Χριστούγεννα... Αγαπημένη εποχή, λατρεμένη γιορτή. Η προετοιμασία, το κρύο, το έλατο, τα λαμπάκια, οι κάρτες που πρέπει να σταλούν, οι μπάλες... Χαρά, λάμψη, λίστες δώρων...
Πάντα ένιωθα ότι αυτή είναι η εποχή μου. Ότι ορίζομαι μέσα απ' τα Χριστούγεννα. Γι αυτό και μετρούσα πάντα αντίστροφα. Όχι για την ημέρα. Αλλά για το τέλος του Νοεμβρίου. Ο λόγος; Μα τότε έρχονται τα έλατα στο Πεδίον του Άρεως.
Κάθε χρόνο στις 25 Νοεμβρίου το σπίτι είχε στολιστεί. Διακοσμητικοί χιονάνθρωποι, χιονόμπαλες με τον Άγιο Βασίλη και άλλα εποχικά είδη είχαν ήδη βρει τη θέση τους στο σπίτι. Τα λαμπάκια είχαν βγει από τα κουτάκια τους και άρχιζαν οι δοκιμές. Οι μπάλες ξεσκονίζονταν και τις καθαρίζαμε με ΑΖΑΧ -γυάλινες γαρ- ενώ πάντα τα ξύλινα γερμανικά στολίδια αξιοποιούνταν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η κουζίνα τα Σαββατοκύριακα μετατρεπόταν κυριολεκτικά σε εργαστήρι. Η μαμά μου και η θεία μου μάζευαν τα τέσσερα θηρία -Άννα, Κωνσταντίνος, Νάσος, Ειρηάννα- (αναφέρονται με χρόνο γέννησης για να μην υπάρχουν οικογενειακοί εμφύλιοι) και μας έδειχναν πως να φτιάξουμε δικά μας στολίδια με τη χρήση πυλού. Φτιάχναμε ό,τι μπορούσε να γεννήσει το μυαλό μας. Χιονανθρώπους, αστέρια, σκουφάκια του Άη Βασίλη και όλα αυτά τα χαρούμενα... Μετά η γιαγιά έφτιαχνε τα μελομακάρονα προς δυσαρέσκεια του παππού, γιατί κακά τα ψέμματα δεν τα πετύχαινε πάντα. Εκείνος πιο πρακτικός άνθρωπος ήταν του «να πάρουμε απ' έξω» -μάλλον από κει πήρα κι εγώ-...
Και τα έλατα έρχονταν. Περιμέναμε τον μπαμπά να γυρίσει από τη δουλειά και πηγαίναμε να πάρουμε το έλατο. Μεγάλη μέρα. Ούτε θυμάμαι πόσες ώρες περνούσαμε εκεί. Γιατί το έλατο έπρεπε να είναι κωνικό, ψηλό, πυκνό και με τα κλαριά σε ευθεία και όχι προς τα πάνω... Αφού βρίσκαμε το καταλληλότερο το βάζαμε στο πορτ παγκάζ και βουρ για το σπίτι. Ο μπαμπάς περνούσε τα λαμπάκια και εμείς τις μπάλες υπό τις οδηγίες της μαμάς για να είναι συμμετρικό το στόλισμα... Καθόταν πιο πίσω, άναβε ένα τσιγάρο κι άρχιζε «Άννα πιο αριστερά, κάτω... Κωνσταντίνε που τη βάζεις παιδί μου δε βλέπεις ότι πέφτει πάνω στην άλλη»...
Όπως καταλαβαίνεις ήταν το καλύτερο μου. Η μυρωδιά του ελάτου που κατέκλυζε το σπίτι και το τζάκι που προσέθετε σε όλο το σκηνικό... Ζεστή σοκολάτα δίπλα στο δέντρο και αυτό ήταν ευτυχία.
Μέχρι που κάποια Χριστούγεννα ο παππούς ξεκίνησε την προετοιμασία του ταξιδιού του. Ημέρα αναχώρησης 01.01.1990. Αυτό ήταν. Η Πρωτοχρονιά απέκτησε αυτόματα ένα άλλο νόημα. Απέκτησε σκέψη, απέκτησε άλλο ύφος. Ο παππούς μάλλον επέλεξε την ημέρα από φόβο μην ξεχαστεί. Εκτός, βέβαια, αν το έκανε για να καταλάβουμε ότι η χαρά είναι μόνο η μία όψη. Για να διαπιστώσουμε ότι τα νομίσματα έχουν πάντα δύο πλευρές. Έπρεπε να μάθουμε τον αντίποδα. Και ο καταλληλότερος άνθρωπος να μας διδάξει το μάθημα ήταν φυσικά ο παππούς.
Κι όμως επέμεινα να αγαπώ τα Χριστούγεννα. Ξέρεις γιατί; Όχι επειδή είμαι χαζοχαρούμενη. Όχι. Γιατί είναι η μόνη περίοδος που οι άνθρωποι αναγκάζονται να μπαίνουν σε μια άλλη διάθεση. Πιο γενναιόδωρη. Η μόνη περίοδος που σκέφτονται τον δίπλα, τον απέναντι, τον άγνωστο και τον γνωστό. Βλέπουν και παρατηρούν. Ακόμα και σήμερα. Ακόμα και στην περίοδο που ζούμε. Μπορεί τα χρήματα να είναι λιγότερα αλλά η διάθεση παραμένει. Ίσως όχι σε όλους, αλλά και πάλι ποτέ δεν ήταν κοινή η διάθεση. Πάντα υπήρχαν εκείνοι που απεχθάνονταν τα Χριστούγεννα.
Αγαπώ τα Χριστούγεννα γιατί μου επιτρέπουν να ξαναγίνω παιδί. Ή τουλάχιστον να το προβάλλω. Ακόμα και τα χαμόγελα είναι περίσσοτερα. Γιατί όλα τα σπίτια στολίζουν. Ωραία, χάλια, αντιαισθητικά στολίζουν. Επιμένουν να βάζουν λαμπάκια στο μπαλκόνι και τους Αγιοβασίληδες που κρέμονται. Και αυτό είναι οκ. Είναι ωραίο που εύχονται όλοι και χαμογελούν σαν να το εννοούν. Ακόμα κι αν πιέζονται.
Είναι σαν να σταματάει ο χρόνος τα Χριστούγεννα. Ο κόσμος μεταμορφώνεται σε κάτι πιο ανθρώπινο. Τραγούδια στο ραδιόφωνο, επεισόδια στην τηλεόραση... Μα θα μου πεις αυτό είναι το θέμα; Και αυτό θα σου απαντήσω. Για μένα τα Χριστούγεννα μπορούν να υπάρχουν και τους δώδεκα μήνες του χρόνου. Γιατί είναι ευτυχία. Και η ευτυχία είναι στιγμές. Στιγμές που αισθάνεσαι ευγνώμων για όλα όσα έχεις. Για τους ανθρώπους που έχεις στη ζωή σου. Για τη ζωή που έχεις. Για το γεγονός ότι έχεις ζωή. Στιγμές είναι τα Χριστούγεννα.
Ακόμα και τα φετινά που για μένα θα είναι λίγο ιδιαίτερα. Βλέπεις και η μαμά μου διάλεξε αυτή την περίοδο να κινήσει για το ταξίδι της. Και φέτος ωστόσο έχω πολλούς λόγους για να είμαι ευγνώμων. Και φέτος θα τα γιορτάσω με την ίδια μεγαλοπρέπεια. Γιατί έχω λόγους να ευχαριστώ. Γιατί φέτος είχα πολλά. Μου συνέβησαν πολλά. Είχα πολλές στιγμές ευτυχίας. Και τελικά αυτό πρέπει να γιορτάζουμε. Ταμείο δεν κάνουμε με τα δώρα που λαμβάνουμε. Ούτε με εκείνα που κάνουμε. Το δώρο που συσκευάζεται και οι φιόγκοι είναι τυπικά. Η ουσία κρύβεται στα άλλα δώρα. Σε κείνα που είναι πολύ ακριβά για να αγοραστούν. Σε κείνα στα οποία δεν μπορεί να περαστεί φιόγκος, κόκκινη κορδέλα και να χωρέσουν σε έναν σάκο. Κι εγώ πήρα πολλά τέτοια στη χρονιά που αποχωρεί.
Τα φετινά Χριστούγεννα της Άννας θα έχουν αγάπη. Θα είναι κόκκινα, λαμπερά με πολλή πολλή χρυσόσκονη. Οι κάρτες της θα σταλούν. Όσο ανόητο κι αν φαίνεται, εξακολουθεί να στέλνει ευχετήριες κάρτες για «Χαρούμενα Χριστούγεννα και Ευτυχές Έτος»... Μπορεί να μην έχει έλατο αλλά θα έχει νοσταλγία. Νοσταλγία για στιγμές που πέρασαν και για στιγμές που θα έλθουν. Κάτι μου λέει ότι αυτά τα Χριστούγεννα ίσως είναι τα πιο ουσιαστικά από όλα... Για να δούμε... Αααα... Μην το ξεχάσω... Το γράμμα στον Άγιο Βασίλη το γράψατε...;! Γιατί ο Άγιος Βασίλης υπάρχει.. .Και υπάρχει εκεί που υπάρχουν οι επιθυμίες...
Πάντα ένιωθα ότι αυτή είναι η εποχή μου. Ότι ορίζομαι μέσα απ' τα Χριστούγεννα. Γι αυτό και μετρούσα πάντα αντίστροφα. Όχι για την ημέρα. Αλλά για το τέλος του Νοεμβρίου. Ο λόγος; Μα τότε έρχονται τα έλατα στο Πεδίον του Άρεως.
Κάθε χρόνο στις 25 Νοεμβρίου το σπίτι είχε στολιστεί. Διακοσμητικοί χιονάνθρωποι, χιονόμπαλες με τον Άγιο Βασίλη και άλλα εποχικά είδη είχαν ήδη βρει τη θέση τους στο σπίτι. Τα λαμπάκια είχαν βγει από τα κουτάκια τους και άρχιζαν οι δοκιμές. Οι μπάλες ξεσκονίζονταν και τις καθαρίζαμε με ΑΖΑΧ -γυάλινες γαρ- ενώ πάντα τα ξύλινα γερμανικά στολίδια αξιοποιούνταν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η κουζίνα τα Σαββατοκύριακα μετατρεπόταν κυριολεκτικά σε εργαστήρι. Η μαμά μου και η θεία μου μάζευαν τα τέσσερα θηρία -Άννα, Κωνσταντίνος, Νάσος, Ειρηάννα- (αναφέρονται με χρόνο γέννησης για να μην υπάρχουν οικογενειακοί εμφύλιοι) και μας έδειχναν πως να φτιάξουμε δικά μας στολίδια με τη χρήση πυλού. Φτιάχναμε ό,τι μπορούσε να γεννήσει το μυαλό μας. Χιονανθρώπους, αστέρια, σκουφάκια του Άη Βασίλη και όλα αυτά τα χαρούμενα... Μετά η γιαγιά έφτιαχνε τα μελομακάρονα προς δυσαρέσκεια του παππού, γιατί κακά τα ψέμματα δεν τα πετύχαινε πάντα. Εκείνος πιο πρακτικός άνθρωπος ήταν του «να πάρουμε απ' έξω» -μάλλον από κει πήρα κι εγώ-...
Και τα έλατα έρχονταν. Περιμέναμε τον μπαμπά να γυρίσει από τη δουλειά και πηγαίναμε να πάρουμε το έλατο. Μεγάλη μέρα. Ούτε θυμάμαι πόσες ώρες περνούσαμε εκεί. Γιατί το έλατο έπρεπε να είναι κωνικό, ψηλό, πυκνό και με τα κλαριά σε ευθεία και όχι προς τα πάνω... Αφού βρίσκαμε το καταλληλότερο το βάζαμε στο πορτ παγκάζ και βουρ για το σπίτι. Ο μπαμπάς περνούσε τα λαμπάκια και εμείς τις μπάλες υπό τις οδηγίες της μαμάς για να είναι συμμετρικό το στόλισμα... Καθόταν πιο πίσω, άναβε ένα τσιγάρο κι άρχιζε «Άννα πιο αριστερά, κάτω... Κωνσταντίνε που τη βάζεις παιδί μου δε βλέπεις ότι πέφτει πάνω στην άλλη»...
Όπως καταλαβαίνεις ήταν το καλύτερο μου. Η μυρωδιά του ελάτου που κατέκλυζε το σπίτι και το τζάκι που προσέθετε σε όλο το σκηνικό... Ζεστή σοκολάτα δίπλα στο δέντρο και αυτό ήταν ευτυχία.
Μέχρι που κάποια Χριστούγεννα ο παππούς ξεκίνησε την προετοιμασία του ταξιδιού του. Ημέρα αναχώρησης 01.01.1990. Αυτό ήταν. Η Πρωτοχρονιά απέκτησε αυτόματα ένα άλλο νόημα. Απέκτησε σκέψη, απέκτησε άλλο ύφος. Ο παππούς μάλλον επέλεξε την ημέρα από φόβο μην ξεχαστεί. Εκτός, βέβαια, αν το έκανε για να καταλάβουμε ότι η χαρά είναι μόνο η μία όψη. Για να διαπιστώσουμε ότι τα νομίσματα έχουν πάντα δύο πλευρές. Έπρεπε να μάθουμε τον αντίποδα. Και ο καταλληλότερος άνθρωπος να μας διδάξει το μάθημα ήταν φυσικά ο παππούς.
Κι όμως επέμεινα να αγαπώ τα Χριστούγεννα. Ξέρεις γιατί; Όχι επειδή είμαι χαζοχαρούμενη. Όχι. Γιατί είναι η μόνη περίοδος που οι άνθρωποι αναγκάζονται να μπαίνουν σε μια άλλη διάθεση. Πιο γενναιόδωρη. Η μόνη περίοδος που σκέφτονται τον δίπλα, τον απέναντι, τον άγνωστο και τον γνωστό. Βλέπουν και παρατηρούν. Ακόμα και σήμερα. Ακόμα και στην περίοδο που ζούμε. Μπορεί τα χρήματα να είναι λιγότερα αλλά η διάθεση παραμένει. Ίσως όχι σε όλους, αλλά και πάλι ποτέ δεν ήταν κοινή η διάθεση. Πάντα υπήρχαν εκείνοι που απεχθάνονταν τα Χριστούγεννα.Αγαπώ τα Χριστούγεννα γιατί μου επιτρέπουν να ξαναγίνω παιδί. Ή τουλάχιστον να το προβάλλω. Ακόμα και τα χαμόγελα είναι περίσσοτερα. Γιατί όλα τα σπίτια στολίζουν. Ωραία, χάλια, αντιαισθητικά στολίζουν. Επιμένουν να βάζουν λαμπάκια στο μπαλκόνι και τους Αγιοβασίληδες που κρέμονται. Και αυτό είναι οκ. Είναι ωραίο που εύχονται όλοι και χαμογελούν σαν να το εννοούν. Ακόμα κι αν πιέζονται.
Είναι σαν να σταματάει ο χρόνος τα Χριστούγεννα. Ο κόσμος μεταμορφώνεται σε κάτι πιο ανθρώπινο. Τραγούδια στο ραδιόφωνο, επεισόδια στην τηλεόραση... Μα θα μου πεις αυτό είναι το θέμα; Και αυτό θα σου απαντήσω. Για μένα τα Χριστούγεννα μπορούν να υπάρχουν και τους δώδεκα μήνες του χρόνου. Γιατί είναι ευτυχία. Και η ευτυχία είναι στιγμές. Στιγμές που αισθάνεσαι ευγνώμων για όλα όσα έχεις. Για τους ανθρώπους που έχεις στη ζωή σου. Για τη ζωή που έχεις. Για το γεγονός ότι έχεις ζωή. Στιγμές είναι τα Χριστούγεννα.
Ακόμα και τα φετινά που για μένα θα είναι λίγο ιδιαίτερα. Βλέπεις και η μαμά μου διάλεξε αυτή την περίοδο να κινήσει για το ταξίδι της. Και φέτος ωστόσο έχω πολλούς λόγους για να είμαι ευγνώμων. Και φέτος θα τα γιορτάσω με την ίδια μεγαλοπρέπεια. Γιατί έχω λόγους να ευχαριστώ. Γιατί φέτος είχα πολλά. Μου συνέβησαν πολλά. Είχα πολλές στιγμές ευτυχίας. Και τελικά αυτό πρέπει να γιορτάζουμε. Ταμείο δεν κάνουμε με τα δώρα που λαμβάνουμε. Ούτε με εκείνα που κάνουμε. Το δώρο που συσκευάζεται και οι φιόγκοι είναι τυπικά. Η ουσία κρύβεται στα άλλα δώρα. Σε κείνα που είναι πολύ ακριβά για να αγοραστούν. Σε κείνα στα οποία δεν μπορεί να περαστεί φιόγκος, κόκκινη κορδέλα και να χωρέσουν σε έναν σάκο. Κι εγώ πήρα πολλά τέτοια στη χρονιά που αποχωρεί.
Τα φετινά Χριστούγεννα της Άννας θα έχουν αγάπη. Θα είναι κόκκινα, λαμπερά με πολλή πολλή χρυσόσκονη. Οι κάρτες της θα σταλούν. Όσο ανόητο κι αν φαίνεται, εξακολουθεί να στέλνει ευχετήριες κάρτες για «Χαρούμενα Χριστούγεννα και Ευτυχές Έτος»... Μπορεί να μην έχει έλατο αλλά θα έχει νοσταλγία. Νοσταλγία για στιγμές που πέρασαν και για στιγμές που θα έλθουν. Κάτι μου λέει ότι αυτά τα Χριστούγεννα ίσως είναι τα πιο ουσιαστικά από όλα... Για να δούμε... Αααα... Μην το ξεχάσω... Το γράμμα στον Άγιο Βασίλη το γράψατε...;! Γιατί ο Άγιος Βασίλης υπάρχει.. .Και υπάρχει εκεί που υπάρχουν οι επιθυμίες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου