Η Ορμινίου... από πίσω...

Το τραγουδάκι του Μαρούδα «Μένω σε κάποια γειτονιά» το ξέρεις... και πως να μην το ξέρεις, δηλαδή, αφού είναι πολυαγαπημένο το άσμα... Εγώ για την γειτονιά μου, σου έχω μιλήσει... και για την γειτονιά και για τους γείτονες... Σήμερα θα σου μιλήσω για τους γείτονες που έχω στη δουλειά... Όχι για τους συναδέλφους... Τους γείτονες...
Συνήθως τα γραφεία είναι σε κτίρια που φιλοξενούν εταιρίες. Έχουν και θυρωρό... -καλά μην φανταστείς και τον Ορέστη Μακρή στην οδό Στουρνάρα- αλλά έχουν. Θυρωρό ή ασφάλεια. Συνήθως τα γραφεία είναι ενιαίοι χώροι με πολλούς υπολογιστές και λίγα «δωμάτια» που αποτελούν στέγη του διευθυντή, υποδιευθυντή και λοιπών τιτλούχων.
Στη δική μας περίπτωση τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η εταιρεία στεγάζεται σε πολυκατοικία. Στον δεύτερο. Έχουμε και θυρωρό. Όχι τον Ορέστη Μακρή αλλά έναν κύριο κοντούλη, ασπρομάλλη που αν και δεν έχει πλούσια κώμη επιμένει να επιμελείται την χωρίστρα του. Καλός άνθρωπος -φαίνεται-, ήσυχος. Κάνει παρέα με την κυρία απέναντι που διατηρεί Γραφείο Κοινωνικών Υπηρεσιών -δεν κατάλαβες; γραφείο τελετών έχει μάνα μου αλλά είναι και πρωί κι άντε πες το όταν έχεις αυξημένη θανατοφοβία... ε δεν τρώγεσαι λοιπόν-.
Φτάνεις λοιπόν στον δεύτερο, πατάς το κουμπί και κάποιος ανοίγει. Ένας ωραίος χώρος υποδοχής, ένα σαλόνι που φιλοξενεί τις τρεις χάριτες του γραφείου και που ενώνεται με εκείνο των συσκέψεων. Μετά ένας μακρύς διάδρομος για να σε οδηγήσει στην κουζίνα και στα δύο υπόλοιπα γραφεία. Το ένα που ανήκει στην Διευθύντρια μας και το άλλο που φιλοξενεί τον κύριο της παρέας και εμένα.
Το δικό μας γραφείο λοιπόν έχει και μπαλκονόπορτα. Απολύτως χρήσιμη ιδίως όταν οι άνθρωποι που το «βασανίζουν» καπνίζουν κιόλας. Ανοίγει η πόρτα και βρίσκεσαι στο μπαλκονάκι το μικρό το μέγα.
Θυμάσαι τον ποιητή που μιλούσε για τον κόσμο τον μικρό, τον μέγα; Έτσι είναι κι αυτό το μπαλκόνι. Μικρό αλλά θαυματουργό. Στην εταιρεία είμαι από τον Οκτώβριο του προηγούμενου έτους. Ο βαθμός εξοικείωσής μου με το μπαλκονάκι αυτό, όπως καταλαβαίνεις, είναι μεγάλος. Γεννήθηκαν ερωτηματικά; Ωραία... πάμε τώρα να τα καλύψουμε.
Το μπαλκονάκι βλέπει την Ορμινίου από πίσω. Η οπτική όλη επιτυγχάνεται μέσα από ένα δίχτυ. Ναι δίχτυ. Δίχτυ ψαρέματος σα να λέμε. Έξυπνη ιδέα. Αφενός απομακρύνει τα περιστέρια που περιμένουν να κάνουν την επιδρομή τους στα μπαλκόνια και αφετέρου σου επιτρέπει και ένα νοητικό άλμα. Τι εννοώ θα με ρωτήσεις... Δίκιο θα χεις. Εννοώ ότι νιώθεις λίγο τσιπούρα, λίγο γοργόνα, λίγο σαργός... άρα αφού νιώθεις ψάρι αυτόματα μεταφέρεσαι στον υγρό παράδεισο της θαλάσσης. Τέλος πάντων, ας αφήσουμε το δίχτυ κι ας πάμε στη λεία.

Τι να τα κάνεις τα κυάλια όταν έχεις μπαλκόνι και δίχτυ...;!

Απέναντι, λοιπόν, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος. Μπαλκονόπορτες πολυκατοικίας που είναι τόσο προσβάσιμες όσο και οι ζωές εκείνων που κατοικούν εκεί. Τόσους μήνες εδώ τολμώ να πω ότι τους νιώθω σαν καθημερινότητα μου. Ας αρχίσω.
Απέναντι και πιο κάτω από μας μένει το «τρελό αγόρι». Είναι ένας κύριος περί τα 80. Από τότε που τον «γνώρισα» κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Πλένει σεντόνια που τα περισσότερα είναι είτε πράσινα που απεικονίζουν το ολόγραμμα πτώματος -αν έχεις δει CSI καταλαβαίνεις ακριβώς τι εννοώ- είτε μοντέλα αεροπλάνων από τους Α και Β Παγκόσμιους Πολέμους. Μάλιστα. Το μπαλκόνι του έχει πάντοτε κάτι απλωμένο. Μια φανέλα, ένα σεντόνι, ένα σωβρακάκι... τα σκοινιά του δεν μένουν ποτέ ορφανά. Και στο εσωτερικό του μπαλκονιού υπάρχει πάντα μια βαλίτσα, ένα ζευγάρι παπούτσια και ο σκελετός από ένα καροτσάκι της Λαϊκής Αγοράς. Το αγόρι είναι τρελό. Πάντοτε ντυμένο με μια μπορντό βερμουδίτσα, ένα φανελάκι Μινέρβα και κροκς σιελ -το κακό-. Το χειμώνα η περιβολή είναι ακριβώς η ίδια με τη διαφορά ότι βάζει και κάλτσες. Αφού κρυώνει το ψυχουλάκι. Ο κύριος αυτός μένει μόνος. Λογικότατο. Κάθε μέρα μαστορεύει. Φτιάχνει το βίντεο, το γραμμόφωνο και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Το σπίτι του -έχουμε θέα στο σαλόνι- έχει αμέτρητα εργαλεία ενώ μόνιμα ακούγονται ήχοι μαστορέματος. Πέραν τούτου στον ελεύθερο χρόνο του ακούει μουσική... μπορεί από Νέο Κύμα να περάσει σε Ρεμπέτικο κι από Τσιτσάνη σε Μόμπι. Εξαιρετικός. Γαμπρούλης!
Κάτω από τον Γαμπρούλη -ισόγειο ή υπόγειο μάλλον- υπάρχει ένας τεράστιος παραλληλόγραμμος χώρος με πόρτες-σπίτια. Εκεί μένει ένας κύριος που έχει έναν σκύλο και μια χελώνα. Βεεεβαια. Ωραίος ο σκύλος, καλή η χελώνα -σαν να ναι από τα Γκαλαπάγκος... τεράστια είναι- αλλά κακός και ελαφρώς μπίχλης ο κύριος. Πλένει -ενίοτε... μην φανταστείς συχνότητα- έχει και τέντα και καρεκλίτσες και τραπεζάκι και γιούκα. Αμέ. Όλα τα χει κι αυτός.
Πάνω από τον κύριο με τα ζωάκια μένει η Παστρικοθοδώρα της πολυκατοικίας. Η κυρία αυτή κατάγεται από τα Βαλκάνια και έχει φίλο έναν τύπο που οδηγεί μια μαύρη μηχανή. Στο μπαλκόνι της υπάρχουν μόνιμα δύο στρινγκ απλωμένα -ένα μαύρο κι ένα μπεζ- τα οποία αφήνει ίσαμε και 3 μέρες απλωμένα. Στα στρινγκ παρέα κάνουν κάποιες πετσέτες λεοπάρ -διαταραχή αισθητικής η γλυκειά μου-. Στο δε μπαλκονάκι της υπάρχουν αθλητικά παπούτσια, μια καρεκλίτσα μικρή, δύο κουβάδες, μια σφουγγαρίστρα και μια σκούπα. Το αποκορύφωμα είναι η κόκκινη κουρτίνα της. Ναι γιατί αν δεν είχε αυτή κόκκινη κουρτίνα, ποιος θα χε?! Τώρα απ' ότι βλέπω έχει και δύο πράγματα που μάλλον είναι μπικίνι... ένα ροζ και ένα κίτρινο... αμφότερα φωσφοριζέ... λες να φοβάται τον ανάδρομο Ποσειδώνα?! Ποιος ξέρει... άβυσσος η ψυχή της κυρίας...
Δύο μπαλκόνια μετά από αυτήν μένει ένας φοιτητής. Αυτός έχει πλάκα. Μόνιμα θα δεις ένα ζευγάρι Σταν Σμιθ στο μπαλκόνι του. Εκτός από τις φορές που έρχεται η μαμά του. Γιατί εκεί γίνεται χαμός. Καταλαβαίνεις. Πλύσιμο, μαγείρεμα, σεντόνια, καναπέδες... Μανούλα έχεις, μανούλα είχα και καταλαβαίνουμε... Καημένο παιδί... Έχει την συμπαράστασή μου...
Το πάνω μπαλκόνι από εκείνο του φοιτητή έχει πραγματικό ενδιαφέρον... Είναι πάντοτε κλειστό. Δεν έχω ζει άνθρωπο εκεί. Αλήθεια. Το μόνο πράγμα που μαρτυρά ζωή είναι ότι στο μπαλκόνι τους υπάρχει ένα τεράστιο όρθιο μπαούλο (;),  ντουλάπι (;) τυλιγμένο με εκείνο το υλικό το διαφανές που έχει τα κυκλάκια αέρα -πόσο μ' αρέσει να σπάω τα κυκλάκια δεν περιγράφεται- που το έχουν «πιάσει» με μονωτική ταινία. Δίπλα δύο σακούλες μεγάλες από τα Τζάμπο και άλλες δύο μπλε ριγέ από κείνες που συναντάς σε μικροπωλητές στο Μοναστηράκι... Πολλές οι εικασίες.... Άπειρες... Ένας γρίφος που πρέπει να λυθεί...
Έτσι είναι λοιπόν η Ορμινίου από πίσω... Ενδιαφέρουσα, με γρίφους, με αυτισμό, με έντονη σεξουαλική δραστηριότητα... έχουν δίκιο, λοιπόν... Κάθε μπαλκόνι κρύβει άλλη θέα, μα το δικό μου το μπαλκονάκι αποκαλύπτει θησαυρούς... Είναι σαν να βλέπεις ταινία ιταλικού κινηματογράφου... Σ' αφήνω τώρα, διότι το τρελό αγόρι κάτι αναμοχλεύει πάλι...