. Ηρωίδα ρε κορίτσι μου. Εύγε! Η Άννα Μαρία είχε πλάκα. Προσπαθούσε να μείνει ψύχραιμη σε φάσεις απείρου κάλους. Προσπαθούσε η δόλια να μη μιλάει. Να κρατάει ένα χαμηλό προφίλ απορίας, ιδίως σε φάσεις παρόντος του.. .Βαγγέλη. Εντάξει εκεί της ξέφευγε και ένα χαμόγελο. Η Άννα Μαρία που αφορμής δοθείσης της ξενάγησης στην μονάδα επεξεργασίας τροφίμων βρήκε αφορμή να με ρωτήσει «που πάει η σχέση μας». Με τα πολλά που ήταν λίγα, το... φτιάξαμε κι αυτό. Άννα Μαρία μου... νιαρ...
Κατερίνα: Η project manager της εταιρίας. Η Κατερίνα δεν διαμαρτύρεται. Της έκατσε και το λαχείο να συνοδεύσει μαθητή στο νοσοκομείο... περίφημα πέρασε. Περπατούσε... και περπατούσε... και περπατούσε και σταματημό δεν είχε. Ώρες ώρες είχε ένα βλέμμα πως να το πω... απελπισίας. Αλλά αυτό ήταν κοινός μας παρονομαστής. Η απελπισία και η απόγνωση. Θα καταλάβεις στο μεθεπόμενο πρόσωπο... Αλλά... κυρία.. Τίποτα δεν φάνηκε. Η Κατερίνα ήταν σοβαρή. Στο ύψος της. Δεν έχω να πω τίποτα... εξαιρετική.
Κωνσταντίνα: Μάλιστα. Η Κωνσταντίνα, ή Ντίνα. Το πιο κοντινό παρεάκι. Προσπαθούσε να βρει μόνιμα μια λογική εξήγηση στο φέρεσθαι του... Βαγγέλη. Και δεν μπορούσε. Βέβαια ουδείς μπορούσε. Η Κωνσταντίνα και το κοντάρι των σέλφι. Σαν παιδάκι. Γελούσε δυνατά με την ψυχή της. Κουτσουμπολεύαμε. Μιλούσαμε. Επικοινωνούσαμε. Η Κωνσταντίνα με το σέλφι στικ της ήταν ευτυχής. Το έψαχνε παντού, το χρησιμοποιούσε ολούθε. Κυριολεκτικά. Μπορώ να πω μετά βεβαιότητος ότι το σέλφι στικ ήταν ο έτερος της παρέας. Όπου κι αν πηγαίναμε υπήρχε το στικ. Παντού όμως. Ατάκες; Θανατηφόρες.... Δεν μπορώ να απομονώσω. Πολλές φορές την κοιτούσα με περίεργο ύφος. Προσπαθούσα να πάρω κουράγιο απ' αυτά που άκουγα. Αγαπημένο στιγμιότυπο με Κωνσταντίνα και... Βαγγέλη
Κ: Θα πάω στα Ντάγκλας
Β: Θα ρθω και γω.
Κ: Όχι
Β: Γιατί; Δεν θα σε ενοχλήσω.
Κ: Γιατί κάποιες στιγμές θέλω να μείνω με τον ευατό μου.
Την λάτρεψα. Δίκιο είχε. Απόλυτο δίκιο. Η Κωνσταντίνα μου έκλεισε και τη βαλίτσα. Εκεί να σ' έχω. Στην επίσκεψη στο τοπικό οινοποιείο εκείνη κι εγώ κάπου την... ακούσαμε με τα 7 είδη κρασιού που ήπιαμε. Ρεσιτάλ έδωσε μετά την επίσκεψη στο Σφαγείο. Με τον σφάχτη. Έναν ψηλό, ντουλαπίσιο τύπο με μουστάκι που έσφαζε χοιρινά. Την στοίχειωσε αυτό το αγόρι... Αααααχ... MEGAλες στιγμές...
Μαρία: ή αλλιώς «που είναι τα νερά», «που είναι τα Lidl», «τι σοκολάτες να πάρω», «θέλω ένα κολάν», «από που θα πάρουμε νερό». Η γυναίκα που έδωσε άλλο νόημα στο νερό. Ιδίως την πρώτη μέρα. Ποοοοολύ νερό. Μεγάλη η δίψα. Δίψα και βήματα. Η Μαρία μετρούσε τα βήματά μας. Πόσα βήματα κάναμε σήμερα Μαρία; «175% πάνω από το κανονικό». Μας πληροφορούσε για όλα. Μετά γελούσε. Σαν παιδάκι. Ραντεβού καθημερινά στο ασανσέρ και δώστου γέλιο. Μου μιλούσε και παραλίγο θα είχαμε ατύχημα...Η Μαρία, διδάσκουσα housekeeping, προσπαθούσε να βρει ελάττωμα στη Γερμανία. Το τι πρέπει να τράβηξαν οι καθαριστές του δωματίου της δεν περιγράφεται. Έβαζε τρίχες πίσω από την πόρτα και άλλα τέτοια ευγενή... Εκνευρισμένη διαπίστωνε ότι «μα δεν μπορώ να τους βρω ψεγάδι. Είναι τρομερό». Στο μουσείο της Μερσεντές δε... εκεί να σε έχω... το είδαμε όλο σε 25 λεπτά. Να πετάει μπουφάν και τσάντα κάτω -όπως όλοι- να παίρνει πόζα δίπλα στην αντίκα και κλικ πάρε και τη φωτογραφία. Το βράδυ μου έστελνε και τις φωτογραφίες στο βάιμπερ. Βεεεβαια... Εξαιρετική παρέα. Α... και θύμα μπούλινγκ του... Βαγγέλη... Α... και λάτρης του παράθυρου στο αεροπλάνο...Μαράκι, τα γλυκά του κουταλιού..;
Παναγιώτα: Κυρία. Γερμανομαθής. Αρχαιολόγος. Φαινόταν ότι η γυναίκα είναι κυρία και όχι «κυρά» που την προσφωνούσε ο... Βαγγέλης. Ήσυχος άνθρωπος. Ευγενής. Αμίλητη σχεδόν. Μέχρι που έριχνε την ατάκα. Όταν είδε και την έκθεση του μέγιστου Ντε Κίρικο τα μάτια της έλαμπαν σαν μικρού παιδιού. Ε βέβαια η γυναίκα... Λογικό. Μόνη της με τον Ντε Κίρικο. Υπέροχη. Εξαιρετική αίσθηση προσανατολισμού. Το ότι δεν χαθήκαμε οι Ελληναράδες, στην κυρία Παναγιώτα το χρωστάμε. Άξια θαυμασμού αυτή η γυναίκα!
Χριστίνα: εντάξει τι να πω. Γέλιο. Λατρεμένη. Χιούμορ σε συνδυασμό με την γερμανική αντίληψη. Σύμμαχος ρε παιδί μου. Μαζί για ψώνια. Μαζί για τσιγαράκι. Γενικώς είχαμε σημείο επαφής και επικοινωνίας. Εκείνη η ατάκα όταν ανεβήκαμε τις σκάλες «μετά το βάδην έχει στεπ» ήταν ... ήταν... θαυμάσια. Υπέροχη διερμηνεία ενώ της απονέμεται το Όσκαρ υπομονής και αντοχής. Με άντεξε με τα γουρουνάκια μου... (5 πήρα για να αποφύγω τον φόνο)... δεν μπορώ να πω... λατρεμένη... Το τι άντεξε αυτή η γυναίκα... δεν περιγράφεται... να πρέπει να αντιπαρέλθει την ξερολίαση του ... Βαγγέλη και τα ζητούμενα της Μαρίας... μεγάλη αρετή η υπομονή.. σε φθονώ!
Ζιμόνε: ή υπολοχαγός ή λοχαγός ή Στρατηγός. Η γυναίκα είναι απάλευτη. ΛΥΒ περάσαμε... Αμε... το τι περπάτημα περιττό ρίξαμε δεν περιγράφεται. Ναι. Γιατί αν δεν κάνεις 20 κύκλους γύρω από το σημείο που θες να πας δεν έχει αξία αγάπη μου. Όχι. Εκειιιιιιιιιιιι Να περπατήσεις. Να στάξεις! Να σφίξεις! Νταρντάνα με την αιώνια αλογοουρά και το τακούνι το ψιλό και χοντρό να περπατάει λες και πηγαίναμε να διασώσουμε τον Ράιαν. Λες και ήμασταν φαντάροι στο «Αποκάλυψη Τώρα». Δεν το χεις. Το τι «U» πήραμε, το τι λεωφορεία το πόσο χαθήκαμε δεν το φαντάζεσαι. Γερμανοί παιδί μου... Αν ο Γερμανός είναι Πανόρμου και θέλει να πάει Σύνταγμα μέσω Λαμίας θα πάει έτσι. Τι; Τι εννοείς ότι δεν χρειάζεται?! Όχι γατάκι... θα πας μέσω Λαμίας. Τέλος! Να περπατάμε οι καψεροί χωρίς αύριο. Και μετά να ανεβαίνουμε και σκάλες. Και να χεις και τη Μαρία που ήθελε εκδίκηση «Στο Μπούρτζι θα σε ανεβάσω Αύγουστο μήνα με 50 υπό σκιάν. Θα λες νερό και θα σου λέω νοοοοου γουότερ! Καμ ον,, Καμ ον Ζιμόνε... Γουότερ?! Σιξ Γιούρος»... πόσο θέλει ο άνθρωπος να παραλύσει... τραγική κατάσταση. Με την Μαρία ήρθαν και κοντά. Της είπε για τον πρώτο μπόιφρεντ, την αποτυχημένη φορά που ήπιε μπύρα... μας είπε και για τα γκομενικά της κόρης... Δεν... δεν...
Βαγγέλης: ο περιβόητος. Μας έμαθε πόσο έκανε η τσάντα της γυναίκας του, τα παπούτσια του, οι κολόνιες του. Επίσης μας έλεγε για την ακριβότερη πάστα στην Αθήνα. Ο άνθρωπος που λειτουργούσε με την απτική ικανότητα. Με την αφή σε απλά ελληνικά. Μην ακουμπάς Βαγγέλη... εκεί ο Βαγγέλης. Να πιάνει παντού. Αντικείμενα μόνο. Να χει άποψη για οοοοοοολα χωρίς να γνωρίζει. Να θέλει να υποδεικνύει διαδρομές χωρίς να ξέρει γρι γερμανικά. Α ρε Χριστίνα... Αμίμητος... Στην επιστροφή κάθισε μόνος του στην τριάδα καθισμάτων...
Εγώ: Εμένα με άφησα τελευταία. Εγώ ήθελα να δω πόλεις Να πάω στο Ντάχαου. Παραλίγο να πετάξω τον... Βαγγέλη στις ράγες του μετρό. Πόσο να ακούω για πούρα?! Πόσα πούρα?! Βαρέθηκα! Να γελάω... να χαίρομαι και να σπάω τα νεύρα στους υπολοίπους με το απωθημένο που μου άφησε μια καρπουζί τσάντα αξίας 40 ευρώ από τα Αξεσοράιζ... που αν δεν την βρω θα καρατομήσω την Χριστίνα, την Μαρία, την Κων/να και τις υπόλοιπες... αμεεεεεε... Μ' άρεσε πολύ η Στουτγάρδη. Νομίζω μου πάει. Σκέψου ότι παρήγγειλα κόκα κόλα λάιτ και μου την έφεραν σε ποτήρι λίτρου! Αυτή είναι χώρα!!! Αμέ! Ούτε τσιγγουνιές ούτε τίποτα!
Ε τώρα κάνε εικόνα αυτό το παρεάκι στους δρόμους της Στουτγάρδης. Οι στιγμές που ζήσαμε ασύλληπτες... οι ατάκες θανατηφόρες... ενώ το παρεάκι... απλά μοναδικό... πφφφφ... μου λείπει τόσο πολύ αυτή η εβδομάδα.. και δεν ήταν η πόλη που με μάγεψε. Ήταν περισσότερο ο συνδυασμός παρέας και πόλης. Δεν ξέρω πως θα ήταν αν είχα επισκεφθεί την πόλη με διαφορετική παρέα. Και ξέρεις κάτι φίλη/φίλε αναγνώστη; Δεν ξέρω αν θέλω...
Σάββατο. Μεσημέρι. «Ελευθέριος Βενιζέλος». Σημείο συνάντησης μιας και όλοι θα φεύγαμε αντάμα για το ταξίδι. Ουδείς είχε καρό βαλίτσα, ωστόσο... Πρέπει να σε πληροφορήσω, μιας και θα το χεις απορία, γιατί Έλληνες βλέπεις ή μάλλον για Έλληνες διαβάζεις, για Στουτγάρδη πληροφορείσαι... ε δεν μπορεί θα την έχεις την ρημάδα την ερώτηση ...
Βρισκόμαστε όλοι, κάνουμε τα τσεκ-ιν μας, δίνουμε και τις έρμες τις βαλιτσούλες και αρχίζουμε την περιπλάνηση ως υπέροχοι Ευρωπαίοι τουρίστες... βεεεεεεεβαια... μεγάλες στιγμές. Και ενώ έχουμε μαζευτεί όλοι, συνειδητοποιούμε ότι λείπει μια... η Μαρία... Τελικά η Μαρία είχε περάσει ήδη τους ελέγχους και καθόταν στο σαλονάκι... Και την βρίσκουμε. Και αρχίζουμε την φλυαρία. Έλα όμως που διψάς. Εσύ και η Κωνσταντίνα. Και επειδή η δεύτερη είναι κυρία πήρε το Πελεγρίνο της -είδος νερού- και το απήλαυσε... Κυρία. Εγώ πάλι πεινούσα κιόλας. Πήρα ένα σάντουιτς και ένα μπουκαλάκι νερό απλό μάνα μου. Και κάπως έτσι μπήκαμε στο αεροπλάνο. Βρήκαμε και τις θέσεις. Τις μοιράσαμε και ξεκινήσαμε με τον... Βαγγέλη να είναι έντρομος. Να ρουθουνίζει. Να κρατάει τη ζώνη του λες και πρωταγωνιστούσε σε επεισόδιο της σειράς «Mayday». Υπέροχο θέαμα. Συγνώμη Βαγγέλη αλλά... Στάση στη Σαλονίκη για παραλαβή Χριστίνας και Παναγιώτας. Στάση και για αγορά τουλούμπας και ροξ από το «περίπτερο» του αγαπημένου πλην κολασμένου Τερκενλή. Ξανά στο αεροπλάνο. Ξανά οι φόβοι και τσουυυυυυυυυυυυυπ το αίσθημα της απογείωσης... Μέχρι που προσγειωθήκαμε στην πόλη. Πρώτη μου φορά στην Γερμανία. Πρώτη φορά με τόσο ετερόκλητο παρεάκι... Αλλά υπήρξαν εκπλήξεις... Κάπου εδώ όμως θα πάψω να αφηγούμαι χρονολογικά, διότι ελάχιστη αξία έχει και θα αρχίσω την κατά πρόσωπο αφήγηση... Προσδεθείτε, ανάψτε τσιγάρο και... ακολουθήστε...
Η παράθεση των ονομάτων θα γίνει με αλφαβητική σειρά, προκειμένου να αποφευχθούν παρεξηγήσεις... Έτοιμη/-ος; Πάμε...
Άννα-Μαρία: Η ενζενί του γραφείου. Ένα κοριτσάκι εξαιρετικά και συνάμα εκνευριστικά αδύνατο. Μια κοπέλα που απευθύνεται μόνιμα στον πληθυντικό κάνοντας, ωστόσο, χρήση μόνο του ονόματος του άλλου. Π.χ. «κυρία Κωνσταντίνα/κυρία Κατερίνα». Ευτυχώς δεν έχει το γαλλικό «Κωνσταντίνα μου περνάτε το αλάτι;». Η Άννα Μαρία λοιπόν. Κοιμόταν σχετικά νωρίς. Ξυπνούσε σχετικά αργότερα. Είχε κρίσεις ευαισθησίας. Είχε και μποτάκια με τακούνι, που ουδόλως την εμπόδισαν να περπατήσει. Ηρωίδα ρε κορίτσι μου. Εύγε! Η Άννα Μαρία είχε πλάκα. Προσπαθούσε να μείνει ψύχραιμη σε φάσεις απείρου κάλους. Προσπαθούσε η δόλια να μη μιλάει. Να κρατάει ένα χαμηλό προφίλ απορίας, ιδίως σε φάσεις παρόντος του.. .Βαγγέλη. Εντάξει εκεί της ξέφευγε και ένα χαμόγελο. Η Άννα Μαρία που αφορμής δοθείσης της ξενάγησης στην μονάδα επεξεργασίας τροφίμων βρήκε αφορμή να με ρωτήσει «που πάει η σχέση μας». Με τα πολλά που ήταν λίγα, το... φτιάξαμε κι αυτό. Άννα Μαρία μου... νιαρ...
Κατερίνα: Η project manager της εταιρίας. Η Κατερίνα δεν διαμαρτύρεται. Της έκατσε και το λαχείο να συνοδεύσει μαθητή στο νοσοκομείο... περίφημα πέρασε. Περπατούσε... και περπατούσε... και περπατούσε και σταματημό δεν είχε. Ώρες ώρες είχε ένα βλέμμα πως να το πω... απελπισίας. Αλλά αυτό ήταν κοινός μας παρονομαστής. Η απελπισία και η απόγνωση. Θα καταλάβεις στο μεθεπόμενο πρόσωπο... Αλλά... κυρία.. Τίποτα δεν φάνηκε. Η Κατερίνα ήταν σοβαρή. Στο ύψος της. Δεν έχω να πω τίποτα... εξαιρετική.
Κωνσταντίνα: Μάλιστα. Η Κωνσταντίνα, ή Ντίνα. Το πιο κοντινό παρεάκι. Προσπαθούσε να βρει μόνιμα μια λογική εξήγηση στο φέρεσθαι του... Βαγγέλη. Και δεν μπορούσε. Βέβαια ουδείς μπορούσε. Η Κωνσταντίνα και το κοντάρι των σέλφι. Σαν παιδάκι. Γελούσε δυνατά με την ψυχή της. Κουτσουμπολεύαμε. Μιλούσαμε. Επικοινωνούσαμε. Η Κωνσταντίνα με το σέλφι στικ της ήταν ευτυχής. Το έψαχνε παντού, το χρησιμοποιούσε ολούθε. Κυριολεκτικά. Μπορώ να πω μετά βεβαιότητος ότι το σέλφι στικ ήταν ο έτερος της παρέας. Όπου κι αν πηγαίναμε υπήρχε το στικ. Παντού όμως. Ατάκες; Θανατηφόρες.... Δεν μπορώ να απομονώσω. Πολλές φορές την κοιτούσα με περίεργο ύφος. Προσπαθούσα να πάρω κουράγιο απ' αυτά που άκουγα. Αγαπημένο στιγμιότυπο με Κωνσταντίνα και... Βαγγέλη
Κ: Θα πάω στα Ντάγκλας
Β: Θα ρθω και γω.
Κ: Όχι
Β: Γιατί; Δεν θα σε ενοχλήσω.
Κ: Γιατί κάποιες στιγμές θέλω να μείνω με τον ευατό μου.
Την λάτρεψα. Δίκιο είχε. Απόλυτο δίκιο. Η Κωνσταντίνα μου έκλεισε και τη βαλίτσα. Εκεί να σ' έχω. Στην επίσκεψη στο τοπικό οινοποιείο εκείνη κι εγώ κάπου την... ακούσαμε με τα 7 είδη κρασιού που ήπιαμε. Ρεσιτάλ έδωσε μετά την επίσκεψη στο Σφαγείο. Με τον σφάχτη. Έναν ψηλό, ντουλαπίσιο τύπο με μουστάκι που έσφαζε χοιρινά. Την στοίχειωσε αυτό το αγόρι... Αααααχ... MEGAλες στιγμές...
 |
| Πότε θα κανονίσουμε ένα σουαρέ; |
Μαρία: ή αλλιώς «που είναι τα νερά», «που είναι τα Lidl», «τι σοκολάτες να πάρω», «θέλω ένα κολάν», «από που θα πάρουμε νερό». Η γυναίκα που έδωσε άλλο νόημα στο νερό. Ιδίως την πρώτη μέρα. Ποοοοολύ νερό. Μεγάλη η δίψα. Δίψα και βήματα. Η Μαρία μετρούσε τα βήματά μας. Πόσα βήματα κάναμε σήμερα Μαρία; «175% πάνω από το κανονικό». Μας πληροφορούσε για όλα. Μετά γελούσε. Σαν παιδάκι. Ραντεβού καθημερινά στο ασανσέρ και δώστου γέλιο. Μου μιλούσε και παραλίγο θα είχαμε ατύχημα...Η Μαρία, διδάσκουσα housekeeping, προσπαθούσε να βρει ελάττωμα στη Γερμανία. Το τι πρέπει να τράβηξαν οι καθαριστές του δωματίου της δεν περιγράφεται. Έβαζε τρίχες πίσω από την πόρτα και άλλα τέτοια ευγενή... Εκνευρισμένη διαπίστωνε ότι «μα δεν μπορώ να τους βρω ψεγάδι. Είναι τρομερό». Στο μουσείο της Μερσεντές δε... εκεί να σε έχω... το είδαμε όλο σε 25 λεπτά. Να πετάει μπουφάν και τσάντα κάτω -όπως όλοι- να παίρνει πόζα δίπλα στην αντίκα και κλικ πάρε και τη φωτογραφία. Το βράδυ μου έστελνε και τις φωτογραφίες στο βάιμπερ. Βεεεβαια... Εξαιρετική παρέα. Α... και θύμα μπούλινγκ του... Βαγγέλη... Α... και λάτρης του παράθυρου στο αεροπλάνο...Μαράκι, τα γλυκά του κουταλιού..;
Παναγιώτα: Κυρία. Γερμανομαθής. Αρχαιολόγος. Φαινόταν ότι η γυναίκα είναι κυρία και όχι «κυρά» που την προσφωνούσε ο... Βαγγέλης. Ήσυχος άνθρωπος. Ευγενής. Αμίλητη σχεδόν. Μέχρι που έριχνε την ατάκα. Όταν είδε και την έκθεση του μέγιστου Ντε Κίρικο τα μάτια της έλαμπαν σαν μικρού παιδιού. Ε βέβαια η γυναίκα... Λογικό. Μόνη της με τον Ντε Κίρικο. Υπέροχη. Εξαιρετική αίσθηση προσανατολισμού. Το ότι δεν χαθήκαμε οι Ελληναράδες, στην κυρία Παναγιώτα το χρωστάμε. Άξια θαυμασμού αυτή η γυναίκα!
Χριστίνα: εντάξει τι να πω. Γέλιο. Λατρεμένη. Χιούμορ σε συνδυασμό με την γερμανική αντίληψη. Σύμμαχος ρε παιδί μου. Μαζί για ψώνια. Μαζί για τσιγαράκι. Γενικώς είχαμε σημείο επαφής και επικοινωνίας. Εκείνη η ατάκα όταν ανεβήκαμε τις σκάλες «μετά το βάδην έχει στεπ» ήταν ... ήταν... θαυμάσια. Υπέροχη διερμηνεία ενώ της απονέμεται το Όσκαρ υπομονής και αντοχής. Με άντεξε με τα γουρουνάκια μου... (5 πήρα για να αποφύγω τον φόνο)... δεν μπορώ να πω... λατρεμένη... Το τι άντεξε αυτή η γυναίκα... δεν περιγράφεται... να πρέπει να αντιπαρέλθει την ξερολίαση του ... Βαγγέλη και τα ζητούμενα της Μαρίας... μεγάλη αρετή η υπομονή.. σε φθονώ!
Ζιμόνε: ή υπολοχαγός ή λοχαγός ή Στρατηγός. Η γυναίκα είναι απάλευτη. ΛΥΒ περάσαμε... Αμε... το τι περπάτημα περιττό ρίξαμε δεν περιγράφεται. Ναι. Γιατί αν δεν κάνεις 20 κύκλους γύρω από το σημείο που θες να πας δεν έχει αξία αγάπη μου. Όχι. Εκειιιιιιιιιιιι Να περπατήσεις. Να στάξεις! Να σφίξεις! Νταρντάνα με την αιώνια αλογοουρά και το τακούνι το ψιλό και χοντρό να περπατάει λες και πηγαίναμε να διασώσουμε τον Ράιαν. Λες και ήμασταν φαντάροι στο «Αποκάλυψη Τώρα». Δεν το χεις. Το τι «U» πήραμε, το τι λεωφορεία το πόσο χαθήκαμε δεν το φαντάζεσαι. Γερμανοί παιδί μου... Αν ο Γερμανός είναι Πανόρμου και θέλει να πάει Σύνταγμα μέσω Λαμίας θα πάει έτσι. Τι; Τι εννοείς ότι δεν χρειάζεται?! Όχι γατάκι... θα πας μέσω Λαμίας. Τέλος! Να περπατάμε οι καψεροί χωρίς αύριο. Και μετά να ανεβαίνουμε και σκάλες. Και να χεις και τη Μαρία που ήθελε εκδίκηση «Στο Μπούρτζι θα σε ανεβάσω Αύγουστο μήνα με 50 υπό σκιάν. Θα λες νερό και θα σου λέω νοοοοου γουότερ! Καμ ον,, Καμ ον Ζιμόνε... Γουότερ?! Σιξ Γιούρος»... πόσο θέλει ο άνθρωπος να παραλύσει... τραγική κατάσταση. Με την Μαρία ήρθαν και κοντά. Της είπε για τον πρώτο μπόιφρεντ, την αποτυχημένη φορά που ήπιε μπύρα... μας είπε και για τα γκομενικά της κόρης... Δεν... δεν...
Βαγγέλης: ο περιβόητος. Μας έμαθε πόσο έκανε η τσάντα της γυναίκας του, τα παπούτσια του, οι κολόνιες του. Επίσης μας έλεγε για την ακριβότερη πάστα στην Αθήνα. Ο άνθρωπος που λειτουργούσε με την απτική ικανότητα. Με την αφή σε απλά ελληνικά. Μην ακουμπάς Βαγγέλη... εκεί ο Βαγγέλης. Να πιάνει παντού. Αντικείμενα μόνο. Να χει άποψη για οοοοοοολα χωρίς να γνωρίζει. Να θέλει να υποδεικνύει διαδρομές χωρίς να ξέρει γρι γερμανικά. Α ρε Χριστίνα... Αμίμητος... Στην επιστροφή κάθισε μόνος του στην τριάδα καθισμάτων...
Εγώ: Εμένα με άφησα τελευταία. Εγώ ήθελα να δω πόλεις Να πάω στο Ντάχαου. Παραλίγο να πετάξω τον... Βαγγέλη στις ράγες του μετρό. Πόσο να ακούω για πούρα?! Πόσα πούρα?! Βαρέθηκα! Να γελάω... να χαίρομαι και να σπάω τα νεύρα στους υπολοίπους με το απωθημένο που μου άφησε μια καρπουζί τσάντα αξίας 40 ευρώ από τα Αξεσοράιζ... που αν δεν την βρω θα καρατομήσω την Χριστίνα, την Μαρία, την Κων/να και τις υπόλοιπες... αμεεεεεε... Μ' άρεσε πολύ η Στουτγάρδη. Νομίζω μου πάει. Σκέψου ότι παρήγγειλα κόκα κόλα λάιτ και μου την έφεραν σε ποτήρι λίτρου! Αυτή είναι χώρα!!! Αμέ! Ούτε τσιγγουνιές ούτε τίποτα!
Ε τώρα κάνε εικόνα αυτό το παρεάκι στους δρόμους της Στουτγάρδης. Οι στιγμές που ζήσαμε ασύλληπτες... οι ατάκες θανατηφόρες... ενώ το παρεάκι... απλά μοναδικό... πφφφφ... μου λείπει τόσο πολύ αυτή η εβδομάδα.. και δεν ήταν η πόλη που με μάγεψε. Ήταν περισσότερο ο συνδυασμός παρέας και πόλης. Δεν ξέρω πως θα ήταν αν είχα επισκεφθεί την πόλη με διαφορετική παρέα. Και ξέρεις κάτι φίλη/φίλε αναγνώστη; Δεν ξέρω αν θέλω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου