«Ό,τι πει ο καβαλάρης»... Μεγάλη φράση... Μέγιστη. Αν είσαι γυναίκα. Γυναίκα όμως. Άλλη μεγάλη λέξη. Γυναίκα όπως Άντρας. Μεγάλες φράσεις, μεγάλες λέξεις. Περί απιστιών και φύλων το σημερινό.
Αφορμής δοθείσης μιας συζήτησης που έγινε εχθές το βράδυ. Ήμουν έξω με την κολλητή μου και στο διπλανό τραπέζι μια γυναικοπαρέα. Και ενώ εμείς συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων εκείνες ανέλυαν την προβληματική ανδρών και γυναικών. Η απιστία.
«Α, αν πάει με άλλη τέλος», «μα να είναι μαζί μου και να γουστάρει άλλη;», «με έχει δεδομένη», «πρέπει να με περιμένει» και άλλες τέτοιες υπέροχες φράσεις ακούγονταν. Για τις κυρίες αυτές λοιπόν ο άντρας είναι ένα πλάσμα που πρέπει συνεχώς να λιώνει, να αποδεικνύει, να τρέχει από πίσω τους, να μην απατά, να είναι εκεί και να προλαβαίνει κάθε τους επιθυμία. Ερώτηση δική μου «Γιατί δεν παίρνουν σκύλο;». Δηλαδή αυτό θέλουν οι σημερινές γυναίκες; Δηλαδή οι άντρες είναι απλά σκεύη ευχαρίστησης; Υπάρχουν για να υπηρετούν τις γυναίκες;
Προφανώς με έπιασαν τα γέλια. Γελούσα από αμηχανία γιατί ενδεχομένως ντράπηκα μ' αυτά που άκουγα. Δεν μπορεί γυναίκες 30 ετών να σκέφτονται έτσι. Ή μάλλον μπορεί. Και μπορεί και γίνεται.
Και όσο σκεφτόμουν τόσο περισσότερο ενισχυόταν η άποψη μου. Γι αυτό που λέμε «χάλια των αντρών» ευθύνονται οι γυναίκες. Ή μάλλον όχι οι γυναίκες αλλά το γυναικείο φύλο.
΄Ολες εκείνες οι υποτίθεται χειραφετημένες. Εκείνες που υποτίθεται ότι ξέρουν τι θέλουν και τι διεκδικούν. Τραγικό. Μια εντελώς λανθασμένη χειραφέτηση που επέτρεψε στις γυναίκες να θεωρούν εαυτές ίσες με τους άντρες σε κάθε τους έκφανση. Οι γυναίκες έχουν χειραφετηθεί με έναν εντελώς λανθασμένο τρόπο. Και άντε να μαζευτούν. Και μαζί μ' αυτές παίρνει κι εμάς το τόπι...
Βέβαια υπάρχει και ο κίνδυνος εγώ να τα έχω περίεργα στο μυαλό μου. Βλέπεις εγώ δεν έμαθα να αντιμετωπίζω το αντρικό φύλο με απαξίωση. Έμαθα να το σέβομαι. Να το εκτιμώ.
Οι άντρες είναι απλοί. Ξέρουν τι θέλουν και το δείχνουν -τις περισσότερες φορές τουλάχιστον-. Οι άντρες έχουν αθωότητα. Ναι ναι καλά διαβάζεις φίλη. Οι άντρες έχουν αθωότητα. Η άποψη που τους θέλει «γουρούνια, αγριογούρουνα» είναι απλώς για γέλια. Ναι δεν είναι τέλειοι. Υπάρχουν και ζαβοί. Είναι όμως τόσο αθώοι που τσιμπάνε σ' αυτά τα ηλίθια τα γυναικουλίστικα.
Για μένα ο άντρας είναι παράδειγμα. Ίσως φταίει και ο τρόπος που μεγάλωσα. Βλέπεις εγώ μεγάλωσα με πρότυπο την Πηνελόπη και όχι την «ωραία Ελένη του Μενελάου» που έλεγε και η Καρέζη. Και δεν βρίσκω τίποτα κακό σ' αυτό. Η γυναίκα είναι μια οντότητα που ναι. Ξέρει να περιμένει. Πρέπει να περιμένει. Το δικό μου πρότυπο γυναίκας είναι εκείνο που ξέρει να στέκεται δίπλα σε έναν άντρα ισότιμα. Να τον κοιτάει στα μάτια και να εννοεί αυτά που λέει.
Το δικό μου είδος γυναίκας μπορεί να ακούγεται ξεπερασμένο, ρομαντικό, παλαβό, ξεθωριασμένο αλλά αυτό είναι. Ευτυχώς που είναι αυτό δηλαδή. Ο άντρας πρέπει να είναι πάνω από τη γυναίκα. Αν όχι ίσος με κείνη, πάνω απ αυτή. Εκείνη έχει ευθύνες. Βλέπεις ανήκω μάλλον στην παλιά σχολή. Σε κείνη τη σχολή που θέλει τη γυναίκα αυτεξούσια και ελεύθερη στη ζωή της. Σε κείνη τη σχολή που αντιλαμβάνεται ότι ο συνεχής έλεγχος δεν έχει κανένα νόημα. Το να τα πρήζεις του άλλου ή να τον παίρνεις κάθε λίγο και λιγάκι τηλέφωνο είναι ελεεινό. Γιατί να το κάνεις; Για να δείξεις ότι ενδιαφέρεσαι; Προφανώς όχι. Το κάνεις για ικανοποίηση του δικού σου εγωισμού. Για να καθησυχάσεις τις δικές σου ανασφάλειες. Και τι θα βγάλεις; «Α το σήκωσε αρα δεν κάνει τίποτα». Κούνια που σε κούναγε κουκλίτσα μου. Αν θέλει να το κάνει θα το κάνει. Και θα το κάνει και ενδεχομένως να μην πάρεις χαμπάρι. Αλλά ξέχασα... Εσύ δεν συγχωρείς την απιστία. Κι εσύ που δεν συγχωρείς την απιστία αλλά είσαι του σήμερα, δεν καταλαβαίνεις ότι ένας άντρας έχει το πήδημα όπως εσύ τη μάσκαρα. Καθημερινότητα.
Στο δικό μου γυναικείο αξιακό σύστημα ο άντρας είναι εκείνος που έχει να αντιμετωπίσει τα αρχέτυπα. Ο άντρας έχει να αντιμετωπίσει τις ευθύνες «του σπιτιού». Η γυναίκα όμως πρέπει να ανταποκριθεί σε άλλα. Έχει να εκπληρώσει το ρόλο της γυναίκας, της συντρόφου, της μητέρας αλλά και της φίλης. Μια γυναίκα είναι γυναίκα όταν ξέρει να έχει τον άντρα ευτυχισμένο. Αν ένας άντρας είναι ευτυχισμένος αποκλείεται να μην είναι και η γυναίκα που στέκεται δίπλα του. Ξεπερασμένο; Μπορεί.
Και μετά έρχεται και το νυφικό. Όλες θέλουν το νυφικό. Και αν βρεθεί γυναίκα που να το αρνηθεί θα είναι ψέμα. Όμως άλλο το νυφικό που παραγγέλνεις από την Κίνα για φτηνότερα και άλλο εκείνο που παίρνεις από τον Τρανούλη ή τον Pronovias που πρέπει να τα σκάσεις. Οι περισσότερες πάνε για το κινέζικο. Γιατί έχουμε και κρίση... Τα άλλα όμως είναι για τις άλλες. Για μας. Δεν το λέω ψωνίστικα αλλά ευτυχώς δεν ανήκω στην Κίνα.
Τελικά ναι... Δεν έχω καμία μα καμία εκτίμηση στο γυναικείο φύλο. Και δεν το εκτιμώ γιατί δεν ξέρει να στέκεται στο ύψος του. Δεν ξέρει να αγαπάει. Δεν ξέρει να ανταμοίβει. Δεν ξέρει να ερωτεύεται. Δεν ξέρει τίποτα. Γιατί έχει αρχίσει να υιοθετεί μια ντεμέκ (=υποτιθέμενος, μόνο στα λόγια) αντρική συμπεριφορά. «Σήμερα ο Γιώργος, αύριο ο Θάνος, μεθαύριο ο Ζαχαρίας και την άλλη βδομάδα...; Έλα μωρέ κάποιος θα βρεθεί». Εμ... αφού τα χετε όλα στην προσφορά σίγουρα θα βρεθεί και κάποιος. Και έτσι προκύπτει η απιστία που εσείς δεν συγχωρείτε.
Προσωπικά, είμαι αυτεξούσια, είμαι ελεύθερη -ή τουλάχιστον προσπαθώ να είμαι γιατί κι αυτή είναι τεράστια λέξη-, έχω τον εαυτό μου και δεν πλήττω. Εμπλουτίζω τις δραστηριότητες μου και είμαι καλά. Στις εκπτώσεις δεν θα ψωνίσω και τα ρετάλια δεν μου λένε και κάτι. Απλά όταν ερωτεύομαι, ερωτεύομαι, πισινές δεν κρατάω γιατί δεν ξέρω τι είναι -αν ξέρετε βοηθήστε με- και όταν πονάω πονάω. Τόσο απλά. Απλά είχα την ευτυχία να με μεγαλώσει ο παππούς. Και να μεγαλώσω με τη φράση που είπε στους γαμπρούς του «το στεφάνι σου να μην το πατάς, να το πηδάς». Αλλά ναι...Εγώ συνειδητά επιλέγω τη φράση «ό,τι πει ο καβαλάρης»...
Αφορμής δοθείσης μιας συζήτησης που έγινε εχθές το βράδυ. Ήμουν έξω με την κολλητή μου και στο διπλανό τραπέζι μια γυναικοπαρέα. Και ενώ εμείς συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων εκείνες ανέλυαν την προβληματική ανδρών και γυναικών. Η απιστία.
«Α, αν πάει με άλλη τέλος», «μα να είναι μαζί μου και να γουστάρει άλλη;», «με έχει δεδομένη», «πρέπει να με περιμένει» και άλλες τέτοιες υπέροχες φράσεις ακούγονταν. Για τις κυρίες αυτές λοιπόν ο άντρας είναι ένα πλάσμα που πρέπει συνεχώς να λιώνει, να αποδεικνύει, να τρέχει από πίσω τους, να μην απατά, να είναι εκεί και να προλαβαίνει κάθε τους επιθυμία. Ερώτηση δική μου «Γιατί δεν παίρνουν σκύλο;». Δηλαδή αυτό θέλουν οι σημερινές γυναίκες; Δηλαδή οι άντρες είναι απλά σκεύη ευχαρίστησης; Υπάρχουν για να υπηρετούν τις γυναίκες;
Προφανώς με έπιασαν τα γέλια. Γελούσα από αμηχανία γιατί ενδεχομένως ντράπηκα μ' αυτά που άκουγα. Δεν μπορεί γυναίκες 30 ετών να σκέφτονται έτσι. Ή μάλλον μπορεί. Και μπορεί και γίνεται.
Και όσο σκεφτόμουν τόσο περισσότερο ενισχυόταν η άποψη μου. Γι αυτό που λέμε «χάλια των αντρών» ευθύνονται οι γυναίκες. Ή μάλλον όχι οι γυναίκες αλλά το γυναικείο φύλο.
΄Ολες εκείνες οι υποτίθεται χειραφετημένες. Εκείνες που υποτίθεται ότι ξέρουν τι θέλουν και τι διεκδικούν. Τραγικό. Μια εντελώς λανθασμένη χειραφέτηση που επέτρεψε στις γυναίκες να θεωρούν εαυτές ίσες με τους άντρες σε κάθε τους έκφανση. Οι γυναίκες έχουν χειραφετηθεί με έναν εντελώς λανθασμένο τρόπο. Και άντε να μαζευτούν. Και μαζί μ' αυτές παίρνει κι εμάς το τόπι...
Βέβαια υπάρχει και ο κίνδυνος εγώ να τα έχω περίεργα στο μυαλό μου. Βλέπεις εγώ δεν έμαθα να αντιμετωπίζω το αντρικό φύλο με απαξίωση. Έμαθα να το σέβομαι. Να το εκτιμώ.
Οι άντρες είναι απλοί. Ξέρουν τι θέλουν και το δείχνουν -τις περισσότερες φορές τουλάχιστον-. Οι άντρες έχουν αθωότητα. Ναι ναι καλά διαβάζεις φίλη. Οι άντρες έχουν αθωότητα. Η άποψη που τους θέλει «γουρούνια, αγριογούρουνα» είναι απλώς για γέλια. Ναι δεν είναι τέλειοι. Υπάρχουν και ζαβοί. Είναι όμως τόσο αθώοι που τσιμπάνε σ' αυτά τα ηλίθια τα γυναικουλίστικα.
Για μένα ο άντρας είναι παράδειγμα. Ίσως φταίει και ο τρόπος που μεγάλωσα. Βλέπεις εγώ μεγάλωσα με πρότυπο την Πηνελόπη και όχι την «ωραία Ελένη του Μενελάου» που έλεγε και η Καρέζη. Και δεν βρίσκω τίποτα κακό σ' αυτό. Η γυναίκα είναι μια οντότητα που ναι. Ξέρει να περιμένει. Πρέπει να περιμένει. Το δικό μου πρότυπο γυναίκας είναι εκείνο που ξέρει να στέκεται δίπλα σε έναν άντρα ισότιμα. Να τον κοιτάει στα μάτια και να εννοεί αυτά που λέει.
Το δικό μου είδος γυναίκας μπορεί να ακούγεται ξεπερασμένο, ρομαντικό, παλαβό, ξεθωριασμένο αλλά αυτό είναι. Ευτυχώς που είναι αυτό δηλαδή. Ο άντρας πρέπει να είναι πάνω από τη γυναίκα. Αν όχι ίσος με κείνη, πάνω απ αυτή. Εκείνη έχει ευθύνες. Βλέπεις ανήκω μάλλον στην παλιά σχολή. Σε κείνη τη σχολή που θέλει τη γυναίκα αυτεξούσια και ελεύθερη στη ζωή της. Σε κείνη τη σχολή που αντιλαμβάνεται ότι ο συνεχής έλεγχος δεν έχει κανένα νόημα. Το να τα πρήζεις του άλλου ή να τον παίρνεις κάθε λίγο και λιγάκι τηλέφωνο είναι ελεεινό. Γιατί να το κάνεις; Για να δείξεις ότι ενδιαφέρεσαι; Προφανώς όχι. Το κάνεις για ικανοποίηση του δικού σου εγωισμού. Για να καθησυχάσεις τις δικές σου ανασφάλειες. Και τι θα βγάλεις; «Α το σήκωσε αρα δεν κάνει τίποτα». Κούνια που σε κούναγε κουκλίτσα μου. Αν θέλει να το κάνει θα το κάνει. Και θα το κάνει και ενδεχομένως να μην πάρεις χαμπάρι. Αλλά ξέχασα... Εσύ δεν συγχωρείς την απιστία. Κι εσύ που δεν συγχωρείς την απιστία αλλά είσαι του σήμερα, δεν καταλαβαίνεις ότι ένας άντρας έχει το πήδημα όπως εσύ τη μάσκαρα. Καθημερινότητα.
Στο δικό μου γυναικείο αξιακό σύστημα ο άντρας είναι εκείνος που έχει να αντιμετωπίσει τα αρχέτυπα. Ο άντρας έχει να αντιμετωπίσει τις ευθύνες «του σπιτιού». Η γυναίκα όμως πρέπει να ανταποκριθεί σε άλλα. Έχει να εκπληρώσει το ρόλο της γυναίκας, της συντρόφου, της μητέρας αλλά και της φίλης. Μια γυναίκα είναι γυναίκα όταν ξέρει να έχει τον άντρα ευτυχισμένο. Αν ένας άντρας είναι ευτυχισμένος αποκλείεται να μην είναι και η γυναίκα που στέκεται δίπλα του. Ξεπερασμένο; Μπορεί.
Και μετά έρχεται και το νυφικό. Όλες θέλουν το νυφικό. Και αν βρεθεί γυναίκα που να το αρνηθεί θα είναι ψέμα. Όμως άλλο το νυφικό που παραγγέλνεις από την Κίνα για φτηνότερα και άλλο εκείνο που παίρνεις από τον Τρανούλη ή τον Pronovias που πρέπει να τα σκάσεις. Οι περισσότερες πάνε για το κινέζικο. Γιατί έχουμε και κρίση... Τα άλλα όμως είναι για τις άλλες. Για μας. Δεν το λέω ψωνίστικα αλλά ευτυχώς δεν ανήκω στην Κίνα.
Τελικά ναι... Δεν έχω καμία μα καμία εκτίμηση στο γυναικείο φύλο. Και δεν το εκτιμώ γιατί δεν ξέρει να στέκεται στο ύψος του. Δεν ξέρει να αγαπάει. Δεν ξέρει να ανταμοίβει. Δεν ξέρει να ερωτεύεται. Δεν ξέρει τίποτα. Γιατί έχει αρχίσει να υιοθετεί μια ντεμέκ (=υποτιθέμενος, μόνο στα λόγια) αντρική συμπεριφορά. «Σήμερα ο Γιώργος, αύριο ο Θάνος, μεθαύριο ο Ζαχαρίας και την άλλη βδομάδα...; Έλα μωρέ κάποιος θα βρεθεί». Εμ... αφού τα χετε όλα στην προσφορά σίγουρα θα βρεθεί και κάποιος. Και έτσι προκύπτει η απιστία που εσείς δεν συγχωρείτε.
Προσωπικά, είμαι αυτεξούσια, είμαι ελεύθερη -ή τουλάχιστον προσπαθώ να είμαι γιατί κι αυτή είναι τεράστια λέξη-, έχω τον εαυτό μου και δεν πλήττω. Εμπλουτίζω τις δραστηριότητες μου και είμαι καλά. Στις εκπτώσεις δεν θα ψωνίσω και τα ρετάλια δεν μου λένε και κάτι. Απλά όταν ερωτεύομαι, ερωτεύομαι, πισινές δεν κρατάω γιατί δεν ξέρω τι είναι -αν ξέρετε βοηθήστε με- και όταν πονάω πονάω. Τόσο απλά. Απλά είχα την ευτυχία να με μεγαλώσει ο παππούς. Και να μεγαλώσω με τη φράση που είπε στους γαμπρούς του «το στεφάνι σου να μην το πατάς, να το πηδάς». Αλλά ναι...Εγώ συνειδητά επιλέγω τη φράση «ό,τι πει ο καβαλάρης»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου