Το Κοριτσάκι του Μπαμπά (;)

Λένε ότι ο πρώτος έρωτας κάθε κοριτσιού είναι ο πατέρας του... Είναι; Δεν ξέρω... Δεν έμαθα... Δεν ισχύει στη δική μου περίπτωση... Τρεις αρνήσεις στη σειρά μεν, ωστόσο, δεν συνιστούν κρυφή κατάφαση.Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπήρξα ποτέ αυτό που λένε όλες «το κοριτσάκι του μπαμπά». Με τον μπαμπά μου είχαμε μια περίεργη σχέση. Συγκρουσιακή. Έντονη. Χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς. Ποτέ μπράβο, κοριτσάκι μου και άλλα τέτοια κομψά και γλυκά λογάκια που συναντά κανείς στην αμερικανικές ταινίες. Εμείς είχαμε πραγματιστική σχέση.
Έκανε ό,τι μπορούσε για να μπορώ εγώ και ο αδερφός μου να πάρουμε μια καλή μόρφωση. Να μας δώσει εκπαιδευτικά εφόδια. Γι αυτό έκανε πάντοτε δύο ή τρεις δουλειές προκειμένου εμείς να μπορούμε να πηγαίνουμε στο καλύτερο ιδιωτικό σχολείο, την «Ελληνογερμανική Αγωγή». Τραπεζικός υπάλληλος το πρωί, βενζίνες το βράδυ. Υπήρχαν μέρες που δούλευε τόσο που δεν τον βλέπαμε. Αυτό του το χρωστάμε και εγώ και το αδερφάκι μου.
Ο πατέρας μου ερχόταν να πάρει τους βαθμούς μου στο σχολείο. Επίμονος. Δεν έφευγε, αν πρώτα δεν έβλεπε όλους τους καθηγητές, προκειμένου να σχηματίσει άποψη για το ποιόν μου στο σχολείο. Θυμάμαι στην Γ' Λυκείου, στο «Κλασικό Αναβρύτων». Με είχε ο ίδιος δηλώσει 4η Δέσμη -οικονομικά κλπ- γιατί θεωρούσε ότι «έχει περισσότερα ΤΕΙ άρα περισσότερες πιθανότητες να περάσεις». Ήρθε λοιπόν στο πρώτο τρίμηνο να πάρει τους βαθμούς. Βλέπει ότι στα Μαθηματικά είχα 18. Για κακή μου τύχη, τους ελέγχους έδινε ο ίδιος ο μαθηματικός. Ο μπαμπάς μου δεν έφευγε από την αίθουσα αν πρώτα ο μαθηματικός δεν του ξεκαθάριζε ότι  «η μαθηματική αξία του παιδιού είναι γύρω στο 12 αλλά έγραψε άριστα και τι να της βάλω»...
Άνθρωπος απαιτητικός. Σκληρός; Χμ... Όχι ιδιαίτερα. Κάθε Σάββατο ή Κυριακή μας έβγαζε οικογενειακώς ή και με φίλους για φαγητό σε ρεστοράν ή σε ταβερνάκια. Ο πατέρας μου κι εγώ δεν ήμασταν ποτέ κοντά. Παρακολουθούσε τη ζωή μου χωρίς να ρωτάει. Μου είχε εμπιστοσύνη υποθέτω. Αυτό που τον ξένιζε περισσότερο ήταν το γεγονός ότι δεν έβγαινα έξω εν αντιθέσει με τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου. Βλέπεις ήταν απόλυτα βέβαιος ότι δεν θα μπορούσα να μπλέξω σε περίεργες καταστάσεις ή με περίεργες παρέες.

Άνθρωπος απόλυτος. Δεν μπορείς να του αλλάξεις εύκολα άποψη. Δεν γίνεται αυτό. Πάντα ήμουν μακριά από τον μπαμπά μου. Σε απόψεις, σε ιδέες, σε όλα. Στο μόνο που συμφωνούσαμε ήταν η πολιτική και το ποδόσφαιρο. Εκεί υπήρχε πλήρης σύμπνοια. Προφανώς, γιατί «η κόρη η δική μου δεν γίνεται να ψηφίζει κάτι άλλο».
Μετά την ασθένεια του παππού στο χωριό, ο μπαμπάς ως συνταξιούχος πια έγινε μόνιμος κάτοικος Πατρών.  Και κει η σχέση μας άρχισε να αλλάζει. Ήρθαμε λίγο πιο κοντά. Το επεδίωξε και εκείνος. Και εγώ απλά ακολούθησα. Και καταλάβαμε ότι η απόσταση μας έκανε καλό.Εκείνος άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι εγώ είχα μεγαλώσει κι εγώ κατάλαβα ότι εκείνος ίσως να μην ήταν όπως εγώ νόμιζα. Και αρχίσαμε να επικοινωνούμε. Να μιλάμε. Και ήρθαμε πιο κοντά. Και έτσι αρχίσαμε να φτιάχνουμε μια σχέση πιο φιλική. Φύγαμε από το «μπαμπάς-κόρη» -αν ήμασταν ποτέ σ' αυτό- και φτάσαμε στο σημείο «Άννα - Αλέξης». Και κάπως έτσι κατάλαβα.
Κατάλαβα ότι τελικά εκείνος με προετοίμαζε γι αυτό ακριβώς. Για να μπορώ να στέκομαι ως Άννα. Αυτόνομη. Ολοκληρωμένη. Χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς. Χωρίς φανταχτερά δώρα με πλούσιες κορδέλες. Τα είχα αυτά. Δεν μου έλειψαν ποτέ. Στη γιορτή μου, θυμάμαι, από την στιγμή που ενηλικιώθηκα μου άφηνε κάθε χρόνο μια επιταγή στο τραπέζι της τραπεζαρίας με ένα εξαιρετικά γενναιόδωρο ποσό με εντολή «Εμού του ιδίου». Και δίπλα ένα χαρτί «Χρόνια πολλά». Μια χρονιά μας είχε πάει με τον αδερφό μου στον «Λαμπρόπουλο». Ήταν Χριστούγεννα. Μας είπε να πάρουμε ό,τι θέλουμε αλλά να επιλέγουμε χωρίς να φωνάζουμε. Εμείς πηγαίναμε με τη μαμά, ψωνίζαμε, τα συγκεντρώναμε στο ταμείο και μετά πήγαινε ο μπαμπάς για τα πρακτικά. Άλλα πράγματα μου έλειψαν. Αλλά όπως πρόσφατα μου αποκάλυψε «μπορεί να σου έλειψε η αγκαλιά ή το μπράβο ή το χάδι, αλλά δεν τα χρειαζόσουν από μένα. Τα είχες από τον παππού σου και την γιαγιά σου. Από μένα έπρεπε να μάθεις να υπάρχεις μόνη σου. Να μάθεις να έχεις αξιοπρέπεια. Και αυτό είναι βασικότερο για τη ζωή σου. Ένα χάδι θα το βρεις παντού».
Δεν ξέρω αν έχει δίκιο ή άδικο. Σίγουρα όμως ανάμεσα στα πανάκριβα δώρα που μου έκανε πάντα σίγουρα δεν θα έβλαπτε και κάποια αβρότητα. Αλλά αυτός είναι ο πατέρας μου. Ένας άνθρωπος που χωρίς να μπει σε συναισθηματισμούς και «μαλακίες τέτοιου τύπου» -όπως λέει- πλέον δηλώνει παρών. Θέλει να είναι παρών όχι για να ασκεί εποπτεία, πράγμα που ποτέ δεν έκανε, αλλά για να σταθεί ή να βοηθήσει. Με όποιον τρόπο μπορεί.
Πολλές φορές με τρελαίνει. Με βγάζει από τα ρούχα μου. Επιμένει να κάνει παρατηρήσεις. Όσες ίσως δεν έκανε τότε που έπρεπε τις κάνει τώρα. Βασικά και τότε έκανε. Του φαινόταν πάντα τρελό το γεγονός ότι ήθελα να ίπταμαι. Οι επιλογές μου του φαίνονταν τρελές έως και επιπόλαιες. Όμως ξέρεις τι κατάλαβα στα 35 χρόνια μου και στις 16 μου μέρες; Ότι του άρεσε που επέμενα να βαδίζω σε τόπους που αντικειμενικά θεωρούνταν άπιαστοι. Του άρεσε που με έβλεπε να προσπαθώ. Το εκτιμούσε και το εκτιμά. Απλά δεν το έδειχνε. Ούτε και τώρα το δείχνει. Ίσως να το θεωρούσε αδυναμία. Ίσως περιττό. Να σου πω την αλήθεια μου είναι αδιάφορο.
Ο πατέρας μου λοιπόν. Ο Αλέξης. Ο άνθρωπος που έπρεπε να αλλάξει νομό για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια ίση σχέση. Είναι παράξενο το πως περάσαμε από την ανυπαρξία στη φιλία. Τον πατέρα μου τελικά νομίζω ότι τον αισθάνομαι περισσότερο φίλο μου παρά πατέρα. Άλλωστε κι εκείνος έτσι με αντιμετωπίζει. Μπορούμε να συζητήσουμε τα πάντα. Χωρίς φραγμούς. Χωρίς ταμπού. Χωρίς φτιασίδια και περιττά. Σιχαίνεται τα περιττά. Αν και συχνά ξεφεύγει... αλλά τι να πεις... Σάμπως εγώ δεν ξεφεύγω...; Εδώ δεν μπορώ να τον κρίνω, γιατί απλά δεν με παίρνει.
Έχει πλάκα όταν κάποιος του λέει για μένα κάτι θετικό που μόνιμα γυρίζει και μου λέει «Άννα συντόμευε»... Αυτό το συντόμευε... Αυτή η προστακτική ακόμα με κυνηγάει...
Τέλος πάντων... Σε μια τελική κρίση τελικά εκείνος είναι πιο αδικημένος. Γιατί εκείνος είχε να επιτελέσει άλλα. Το επέλεξε. Γνώριζε ότι τα άλλα, τα συναισθηματικά, τα κάλυπτε ο παππούς. Εκείνος μπορεί να μην ήταν ο μπαμπάκας αλλά ήταν μια φιγούρα που έδινε άλλου τύπου μαθήματα. Να είμαστε ανεξάρτητοι, αυτόνομοι, να πατάμε στα δικά μας πόδια... Άλλωστε ο μπαμπάς μου ήξερε ότι εγώ δεν ήμουν φτιαγμένη για να γίνω το κοριτσάκι του μπαμπά... Εγώ ήμουν πάντα η δυνατή. Αυτή που άντεχε. Που έπρεπε να αντέχει. Το χε αποφασίσει. Κι ακόμα αυτό λέει. Εγώ ήμουν εκείνη που έπρεπε να στηρίζει. Δεν είχα ανάγκη από στηρίγματα. Μ αγαπούσε με έναν δικό του τρόπο. Πιο εσωτερικό ίσως. Εκείνος δεν θα άφηνε ποτέ να αγκιστρωθώ από πάνω του. Θεωρεί λανθασμένες τις εξαρτήσεις από άνθρωπο σε άνθρωπο. Θεωρεί ότι οι άνθρωποι ανήκουν αποκλειστικά στον εαυτό τους. Απλά -αυτό το χω προσθέσει εγώ- δανείζουν εαυτούς στους άλλους γιατί μπορούν και θέλουν.
Τελικά με το πέρασμα των χρόνων μπορώ σίγουρα πλέον να πω ότι τον σέβομαι και τον καταλαβαίνω. Άλλωστε είναι φίλος μου. Και τον ευχαριστώ. Τον ευχαριστώ για ό,τι έκανε και ό,τι κάνει. Αυτό το πολύ ή το λίγο κάποιες φορές. Δεν μετριέται. Δεν μπορεί να μπει σε ζυγαριά. Κάθε άνθρωπος φέρεται με τον τρόπο που ξέρει και μπορεί. Έτσι κι ο Αλέξης. Τον εκτίμησα τον Σεπτέμβριο που προσπάθησε έστω και τηλεφωνικά να σταθεί. Να είναι εκεί έστω κι αν δεν ήταν. Μόνο και μόνο γιατί από το τηλεφώνημα του ήταν ίσως η πρώτη και ενδεχομένως τελευταία φορά που αισθάνθηκα ότι έστω για κάποια στιγμή υπήρξα κι εγώ αυτό «το κοριτσάκι του μπαμπά».