Σάββατο σήμερα. Ξημέρωσε ο Θεούλης την ημέρα με πολλή πολλή βροχή... Η μέρα σκούρα και έντονα γκρίζα. Εγώ βυθισμένη στον καναπέ μου απολάμβανα την σαββατιάτικη σιωπή ενώ παράλληλα αναρωτιόμουν για τον λόγο που έπρεπε να ξυπνήσω πάλι νωρίς...
Μετά από λίγο εμφανίστηκε ο αδερφός μου με την εύλογη απορία για την παρουσία μου στο σπίτι εν τη απουσία του Κυριάκου. Ο Κυριάκος... Ο Κυριάκος είναι, ήταν το αυτοκινητάκι μου... Ένα ασημί Smart Cabrio του 2005 έκδοση Sunray με πινακίδες ΙΕΥ 3030. Ο Κυριάκος, λοιπόν, ήταν δώρο της μαμάς. Μου τον είχε φέρει της Αγίας Κυριακής με κόκκινους φιόγκους. Κάποτε η κουκούλα είχε χρώμα κόκκινο αλλά φαίνεται κάποιος αποφάσισε να του πάρει το σκαλπ του έρμου του Κυριάκου και από το 2015 φοράει-φορούσε -συγνώμη μα δεν μπορώ να αποφασίσω σε τι χρόνο θα μιλήσω για το αυτοκινητάκι μου- μαύρη κουκούλα.
Τον Κυριάκο τον αγαπούσα. Τον αγαπάω. Είχαμε περάσει πολλά μαζί. Με κείνον έμαθα να οδηγώ. Του μιλούσα, του τραγουδούσα και γενικώς με τον Κυριάκο μπορούσα να είμαι όπως ήθελα εγώ. Δεν με δυσκόλευε ποτέ. Δεν μου ζητούσε τίποτε. Αντίθετα μου έδινε. Ελευθερία, αγάπη... φρόντιζε να φτάνω παντού ασφαλής. Ακόμα κι όταν είχα μαύρες εκείνος ήταν εκεί. Πρόθυμος να κάνει ό,τι μπορεί για να είμαι εγώ καλύτερα. Κι εγώ τον πρόσεχα. Τον πότιζα με την καλύτερη βενζίνη, του έπαιρνα πραγματάκια... τον είχα πάντοτε καθαρό... Μέχρι που σήμερα ή μάλλον εχθές την νύχτα κάποιος αποφάσισε να μου στερήσει αυτό το αγόρι -δύο σταθερά αγόρια είχα στην ζωή μου...τον Κυριάκο και τον θυρεοειδή...πάει ο ένας-.
Συνειδητοποιούμε λοιπόν με τον Κωνσταντίνο -ο αδερφός- ότι το αυτοκινητάκι μου εκλάπη. Ειδοποιούμε και τον μπαμπά, έτσι για να ναι ενήμερος και να ασχοληθεί με τα τεχνοκρατικά του πράγματος ήτοι με την ασφαλιστική. Επόμενο βήμα; Η Αστυνομία. Μέρος; Το Αστυνομικό Τμήμα Κυψέλης στην οδό Θήρας.
Με πηγαίνει ο αδελφός και με αφήνει στο Τμήμα. Μου δίνει και την συμβουλή «Ψύχραιμα μ' αυτούς» και φεύγει. Μπαίνω μέσα και πηγαίνω στον πρώτο όροφο. Στον Αξιωματικό Υπηρεσίας τρομάρα να του ρθει, που του έχει έρθει δηλαδή αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα... Έξω από την πόρτα δύο άνθρωποι. Ένας νεαρός και μια κυρία. Και μετά εγώ. Ένα σύνολο καθισμάτων σε μεταλλικό πλέγμα και σε μπλε σκισμένο ύφασμα και μπροστά ένα ημικυκλικό τραπέζι -τουλάχιστον αυτό υπέθεσα- ξεχαρβαλωμένο και χωρίς το ένα πόδι από την μία πλευρά. Οι τοίχοι ορφανοί. Μόνο σε έναν υπήρχε ένα πόστερ με εξαφανισμένα παιδιά. Στον άλλον υπήρχαν σημάδια από πολυκαιρισμένο σελοτέιπ σε σχήμα Χ ενώ σε έναν άλλον τοίχο υπήρχε μια συνδικαλιστικού περιεχομένου αφίσα που ζητούσε Εναλλακτική Λύση... Η κατάσταση τραγική. Και σε όλο αυτό υπήρχε και ο Α.Υ. Βεεεεβαια... το παλικάρι...
Πάνω από 30 δεν ήταν. Κοντός και προφανώς αναλφάβητος. Εμείς περιμέναμε καρτερικά την ειδοποίηση του ΑΥ να περάσει ο επόμενος. Η ώρα περνούσε, εγώ δυσανασχετούσα. Του μιλάω και εκείνος μου δείχνει απλά κάτι χαρτιά που συμπλήρωνε... Και κάπως έτσι πιάσαμε την κουβέντα με την κυρία και τον νεαρό. Η κυρία λοιπόν ακούει στο όνομα Νατάσα και έπεσε θύμα μάλλον πορτοφολά στην Φ. Νέγρη. Της έκλεψαν όλο το πορτοφόλι όπου μέσα είχε οοοοοολα της τα χαρτιά... δίπλωμα αυτοκινήτου, μηχανής και μοτοποδηλάτου, το χαρτί από ένα νοσοκομείο που δεν υπάρχει πια, κάρτες ανάληψης, κάρτα ΟΑΕΔ και πολλά άλλα... Για να μαι ειλικρινής αναρωτήθηκα αν όντως έχασε πορτοφόλι ή τσάντα...
Ο νεαρός λεγόταν Έσπερος... Βέβαια. Γραφίστας από το Σούνιο που έκανε μεταπτυχιακό στην Οπτική Επικοινωνία και που του έρμου του έκλεψαν το ποδήλατο από την Ασκληπιού που το χε δέσει και με αλυσίδες. Μια παρέα γίναμε. Αρχίσαμε να γνωριζόμαστε. Η Νατάσα, παντρεμένη με Κύπριο έχει έναν γιο τον Φαίδρο. Που δεν άντεχε τους Τούρκους αλλά ένας φίλος της έκανε δώρο μια κρουαζιέρα στην Κωνσταντινούπολη και κατάλαβε ότι «εμείς οι Έλληνες είμαστε άξιοι της μοίρας μας». Ο Έσπερος σαφώς πιο μαζεμένος, σαφέστερα περισσότερο λακωνικός απλά χαμογελούσε και μας εξιστόρησε την εμπειρία του. Είχε πάει στον φίλο του και το πρωί που έφυγε το ποδήλατο δεν ήταν εκεί. Εκεί βρισκόταν μόνο η αλυσίδα.
Σε κάποια φάση βγαίνει και ο ΑΥ και ρωτάει αν έχουμε κλοπές ή απώλειες. Παίρνει λοιπόν την Νατάσα και αφήνει τον Έσπερο και μένα στο ελεεινό σαλονάκι. Να μην τα πολυλογώ μετά από 45 λεπτά μπαίνει και ο Έσπερος μέσα. Στο μεταξύ εγώ περιμένω με το τηλέφωνο να χτυπάει και να με ρωτάνε τι κάνω και πόση ώρα περίμενα στο τμήμα. Εν τω μεταξύ απέκτησα κι άλλη παρέα. Μια κυρία με κάρντιγκαν και γαλότσες. Κάθεται η μαντάμ και χτυπάει το κινητό της «Ναι μάλιστα. Ναι πωλείται. 86 τετραγωνικά 45.000 ευρώ. Αυτό είναι δικό μου θέμα. Σας είπα ότι είναι λεπτομέρειες προσωπικές αυστηρά. Τι σας νοιάζει; Ναι είναι μισθωμένο στην Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ. Και τι σας αφορά; Θέλετε να το δείτε; Κατασκευή του '66». Η μαντάμ της Υπάτης Αρμοστείας η οποία Αρμοστεία μετά έγινε ΜΚΟ΄.
Έρχεται και η σειρά μου με τον βαριεστημένο και μάλλον αναλφάβητο ΑΥ να με ρωτάει γιατί δεν πήγα στο ΑΤ Αμπελοκήπων. Αφού του πήρε γύρω στο εικοσάλεπτο να γράψει ονοματεπώνυμο και τηλέφωνο, ήρθε κι άλλος μπατσούλης. Εγώ σε διαφημίσεις. Έπρεπε ο ένας να ενημερώσει τον άλλον. Ο απερχόμενος αναλφάβητος που έγραψε το Άννα με ένα /Ν/ είχε και την απορία αν το όνομά μου είναι σύντμηση άλλου μου ρίχνει ένα βλέμμα και μου λέει «άλλη φορά να πηγαίνεις σε άλλο ΑΤ. Εδώ εμείς είμαστε χαλαροί». Τον κοιτάω εγώ και τον κοιτάει κι ο συνάδελφος. Ο συνάδελφος του... ψυχουλάκι. Αστυνομικός που σπουδάζει στο Παιδαγωγικό της Αθήνας. Νορμάλ άνθρωπος.
Και κάπως έτσι πέρασα ένα δίωρο και κάτι -προς τρίωρο- στο εξωτικό ΑΤ Κυψέλης. Σε ένα τόσο μίζερο και εγκαταλελειμένο Τμήμα όσο και ο χαρακτήρας εκείνων που δουλεύουν εκεί. Με τους αστυνομικούς να καλπάζουν στις σκάλες και να κοντοστέκονται στα ενδιάμεσα σκαλιά. Ακόμα δεν έχω καταλάβει τον λόγο.
Και κάπως έτσι έχω μείνει χωρίς Κυριάκο και με την αίσθηση της ύπαρξης της Αστυνομίας. Και μπορώ να καταλήξω στο εξής συμπέρασμα... Στην Αστυνομία τελικά γίνονται όλα για έναν λόγο... για να έρχονται οι άνθρωποι κοντά... Ποια ΝΟΚΙΑ... Γκρικ πολίς κονέκτινκγ πιπλ... γιατί έτσι πάει... πλέον μπορώ να αναφωνήσω περιχαρής... άλλος με την βάρκα μας...; Τολμάτε...;
Μετά από λίγο εμφανίστηκε ο αδερφός μου με την εύλογη απορία για την παρουσία μου στο σπίτι εν τη απουσία του Κυριάκου. Ο Κυριάκος... Ο Κυριάκος είναι, ήταν το αυτοκινητάκι μου... Ένα ασημί Smart Cabrio του 2005 έκδοση Sunray με πινακίδες ΙΕΥ 3030. Ο Κυριάκος, λοιπόν, ήταν δώρο της μαμάς. Μου τον είχε φέρει της Αγίας Κυριακής με κόκκινους φιόγκους. Κάποτε η κουκούλα είχε χρώμα κόκκινο αλλά φαίνεται κάποιος αποφάσισε να του πάρει το σκαλπ του έρμου του Κυριάκου και από το 2015 φοράει-φορούσε -συγνώμη μα δεν μπορώ να αποφασίσω σε τι χρόνο θα μιλήσω για το αυτοκινητάκι μου- μαύρη κουκούλα.
Τον Κυριάκο τον αγαπούσα. Τον αγαπάω. Είχαμε περάσει πολλά μαζί. Με κείνον έμαθα να οδηγώ. Του μιλούσα, του τραγουδούσα και γενικώς με τον Κυριάκο μπορούσα να είμαι όπως ήθελα εγώ. Δεν με δυσκόλευε ποτέ. Δεν μου ζητούσε τίποτε. Αντίθετα μου έδινε. Ελευθερία, αγάπη... φρόντιζε να φτάνω παντού ασφαλής. Ακόμα κι όταν είχα μαύρες εκείνος ήταν εκεί. Πρόθυμος να κάνει ό,τι μπορεί για να είμαι εγώ καλύτερα. Κι εγώ τον πρόσεχα. Τον πότιζα με την καλύτερη βενζίνη, του έπαιρνα πραγματάκια... τον είχα πάντοτε καθαρό... Μέχρι που σήμερα ή μάλλον εχθές την νύχτα κάποιος αποφάσισε να μου στερήσει αυτό το αγόρι -δύο σταθερά αγόρια είχα στην ζωή μου...τον Κυριάκο και τον θυρεοειδή...πάει ο ένας-.
Συνειδητοποιούμε λοιπόν με τον Κωνσταντίνο -ο αδερφός- ότι το αυτοκινητάκι μου εκλάπη. Ειδοποιούμε και τον μπαμπά, έτσι για να ναι ενήμερος και να ασχοληθεί με τα τεχνοκρατικά του πράγματος ήτοι με την ασφαλιστική. Επόμενο βήμα; Η Αστυνομία. Μέρος; Το Αστυνομικό Τμήμα Κυψέλης στην οδό Θήρας.
 | |
| Τοίχος πάνω από το σαλονάκι... τρε σικ... νε σπα; |
Πάνω από 30 δεν ήταν. Κοντός και προφανώς αναλφάβητος. Εμείς περιμέναμε καρτερικά την ειδοποίηση του ΑΥ να περάσει ο επόμενος. Η ώρα περνούσε, εγώ δυσανασχετούσα. Του μιλάω και εκείνος μου δείχνει απλά κάτι χαρτιά που συμπλήρωνε... Και κάπως έτσι πιάσαμε την κουβέντα με την κυρία και τον νεαρό. Η κυρία λοιπόν ακούει στο όνομα Νατάσα και έπεσε θύμα μάλλον πορτοφολά στην Φ. Νέγρη. Της έκλεψαν όλο το πορτοφόλι όπου μέσα είχε οοοοοολα της τα χαρτιά... δίπλωμα αυτοκινήτου, μηχανής και μοτοποδηλάτου, το χαρτί από ένα νοσοκομείο που δεν υπάρχει πια, κάρτες ανάληψης, κάρτα ΟΑΕΔ και πολλά άλλα... Για να μαι ειλικρινής αναρωτήθηκα αν όντως έχασε πορτοφόλι ή τσάντα...
Ο νεαρός λεγόταν Έσπερος... Βέβαια. Γραφίστας από το Σούνιο που έκανε μεταπτυχιακό στην Οπτική Επικοινωνία και που του έρμου του έκλεψαν το ποδήλατο από την Ασκληπιού που το χε δέσει και με αλυσίδες. Μια παρέα γίναμε. Αρχίσαμε να γνωριζόμαστε. Η Νατάσα, παντρεμένη με Κύπριο έχει έναν γιο τον Φαίδρο. Που δεν άντεχε τους Τούρκους αλλά ένας φίλος της έκανε δώρο μια κρουαζιέρα στην Κωνσταντινούπολη και κατάλαβε ότι «εμείς οι Έλληνες είμαστε άξιοι της μοίρας μας». Ο Έσπερος σαφώς πιο μαζεμένος, σαφέστερα περισσότερο λακωνικός απλά χαμογελούσε και μας εξιστόρησε την εμπειρία του. Είχε πάει στον φίλο του και το πρωί που έφυγε το ποδήλατο δεν ήταν εκεί. Εκεί βρισκόταν μόνο η αλυσίδα.
Σε κάποια φάση βγαίνει και ο ΑΥ και ρωτάει αν έχουμε κλοπές ή απώλειες. Παίρνει λοιπόν την Νατάσα και αφήνει τον Έσπερο και μένα στο ελεεινό σαλονάκι. Να μην τα πολυλογώ μετά από 45 λεπτά μπαίνει και ο Έσπερος μέσα. Στο μεταξύ εγώ περιμένω με το τηλέφωνο να χτυπάει και να με ρωτάνε τι κάνω και πόση ώρα περίμενα στο τμήμα. Εν τω μεταξύ απέκτησα κι άλλη παρέα. Μια κυρία με κάρντιγκαν και γαλότσες. Κάθεται η μαντάμ και χτυπάει το κινητό της «Ναι μάλιστα. Ναι πωλείται. 86 τετραγωνικά 45.000 ευρώ. Αυτό είναι δικό μου θέμα. Σας είπα ότι είναι λεπτομέρειες προσωπικές αυστηρά. Τι σας νοιάζει; Ναι είναι μισθωμένο στην Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ. Και τι σας αφορά; Θέλετε να το δείτε; Κατασκευή του '66». Η μαντάμ της Υπάτης Αρμοστείας η οποία Αρμοστεία μετά έγινε ΜΚΟ΄.
Έρχεται και η σειρά μου με τον βαριεστημένο και μάλλον αναλφάβητο ΑΥ να με ρωτάει γιατί δεν πήγα στο ΑΤ Αμπελοκήπων. Αφού του πήρε γύρω στο εικοσάλεπτο να γράψει ονοματεπώνυμο και τηλέφωνο, ήρθε κι άλλος μπατσούλης. Εγώ σε διαφημίσεις. Έπρεπε ο ένας να ενημερώσει τον άλλον. Ο απερχόμενος αναλφάβητος που έγραψε το Άννα με ένα /Ν/ είχε και την απορία αν το όνομά μου είναι σύντμηση άλλου μου ρίχνει ένα βλέμμα και μου λέει «άλλη φορά να πηγαίνεις σε άλλο ΑΤ. Εδώ εμείς είμαστε χαλαροί». Τον κοιτάω εγώ και τον κοιτάει κι ο συνάδελφος. Ο συνάδελφος του... ψυχουλάκι. Αστυνομικός που σπουδάζει στο Παιδαγωγικό της Αθήνας. Νορμάλ άνθρωπος.
Και κάπως έτσι πέρασα ένα δίωρο και κάτι -προς τρίωρο- στο εξωτικό ΑΤ Κυψέλης. Σε ένα τόσο μίζερο και εγκαταλελειμένο Τμήμα όσο και ο χαρακτήρας εκείνων που δουλεύουν εκεί. Με τους αστυνομικούς να καλπάζουν στις σκάλες και να κοντοστέκονται στα ενδιάμεσα σκαλιά. Ακόμα δεν έχω καταλάβει τον λόγο.
Και κάπως έτσι έχω μείνει χωρίς Κυριάκο και με την αίσθηση της ύπαρξης της Αστυνομίας. Και μπορώ να καταλήξω στο εξής συμπέρασμα... Στην Αστυνομία τελικά γίνονται όλα για έναν λόγο... για να έρχονται οι άνθρωποι κοντά... Ποια ΝΟΚΙΑ... Γκρικ πολίς κονέκτινκγ πιπλ... γιατί έτσι πάει... πλέον μπορώ να αναφωνήσω περιχαρής... άλλος με την βάρκα μας...; Τολμάτε...;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου