Τηλεκοντρόλ κουμπί 4

Τηλεκοντρόλ κουμπί 4. Το πατάς και αρχίζει να παίζει. Η αγαπημένη συχνότητα. Η αγαπημένη τηλεοπτική στάση. Έτσι κάπως μεγάλωσα. Ή μάλλον και έτσι. Επέστρεφα από το σχολείο και πήγαινα κατευθείαν στο δωμάτιο με την τηλεόραση και πατούσα το 4. Το MEGA Channel. Βλέπεις η δική μου η γενιά που έκανε το ντεμπούτο της με την ΕΡΤ και την ΕΡΤ2 μυήθηκε στο χρώμα μέσα από το κουμπί 4. Το μαγικό κουμπί.

Είχα αναμνήσεις απ' αυτό το κανάλι. Μεσημέρια, απογεύματα, βράδια και νύχτες. Κάθε μέρα. Η κάθε μου μέρα είχε και την συγκεκριμένη αναφορά. Ταυτισμένη η ημέρα μου με το πρόγραμμα του «Μεγάλου Καναλιού». Τόσες σειρές και άλλες τόσες εκπομπές...
Οι Τρεις Χάριτες και η Ελίζα και η Άλλη σίγουρα σου κράτησαν παρέα... Για να μην αναφερθώ στον κύριο Μαρκορά και την κυρία Κουντουράτου... 

Απαράδεκτοι έλεγες... Και αμέσως σκεφτόσουν τον Μπέζο, την Παπαδοπούλου, τον Μπονάτσο και τον Παπαδόπουλο που αναρωτιόταν «τι έγινε ρε παιδιά» καθότι αγωνιστής του Πολυτεχνείου...

Αυθαίρετοι σου απαντούσαν κι εσύ σκεφτόσουν τι άλλο... Πουλικάκο, Μάνεση, Τριφύλλη, Τσακαρισιάνου και Βαλαβανίδη να κάνουν προβλέψεις για το 1992 αναζητώντας την άνοδο της μεσαίας τάξης ανάμεσα στη Δεξιά και το... Κέντρο. 

Εκμέκ Παγωτό... Γλυκιά στιγμή. Διαμαντόπουλος, Φωκά, Τσακίρογλου, Διαβάτη, Ρόχας, Παπαδόπουλος και τόσοι άλλοι. Και το έβλεπες και μαζί σ' έτρωγε η αγωνία για το πότε θα καταφέρει ο Αύγουστος Πετράκης να αγοράσει εκείνο το τζιπάκι που πάντα ονειρευόταν. Μέχρι που ο Παπαδόπουλος έβγαζε το πόρισμα της οσφιοκαμψίας στο 4ο τεταρτημόριο και ερχόταν το χάος. 

Κι αν μένεις στο Ρετιρέ με Μικρομεσαίους ε τότε... δεν μπορεί... έχεις κι εκεί τις αναφορές σου. Η Γιουλάκη, η κυρία Σοφία, ο Χρήστος, η Ξινή, η Αμαλία, η Χαρούλα Πεπονάκη και ο Παπάρας σίγουρα σου είναι κάτι παραπάνω από οικεία ονόματα. Γιατί τα έβλεπες. Και γελούσες.
Και μετά είχες τους Φρουρούς της Αχαίας με την Συνοδινού, τον Τζώρτζογλου και την Ντενίση. Και θυμάσαι τη σκηνή που φυσούσε δυνατά τόσο που η Χέλμη είχε το προαίσθημα ότι κάτι κακό συνέβαινε στον Ζανή της.

Και μετά τα δράματα. Άφρικα,  Η αίθουσα του Θρόνου, Ο μεγάλος Θυμός και τόσες άλλες σειρές που σε κρατούσαν εκεί. Αιχμάλωτο του τηλεκοντρόλ πάντοτε συντονισμένου στο 4. Και αργότερα ήρθε η Βέρα στο Δεξί. Και τα Μυστικά της Εδέμ. Και ανακάλυπτες την ιστορία που γράφουν οι παρέες. 

Τα τηλεπαιχνίδια. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις Κόντρες και τον Αδύναμο Κρίκο; Σίγουρα όχι εγώ. Ο Βλάσης και η Έλενα. Ο πολύχρωμος Βλάσης και η αυστηρή, μαυροφορούσα Έλενα. «Πάρα πολύ ωραίο», από τη μία και «Είστε ο πιο αδύναμος κρίκος» από την άλλη.
Κι ύστερα οι ειδήσεις και οι ενημερωτικές εκπομπές. Στιγμή χαραγμένη όταν έπεσε η ρουκέτα της «17Ν» με τον Λιάτσο ως εκφωνητή/παρουσιαστή του κεντρικού δελτίου των 8. Η Κανέλη και ο Χατζινικολάου. Πόσες στιγμές. Η Καλογεροπούλου που έδινε ρεπορτάζ για τον Παπανδρέου αναφωνώντας «ο μαλάκας». Πόσες εκλογικές μεταδόσεις είχα παρακολουθήσει. Ακόμα και τη δίκη των περιβόητων «Σατανιστών της Παλλήνης» την παρακολουθούσα από το «MEGA».
Μέχρι που ήρθε η νέα εποχή στο Μεγάλο Κανάλι. Και μαζί της έφερε πράγματα που αναδιαμόρφωσαν την κατάσταση. Ήρθε η άκρατη παρέμβαση στα πράγματα. Κανένα φίλτρο. Καμία σωτηρία. Ξαφνικά κατακλυστήκαμε από περσόνες όπως η Τρέμη, ο Πρετεντέρης, ο Καμπουράκης και ο Σαραντάκος (ο αδερφός αυτού που κάνει ελεύθερο). Ξαφνικά το Μεγάλο Κανάλι έπαψε να είναι Μεγάλο. Έγινε απλά ένα Κανάλι όπως και τα υπόλοιπα. Οι μεγάλες παραγωγές κόπηκαν. Οι καλές ελληνικές σειρές μπήκαν στο ντουλάπι. Άκρατη πολιτική παρέμβαση και σειρές που... ας πούμε ότι ήταν έως και άκομψες.
Το Κανάλι της Μεσογείων άρχισε να μικραίνει. Άρχισε να χρησιμοποιεί τα στεγανά του. Ακρίτα με επαναλήψεις στις 6:00 το πρωί πότε με τη Βέρα και πότε με τα Μυστικά και άλλες σειρές για να βγει το πρόγραμμα. «50-50», «Θανάσιμες Πεθερές» -πολύ μου αρέσει-, και άλλες στιγμές που τώρα χρησιμοποιούνται όπως η μεθαδόνη στους τοξικομανείς. Και ο τοξικομανής είναι το Κανάλι. Ένα Μεγάλο Κανάλι που κάποιοι το άφησαν να γίνει «τόσο δα μικρούτσικο».
Δεν χαίρομαι που θα κλείσει. Πως μπορώ να χαρώ, όταν ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο της παιδικής μου ηλικίας κλείνει οριστικά; Όχι δεν χαίρομαι. Δεν χαίρομαι γιατί όσο κλισέ κι αν ακουστεί ή διαβαστεί εν προκειμένω, οι άνθρωποι που ήταν το Κανάλι -από τον καφεντζή μέχρι το στέλεχος- θα μείνουν άνεργοι. Το μαύρο θα πέσει σ' αυτούς τους ανθρώπους και όχι στα αρπακτικά που το ρήμαξαν. Γιατί πάντοτε τα αρπακτικά έχουν καβάντζες. Έχουν να πιαστούν. Όταν όμως δεν είσαι αρπακτικό δεν έχεις τίποτα.
Το Μεγάλο Κανάλι κλείνει λοιπόν και αυτή είναι η αλήθεια. Και θα βρουν ευκαιρία να σκυλεύσουν στο πτώμα. Μόνο που το ρεπορτάζ αυτό δεν θα το καλύψει κανείς...