Ποιος είναι ο Μπλε Μπικ, τελικά; Η απάντηση διά στόματος του ίδιου...
«Με λένε Μπικ, είμαι μπλε και τελειώνω γρήγορα... Ή μάλλον τελειώνω ανάλογα με τη διάθεση εκείνου που με κρατάει... Έχω ζήσει πολλά. Έχω ακούσει περισσότερα και έχω γράψει... άπειρα. Οι άνθρωποι με αγαπούν αλλά πολλές φορές με κακομεταχειρίζονται. Νομίζουν ότι δεν έχω ψυχή. Νομίζουν ότι είμαι απλά ένα πλαστικό σωληνάριο και με πετάνε. Τα χειρότερα βέβαια τα τραβάει το μπροστινό μου τμήμα. Μην πάει ο νους σας στο πονηρό άνθρωποι. Το καπάκι εννοώ. Το αποσπούν από το σώμα μου και το κάνουν οδοντογλυφίδα, καθαρίζουν τα νύχια τους, το πατάνε, το δαγκώνουν και το χρησιμοποιούν ως πασπαρτού. Αλήθεια, γιατί το κάνετε αυτό άνθρωποι; Τι μανίες σας πιάνουν ώρες ώρες δεν καταλαβαίνω... Άβυσσος η ψυχή σας.
Εγώ, λοιπόν, ο Μπλε Μπικ είμαι όργανο σας. Είμαι το εργαλείο σας. Εξαιτίας μου λύνετε σταυρόλεξα, γράφετε τις εργασίες σας, ακόμα και το σκορ στο τάβλι ή στα χαρτιά. Αλλά βρε σεις λυπηθείτε με λίγο. Το τι βλέπω και το τι με βάζετε να μεταφέρω δε λέγεται. Γι αυτό κι εγώ, επειδή έχω ψυχή, σας εκδικούμαι αφήνοντας λίγο παραπάνω μελάνι στο χαρτί σας. Έτσι παίρνω κι εγώ κάτι σαν εκδίκηση.
Οι περισσότεροι γράφετε, γράφετε, γράφετε ανάθεμα κι αν ξέρατε τι γράφετε. Το πόσο γελάω όταν με χρησιμοποιείτε για να αποτυπώσετε τις σκέψεις σας, δεν περιγράφεται. Αυτό που προσπαθείτε να εντυπωσιάσετε γράφοντας μεγάλες λέξεις ειλικρινά με προσπερνάει. Δυστυχώς όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι. Συχνά οι σκέψεις σας τελειώνουν τη ζωή μου κυριολεκτικά. Ιδίως αν ο άνθρωπος που με κρατάει ανήκει στο γυναικείο φύλο και γράφει γράμμα χωρισμού, εγώ αυτόματα μεταφέρομαι στην Εντατική. Με στραγγίζει. Μάταια εκλιπαρώ για μια διακοπή. Δεν το καταλαβαίνει η μαντάμ ότι εξαθλιώνει την ύπαρξη μου; Τη λιγοστεύει. Ιδίως αν κλαίει κι εγώ πρέπει να γράψω πάνω στο δάκρυ. Εκεί ίσως με λυπηθεί και με αφήσει γιατί κι εγώ το ψυχουλάκι πεισμώνω και αρνούμαι να δώσω άλλο από το πολύτιμο μπλε αίμα μου...
Αλλά ένεκα που είμαι και αισθηματίας δίνω τόπο στην οργή και υποχωρώ. Ε, τι νόμιζες; Εγώ δεν ερωτεύτηκα; Ερωτεύτηκα την Κόκκινη Μπικ. Δεν έκανα αιμομιξία. Απλά στη χώρα από την οποία κατάγομαι όλοι έχουμε το ίδιο επώνυμο αλλά οι οικογένειες διαφοροποιούνται με το χρώμα. Άκου το δράμα μου. Ερωτεύτηκα την Κόκκινη Μπικ λοιπόν. Την έβλεπα και τυφλωνόμουν. Υπέροχη. Γραμμή, χρώμα, όλα εξαιρετικά. Είχε όμως μια μανία. Ό,τι κι αν έκανα με διόρθωνε. Τραβούσε γραμμές, έγραφε πάνω μου, εκνευριζόταν. Τη ζωή δύσκολη μου έκανε. Εγώ όμως την αγαπούσα. Τότε ο φίλος μου ο Μαύρος Μπικ μου άνοιξε τα μάτια. Μου είπε ότι βάσει νόμου στη χώρα μας, στη Μπικ Λαντ, οι Κόκκινες Μπικ ήταν δασκάλες και είχαν υποχρέωση να διορθώνουν και να αποκαθιστούν. Κι εγώ για να μαι ειλικρινής ηρέμησα. Κατάλαβα ότι δεν είχε τίποτα προσωπικό μαζί μου. Απλά επιτελούσε άλλη υπηρεσία. Όργανο καθηγητών βλέπεις. Όχι σαν κι εμένα.
Εγώ είμαι πιο λαϊκός τύπος. Με βρίσκεις από συνεργεία και απορριμματοφόρα μέχρι Πανεπιστήμια και Ιατρεία. Είμαι πολλαπλών χρήσεων βλέπεις. Τώρα θα μου πεις είμαι και φτηνός. Νομίζεις! Η ακρίβεια που έχω είναι προτέρημα μου. Είμαι υπάκουος, αφήνω το σημάδι μου σε όλες τις επιφάνειες αδιακρίτως εκτός από το γυαλί και είμαι και εξαιρετικά εργατικός. Μετριόφρων δεν μπορώ να είμαι γιατί δεν μου ταιριάζει ως έννοια.
Είμαι περήφανος. Είμαι περήφανος που δεν ανήκω στους ανθρώπους. Βλέπεις εμείς στη χώρα μου δεν είμαστε ρατσιστές. Αγαπάμε και συνυπάρχουμε με όλους. Με τους Μπλε, τους Πράσινους, τους Κόκκινους. Δεν διαχωρίζουμε. Απλά κάθε χρώμα επιτελεί διαφορετικό είδος. Δε μας νοιάζει. Δουλεύουμε, υπηρετούμε την ανθρώπινη σκέψη και στο τέλος της μέρας μαζευόμαστε και μιλάμε για το τι κάναμε.
Άσε που εξαιτίας μας μπορεί να διαδίδεται η ανθρώπινη σκέψη. Και πώς αλλιώς αφού εμείς είμαστε οι μεταφορείς της αποτύπωσης της σκέψης. Για κείνους της παλιάς σχολής τουλάχιστον που όπως λέει και ένας τραγουδιστής σας -Μητροπάνος νομίζω- «δεν καταλαβαίνουν τι λένε τα κομπιούτερ κι οι άριθμοι». Η αλήθεια είναι ότι αυτοί οι υπολογιστές και τα πληκτρολόγια μας έχουν κάνει μεγάλη ζημιά. Αλλά εμείς συνεχίζουμε απτόητοι. Γιατί ξέρουμε ότι όσο υπάρχει χαρτί θα υπάρχει και η δική μας οικογένεια. Όσο υπάρχουν Άνθρωποι θα υπάρχουν και Μπλε Μπικ για να υπηρετούν το μυαλό τους. Κι αυτό μας αρκεί. Όχι γιατί θα συνεχίζουμε να γεννιόμαστε. Μας αρκεί γιατί εσείς θα μπορείτε να είστε καλύτερα. Κι αυτό μας το χρωστάτε. Μια παράκληση μόνο. Την επόμενη φορά που θα με κρατήσεις στα χέρια σου φίλε Άνθρωπε, φρόντισε να μην με ταλαιπωρήσεις. Εγώ σου κάνω όλα τα χατίρια. Γράφω ό,τι θες, όπως το θες, την ώρα που το θες. Κάνε κι εσύ κάτι για μένα. Φέρσου μου ευγενικά. Μόνο αυτό»
«Με λένε Μπικ, είμαι μπλε και τελειώνω γρήγορα... Ή μάλλον τελειώνω ανάλογα με τη διάθεση εκείνου που με κρατάει... Έχω ζήσει πολλά. Έχω ακούσει περισσότερα και έχω γράψει... άπειρα. Οι άνθρωποι με αγαπούν αλλά πολλές φορές με κακομεταχειρίζονται. Νομίζουν ότι δεν έχω ψυχή. Νομίζουν ότι είμαι απλά ένα πλαστικό σωληνάριο και με πετάνε. Τα χειρότερα βέβαια τα τραβάει το μπροστινό μου τμήμα. Μην πάει ο νους σας στο πονηρό άνθρωποι. Το καπάκι εννοώ. Το αποσπούν από το σώμα μου και το κάνουν οδοντογλυφίδα, καθαρίζουν τα νύχια τους, το πατάνε, το δαγκώνουν και το χρησιμοποιούν ως πασπαρτού. Αλήθεια, γιατί το κάνετε αυτό άνθρωποι; Τι μανίες σας πιάνουν ώρες ώρες δεν καταλαβαίνω... Άβυσσος η ψυχή σας.
Εγώ, λοιπόν, ο Μπλε Μπικ είμαι όργανο σας. Είμαι το εργαλείο σας. Εξαιτίας μου λύνετε σταυρόλεξα, γράφετε τις εργασίες σας, ακόμα και το σκορ στο τάβλι ή στα χαρτιά. Αλλά βρε σεις λυπηθείτε με λίγο. Το τι βλέπω και το τι με βάζετε να μεταφέρω δε λέγεται. Γι αυτό κι εγώ, επειδή έχω ψυχή, σας εκδικούμαι αφήνοντας λίγο παραπάνω μελάνι στο χαρτί σας. Έτσι παίρνω κι εγώ κάτι σαν εκδίκηση.
Οι περισσότεροι γράφετε, γράφετε, γράφετε ανάθεμα κι αν ξέρατε τι γράφετε. Το πόσο γελάω όταν με χρησιμοποιείτε για να αποτυπώσετε τις σκέψεις σας, δεν περιγράφεται. Αυτό που προσπαθείτε να εντυπωσιάσετε γράφοντας μεγάλες λέξεις ειλικρινά με προσπερνάει. Δυστυχώς όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι. Συχνά οι σκέψεις σας τελειώνουν τη ζωή μου κυριολεκτικά. Ιδίως αν ο άνθρωπος που με κρατάει ανήκει στο γυναικείο φύλο και γράφει γράμμα χωρισμού, εγώ αυτόματα μεταφέρομαι στην Εντατική. Με στραγγίζει. Μάταια εκλιπαρώ για μια διακοπή. Δεν το καταλαβαίνει η μαντάμ ότι εξαθλιώνει την ύπαρξη μου; Τη λιγοστεύει. Ιδίως αν κλαίει κι εγώ πρέπει να γράψω πάνω στο δάκρυ. Εκεί ίσως με λυπηθεί και με αφήσει γιατί κι εγώ το ψυχουλάκι πεισμώνω και αρνούμαι να δώσω άλλο από το πολύτιμο μπλε αίμα μου...
Αλλά ένεκα που είμαι και αισθηματίας δίνω τόπο στην οργή και υποχωρώ. Ε, τι νόμιζες; Εγώ δεν ερωτεύτηκα; Ερωτεύτηκα την Κόκκινη Μπικ. Δεν έκανα αιμομιξία. Απλά στη χώρα από την οποία κατάγομαι όλοι έχουμε το ίδιο επώνυμο αλλά οι οικογένειες διαφοροποιούνται με το χρώμα. Άκου το δράμα μου. Ερωτεύτηκα την Κόκκινη Μπικ λοιπόν. Την έβλεπα και τυφλωνόμουν. Υπέροχη. Γραμμή, χρώμα, όλα εξαιρετικά. Είχε όμως μια μανία. Ό,τι κι αν έκανα με διόρθωνε. Τραβούσε γραμμές, έγραφε πάνω μου, εκνευριζόταν. Τη ζωή δύσκολη μου έκανε. Εγώ όμως την αγαπούσα. Τότε ο φίλος μου ο Μαύρος Μπικ μου άνοιξε τα μάτια. Μου είπε ότι βάσει νόμου στη χώρα μας, στη Μπικ Λαντ, οι Κόκκινες Μπικ ήταν δασκάλες και είχαν υποχρέωση να διορθώνουν και να αποκαθιστούν. Κι εγώ για να μαι ειλικρινής ηρέμησα. Κατάλαβα ότι δεν είχε τίποτα προσωπικό μαζί μου. Απλά επιτελούσε άλλη υπηρεσία. Όργανο καθηγητών βλέπεις. Όχι σαν κι εμένα.Εγώ είμαι πιο λαϊκός τύπος. Με βρίσκεις από συνεργεία και απορριμματοφόρα μέχρι Πανεπιστήμια και Ιατρεία. Είμαι πολλαπλών χρήσεων βλέπεις. Τώρα θα μου πεις είμαι και φτηνός. Νομίζεις! Η ακρίβεια που έχω είναι προτέρημα μου. Είμαι υπάκουος, αφήνω το σημάδι μου σε όλες τις επιφάνειες αδιακρίτως εκτός από το γυαλί και είμαι και εξαιρετικά εργατικός. Μετριόφρων δεν μπορώ να είμαι γιατί δεν μου ταιριάζει ως έννοια.
Είμαι περήφανος. Είμαι περήφανος που δεν ανήκω στους ανθρώπους. Βλέπεις εμείς στη χώρα μου δεν είμαστε ρατσιστές. Αγαπάμε και συνυπάρχουμε με όλους. Με τους Μπλε, τους Πράσινους, τους Κόκκινους. Δεν διαχωρίζουμε. Απλά κάθε χρώμα επιτελεί διαφορετικό είδος. Δε μας νοιάζει. Δουλεύουμε, υπηρετούμε την ανθρώπινη σκέψη και στο τέλος της μέρας μαζευόμαστε και μιλάμε για το τι κάναμε.
Άσε που εξαιτίας μας μπορεί να διαδίδεται η ανθρώπινη σκέψη. Και πώς αλλιώς αφού εμείς είμαστε οι μεταφορείς της αποτύπωσης της σκέψης. Για κείνους της παλιάς σχολής τουλάχιστον που όπως λέει και ένας τραγουδιστής σας -Μητροπάνος νομίζω- «δεν καταλαβαίνουν τι λένε τα κομπιούτερ κι οι άριθμοι». Η αλήθεια είναι ότι αυτοί οι υπολογιστές και τα πληκτρολόγια μας έχουν κάνει μεγάλη ζημιά. Αλλά εμείς συνεχίζουμε απτόητοι. Γιατί ξέρουμε ότι όσο υπάρχει χαρτί θα υπάρχει και η δική μας οικογένεια. Όσο υπάρχουν Άνθρωποι θα υπάρχουν και Μπλε Μπικ για να υπηρετούν το μυαλό τους. Κι αυτό μας αρκεί. Όχι γιατί θα συνεχίζουμε να γεννιόμαστε. Μας αρκεί γιατί εσείς θα μπορείτε να είστε καλύτερα. Κι αυτό μας το χρωστάτε. Μια παράκληση μόνο. Την επόμενη φορά που θα με κρατήσεις στα χέρια σου φίλε Άνθρωπε, φρόντισε να μην με ταλαιπωρήσεις. Εγώ σου κάνω όλα τα χατίρια. Γράφω ό,τι θες, όπως το θες, την ώρα που το θες. Κάνε κι εσύ κάτι για μένα. Φέρσου μου ευγενικά. Μόνο αυτό»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου