Η Άννα και οι άλλοι. Πλέον ναι είναι επίσημο. Εγώ και οι άλλοι. Ανέκαθεν το γνώριζα, τώρα απλά το εμπαιδώνω... Και πως να μην φτάνω στο ατυχές ή και δυστυχές αυτό συμπέρασμα όταν απλά έχω να κάνω με... τους άλλους. Οκ το παμε. Ας το ξαναπούμε. Βλέπεις η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης... Γι αυτό και το επαναλαμβάνω. Μπας και το χωνέψω η έρμη, δόλια, δίπολη -ουχί διπολική- ύπαρξη...
Τώρα θα με ρωτήσεις τι εννοώ... θα ρωτήσεις, έτσι δεν είναι; Από τη μία αυτός ο «έντονος» πρόλογος απ' την άλλη η φωτογραφία με το μαύρο φόντο, έρχομαι λοιπόν να ρωτήσω εγώ εσένα, «τι δεν καταλαβαίνεις»... Φίλη/φίλε θυμάσαι ένα άλλο μου κείμενο για τον Εφιάλτη των ραντεβού; Ε είπα σήμερα να γράψω το δεύτερο μέρος... γιατί από το 2014 που έγραψα το πρώτο έχουν μεσολαβήσει κι άλλα ραντεβού... κι άλλες αποτυχίες και προφανώς επιπλέον λόγοι που διαχωρίζομαι από τους... άλλους...
Τότε έγραψα «προσοχή στα Alien» αλλά βλέπεις ως Τοξοτάκι ψυχουλάκι με ωροσκόπο Κριό -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- μυαλό δεν έβαλα και ξαναβγήκα ραντεβού... Για την πορεία τους δεν θα σου πω τίποτα. Θα διαβάσεις αυτό που ακολουθεί και θα βγάλεις μόνη/μόνος τα συμπεράσματά σου... Ξεκινάμε; Όμορφα...
Ο Νεάντερταλ: Τύπος αντρουά πολύ. Λεβέντης. Έμπνευση φίλης. «Αααα πρέπει οπωσδήποτε να βγείτε... ταιριάζετε... μόνο κοίτα να είσαι περιποιημένη». Βράδυ ήταν, κάτι να κάνω δεν είχα, ρημάδι 2015 ήταν... Καλοκαίρι ήταν «Έλα μωρέ το καλοκαίρι τις σηκώνει τις μαλακίες» μου είπε και η φίλη και αποφάσισα να σκοτώσω κάπως κι εγώ την ώρα μου. Μόνο που όντως έκανα βλακεία. Τερατώδη. Γιατί για να κάνεις τη μαλακία, βλακεία, χαζομάρα όπως θες πες το θα πρέπει να έχεις συνηθίσει ή να το έχεις ξανακάνει. Ετοιμάζομαι εγώ, κουκλίτσα γίνομαι -σκέψου ότι με κοιτούσαν κι απ τα διπλανά αυτοκίνητα- και πηγαίνω την αποφράδα -αν είχε υπερθετικό το επίθετο θα το έβαζα- βραδιά να συναντήσω τον άνθρωπο που «ταιριάζαμε» κατά την άποψη της φίλης. Φτάνω στην εξωτική Ηλιούπολη -χάθηκα να ξέρεις- παρκάρω τη λιμουζίνα -Κυριάκος, Smart μην ξεχνιόμαστε- και κατεβαίνω. Και κατευθύνομαι προς το μέρος του φονικού. Πως το λέει ο Ξυλούρης «είδα καπνό ν' ανάβει και φονικό» ένα τέτοιο πράγμα. Ήταν ένας τύπος τιτανοτεράστιος.
Ψηλός, μαυριδερός προς Ρομά μεριά, που φορούσε σαγιονάρα δίχαλο σιελ, βερμουδομαγιό μέχρι το γόνατο κακό σιελ με γράμματα στο πλάι και πορτοκαλί μπλούζα με υψωμένο γιακά που από μπροστά σταματούσε εκεί που είναι το πικ της κοιλιάς αφήνοντας να φαίνονται οι τρίχες της κοιλιακής χώρας και το περιττό του λίπους που είχε συσσωρευθεί στο συγκεκριμένο σημείο. Η αντίδραση μου άμεση. Άναψα τσιγάρο, πήρα μια γερή τζούρα και παρακαλούσα το Θεό να απομακρυνθεί. Ο Θεός απάντησε γρήγορα στις προσευχές μου, διότι πήγε να μου παραγγείλει την κλασική μου κόκα κόλα -λάιτ εννοείται- κι εγώ βρήκα άμεσα χρόνο για sms στην ξαδέρφη Ειρηάννα «ΠΑΡΕ ΜΕ ΑΜΕΣΕ» της έγραψα για να διορθώσω με δεύτερο μήνυμα «ΑΜΕΣΑ». Η μικρή -το παρατσούκλι της- όντως πήρε. Κάτι έπαθε η θεία, κάτι συνέβη γενικώς, μια αναστάτωση -όχι αυτή που εκείνος περίμενε- μια φασαρία και έφυγα. Ηλιούπολη - Γκύζη 11 λεπτά! Ρεκόρ ο Κυριάκος. Περιττό να αναφέρω ότι με τη φίλη αυτή ουδέποτε ξαναμίλησα...
Ο Ποιητής: Τον είχα γνωρίσει σε μουσείο. Το 2014 αυτό. Φαινόταν φυσιολογικός. Είχε δημιουργικές απορίες. Ήταν νορμάλ. Τον έβλεπα που μιλούσε με τους αρχαιολόγους. Όλοι έλεγαν τι καλό και τι χρυσό παιδί ήταν. Μου ζήτησε τηλέφωνο. Το έδωσα. Άλλωστε ένα κάρο κόσμος είχε το τηλέφωνό μου...άλλος ένας δεν θα πείραζε. Το τηλέφωνό μου το χρησιμοποίησε μήνες αργότερα. Κι εγώ εξεπλάγην, διότι δεν τον θυμόμουν. Καθόλου όμως. Ξέρεις είναι από τις τυπικές συναναστροφές που είναι καταδικασμένες πριν καν αρχίσουν. Με τα πολλά συμφωνήσαμε να πάμε για έναν καφέ στο Θησείο. Και εδώ ξεκινά η τραγωδία. Μου έδωσε λοιπόν ραντεβού στον σταθμό του Θησείου. Έβλεπα κόσμο να μπαίνει, να βγαίνει γενικώς υπήρχε κίνηση. Και ξαφνικά βλέπω κάτι κακό να ρχεται. Αν έχεις δει την σκηνή από τον «Εξορκιστή» με τη μικρή να ξεκινάει να κουνάει το κεφάλι της, τότε καταλαβαίνεις την αίσθηση. Είναι αυτό που ξέρεις ότι έρχεται η κακή σκηνή και πρέπει να κρυφτείς ή να κλείσεις τα μάτια σου μέχρι να εξαφανιστεί από την οθόνη. Εξέρχεται του σταθμού, λοιπόν, ένας τύπος κοντός, με μακρύ μαλλί μπούκλα. Το τι φοράει... Άσπρο παντελόνι κακό, λευκά αθλητικά παπούτσια -εδώ κολλάει η λέξη σπορτέξ- τύπου νοσηλευτή πριν αυτός ανακαλύψει τα σαμπό και τα κροκς και πουκάμισο άσπρο -τι άλλο- με μπλε σχέδια όπως έκαναν κάποτε που έδεναν τα ρούχα τους κόμπο και τα βουτούσαν σε χλωρίνη... Είχε προγναθισμό και είχε και μούσι και μουστάκι -δεν ξέρω πως μπορούσε να έχει και τα δύο αλλά ειλικρινά τα είχε... Και οι διάλογοι που είχαμε... να... πάρε μια ιδέα... «Με τι ασχολείσαι» τον ρωτώ, «με τον εαυτό» απαντά. «Γενικώς» τον ρωτώ «Είμαι ποιητής. Γράφω ποιήματα. Ασχολούμαι με τη γλώσσα. Φτιάχνω δικές μου λέξεις» είπε. Και αφού είπε μούγγα εγώ. Κοιτούσα ευθεία χωρίς να βγάλω τα γυαλιά ηλίου μου. Μονολεκτικές απαντήσεις κοφτές. Εξαιτίας του μετακόμισα στην Αυστραλία. Έφυγα, διότι με καλούσε το καθήκον. Κάτι θα πήγαινα να σώσω... τις φώκιες, τις βίδρες,,, θα σε γελάσω και δεν το θέλω...
Ο Καθηγητής: Καθηγητής πληροφορικής. Γνωριστήκαμε σε ένα σεμινάριο. Εκ Χίου ορμώμενος. Αντικαπνιστής. Είμαστε στο σεμινάριο. Μόλις είχαμε γνωριστεί. Κάτι γίνεται και μου λέει θέλεις να πάμε για καφέ εδώ κοντά; Τι να κάνω κι εγώ, πήγα. Ο άνθρωπος όμως ήταν συμφορά. Για τα μαλλιά του περήφανος δεν ήταν, τα παπούτσια του ήταν το μουσταρδοκιτρινοεκρού του νεκρού αδελφού, φορούσε και καλτσούλα άσπρη σοσονέ μέχρι τον αστράγαλο που σταματούσε με λαστιχάκι. Βεεεεβαια. Μεγάλη επιτυχία. Και όλα αυτά τα είχε συνδυάσει με ένα τερατώδες εκρού παντελόνι και με ένα άσχημα ξεβαμένο μπλουζάκι σιελ -αλλά όχι το σιελ που χαίρεσαι να βλέπεις... το άλλο. Εν τω μεταξύ, πηγαίνουμε να πιούμε έναν καφέ στα υπέροχα Starbucks. Καθόμαστε έξω -καπνίστρια γαρ- και ο τύπος περιμένει νωχελικά, ήσυχα και φρόνιμα να έρθουν για παραγγελία. Ναι. Σωστά διαβάζεις. Περίμενε τον σερβιτόρο -γκαρσόνι είπε για την ακρίβεια- να ρθει για την παραγγελία. Ευτυχώς δεν ύψωσε το χεράκι να φωνάξει. Πάλι καλά -είναι που τέτοιες στιγμές βεβαιώνεσαι ότι υπάρχει Θεός. Βέβαια αυτός ο γλυκούλης με αποκάλεσε Μόνικα Μπελούτσι. Μη γελάς...! Το εννοούσε το αγόρι το θαρρετό! Προς απογοήτευση της φίλης μου Τίνας και του φίλου Απόστολου, οι οποίοι όταν άκουσαν την σύγκριση ξέσπασαν σε γέλια δυνατά... Ο άνθρωπος αυτός θα μετακόμιζε εύκολα στη Γερμανία καθότι έχει και φίλο ουρολόγο εκεί... με το όνειρο βεβαίως θα μείνει αφού σε ελαφρώς έντονο ύφος του εξήγησα ότι από τη στιγμή που δεν έχει εμπειρία εξωτερικού δεν μπορεί να ξέρει αν όντως του αρέσει ή όχι η μετεγκατάσταση στο εξωτερικό. Και αφού του διέλυσα το όνειρο, έφυγα ωσάν κυρία με το /κ/ κεφαλαίο.
Μετά απ αυτά άργησα πααααααααααααρα πολύ να ξαναβγώ ραντεβού. Το επόμενο μου ραντεβού έφερε μια σχέση που κι αυτή χάθηκε για καλό όλων όπως αποδείχτηκε. Άλλες παράξενες συναντήσεις δεν είχα. Μέχρι πρόσφατα. Που σε ένα ραντεβού με κάποιον που γνωρίστηκα τυχαία πέρασα υπέροχα και κυριολεκτικά ήταν μια απόλαυση. Χμ ... λες αυτό το ραντεβού να είναι και η εξαίρεση του κανόνα; Οψόμεθα θα απαντήσω, θα σου κλείσω και το μάτι και θα σε εγκαταλείψω προσωρινά μέχρι το επόμενο κείμενο...
Τώρα θα με ρωτήσεις τι εννοώ... θα ρωτήσεις, έτσι δεν είναι; Από τη μία αυτός ο «έντονος» πρόλογος απ' την άλλη η φωτογραφία με το μαύρο φόντο, έρχομαι λοιπόν να ρωτήσω εγώ εσένα, «τι δεν καταλαβαίνεις»... Φίλη/φίλε θυμάσαι ένα άλλο μου κείμενο για τον Εφιάλτη των ραντεβού; Ε είπα σήμερα να γράψω το δεύτερο μέρος... γιατί από το 2014 που έγραψα το πρώτο έχουν μεσολαβήσει κι άλλα ραντεβού... κι άλλες αποτυχίες και προφανώς επιπλέον λόγοι που διαχωρίζομαι από τους... άλλους...
Τότε έγραψα «προσοχή στα Alien» αλλά βλέπεις ως Τοξοτάκι ψυχουλάκι με ωροσκόπο Κριό -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- μυαλό δεν έβαλα και ξαναβγήκα ραντεβού... Για την πορεία τους δεν θα σου πω τίποτα. Θα διαβάσεις αυτό που ακολουθεί και θα βγάλεις μόνη/μόνος τα συμπεράσματά σου... Ξεκινάμε; Όμορφα...
Ο Νεάντερταλ: Τύπος αντρουά πολύ. Λεβέντης. Έμπνευση φίλης. «Αααα πρέπει οπωσδήποτε να βγείτε... ταιριάζετε... μόνο κοίτα να είσαι περιποιημένη». Βράδυ ήταν, κάτι να κάνω δεν είχα, ρημάδι 2015 ήταν... Καλοκαίρι ήταν «Έλα μωρέ το καλοκαίρι τις σηκώνει τις μαλακίες» μου είπε και η φίλη και αποφάσισα να σκοτώσω κάπως κι εγώ την ώρα μου. Μόνο που όντως έκανα βλακεία. Τερατώδη. Γιατί για να κάνεις τη μαλακία, βλακεία, χαζομάρα όπως θες πες το θα πρέπει να έχεις συνηθίσει ή να το έχεις ξανακάνει. Ετοιμάζομαι εγώ, κουκλίτσα γίνομαι -σκέψου ότι με κοιτούσαν κι απ τα διπλανά αυτοκίνητα- και πηγαίνω την αποφράδα -αν είχε υπερθετικό το επίθετο θα το έβαζα- βραδιά να συναντήσω τον άνθρωπο που «ταιριάζαμε» κατά την άποψη της φίλης. Φτάνω στην εξωτική Ηλιούπολη -χάθηκα να ξέρεις- παρκάρω τη λιμουζίνα -Κυριάκος, Smart μην ξεχνιόμαστε- και κατεβαίνω. Και κατευθύνομαι προς το μέρος του φονικού. Πως το λέει ο Ξυλούρης «είδα καπνό ν' ανάβει και φονικό» ένα τέτοιο πράγμα. Ήταν ένας τύπος τιτανοτεράστιος.
 |
| «Καλή αντάμωση στα Γουναράδικα» όπως θα λεγε και ο Άρης... |
Ο Ποιητής: Τον είχα γνωρίσει σε μουσείο. Το 2014 αυτό. Φαινόταν φυσιολογικός. Είχε δημιουργικές απορίες. Ήταν νορμάλ. Τον έβλεπα που μιλούσε με τους αρχαιολόγους. Όλοι έλεγαν τι καλό και τι χρυσό παιδί ήταν. Μου ζήτησε τηλέφωνο. Το έδωσα. Άλλωστε ένα κάρο κόσμος είχε το τηλέφωνό μου...άλλος ένας δεν θα πείραζε. Το τηλέφωνό μου το χρησιμοποίησε μήνες αργότερα. Κι εγώ εξεπλάγην, διότι δεν τον θυμόμουν. Καθόλου όμως. Ξέρεις είναι από τις τυπικές συναναστροφές που είναι καταδικασμένες πριν καν αρχίσουν. Με τα πολλά συμφωνήσαμε να πάμε για έναν καφέ στο Θησείο. Και εδώ ξεκινά η τραγωδία. Μου έδωσε λοιπόν ραντεβού στον σταθμό του Θησείου. Έβλεπα κόσμο να μπαίνει, να βγαίνει γενικώς υπήρχε κίνηση. Και ξαφνικά βλέπω κάτι κακό να ρχεται. Αν έχεις δει την σκηνή από τον «Εξορκιστή» με τη μικρή να ξεκινάει να κουνάει το κεφάλι της, τότε καταλαβαίνεις την αίσθηση. Είναι αυτό που ξέρεις ότι έρχεται η κακή σκηνή και πρέπει να κρυφτείς ή να κλείσεις τα μάτια σου μέχρι να εξαφανιστεί από την οθόνη. Εξέρχεται του σταθμού, λοιπόν, ένας τύπος κοντός, με μακρύ μαλλί μπούκλα. Το τι φοράει... Άσπρο παντελόνι κακό, λευκά αθλητικά παπούτσια -εδώ κολλάει η λέξη σπορτέξ- τύπου νοσηλευτή πριν αυτός ανακαλύψει τα σαμπό και τα κροκς και πουκάμισο άσπρο -τι άλλο- με μπλε σχέδια όπως έκαναν κάποτε που έδεναν τα ρούχα τους κόμπο και τα βουτούσαν σε χλωρίνη... Είχε προγναθισμό και είχε και μούσι και μουστάκι -δεν ξέρω πως μπορούσε να έχει και τα δύο αλλά ειλικρινά τα είχε... Και οι διάλογοι που είχαμε... να... πάρε μια ιδέα... «Με τι ασχολείσαι» τον ρωτώ, «με τον εαυτό» απαντά. «Γενικώς» τον ρωτώ «Είμαι ποιητής. Γράφω ποιήματα. Ασχολούμαι με τη γλώσσα. Φτιάχνω δικές μου λέξεις» είπε. Και αφού είπε μούγγα εγώ. Κοιτούσα ευθεία χωρίς να βγάλω τα γυαλιά ηλίου μου. Μονολεκτικές απαντήσεις κοφτές. Εξαιτίας του μετακόμισα στην Αυστραλία. Έφυγα, διότι με καλούσε το καθήκον. Κάτι θα πήγαινα να σώσω... τις φώκιες, τις βίδρες,,, θα σε γελάσω και δεν το θέλω...
Ο Καθηγητής: Καθηγητής πληροφορικής. Γνωριστήκαμε σε ένα σεμινάριο. Εκ Χίου ορμώμενος. Αντικαπνιστής. Είμαστε στο σεμινάριο. Μόλις είχαμε γνωριστεί. Κάτι γίνεται και μου λέει θέλεις να πάμε για καφέ εδώ κοντά; Τι να κάνω κι εγώ, πήγα. Ο άνθρωπος όμως ήταν συμφορά. Για τα μαλλιά του περήφανος δεν ήταν, τα παπούτσια του ήταν το μουσταρδοκιτρινοεκρού του νεκρού αδελφού, φορούσε και καλτσούλα άσπρη σοσονέ μέχρι τον αστράγαλο που σταματούσε με λαστιχάκι. Βεεεεβαια. Μεγάλη επιτυχία. Και όλα αυτά τα είχε συνδυάσει με ένα τερατώδες εκρού παντελόνι και με ένα άσχημα ξεβαμένο μπλουζάκι σιελ -αλλά όχι το σιελ που χαίρεσαι να βλέπεις... το άλλο. Εν τω μεταξύ, πηγαίνουμε να πιούμε έναν καφέ στα υπέροχα Starbucks. Καθόμαστε έξω -καπνίστρια γαρ- και ο τύπος περιμένει νωχελικά, ήσυχα και φρόνιμα να έρθουν για παραγγελία. Ναι. Σωστά διαβάζεις. Περίμενε τον σερβιτόρο -γκαρσόνι είπε για την ακρίβεια- να ρθει για την παραγγελία. Ευτυχώς δεν ύψωσε το χεράκι να φωνάξει. Πάλι καλά -είναι που τέτοιες στιγμές βεβαιώνεσαι ότι υπάρχει Θεός. Βέβαια αυτός ο γλυκούλης με αποκάλεσε Μόνικα Μπελούτσι. Μη γελάς...! Το εννοούσε το αγόρι το θαρρετό! Προς απογοήτευση της φίλης μου Τίνας και του φίλου Απόστολου, οι οποίοι όταν άκουσαν την σύγκριση ξέσπασαν σε γέλια δυνατά... Ο άνθρωπος αυτός θα μετακόμιζε εύκολα στη Γερμανία καθότι έχει και φίλο ουρολόγο εκεί... με το όνειρο βεβαίως θα μείνει αφού σε ελαφρώς έντονο ύφος του εξήγησα ότι από τη στιγμή που δεν έχει εμπειρία εξωτερικού δεν μπορεί να ξέρει αν όντως του αρέσει ή όχι η μετεγκατάσταση στο εξωτερικό. Και αφού του διέλυσα το όνειρο, έφυγα ωσάν κυρία με το /κ/ κεφαλαίο.
Μετά απ αυτά άργησα πααααααααααααρα πολύ να ξαναβγώ ραντεβού. Το επόμενο μου ραντεβού έφερε μια σχέση που κι αυτή χάθηκε για καλό όλων όπως αποδείχτηκε. Άλλες παράξενες συναντήσεις δεν είχα. Μέχρι πρόσφατα. Που σε ένα ραντεβού με κάποιον που γνωρίστηκα τυχαία πέρασα υπέροχα και κυριολεκτικά ήταν μια απόλαυση. Χμ ... λες αυτό το ραντεβού να είναι και η εξαίρεση του κανόνα; Οψόμεθα θα απαντήσω, θα σου κλείσω και το μάτι και θα σε εγκαταλείψω προσωρινά μέχρι το επόμενο κείμενο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου