Ουρανός και Γη

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι να φοβάμαι τους κεραυνούς. Ο ήχος τους, η λάμψη τους, η απολυτότητά τους... Μου προκαλούσαν και εξακολουθούν να μου προκαλούν δέος. Θυμάμαι μικρή τις νύχτες, όταν μπουμπούνιζε και έπεφταν κεραυνοί εγώ να κουκουλώνομαι και να τυλίγομαι μέσα στις κουβέρτες και στα παπλώματα από φόβο προσπαθώντας να σκεφτώ άπειρα πράγματα που θα έκαναν το μαρτύριό μου πιο υποφερτό.
Σκεφτόμουν, λοιπόν,ότι ο Θεός βγάζει φωτογραφίες και επειδή είναι νύχτα χρησιμοποιεί φλας. Βέβαια ποτέ δεν κατάλαβα το λόγο που ο  Θεούλης ήθελε να απαθανατίσει το φυσικό κόσμο που με σοφία εποίησε. Το κόλπο έπιανε έχοντας πάντα συνοδεία ένα ποτήρι Coca-Cola. Παρόλο που το κόλπο ήταν επιτυχές κάθε φορά που έπεφτε κεραυνός εγώ μαζευόμουν όλο και περισσότερο. Φοβόμουν. Και φοβάμαι. Μέχρι που πρόσφατα κάποιος ειδικός στην ανάλυση των κεραυνών επέλεξε να μου πει μια ιστορία. Μια ιστορία για τον Ουρανό, τη Γη και τους Κεραυνούς.
«Γιατί φοβάσαι τους κεραυνούς; Δεν ξέρεις ότι είναι ενέργεια; Είναι μια ενέργεια που μοιράζονται ο Ουρανός και η Γη. Είναι ο τρόπος που βρίσκει η Φύση να ενώνει τον Ουρανό με τη Γη. Γι αυτό και πέφτουν με κατακόρυφη μορφή».
Είναι ό,τι πιο μαγικό έχω ακούσει. Ο Ουρανός και η Γη. Δύο άκρα αντίθετα. Δύο πόλοι που ενώ λαχταρούν να ενωθούν γνωρίζουν ότι η έλξη και η ένωση αυτή είναι απόκοσμη. Και έτσι έρχεται ο Κεραυνός να δώσει τη λύση. Ο Ουρανός μαζεύει όλη του την ενέργεια για να μπορέσει η Γη να τον νιώσει απόλυτο. Στην ολότητά του. Και η Γη ετοιμάζεται να υποδεχτεί τον αιώνιο αγαπημένο. Τον Ουρανό που ο Κεραυνός ως άλλος αγγελιοφόρος εκτελεί την αποστολή του...
«Ο Ουρανός αγαπούσε τη Γη. Η Γη δεν μπορούσε να είναι ολόκληρη χωρίς τον Ουρανό. Μια αγάπη πρωτόγνωρη. Απόκοσμη. Μαγική. Δύο ζεύγη αντίθετα που συμπληρώνουν, ωστόσο, με απόλυτη ακρίβεια το ένα το άλλο. Η Γη χωρίς τον Ουρανό είναι μισή και ο Ουρανός αν δεν αντικρύζει τη Γη δεν μπορεί να υφίσταται. Προαιώνιο το φλερτ τους. Κοιτάζονται από απαρχής κόσμου.

«Μια αστραπή η ζωή μας μα προλαβαίνουμε» Ν. Καζαντζάκης

Κατακτώνται και κατακτούν με την Γη να γνωρίζει την απόλυτη μορφή της Παθητικής Φωνής. Η Γη κατακτάται και ο Ουρανός πληγώνεται.
Η Γη πονάει και ο Ουρανός κλαίει. Και τα δάκρυα του πέφτουν πάνω της για να της πάρουν τον πόνο. Να ελευθερώσουν την ψυχή της. Όταν δεν τη βλέπει καλά ο Ουρανός συννεφιάζει. Ρίχνει ένα γκρίζο πέπλο που επιτρέπει στην αιώνια αγαπημένη του να καταλάβει ότι εκείνος γνωρίζει. Δεν χρειάζεται να πουν πολλά. Γνωρίζουν και είναι αρκετό.
Ο ένας παρηγορεί τον άλλον μέσα από σκιαγραφήματα. Μέσα από μορφές. Μέσα από φαινόμενα. Ο Ουρανός χαρίζει χρώματα μοναδικά και η Γη ανοίγει την αγκαλιά της να τα υποδεχτεί.
Μέχρι που τα συναισθήματα μαζεύονται. Μέχρι που η λαχτάρα του ενός για τον άλλον γίνεται ανάγκη επιβίωσης. Και τότε την ευθύνη φέρει ο δυνατός. Η Γη δεν έχει τα μέσα να δείξει στον Ουρανό. Εκείνη είναι έρμαιο του. Κινείται, γεννάει, χαρίζει βρισκόμενη πάντα σε πλήρη εναρμόνιση με τις διαθέσεις εκείνου. Εκείνος είναι ο εντολοδόχος της.
Και εκείνος χωρίς αυτήν πνίγεται. Πνίγεται τόσο που αδημονεί να βρεθεί μαζί της. Δίπλα της. Να την αγγίξει. Να ενωθεί μαζί της. Και τότε εκείνος σκοτεινιάζει. Γίνεται μαύρος. Κλείνει. Μαζεύει την οργή του γι αυτό που δεν μπορεί να έχει.
Φτάνει στο σημείο του μη ελέγχου. Και τότε δημιουργεί το μέσο. Διότι αν δεν την φτάσει εκείνος δεν θα μπορεί κανείς. Γεννάει το αγαπημένο του παιδί. Τον Κεραυνό. Το μέσο που θα βοηθήσει στην εκτόνωση αυτής της επιθυμίας. Ο Ουρανός φορτίζει και ο Κεραυνός γεννάται. Γεννιέται γνωρίζοντας ότι σε λίγα δευτερόλεπτα θα καταλήξει. Θα πεθάνει εκείνος προκειμένου ο Ουρανός να μπορέσει να δείξει στη Γη πόσο ανάγκη την έχει. Και ο Ουρανός θα θυσιάσει πολλά από τα παιδιά του στη μάχη. Στην επιθυμία. Θα θυσιάσει για το αέναο και βαθέως ποθούμενο. Για το αυτονόητο ποθούμενο. Εκείνο που θα ελευθερώσει. Εκείνο που θα ενώσει. Μετά ο Ουρανός χαρίζει τα πιο όμορφα χρώματά του. Και η Γη τις πιο μεθυστικές μυρωδιές της».
Πλέον κάθε φορά που θα ακούω κεραυνό θα χαίρομαι. Θα χαίρομαι που ο Ουρανός άγγιξε την αιώνια αγαπημένη του. Αυτή που κοιτάζει όταν χαράζει και καληνυχτά όταν βραδιάζει. Θα λυπάμαι για τον Κεραυνό αλλά θα ξέρω ότι η θυσία του εξυπηρετεί το Παν. Θα ξέρω πλέον ότι ο Κεραυνός φέρνει κοντά δύο ζεύγη τόσο όμοια που η έλξη τους συνεχίζεται στο διηνεκές... Που η έλξη τους δημιουργεί μαγεία. Πλέον ο Κεραυνός είναι ο από μηχανής Θεός που εξυπηρετεί την ανάγκη μιας ένωσης.
Και κάπως έτσι θα τυλίγομαι και πάλι στις κουβέρτες και στα παπλωματάκια μου έχοντας, ωστόσο, ένα χαμόγελο στα χείλη γνωρίζοντας το αιώνιο μυστικό...