Το ερώτημα που ετέθη προφανώς δεν άργησε να απαντηθεί. Που θα έκανα Πάσχα; Αθήνα ή Χωριό; Φυσικά χωριό! Είχα εκρεμμότητες από πέρυσι. Και έτσι η κόκκινη βαλιτσούλα μου με τα άσπρα πουά ετοιμαζόταν να ταξιδέψει στην αχαϊκή πρωτεύουσα... εντάξει λίγο πιο έξω από αυτήν. Και για να μην σε κρατάω σε αγωνία, ο προορισμός ήταν τα Λουσικά Πατρών.
Μεγάλη Τετάρτη ξεκίνησε η άδεια μου και μαζί μ' αυτήν και οι προετοιμασίες του ταξιδιού. Στάση πρώτη κομμωτήριο. Μαλλιά, φρύδια, νύχια -μιλάμε για το γενικό σέρβις των 156 ευρώ και όχι χιλιομέτρων-. Και να πεις ότι ήταν ωραίο το γαλλικό στο νύχι να σου πω μάλιστα, αλλά πιο αποτυχημένο πεθαίνεις... τέλος πάντων λες και προχωράς... Στάση δεύτερη επιλογή ρούχων. Δύσκολο πράγμα. Τι να φορέσεις σε ένα χωριό; Τζιν, τουνίκ, all star, άντε και δυο μαύρα παντελόνια και ζακετούλες -ζακέτες δηλαδή γιατί ρούχα με υποκοριστικά απλά τα προσπερνώ. Και μαζί μια φόρμα, αθλητικά και σανδάλια. Και τελευταία στιγμή σου ρχεται η επιφοίτηση να πάρεις και το μαύρο ημιπαλτάκι και ένα άνορακ σκεπτόμενη την πιθανότητα του κρύου. Διότι κάνεις αναγωγή στο περσινό Πάσχα που επέστρεψες με ακροαστικά. Και κάπως έτσι φεύγει και η Μ. Τετάρτη.
Μεγάλη Πέμπτη ξυπνάω στις 5 κάνω έναν τελευταίο έλεγχο και μετά μπάνιο, βάψιμο και βουρ για το σπίτι της φίλης Τίνας -δε σου χω μιλήσει για την Τίνα ε; παράλειψη... είναι κεφάλαιο μόνη της... θα το κάνω σύντομα- από το οποίο μας μάζεψε ο Σπύρος και ξεκινήσαμε... Αμαλιάδα η Τίνα, Αλυσσό εγώ. Μπήκαμε στο τουτού του Σπύρου, γελάσαμε, καπνίσαμε -τσιγάρο όχι τίποτα παράξενο- τραγουδήσαμε και Βουγιουκλάκη και περάσαμε τέλεια μέχρι που ήρθε η ώρα μου να κατέβω στο σημείο συνάντησης με τον μπαμπά μου. Έξω από το κατάστημα αθιγγάνων στον παράδρομο επί της Πατρών Πύργου -Όσκαρ και μόνο που κατάφερα να δώσω συντεταγμένες-. Ήρθε ο μπαμπάς, ο οποίος πολύ χάρηκε που γνώρισε τα παιδιά, είδε την καθ' όλα διακριτική μου βαλιτσούλα, μας φόρτωσε -εμένα και τη βαλίτσα- και ξεκινήσαμε για το χωριό με ενδιάμεση στάση την Αχαγιά με τα 33 καφενεία που λόγω κρίσης έγιναν 32 και που ίσως να είναι και 30. Χμ... Στάση στο αγαπημένο κρεοπωλείο του μπαμπά στον κο Νιφόρα για τα δέοντα: μπριζόλες μοσχαρίσιες, λουκάνικα, κοτοκαλαμάκια και διάφορα άλλα. Μόνο που ο μπαμπάς Αλέξης κόντεψε να σαλτάρει καθότι ο μεσιέ χασάπης μπερδεύτηκε και έδωσε τα ειδικά ανάλατα γαρδουμπάκια του πατρός σε άτυχο κάτοικο της περιοχής... -μπαμπάς+κορτιζόνη=όχι αλάτι => θάνατος. Μετά στο χωριό. Σπίτι στα σκυλάκια. Τρώμε λιτά -μπριζολίτσες με πατάτες και μετά στη γιαγιά. Σοκ. Αυτή δεν ήταν η γιαγιά. Ήταν σαν προσφυγοπούλα από τη Συρία. Σκοτωμένη. Είχε πέσει -δώσε σημασία θα χρειαστεί παρακάτω- και είχε τραύμα στο μετωπιαίο λοβό και ένα χέρι που είχε αλλάξει χρώμα και είχε πάρει ένα πιο δαμασκηνί, μαύρο και μελαμψό. Και μετά εκκλησία για να προσκυνήσουμε τον Χριστούλη στον Σταυρό. Αποκάλυψη. Κόσμος. Γυναίκες με μίνι, εκνευριστικά μίνι -μη σου τρέχουν τα σάλια, κακόγουστες ήταν- με παπούτσια αυτά τα μαύρα δίσολα, τρίσολα που μοιάζουν με ορθοπεδικά. Βάψιμο αλά κακή μπουζουκλερί αδέσποτου χιλιομέτρου, κινητά στο χέρι και ύφος τουλάχιστον Μις Κόσμος. Πέροχο! Εκεί έμαθα ότι άπασες και άπαντες πιστοί γονατίζουν. Ο παπάς, του οποίου τις πομπές και προφανώς έμαθα, εκνευριστικά παράφωνος και ελεεινά βρώμικος ιιιιιιιιιιιιιιιου...
Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η Μ. Πέμπτη. Επόμενη μέρα, Μ. Παρασκευή. Βόλτα. Γύρισα όλα τα χωριουδάκια. Επισκέφθηκα την μαγευτική Καλογριά ή Καλόγρια -μπορείς να τονίσεις όπου θες όπως με πληροφόρησε η δασκάλα ξαδέρφη μου που ακούει στο όνομα Βάσω ή Βασούλα-, στο εξωτικό Βαρθολομιό και στην όμορφη Γαστούνη για να συνεχίσω στο κινηματογραφικό δάσος της Στροφιλιάς, στην γραφική Κυλλήνη και στο παραθαλάσσιο Αρκούδι.
Για να βρούμε το τελευταίο πέσαμε και πάνω σε έναν παππού που είχε τεράστιες μουσμουλιές. Άσχετο αλλά... Και μετά στην Δροσιά για το καθήκον στον παππού και στην γιαγιά. Για να πάμε εκεί περάσαμε από την Κίνα της Αχαίας το γνωστό Μαζαράκι. Το λένε Κίνα γιατί λένε ότι εκεί κάθε οικογένεια έχει πάνω από 15 παιδιά. Τα 10 λέει ίσον τίποτα.. Μπράβο οι άνθρωποι θα πω και θα συνεχίσω. Πηγαίνοντας προς Δροσιά τσουπ! να ένα φίδι!!! Ναι ναι είδα φίδι -το ζώο γιατί δίποδα φίδια έχω δει πολλά-. Δεν πέθαινε! Σοκ! Επτά φορές μάρσαρε ο μπαμπάς πάνω στο ασπόνδυλο κι αυτό εκεί! Τι να πω... Θεός συγχωρές το... ευτυχώς. Βράδιασε λοιπόν και ήρθε η ώρα του Επιταφίου... κόσμος πάλι. Γυναίκες που μπέρδεψαν τον οίκο του Θεού με τον οίκο του Τερλέγκα προσκυνούσαν ταπεινά τον Χριστό, έκαναν κι έναν σταυρό -γιατί πάνω απ όλα θρήσκες- και έφευγαν μέσα στην κατάνοιξη. Η καλύτερη ήταν μια μάνα στο προαύλιο που έβγαζε φωτογραφίες τον γιο της, ο οποίος γιος ήταν παπαδοπαίδι. Τα μαθα και γι αυτήν. Αυτή λέει παντρεύτηκε μέσα από το Χρυσό Κουφέτο. Μεγάλη επιτυχία! Έμαθα εγώ εκείνο το βράδυ.. Για τη γυναίκα του πυροσβέστη η οποία είναι μάλλον νυμφομανής και ο σύζυγος είναι πολύ κουλ. Για τον τεμπέλη του χωριού που εγκαλεί τους συγχωριανούς του που δεν μπορούν να τον θρέψουν. Για τον παπά που θεωρείται μέγας γκαντέμης αφού από την ώρα που ανέλαβε στον Άγιο Γρηγόριο -μεγάλη η χάρη του- έχει θάψει 600 άτομα. Και η λίστα είναι μακρά. Αυτό δεν είναι χωριό. Παράρτημα του δελτίου του Σταρ στις καλές του εποχές είναι.
Τέλος πάντων. Που είχα μείνει; Α ναι. Ε. Ξημέρωσε Μ. Σάββατο και 8:30 το πρωί βρέθηκα στα 10 στρέματα του μπαμπά Αλέξη με τις κυδωνιές και τις ελιές να τις ποτίζω. Κάνε με εικόνα. Φόρμα μπλε, άσπρη μπλούζα, μαλλί κομμωτηρίου και γαλλικό μανικιούρ, με τα all star να βουλιάζουν στο χώμα. Ένα σου λέω. Έγκαυμα έπαθα και άρπαξε και το μπούστο... μεγάλη επιτυχία. Και μετά τα κτήματα η ώρα για το αμνοερίφιο. Το έσφαξε ο ντάντι με έναν ταλαιπωρημένο -ο οποίος εκτός του ότι έχει χρήματα πολλά έχει και αμνοερίφια περί τα 300 τα οποία σαφώς εμπορεύεται αλλά ποτέ δεν καταναλώνει και ουδέποτε σφάζει-. Η βοήθεια του καθοριστική. Απλώς παρίστατο στη σφαγή. Μετά ανέλαβε ο μπαμπάς με τη βοήθεια μου. Έβαλε το βίσμα της τρόμπας στο πόδι του νεκρού κατσικιού και εγώ πατούσα την τρόμπα. Για να μην ταλαιπωρώ με διηγήσεις το γδάραμε, το σενιάραμε και το περάσαμε στη σούβλα. Σειρά είχε το κοκορέτσι και μετά τα γλυκά. Εκμέκ και παντεσπάνι. Αγαπημένα γλυκά. Προκειμένου δε να πάρουμε υλικά πήγαμε με το μηχανάκι του ντάντι. Μεγάλη πλάκα. Αφού ζούμε όμως, όλα καλά! Και μετά βράδυ Μ. Σαββάτου. Ανάσταση. Άλλη αποκάλυψη. Κόκκινες φούστες με σκισίματα, μπλουζίτσες που άλλες παρακαλούσαν για κορμί κι άλλες θρηνούσαν την τύχη τους την έρμη. Λουστρίνια, τακούνια με μέσο όρο ύψους τους 15 πόντους. Τακούνια που πήγαιναν μπρος και πίσω. Μαλλιά υπερφορτωμένα με ωδή στις λακ. Μανικιούρ με στρασάκια, αστράκια, πασχαλίτσες... τα πάντα όμως. Και μετά τα πυροτεχνήματα που απαιτούσαν άμεσο σχέδιο δράσης: φυγαδεύουμε τα παιδάκια και προφανώς φωνάζουμε στα άλλα παιδάκια που πετάνε τα βεγγαλικά στα πόδια του κόσμου. Έναν τον αποκάλεσα κανίβαλο. Ε ναι!
Κυριακή του Πάσχα. Χωρίς απρόοπτα. Μια χαρά κύλησε. Πολύ φαγητό. Εγώ, ο μπαμπάς Αλέξης, ο θείος και τα ξαδέρφια και η γιαγιά, η οποία έπεσε και την Μ. Παρασκευή και την Κυριακή. Η χαρά της πτώσης η γιαγιά.
Δευτέρα. Ο μπαμπάς είχε προγραμματίσει να με μάθει να οδηγώ τρακτέρ «για να μην με πιάνουν μαλάκα» αλλά δεν μπόρεσε να το κάνει, διότι έπρεπε να πάμε τη γιαγιά στο νοσοκομείο. Χωρίς πολλές λεπτομέρειες καταλήξαμε στο Ρίο. Προσπαθούσαμε να βρούμε αμαξίδιο γιατί εκείνη δεν μπορούσε να περπατήσει. Ρωτάω αριστερά, ρωτάω δεξιά τίποτα. Ένας δυστυχής πήγε να με βοηθήσει αφού πρώτα του εξήγησα ότι το αμαξίδιο είναι το καροτσάκι. Μπήκαμε στο παιδιατρικό και είδα μια κατσαρίδα να τρέχει του το τόνισα και εκείνος απλά έκανε ένα «Α» του είπα ότι είναι βρωμολάγνος και συνέχισα. Στο μεταξύ ο μπαμπάς είχε πιάσει συζήτηση με κάτι αθίγγανους που βρίσκονταν εκεί «έφαγκε το μαγκιρίτσα και γκιορτή είχε κτες και ήπιε και λίγκο κρασί, λίγκο το ουίσκι».. Για να μην τα πολυλογώ η γιαγιά νοσηλεύτηκε και κάπως έτσι πέρασαν οι μέρες. Και κάπως έτσι πέρασε κι αυτό το Πάσχα. Και κάπως έτσι θα ρθει και το επόμενο... Τι νομίζεις... Σε λιγότερο από 12 μήνες θα το ξαναζήσω...
Αποκορύφωμα: δεν μπορούσα να επικοινωνήσω! Έπεσε κόκα κόλα -λάιτ- στο κινητό και αυτό ήταν οφ. Ο μπαμπάς εκνευρισμένος που δεν μπορούσα να βγάλω φωτογραφίες και να τις περάσω στο φβ πήγε να μου πάρει κινητό αλλά εις μάτιν...
Και επειδή χωριό χωρίς ορολογία απλά δεν προκύπτει ακολουθεί η επεξήγηση όρων:
1. έγινε φιτίλια = φράση που υποδηλώνει ότι κάτι δεν μπορεί να επανέλθει στην αρχική κατάσταση, κάτι έχει χαλάσει, κάτι είναι απλά για πέταμα.
2. πράματα = αμνοερίφια
3. ερωτικός μετανάστης = κομψή έκφραση για να αντικαταστήσει το παλιό «σώγαμπρος»
4. μακαρόνια = τα μπεκάκια που στερεώνονται πάνω στο λάστιχο ποτίσματος και που ποτίζουν τα μικρά δεντράκια
Μεγάλη Πέμπτη ξυπνάω στις 5 κάνω έναν τελευταίο έλεγχο και μετά μπάνιο, βάψιμο και βουρ για το σπίτι της φίλης Τίνας -δε σου χω μιλήσει για την Τίνα ε; παράλειψη... είναι κεφάλαιο μόνη της... θα το κάνω σύντομα- από το οποίο μας μάζεψε ο Σπύρος και ξεκινήσαμε... Αμαλιάδα η Τίνα, Αλυσσό εγώ. Μπήκαμε στο τουτού του Σπύρου, γελάσαμε, καπνίσαμε -τσιγάρο όχι τίποτα παράξενο- τραγουδήσαμε και Βουγιουκλάκη και περάσαμε τέλεια μέχρι που ήρθε η ώρα μου να κατέβω στο σημείο συνάντησης με τον μπαμπά μου. Έξω από το κατάστημα αθιγγάνων στον παράδρομο επί της Πατρών Πύργου -Όσκαρ και μόνο που κατάφερα να δώσω συντεταγμένες-. Ήρθε ο μπαμπάς, ο οποίος πολύ χάρηκε που γνώρισε τα παιδιά, είδε την καθ' όλα διακριτική μου βαλιτσούλα, μας φόρτωσε -εμένα και τη βαλίτσα- και ξεκινήσαμε για το χωριό με ενδιάμεση στάση την Αχαγιά με τα 33 καφενεία που λόγω κρίσης έγιναν 32 και που ίσως να είναι και 30. Χμ... Στάση στο αγαπημένο κρεοπωλείο του μπαμπά στον κο Νιφόρα για τα δέοντα: μπριζόλες μοσχαρίσιες, λουκάνικα, κοτοκαλαμάκια και διάφορα άλλα. Μόνο που ο μπαμπάς Αλέξης κόντεψε να σαλτάρει καθότι ο μεσιέ χασάπης μπερδεύτηκε και έδωσε τα ειδικά ανάλατα γαρδουμπάκια του πατρός σε άτυχο κάτοικο της περιοχής... -μπαμπάς+κορτιζόνη=όχι αλάτι => θάνατος. Μετά στο χωριό. Σπίτι στα σκυλάκια. Τρώμε λιτά -μπριζολίτσες με πατάτες και μετά στη γιαγιά. Σοκ. Αυτή δεν ήταν η γιαγιά. Ήταν σαν προσφυγοπούλα από τη Συρία. Σκοτωμένη. Είχε πέσει -δώσε σημασία θα χρειαστεί παρακάτω- και είχε τραύμα στο μετωπιαίο λοβό και ένα χέρι που είχε αλλάξει χρώμα και είχε πάρει ένα πιο δαμασκηνί, μαύρο και μελαμψό. Και μετά εκκλησία για να προσκυνήσουμε τον Χριστούλη στον Σταυρό. Αποκάλυψη. Κόσμος. Γυναίκες με μίνι, εκνευριστικά μίνι -μη σου τρέχουν τα σάλια, κακόγουστες ήταν- με παπούτσια αυτά τα μαύρα δίσολα, τρίσολα που μοιάζουν με ορθοπεδικά. Βάψιμο αλά κακή μπουζουκλερί αδέσποτου χιλιομέτρου, κινητά στο χέρι και ύφος τουλάχιστον Μις Κόσμος. Πέροχο! Εκεί έμαθα ότι άπασες και άπαντες πιστοί γονατίζουν. Ο παπάς, του οποίου τις πομπές και προφανώς έμαθα, εκνευριστικά παράφωνος και ελεεινά βρώμικος ιιιιιιιιιιιιιιιου...
Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η Μ. Πέμπτη. Επόμενη μέρα, Μ. Παρασκευή. Βόλτα. Γύρισα όλα τα χωριουδάκια. Επισκέφθηκα την μαγευτική Καλογριά ή Καλόγρια -μπορείς να τονίσεις όπου θες όπως με πληροφόρησε η δασκάλα ξαδέρφη μου που ακούει στο όνομα Βάσω ή Βασούλα-, στο εξωτικό Βαρθολομιό και στην όμορφη Γαστούνη για να συνεχίσω στο κινηματογραφικό δάσος της Στροφιλιάς, στην γραφική Κυλλήνη και στο παραθαλάσσιο Αρκούδι.
Τέλος πάντων. Που είχα μείνει; Α ναι. Ε. Ξημέρωσε Μ. Σάββατο και 8:30 το πρωί βρέθηκα στα 10 στρέματα του μπαμπά Αλέξη με τις κυδωνιές και τις ελιές να τις ποτίζω. Κάνε με εικόνα. Φόρμα μπλε, άσπρη μπλούζα, μαλλί κομμωτηρίου και γαλλικό μανικιούρ, με τα all star να βουλιάζουν στο χώμα. Ένα σου λέω. Έγκαυμα έπαθα και άρπαξε και το μπούστο... μεγάλη επιτυχία. Και μετά τα κτήματα η ώρα για το αμνοερίφιο. Το έσφαξε ο ντάντι με έναν ταλαιπωρημένο -ο οποίος εκτός του ότι έχει χρήματα πολλά έχει και αμνοερίφια περί τα 300 τα οποία σαφώς εμπορεύεται αλλά ποτέ δεν καταναλώνει και ουδέποτε σφάζει-. Η βοήθεια του καθοριστική. Απλώς παρίστατο στη σφαγή. Μετά ανέλαβε ο μπαμπάς με τη βοήθεια μου. Έβαλε το βίσμα της τρόμπας στο πόδι του νεκρού κατσικιού και εγώ πατούσα την τρόμπα. Για να μην ταλαιπωρώ με διηγήσεις το γδάραμε, το σενιάραμε και το περάσαμε στη σούβλα. Σειρά είχε το κοκορέτσι και μετά τα γλυκά. Εκμέκ και παντεσπάνι. Αγαπημένα γλυκά. Προκειμένου δε να πάρουμε υλικά πήγαμε με το μηχανάκι του ντάντι. Μεγάλη πλάκα. Αφού ζούμε όμως, όλα καλά! Και μετά βράδυ Μ. Σαββάτου. Ανάσταση. Άλλη αποκάλυψη. Κόκκινες φούστες με σκισίματα, μπλουζίτσες που άλλες παρακαλούσαν για κορμί κι άλλες θρηνούσαν την τύχη τους την έρμη. Λουστρίνια, τακούνια με μέσο όρο ύψους τους 15 πόντους. Τακούνια που πήγαιναν μπρος και πίσω. Μαλλιά υπερφορτωμένα με ωδή στις λακ. Μανικιούρ με στρασάκια, αστράκια, πασχαλίτσες... τα πάντα όμως. Και μετά τα πυροτεχνήματα που απαιτούσαν άμεσο σχέδιο δράσης: φυγαδεύουμε τα παιδάκια και προφανώς φωνάζουμε στα άλλα παιδάκια που πετάνε τα βεγγαλικά στα πόδια του κόσμου. Έναν τον αποκάλεσα κανίβαλο. Ε ναι!
Κυριακή του Πάσχα. Χωρίς απρόοπτα. Μια χαρά κύλησε. Πολύ φαγητό. Εγώ, ο μπαμπάς Αλέξης, ο θείος και τα ξαδέρφια και η γιαγιά, η οποία έπεσε και την Μ. Παρασκευή και την Κυριακή. Η χαρά της πτώσης η γιαγιά.
Δευτέρα. Ο μπαμπάς είχε προγραμματίσει να με μάθει να οδηγώ τρακτέρ «για να μην με πιάνουν μαλάκα» αλλά δεν μπόρεσε να το κάνει, διότι έπρεπε να πάμε τη γιαγιά στο νοσοκομείο. Χωρίς πολλές λεπτομέρειες καταλήξαμε στο Ρίο. Προσπαθούσαμε να βρούμε αμαξίδιο γιατί εκείνη δεν μπορούσε να περπατήσει. Ρωτάω αριστερά, ρωτάω δεξιά τίποτα. Ένας δυστυχής πήγε να με βοηθήσει αφού πρώτα του εξήγησα ότι το αμαξίδιο είναι το καροτσάκι. Μπήκαμε στο παιδιατρικό και είδα μια κατσαρίδα να τρέχει του το τόνισα και εκείνος απλά έκανε ένα «Α» του είπα ότι είναι βρωμολάγνος και συνέχισα. Στο μεταξύ ο μπαμπάς είχε πιάσει συζήτηση με κάτι αθίγγανους που βρίσκονταν εκεί «έφαγκε το μαγκιρίτσα και γκιορτή είχε κτες και ήπιε και λίγκο κρασί, λίγκο το ουίσκι».. Για να μην τα πολυλογώ η γιαγιά νοσηλεύτηκε και κάπως έτσι πέρασαν οι μέρες. Και κάπως έτσι πέρασε κι αυτό το Πάσχα. Και κάπως έτσι θα ρθει και το επόμενο... Τι νομίζεις... Σε λιγότερο από 12 μήνες θα το ξαναζήσω...
Αποκορύφωμα: δεν μπορούσα να επικοινωνήσω! Έπεσε κόκα κόλα -λάιτ- στο κινητό και αυτό ήταν οφ. Ο μπαμπάς εκνευρισμένος που δεν μπορούσα να βγάλω φωτογραφίες και να τις περάσω στο φβ πήγε να μου πάρει κινητό αλλά εις μάτιν...
Και επειδή χωριό χωρίς ορολογία απλά δεν προκύπτει ακολουθεί η επεξήγηση όρων:
1. έγινε φιτίλια = φράση που υποδηλώνει ότι κάτι δεν μπορεί να επανέλθει στην αρχική κατάσταση, κάτι έχει χαλάσει, κάτι είναι απλά για πέταμα.
2. πράματα = αμνοερίφια
3. ερωτικός μετανάστης = κομψή έκφραση για να αντικαταστήσει το παλιό «σώγαμπρος»
4. μακαρόνια = τα μπεκάκια που στερεώνονται πάνω στο λάστιχο ποτίσματος και που ποτίζουν τα μικρά δεντράκια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου