Και ζήσε το ταξίδι...

Βράδυ Φθινοπώρου... τα πρώτα κρύα ή μάλλον για να είμαι ακριβέστερη η πρώτη υποψία κρύου έκανε την εμφάνισή της... και είσαι στο σπίτι... και έχεις βάλει καλτσάκια ή ακόμα και ζακέτα ή ζακετούλα -αν χωράς σε ρούχα με κατάληξη υποκοριστικού... Κάθεσαι, λοιπόν, τυλιγμένος/-η στον καναπέ ή στην καρέκλα του γραφείου σου, καπνίζεις, τρως σοκολάτα και ακούς μουσική...
Νταλάρα... τι άλλο... και πέφτεις σε ένα τραγουδάκι που λέει «Δεν έκανα ταξίδια μακρινά» και σκέφτεσαι την Μικρή Πατρίδα... Και αφήνεσαι σε ένα ταξίδι... Ένα ταξίδι που δεν έχει αρχή. Δεν έχει μέση. Δεν έχει τέλος. Το κυριότερο,όμως, δεν έχει αποσκευές.
Μόνη αποσκευή ο νους. Ο νους... τι παράξενα ταξιδεύει ο νους... δραπετεύει... φεύγει. Έτσι ξαφνικά. Χάνεται... Πλανάται... Σε άλλες διαστάσεις. Σε άλλα Σύμπαντα. Εκεί που ο χρόνος μηδενίζει. Εκεί που υπάρχει μόνο ... αλήθεια τι υπάρχει; Αλήθεια; Όνειρο; Προορισμός;
Κανείς δεν μπορεί να ορίσει εκείνο που υπάρχει. Ουδείς είναι βέβαιος. Μόνη βεβαιότητα η αναγκαιότητα. Η ανάγκη να φύγεις. Να χαθείς. Να κυνηγήσεις και να κυνηγηθείς. Να χάσεις και να βρεις. Να χάσεις εσένα για να βρεις εσένα. Να χάσεις το παρόν για να βρεις κάτι παράλληλο. Σχήμα οξύμωρο. Χάνω το τώρα για να βρω το τώρα. Χάνω εμένα για να βρω εμένα. Παράξενο πράγμα. Παράξενη σκέψη. Τόσο που για ορισμένους γίνεται παρανοϊκή. Όμως τι μας νοιάζουν εμάς αυτοί οι ορισμένοι... αυτοί που ζουν στα κουτάκια τους... που μένουν ασυγκίνητοι στα ενδεχόμενα, απλά επειδή τα δικά τους ενδεχόμενα είναι μαύρα ή σχεδόν μαύρα... άστους αυτούς και γύρνα σε μας.
Σε μας που για ένα ταξίδι θυσιάζουμε εμάς. Ναι. Έτσι είναι, αν το καλοσκεφτείς. Μπαίνουμε σε ταξίδια με μηδενικές αποσκευές. Χωρίς προσμονές. Χωρίς σκέψεις. Σκέτοι. Μόνο με τον εαυτό μας. Και αφηνόμαστε. Σαν να μπαίνουμε, να εισχωρούμε στις σελίδες ενός βιβλίου μυστήριου. Που τίτλος του μπορεί να είναι μια οποιαδήποτε λέξη... «Έρωτας», «Μοναξιά», «Αναζήτηση», «Χάσιμο»... Πολλοί οι τίτλοι... περισσότερα τα ταξίδια... Πόσες λέξεις... Πόσα ταξίδια...
Και σε κάθε ταξίδι κερδίζεις και μια ακόμα αποσκευή... όχι απτή. Όχι κυριολεκτική. Μα βιωματική. Μια αποσκευή που την φορτώνεσαι, όπως ο στρατιώτης μια πληγή από βόλι στην γραμμή του μετώπου. Γίνεται ίδιον η βαλίτσα. Μόνο που το περιεχόμενό της είναι πάντοτε ίδιο. Πληγές, σημάδια και γράμματα. Όλα τα χαρακτηριστικά του ρακένδυτου φαντάρου. Εκείνου που πήγε. Εκείνου που γύρισε. Γιατί κάθε ταξίδι είναι και μια μάχη. Μια μάχη με σένα.

Μια μάχη με τον εσώτερο εαυτό.
Κι όμως... Αυτές οι βαλίτσες που είναι βαριές είναι τα παράσημα σου. Εκείνα που μονάχα εσύ ξέρεις ότι τα έχεις. Δεν είναι ορατά. Δεν ξοδεύονται. Δεν εκτίθενται. Μόνο εσύ τα γνωρίζεις. Κι αν είσαι ευλογημένος, μπορεί να τα δείξεις σε κάποιον... Σε κάποιον που θα σκύψει και θα τα θαυμάσει. Όπως θα κάνεις κι εσύ στα δικά του παράσημα. Δεν είναι φτηνά τα παράσημα.
 Επιστροφή στο ταξίδι λοιπόν... Στην μαγική διαδικασία που σημαίνει ή και που συνεπάγεται την ελευθερία. Θέλει ελευθερία και ουχί ελευθεριότητα ένα τέτοιο ταξίδι. Η αναζήτηση... Το φευγιό. Θέλει πνεύμα και συνείδηση καθαρή. Το ψέμα δεν χωράει σε τέτοιες περιπλανήσεις. Είναι περιττό. Η υποκρισία είναι ξένη και η ψευτιά βρωμιά.... Θέλει συνέπεια ένα ταξίδι... Συνέπεια και ψυχή ανοιχτή.
Το μυαλό να πετάει... Να δημιουργεί κόσμους. Κόσμους που θα κατοικούνται από υπάρξεις καθαρές. Διάφανες. Τόσο διάφανες που θα μοιάζουν με στοιχειά. Σαν εκείνα που φοβόμασταν στην παιδική μας ηλίκια. Σαν εκείνα από τα οποία πασχίζαμε να κρυφτούμε...
Εκείνα που έκαναν την εμφάνισή τους τα μεσάνυχτα... Θυμάσαι; Θυμάσαι τον φόβο σου; Ταξίδι στους φόβους λοιπόν. Ταξίδι στην εποχή του ξεχασμένου. Της φθαρμένης μας αθωότητας. Σκοπός η αναζήτηση. Το χαμόγελο. Ο νόστος. Αυτοσκοπός η απόδραση. Από το τώρα. Από το στενό πλαίσιο. Από το πλαίσιο που ενδεχομένως επιβλήθηκε. Ίσως από τις συνθήκες. Ίσως από τα πρέπει. Ίσως από τον καθωσπρεπισμό και τις μεγαλόστομες ταμπέλες που μας φόρεσαν.
Ταξίδι στο Όνειρο. Εκεί που όλα γιγαντώνονται. Εκεί που όλα αποκτούν και κουμπώνουν αποκλειστικά στην διάσταση που επιλέγεις.
Απόδραση σε ένα νησί. Με μια σχεδία μονάχα. Σαν άλλος Οδυσσέας. Μα για στάσου... Εκείνος είχε προορισμό... Την Ιθάκη. Την Πινελόπη. Έναν προορισμό που έμενε σταθερός. Σταθερά ζωγραφισμένος με χρώματα έντονα. Κι όμως. Ακόμα κι αυτός χάθηκε. Αφέθηκε στις Κίρκες. Ξέχασε για να θυμηθεί αργότερα. Η Πηνελόπη όμως έμεινε. Εκεί. Φιγούρα ταυτισμένη με την αναμονή. Την προσμονή. Το δεδομένο. Στοιχείο καρτερίας. Μοτίβο εξειδανικευμένο. Στάσιμη. Μονάχα ο ταξιδευτής γύρισε με εμπειρία. Ακλόνητος στο αρχικό. Χάθηκε στην πορεία μα βρέθηκε. Εξευμενίστηκε. Γνώρισε την κάθαρση. Εκείνη που του τόσο απλόχερα του προσέφερε η θάλασσα.
Ταξίδι στην θάλασσα. Σε κείνη που σου παίρνει και σου φέρνει. Σε μια διαδρομή ανάλογη των διπλώσεων που κάνουν τα κυματάκια που σκάνε στην παραλία. Ταξίδι στο νερό. Στο στοιχείο που γνωρίζουμε κατά την δημιουργία μας.
Ταξίδι στην Αρχή. Στην δημιουργία. Στο τίποτα που είναι πάντα. Εκεί που μπορείς να κάνεις όνειρα ζωής. Ανενόχλητος. Χωρίς παρεμβάσεις. Ταξίδι στον κόσμο που στέκουν ψηλά οι αξίες και τα ιδανικά που έχεις διαμορφώσει.
Ταξίδι στον Έρωτα. Στην αναζήτηση του ιδεατού άλλου. Ενός Άλλου που θα σε συμπληρώσει. Θα σε ολοκληρώσει. Μπορεί και να σε πληγώσει. Μα δεν σε νοιάζει. Στο τέλος αυτό που μένει είναι ζωή. Οι πληγές μαρτυρούν ζωή. «Νίκη νίκη όπου έχω νικηθεί» λέει ο Ελύτης. Δίκιο έχει. Απόλυτο. Κάθε ήττα μια νίκη. Ένα δίδαγμα. Ακόμα κι αν είσαι σαν εμένα...
Σαν εμένα που έχω αρκετές τέτοιες νίκες στο παλμαρέ μου μα μυαλό δεν βάζω... Ανασκουμπώνομαι, ανοίγω τους χάρτες μου, παίρνω τον διαβήτη και χαράσσω νέα πορεία... με ένα καράβι... με ένα τρελοβάπορο... όρτσα λα μπάντα λέμε και προχωράμε... χωρίς προορισμό... ποιος ενδιαφέρεται για το λιμάνι... άλλωστε οι άξιοι καπεταναίοι είναι για τις ανοιχτές θάλασσες, τους ωκεανούς... όμορφο το αραξοβόλι όταν όμως δεν είναι ψευδαίσθηση... ψέμα... ακόμα και τότε μοιάζει τόσο ασύλληπτα και μοναδικά γοητευτικό που ναι... καις τα καράβια σου... δίνεις το βασίλειο σου...Αρκεί να ζήσεις το ρημάδι το ταξίδι...