Σάμπως έτσι δεν είναι; Σαν σκηνή προσεχώς σε θερινό κινηματογράφο. Έτσι είναι η ζωή μας. Ή για να αποφύγω την απολυτότητα, έτσι φαίνεται σε 'μενα. Επιλέγω έναν όμορφο θερινό κινηματογράφο, να όπως η Ριβιέρα για παράδειγμα, πηγαίνω την τελευταία βραδιά του Αυγούστου, όπως εχθές για παράδειγμα και παρακολουθώ αγαπημένες ταινίες, παλιακές -όπως το χθεσινό «Ξημερώνει».
Έτσι είναι και η ζωή... Επιλέγεις ένα όμορφο πλαίσιο που για να το αναδείξεις το επισκέπτεσαι την στιγμή που ξέρεις ότι είναι αγαπημένη, και εκεί αποφασίζεις να δημιουργήσεις μια έξοχη ανάμνηση.
Μόνο που η αξία της ανάμνησης μεγαλώνει όταν περιλαμβάνει και φίλους. Φίλους καλούς. Φίλους πολύτιμους. Φίλους που η σχέση σου μαζί τους έχει ξεφύγει αρκετά από τα πλαίσια... έχει πάει σε ένα επίπεδο οικογένειας. Φίλους που ξέρεις ότι είναι ευλογία να τους έχεις στη ζωή σου. Είναι τόσο ακριβό και υπέροχο να γνωρίζεις, βαθιά, ότι οι φίλοι σου σ' αγαπούν. Σ' αγαπούν γι αυτό που πραγματικά είσαι και όχι για τον δυνητικά καλύτερο εαυτό σου. Και κάθε φορά που το διαπιστώνεις απλά νιώθεις ένα μεγαλείο. Ένα μεγαλείο που μεταφράζεται σε ηρεμία, γαλήνη. Βεβαιώνεσαι ότι «ναι ρε γαμώτο...όλα θα πάνε καλά».
Η αίσθηση της συνηδειτοποίησης είναι πάντα η ίδια. Όπως και η γιγάντωση της. Έτσι κι εχθές. Διότι εχθές δεν πήγα μόνη μου στην «Ριβιέρα». Πήγα με την οικογένεια. Με την Μαρία και τον Κώστα, με τον Κώστα και την Μαρία. Ακριβά πρόσωπα. Βαριά χαρτιά στον ατομικό μου δείκτη αξιών. Από τους άσους που ένας χαρτοπαίκτης θα κρατήσει στο μανίκι του. Είτε κρυφούς, είτε φανερούς. Άσοι είναι. Άσοι που δίνουν το φουλ σε εφιαλτικές παρτίδες. Κάτσαμε στις διαγώνιες θέσεις του κινηματογράφου. Κίτρινες καρέκλες με διάσπαρτα μπλε τραπεζάκια. Το κίτρινο και το μπλε. Τα χρώματα που αναδείχτηκαν μέσα από «Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου» -βιβλίο του Γκαίτε. Τι μου ρθε τώρα... δεν ξέρω... μην δίνεις σημασία. Η ταινία ξεκίνησε και αφεθήκαμε στο δράμα του Φρανσουά -πρωταγωνιστής της ταινίας-. Κι όμως κάποια στιγμή το δράμα του Φρανσουά πέρασε σε δεύτερη Μοίρα. Πρωταγωνιστής έγινε το όμορφο αυγουστιάτικο αεράκι. Τα φύλλα των φυτών που έπεφταν πάνω στην οθόνη του κινηματογράφου προσθέτοντας κάτι διαφορετικό στην ταινία. Ο καπνός από τα στριφτά τσιγάρα των θεατών που μπερδευόταν τόσο όμορφα με το άρωμα του νυχτολούλουδου από τις διπλανές πολυκατοικίες. Ο ήχος της ταινίας και ο ήχος των πολλών αναπτήρων.
Καημένε Φρανσουά... Όσο ο Φρανσουά ταλαντευόταν ανάμεσα στα ψέμματα και στην μαυρίλα της εποχής που ζητούσε ελπίδα, εγώ την είχα βρει. Καθόμουν ανάμεσα στον Κώστα και την Μαρία. Και ήμουν ευτυχισμένη. Ήμουν ακριβώς που ήθελα να είμαι. Χωρίς να σκέφτομαι. Μόνη σκέψη ένα ευχαριστώ. Με τον Κώστα και την Μαρί(α) έχουμε σχέση ζωής. Η διαδρομή της σχέσης αυτής ξεκινά κάπου στο 1998 και συνεχίζεται. Η Μαρί έχει βρει σε μένα το προσωπικό της δαιμόνιο... και πως αλλιώς αφού τα πιο δύσκολά μου τα χουμε περάσει παρέα. Και μετά ο Κώστας. Τι να πεις. Δεν λες.
Κι εκεί που ο Φρανσουά θα πήγαινε την Φρανσουάζ στην εξοχή να μαζέψουν πασχαλιές εγώ πήγα στις Κυριακές. Στις Κυριακές που πηγαίνω στα παιδιά. Κάθε Κυριακή στην Παράσχου. Ενίοτε και καθημερινές. Η Παράσχου δεν έχει μέρα. Δεν έχει ώρα. Έχει όμως χαρά. Κυριακή απόγευμα η Μαρί οριστικοποιεί το ραντεβού κι εγώ πάντα πιστή πηγαίνω στο ρετιρέ της Παράσχου. Ο Κώστας αναλαμβάνει την μαγειρική και η Μαρί κι εγώ -ως έναν βαθμό, καθότι μαγειρικώς είμαι άχρηστη- τα υπόλοιπα. Μιλάμε... Ώρες μιλάμε... Δεν φλυαρούμε όμως... Ο Κώστας, η Μαρί κι εγώ... Η συζήτηση ξεκινά με τα καθημερινά και τη ρουτίνα και εξελίσσεται. Είναι σαν να ανοίγει ένα παράθυρο. Ένα παράθυρο σε ένα χάος που όμως είναι τόσο προσιτό όσο και το δωμάτιο ενός ψυχαναγκαστικού με την τάξη τύπου. Μεταξύ μπριζόλας, κόκορα, σαλάτας, ψαριού περνούν από το τραπέζι θέματα πολιτικά, γεωπολιτικά, κοινωνικά... Και εκεί που τρώμε πατατίτσα τηγανιτή -περασμένα μεγαλεία καθότι δίαιτας αχ αχ αχ- και μιλάμε για την πορεία της Αριστεράς και το ηθικό της χρέος μπορεί από κει να περάσουμε στα γκομενικά και στα συμπλέγματα. Και σε όλα αυτά χωράνε ατάκες από τον ελληνικό κινηματογράφο.
«Inside joke» το χαρακτηρίζουν τα παιδιά... η Ελένη, η Τζένη και ο Δημήτρης. Τρία πρόσωπα που συμπληρώνουν την κυριακάτικη παρέα. Φάτσες υπέροχες με ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Και τα θέματα αρχίζουν με το άγχος των κιλών, διευρύνονται με τον Παναθηναϊκό και καταλήγουν στον Τσίπρα, στον Καμμένο, στον ανύπαρκτο Κυριάκο και στις αλλεργίες.
΄Οπως και ο Φρανσουά... Εκείνος που έδινε παράθυρα στην Φρανσουάζ και ρίγη συγκίνησης ένιωσε όταν η μικρή αθώα παιδίσκη -όπως θα έλεγε και ο Εμπειρίκος- έδωσε στον αγαπημένο της την καρφίτσα της... (δεν σου λέω άλλο για την καρφίτσα... κάτσε δες την ταινία)... Έτσι περνούν οι Κυριακές. Με τον Κώστα και την Μαρία που ανοίγουν παράθυρα. Η Μαρία που δεν βρίζει, που βλέπει πάντα μια θετική όψη των πραγμάτων, που αγορεύει κρατώντας πάντοτε έναν αναπτήρα στο χέρι. Ο Κώστας που αναλύει και τοποθετεί τα πράγματα σε μια σειρά δίνοντας άλλη οπτική. Που βοηθάει λίγο στην ημιμάθεια μου... Ο άνθρωπος που έχει απαντήσεις. Φωτεινός παντογνώστης.
Έτσι είναι για μένα οι Κυριακές. Μια βόλτα με ποδήλατο στην εξοχή για να μαζέψω πασχαλιές.
Έτσι ήταν και εχθές το βράδυ... Βόλτα στην εξοχή με αγαπημένα μου πρόσωπα που δημιουργήσαμε όμορφη ανάμνηση...
Έτσι είναι και η ζωή... Επιλέγεις ένα όμορφο πλαίσιο που για να το αναδείξεις το επισκέπτεσαι την στιγμή που ξέρεις ότι είναι αγαπημένη, και εκεί αποφασίζεις να δημιουργήσεις μια έξοχη ανάμνηση.
Μόνο που η αξία της ανάμνησης μεγαλώνει όταν περιλαμβάνει και φίλους. Φίλους καλούς. Φίλους πολύτιμους. Φίλους που η σχέση σου μαζί τους έχει ξεφύγει αρκετά από τα πλαίσια... έχει πάει σε ένα επίπεδο οικογένειας. Φίλους που ξέρεις ότι είναι ευλογία να τους έχεις στη ζωή σου. Είναι τόσο ακριβό και υπέροχο να γνωρίζεις, βαθιά, ότι οι φίλοι σου σ' αγαπούν. Σ' αγαπούν γι αυτό που πραγματικά είσαι και όχι για τον δυνητικά καλύτερο εαυτό σου. Και κάθε φορά που το διαπιστώνεις απλά νιώθεις ένα μεγαλείο. Ένα μεγαλείο που μεταφράζεται σε ηρεμία, γαλήνη. Βεβαιώνεσαι ότι «ναι ρε γαμώτο...όλα θα πάνε καλά».
Η αίσθηση της συνηδειτοποίησης είναι πάντα η ίδια. Όπως και η γιγάντωση της. Έτσι κι εχθές. Διότι εχθές δεν πήγα μόνη μου στην «Ριβιέρα». Πήγα με την οικογένεια. Με την Μαρία και τον Κώστα, με τον Κώστα και την Μαρία. Ακριβά πρόσωπα. Βαριά χαρτιά στον ατομικό μου δείκτη αξιών. Από τους άσους που ένας χαρτοπαίκτης θα κρατήσει στο μανίκι του. Είτε κρυφούς, είτε φανερούς. Άσοι είναι. Άσοι που δίνουν το φουλ σε εφιαλτικές παρτίδες. Κάτσαμε στις διαγώνιες θέσεις του κινηματογράφου. Κίτρινες καρέκλες με διάσπαρτα μπλε τραπεζάκια. Το κίτρινο και το μπλε. Τα χρώματα που αναδείχτηκαν μέσα από «Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου» -βιβλίο του Γκαίτε. Τι μου ρθε τώρα... δεν ξέρω... μην δίνεις σημασία. Η ταινία ξεκίνησε και αφεθήκαμε στο δράμα του Φρανσουά -πρωταγωνιστής της ταινίας-. Κι όμως κάποια στιγμή το δράμα του Φρανσουά πέρασε σε δεύτερη Μοίρα. Πρωταγωνιστής έγινε το όμορφο αυγουστιάτικο αεράκι. Τα φύλλα των φυτών που έπεφταν πάνω στην οθόνη του κινηματογράφου προσθέτοντας κάτι διαφορετικό στην ταινία. Ο καπνός από τα στριφτά τσιγάρα των θεατών που μπερδευόταν τόσο όμορφα με το άρωμα του νυχτολούλουδου από τις διπλανές πολυκατοικίες. Ο ήχος της ταινίας και ο ήχος των πολλών αναπτήρων.
Κι εκεί που ο Φρανσουά θα πήγαινε την Φρανσουάζ στην εξοχή να μαζέψουν πασχαλιές εγώ πήγα στις Κυριακές. Στις Κυριακές που πηγαίνω στα παιδιά. Κάθε Κυριακή στην Παράσχου. Ενίοτε και καθημερινές. Η Παράσχου δεν έχει μέρα. Δεν έχει ώρα. Έχει όμως χαρά. Κυριακή απόγευμα η Μαρί οριστικοποιεί το ραντεβού κι εγώ πάντα πιστή πηγαίνω στο ρετιρέ της Παράσχου. Ο Κώστας αναλαμβάνει την μαγειρική και η Μαρί κι εγώ -ως έναν βαθμό, καθότι μαγειρικώς είμαι άχρηστη- τα υπόλοιπα. Μιλάμε... Ώρες μιλάμε... Δεν φλυαρούμε όμως... Ο Κώστας, η Μαρί κι εγώ... Η συζήτηση ξεκινά με τα καθημερινά και τη ρουτίνα και εξελίσσεται. Είναι σαν να ανοίγει ένα παράθυρο. Ένα παράθυρο σε ένα χάος που όμως είναι τόσο προσιτό όσο και το δωμάτιο ενός ψυχαναγκαστικού με την τάξη τύπου. Μεταξύ μπριζόλας, κόκορα, σαλάτας, ψαριού περνούν από το τραπέζι θέματα πολιτικά, γεωπολιτικά, κοινωνικά... Και εκεί που τρώμε πατατίτσα τηγανιτή -περασμένα μεγαλεία καθότι δίαιτας αχ αχ αχ- και μιλάμε για την πορεία της Αριστεράς και το ηθικό της χρέος μπορεί από κει να περάσουμε στα γκομενικά και στα συμπλέγματα. Και σε όλα αυτά χωράνε ατάκες από τον ελληνικό κινηματογράφο.
«Inside joke» το χαρακτηρίζουν τα παιδιά... η Ελένη, η Τζένη και ο Δημήτρης. Τρία πρόσωπα που συμπληρώνουν την κυριακάτικη παρέα. Φάτσες υπέροχες με ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Και τα θέματα αρχίζουν με το άγχος των κιλών, διευρύνονται με τον Παναθηναϊκό και καταλήγουν στον Τσίπρα, στον Καμμένο, στον ανύπαρκτο Κυριάκο και στις αλλεργίες.
΄Οπως και ο Φρανσουά... Εκείνος που έδινε παράθυρα στην Φρανσουάζ και ρίγη συγκίνησης ένιωσε όταν η μικρή αθώα παιδίσκη -όπως θα έλεγε και ο Εμπειρίκος- έδωσε στον αγαπημένο της την καρφίτσα της... (δεν σου λέω άλλο για την καρφίτσα... κάτσε δες την ταινία)... Έτσι περνούν οι Κυριακές. Με τον Κώστα και την Μαρία που ανοίγουν παράθυρα. Η Μαρία που δεν βρίζει, που βλέπει πάντα μια θετική όψη των πραγμάτων, που αγορεύει κρατώντας πάντοτε έναν αναπτήρα στο χέρι. Ο Κώστας που αναλύει και τοποθετεί τα πράγματα σε μια σειρά δίνοντας άλλη οπτική. Που βοηθάει λίγο στην ημιμάθεια μου... Ο άνθρωπος που έχει απαντήσεις. Φωτεινός παντογνώστης.
Έτσι είναι για μένα οι Κυριακές. Μια βόλτα με ποδήλατο στην εξοχή για να μαζέψω πασχαλιές.
Έτσι ήταν και εχθές το βράδυ... Βόλτα στην εξοχή με αγαπημένα μου πρόσωπα που δημιουργήσαμε όμορφη ανάμνηση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου