Τίνα από Σταματία

Τώρα θα με ρωτήσεις τι μπορείς να καταλάβεις από τον τίτλο... Τίποτα θα σου απαντήσω για να με ρωτήσεις, για ποιον λόγο να διαβάσεις αυτό που ακολουθεί... Θα σε παραπέμψω στη φωτογραφία που συνοδεύει το παρόν κείμενο, το οποίο είναι για μια αγαπημένη μου φίλη. Μια φίλη που γνωρίζω μόλις δύο χρόνια -όπως περιχαρής μου ανακοίνωσε εχθές-. Μια φίλη που ακούει στο όνομα Τίνα από το Σταματία -δεν έχει μεγάλη απόσταση- και που μπήκε στη ζωή μου κάπως παράξενα.
Μάιος ήταν. 2014 ήταν. Μεσημέρι ήταν, στο Κολωνάκι. Έδινε μια μαθήτρια μου εξετάσεις για το δίπλωμα των αγγλικών, βαριόμουν να περιμένω απ' έξω και μου λέει η εξαδέλφη Ειρηάννα «Ρε είναι ο Μανώλης Σκουφά... γιατί δεν πας να πιείτε έναν καφέ». Κοινωνικός άνθρωπος εγώ δεν μπορούσα να προσπεράσω την πρόταση και έτσι έγινε.
Στο γωνιακό καφέ Σκουφά και Ομήρου -έκλεισε πια- βλέπω τον λατρεμένο γιατρό Εμμανουήλ ή Μανόλη με τον οποίο απολαμβάνω πάντοτε συζητήσεις για υψηλά εγκεφαλικά κύτταρα -ξεκινάμε με Φρόυντ και Γιουνγκ για να καταλήξουμε σε άτυχα γκομενικά- και δίπλα του μια κοπέλα που ποτέ δεν γνώριζα. Αυτή ήταν η Τίνα. Για κάποιο λόγο δέσαμε αμέσως.
Εκφραστική, γελαστή, υψηλών ντεσιμπέλ με καλή αίσθηση του χιούμορ. Αλλάξαμε και facebook και αρχίσαμε να επικοινωνούμε όλο και συχνότερα. Ζήσαμε η μια το δράμα της άλλης και μετά όλα πήραν τον δρόμο τους. Μια τυχαία γνωριμία έγινε αφορμή να αναπτυχθεί μια φιλία. Μια ουσιαστική φιλία. Όταν σκέφτομαι τις φίλες μου νιώθω ευλογημένη. Πλέον οι φίλες μου είναι οικογένεια.
Φτάνει όμως με τα δικά μου. Ας πάμε στο πρόσωπο. Η Τίνα. Αυτό που εκτιμώ είναι ότι είναι ένα κοριτσάκι. Κάπου μπερδεμένο. Κάπου αποφασιστικό. Κάπου γεμάτο με τόσες απαντήσεις όσες και οι ερωτήσεις που έχει. Και έχει πολλές.
Η Τίνα έχει μια σοφία. Ναι ναι την έχει. Έχει μια παράξενη ικανότητα να μαντεύει. Μια ιδιότυπη κατάσταση να αντιλαμβάνεται. Πολλές φορές, ωστόσο, δεν την χρησιμοποιεί για την ίδια. Εκεί με στενοχωρεί. Όταν συμβιβάζεται με ψίχουλα. Όχι από έλλειψη αυτοπεποίθησης. Όχι. Ο λόγος που το κάνει; Γιατί αρκείται σ' αυτό. Αυστηρή πολύ με τον εαυτό της ελαστικότατη με τους άλλους. Ελάτε κόσμε και πάρτε ό,τι θέτε. Αδιαφορεί αν εκτεθεί. Ειλικρινής με τα συναισθήματά της πέφτει συνήθως βορά σε αρπακτικά. Ξέρεις τώρα... μπορεί να αφιερώσει χρόνο, κόπο και εαυτόν σε καταστάσεις μικρές που ξέρει ότι αν και δεν θα την βγάλουν πουθενά εκείνη επιμένει μέχρι να ανακαλύψει τον λόγο που θα της επιτρέψει να φύγει από αυτήν. Και συνήθως φεύγει με αίματα. Συνήθως φεύγει με πληγές. Γιατί στο τέλος για μάντεψε ποιος πληγώνεται... Η Τίνα.

Τα γράφω γιατί της τα έχω πει. Τα ξέρει. Το κορίτσι αυτό έχει μαγκιά. Είναι ειλικρινής. Και το ωραίο με την φίλη μου είναι ότι δεν φοβάται την αλήθεια. Θέλει να της τονίζεις αυτά που εσύ θεωρείς λάθος. Φτάνει όμως με την έκθεση της. Ας περάσω στα άλλα.
Η Τίνα. Αιώνια διαμάχη μας το «Sex and the City». Εγώ το απεχθάνομαι εκείνη το λατρεύει. Κάπου ψάχνει τον κύριο Πρέστον -έτσι δεν τον λένε;- κάπου το ψάχνει γενικώς. Αγαπάει τα Μανόλο και τα Λομποτέν -συγχώρα με φίλη δεν ξέρω γαλλικά και βαριέμαι να αλλάξω γλώσσα στο πληκτρολόγιο. Λατρεύει τις μπουτίκ του Κολωνακίου. Και πως αλλιώς αφού την συγκεκριμένη περιοχή την έχει χαρτογραφήσει. Καλύτερα κι απ τον φίλο Γούγλη το ξέρει το Κολωνάκι. Είναι η αγαπημένη της περιοχή. Έπρεπε να σε είχα, όταν την είχα πάει στην πλατεία Εξαρχείων -δική μου αγαπημένη περιοχή-. Κοιτούσε αριστερά, κοιτούσε δεξιά φοβούμενη την μολότοφ που θα έπεφτε. Προφανώς δεν έπεσε.
Η Τίνα είναι κόρη αξιωματικού πιλότου της πολεμικής αεροπορίας. Καταλαβαίνεις. Το πλέον τρωτό της σημείο. Όχι το επάγγελμα του μπαμπά της, αλλά οι καταβολές της. Αλλά έχουμε κάνει συμφωνία. Δεν μιλάμε για πολιτικά, εκτός αν μας αρέσει κάποιος βουλευτής. Με την Τίνα μιλάμε καθημερινά. Στριμώχνουμε συζητήσεις μεταξύ γυμναστηρίου και πιλάτες -εκείνη πάει όχι εγώ μην ξεχνιόμαστε. Εκείνη χτίζει κορμί εγώ προσπαθώ ακόμα να με πείσω να ξεκινήσω την πρωτεϊνική.
Η Τίνα που μου τα χώνει κυριολεκτικά όταν κάνω χαζομάρες κι εγώ που της πετάω έναν Ελύτη και ισιώνη. Συγκινείται με τον Οδυσσέα το κορίτσι αυτό. Ένας στίχος από το Μονόγραμμα αρκεί για να βρει τη λύση. Στο οτιδήποτε όμως.
Το ωραίο με την Τίνα είναι ότι δεν κρίνει. Καταλαβαίνει αλλά δεν κρίνει. Ή μάλλον κρίνει τους άλλους. Ποτέ εσένα. Θα κρίνει μια συμπεριφορά σου χωρίς να σε στηλιτεύσει. Χωρίς να φωνάξει. Χωρίς εξάρσεις και περίεργα.
Με όλες μου τις φίλες έχουμε κοινή συνιστώσα. Ξέρουν να αγαπούν. Και όταν αγαπήσουν αγαπούν. Δεν προσποιούνται. Δεν τις αφορά η υποκρισία. Έτσι και η Τίνα. Αν σ' αγαπήσει την έβαψες. Με την καλή έννοια. Αν σ' αγαπήσει θα σ' αγαπήσει για πάντα. Θα ανησυχεί για σένα, θα ενδιαφέρεται ουσιαστικά. Δεν χωράνε φτήνιες εδώ. Αν η Τίνα ενδιαφέρεται και σ' αγαπάει πρέπει να είσαι εντελώς άνους για να μην το αντιληφθείς. Δεν θα σου τη δώσει την ικανοποίηση να αναρωτηθείς πως σε βλέπει. Το νιώθεις. Το καταλαβαίνεις. Ξέρεις ότι αν σου συμβεί δύσκολη, εκείνη θα είναι εκεί.
Κι αυτό είναι το παν.
Το κείμενο αυτό της το χρωστούσα. Ένα πράγμα θέλω να σου πω. Τινάκι μου δεν σου πάνε οι παγίδες οιουδήποτε τύπου. Είσαι πολύ πάνω απ' αυτές. Δεν σου πάνε τα σκοτάδια που κατά καιρούς επιλέγεις. Τα χουμε πει αυτά. Βγες λίγο στο φως. Σε κείνο του Κολωνακίου, τη μέρα που γνωριστήκαμε. Αλλά από την άλλη... γι αυτό είσαι φίλη μου και σ' αγαπάω. Γιατί ακόμα και στα σκοτάδια, όταν κυκλοφορείς λάμπεις ρε παιδί μου. Δεν σε απορροφούν. Τα φωτίζεις άμα τη εμφάνιση σου.
Δεν ξέρω πως να το κλείσω το συγκεκριμένο. Ή μάλλον ξέρω... «Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές της παλάμης η Μοίρα. Σαν κλειδούχος. Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός. Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι»...